ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 406

ตอนที่ 406 อำนาจแห่งสัตว์เทพ!

ค่ำคืนดึกสงัด อากาศเย็นเล็กน้อย

ที่ป้ายรถประจำทางตรงข้ามสถานีตำรวจ โจวเจ๋อและไป๋อิงอิงนั่งอยู่ตรงนั้นอยู่นานแล้ว

พูดได้ว่า นับตั้งแต่เจ้าลิงหนีออกมาไม่นาน ทุกคนในร้านหนังสือก็เริ่มเคลื่อนไหว ตอนนี้กระจายตัวรายล้อมอยู่รอบสถานีตำรวจ

มีความเป็นไปได้สูงที่เจ้าลิงตั้งใจจะไปช่วยนักพรตเฒ่า นักพรตเฒ่าเลี้ยงเจ้าลิงน้อยเหมือนเป็นหลานชายของตัวเอง เจ้าลิงน้อยก็ถือว่านักพรตเฒ่าเป็นคนที่ใกล้ชิดที่สุดของมันจริงๆ

บางครั้งโจวเจ๋อยังคิดว่ามันน่าขำสิ้นดี นักเรียนยากจนที่ได้รับการอุปการะจากนักพรตเฒ่าในช่วงหลายปีนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา มีน้อยคนนักที่จะมีสำนึกดีทัดเทียมสัตว์เดรัจฉาน

จางเยี่ยนเฟิงบอกว่า ในช่วงที่นักพรตเฒ่าถูกคุมขังมีคนโทรศัพท์มาเร่งรัดจะเอาเงินอยู่หลายครั้งทีเดียว

เหล่าจางบอกพวกเขาไปตรงๆ ว่านักพรตเฒ่าก่อคดีฆาตกรรม ตอนนี้เป็นผู้ต้องสงสัยหลัก ผู้ปกครองของนักเรียนที่ได้รับการอุปการะเหล่านั้นรีบบอกว่าไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาจากปลายสายทันที พวกเขากลัวว่าเงินของนักพรตเฒ่าจะได้มาโดยไม่ชอบธรรม ฝ่ายตำรวจจะขอคืนจากพวกเขา

ไป๋อิงอิงยืนขึ้น เดินไปข้างหลังโจวเจ๋อและช่วยนวดไหล่ให้เถ้าแก่

“เถ้าแก่ ท่านว่าทำไมเจ้าลิงนั่นยังไม่มาอีกเจ้าคะ”

“เดาว่าน่าจะได้รับบาดเจ็บน่ะ มันกำลังรักษาบาดแผลคงต้องใช้เวลาสักพัก”

“งั้นถ้าเกิดว่าวันนี้มันไม่มาแล้วมาวันพรุ่งนี้เล่า”

“มันคงสภาพนั้นได้ไม่นานหรอก หนึ่งคือมันต่อสู้ในร้านหนังสือได้รับความเสียหายมากทีเดียว สองคือพละกำลังของมันยังไม่คงที่ เพิ่งจะฟื้นฟูได้นิดหน่อย มันรอไม่ถึงพรุ่งนี้หรอก

เป็นไปได้หรือที่มันจะรอจนถึงพรุ่งนี้ให้มันคืนร่างเป็นเจ้าลิงน้อยก่อน แล้วค่อยถือค้อนของเล่นนำฝูงแมวและสุนัขป่าไปบุกทลายคุก”

“ที่พูดมาก็ใช่” ไป๋อิงอิงก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน

อันที่จริง ในใจของโจวเจ๋อรู้ดี หากเป็นเจ้าลิงน้อยก่อนหน้านี้ มันคงจะแยกแยะเหตุผลได้อย่างชัดเจน และรู้ด้วยว่าร้านหนังสือเตรียมจะออกโรงไปช่วยนักพรตเฒ่า

