ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 412

ตอนที่ 412 หลักฐาน!

เจ้าของบ้านมาแล้ว เป็นชายวัยกลางคนรูปร่างผอมสูง เส้นผมความจริงได้ล้านเป็นพวกสนับสนุนคณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์ประจำท้องถิ่นไปตั้งนานแล้ว

“สหายตำรวจ ว่าไง สวัสดีครับ”

เจ้าของบ้านยื่นบุหรี่ให้เหล่าจาง เหล่าจางไม่รับ แต่กลับหยิบกล้องออกมาวางไว้บนฝ่ามือของตัวเองและให้เขาดู สีหน้าเจ้าของบ้านตกใจจนหน้าซีดทันที ตอนแรกเขานึกว่าตำรวจมาตรวจสอบการป้องกันเพลิง หรือตรวจสอบตัวตนของแรงงานจากต่างเมือง ผลลัพธ์คือไม่คิดว่าตำรวจจะเจอไอ้นี่เข้า

“มันคืออะไรเหรอครับ”

เจ้าของบ้านคิดจะปฏิเสธ แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถขึ้นแท่นรับรางวัลบนเวทีออสการ์ได้ ฝีมือการแสดงของคนส่วนใหญ่ไม่เข้าขั้นแน่นอน นอกจากนี้ เห็นบนอินเทอร์เน็ตยังรู้สึกว่าตำรวจก็อย่างนั้นแหละ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เมื่อเห็นตำรวจตัวจริงสวมเครื่องแบบตำรวจยืนอยู่ตรงหน้าคุณ โดยทั่วไปคนปกติก็มีหวั่นๆ ในใจกันบ้าง ยิ่งไปกว่านั้นยังถูกจับได้อีก

จางเยี่ยนเฟิงมองทะลุคำโกหกของเจ้าของบ้านในปราดเดียว และพูดกับเสี่ยวเฉาที่ตามเขามาทันที “คุณควบคุมตัวเขาไว้ ไม่อนุญาตให้ติดต่อครอบครัวเขา อีกอย่างเรียกคนไปตรวจค้นที่พักของเขา”

ขณะที่พูด จางเยี่ยนเฟิงยื่นมือชี้เจ้าของบ้าน และกดเสียงต่ำลง

“หากเราพบวิดีโอนี้ในคอมพิวเตอร์ของคุณหรือที่อื