แต่ขณะนี้เจ้าลิงยังตกอยู่ภายใต้วังวนความเคียดแค้นของชาติที่แล้ว สรุปง่ายๆ ก็คือสมองรวนไปหมด

ลองนึกดูสิ จู่ๆ ปีศาจวานรสมองรวนพุ่งเข้าไปในสถานีตำรวจ

จุ๊ๆ ตอนท้ายที่สุด มีความเป็นไปได้ว่าจะกลายเป็นหายนะครั้งใหญ่เลยก็ได้

สำหรับเจ้าลิงน้อย สำหรับคนในสถานีตำรวจ แม้กระทั่งยมทูตทุกตนในร้านหนังสือ ทุกคนต่างหนีไม่พ้นต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง ถึงอย่างไรเจ้าลิงก็เป็นผลงานของร้านหนังสือ

มันก็เหมือนกับเจ้าของสุนัขที่พาสุนัขไปเดินเล่นโดยไม่มีสายจูง เพราะเหตุนี้หากสุนัขของตัวเองเกิดก่อเรื่องอะไรขึ้น ถึงตอนที่ยมโลกพิพากษาหนีไม่พ้นต้องเหมารวมเจ้าของอย่างคุณเข้าไปด้วยแน่นอน

หลังจากจุดบุหรี่และเพิ่งจะสูบไปได้สองคำ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

เป็นสายของทนายอัน

“ฮัลโหล”

“เถ้าแก่ สัมผัสได้ถึงมันแล้ว มันอยู่ตรงมุมระหว่างเราสองคน ตอนนี้ผมกำลังจะรีบไปที่นั่น”

โจวเจ๋อก็รีบลุกขึ้นทันที ส่งสัญญาณให้ไป๋อิงอิงไปพร้อมกับเขา

คราวนี้จะไม่อ่อนข้อให้แล้ว แม้ว่าจะต้องทำร้ายเจ้าลิงถึงขั้นต้องหักขามันเสียเดี๋ยวนี้ ยังไงก็ต้องพามันกลับไปให้ได้ แบบนี้ถึงจะเป็นผลดีต่อตัวมัน

เทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่เหล่านั้นในป่าเก่าแก่ทางตะวันออกเฉียงเหนือแต่ละตัวฟังดูแล้วน่าเกรงขามแค่ไหน แต่คุณเคยได้ยินว่าพวกมันกล้าลงจากเขาไปสร้างหายนะต่อโลกมนุษย์หรือไม่

ไม่แม้กระทั่งบุกหน่วยงานที่ใช้กำลังของชาติประเภทนี้ด้วยซ้ำ

ไม่ว่าเจ้าลิงตัวนี้จะร้ายกาจแค่ไหน มันจะร้ายกาจเหนือกว่าซุนหงอคงบรรพบุรุษของมันได้เชียวเหรอ

เจ้าลิงซุนก่อความวุ่นวายสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั้งสวรรค์อยู่ช่วงหนึ่ง สุดท้ายก็ถูกกำราบอยู่ดีไม่ใช่หรือไง

ความเร็วที่โจวเจ๋อรีบรุดไปเร็วพอสมควร ทนายอันก็ไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่น้อย แต่ไม่รู้ว่าเจ้าลิงสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของทุกคนล่วงหน้าอยู่แล้วหรือไม่ หลังจากปรากฏตัวมันกลับไม่หยุดอยู่กับที่ กระโดดข้ามรั้วสถานีตำรวจ และรีบกระโจนเข้าไปข้างในโทงๆ อย่างไม่รีรอ

ทนายอันปีนข้ามรั้ว ในขณะที่กำลังจะลงมือกำราบเจ้าลิง ทันใดนั้นลำแสงสายหนึ่งปรากฏขึ้นบนหลังคาอาคารสำนักงานที่สูงที่สุดของสถานีตำรวจ

ทนายอันเห็นลำแสงเข้าก็ตกใจรีบถอยหนีจนเกิดเสียงดัง ‘เอี๊ยด’ ก่อนจะปีนออกมาจากรั้วทันที บังเอิญเจอเข้ากับโจวเจ๋อและไป๋อิงอิงที่เพิ่งรุดมาทันเวลาพอดี

“ผมยังคิดอยู่เลยว่าคุณกระโดดข้ามเข้าไปแล้วกระโดดออกมา ใช่กำลังฝึกกระโดดข้ามรั้วอยู่หรือเปล่า”

เถ้าแก่โจวไม่เข้าใจนิดหน่อยว่าทนายอันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ขณะนั้นเองเขาก็ส่งสัญญาณให้ไป๋อิงอิงที่อยู่ข้างกายเข้าไปและใช้วิธีขั้นรุนแรงที่สุดจับเจ้าลิงออกมา

“เข้าไปไม่ได้ เข้าไปไม่ได้นะ!” ทนายอันคว้าต้นแขนของไป๋อิงอิงไว้

โจวเจ๋อมองเขาด้วยความสงสัยเล็กน้อย ปกติแล้วเคยเจอแต่ทนายอันผู้สงบนิ่งมาโดยตลอด ในเวลานี้ไม่เพียงแต่หวาดกลัวจนหน้าซีดเท่านั้น ยิ่งกว่านั้นแม้แต่เม็ดเหงื่อก็ผุดไหลลงมาราวกับของฟรีเสียอย่างนั้น

“ทำไมดูหวาดกลัวได้ถึงขนาดนี้”

โจวเจ๋อถามพลางส่งสัญญาณบอกไป๋อิงอิงว่าอย่าเพิ่งเข้าไป สิ่งที่สามารถทำให้ทนายอันหวาดกลัวได้ถึงขนาดนี้ โจวเจ๋อไม่กล้าปล่อยอิงอิงของเขาเข้าไปเสี่ยงอันตรายหรอก

จะเจ้าลิง จะนักพรตเฒ่าหรืออะไรก็ช่าง โลกจะสงบสุขหรือโลกจะวุ่นวายอะไรก็ตามแต่ ในมุมมองของโจวเจ๋อไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความปลอดภัยของอิงอิงของเขา

“เจ้าลิงไม่กักเก็บพลังปีศาจของมัน และไม่ยับยั้งความแค้นศัตรูของมันด้วย ตอนนี้เจ้านี่มันโง่เขลาเกินไปแล้ว มันปล่อยพลังปีศาจของมันและความเป็นปรปักษ์ต่อสถานีตำรวจพุ่งเข้าไปด้านในแบบดื้อๆ ตอนนี้เจอปัญหาเข้าแล้ว มันดันปลุกร่างแยกของสิ่งนั้นให้ตื่นขึ้น!”

“ร่างแยกงั้นเหรอ” โจวเจ๋ออึ้ง “คุณหมายความว่า ในสถานีตำรวจนี่ยังเลี้ยงสัตว์ปีศาจอะไรไว้ด้วยใช่ไหม”

ช่างเป็นเรื่องที่น่าแปลกมากทีเดียว

โจวเจ๋อรู้ดีว่าในอดีตเคยมีสถาบันวิจัยของชาวญี่ปุ่นอยู่ใต้สถานีตำรวจ แต่ตอนนี้มันถูกขุดพบ ได้ชำระล้างและย้ายไปแล้ว

“สถานีตำรวจไม่ได้เลี้ยงตัวอะไรไว้ สถานีตำรวจจะมีของแบบนั้นได้ยังไง”

“งั้นมันคืออะไร”

“คือ…”

ไม่ทันที่ทนายอันจะได้พูดอะไร ก็มีเสียงคำรามต่ำๆ ดังออกมาจากสถานีตำรวจ!

นี่ไม่ใช่เสียงร้องของเจ้าลิง เจ้าลิงในตอนนี้ไม่มีทางเปล่งเสียงคำรามที่น่าเกรงขามขนาดนี้ได้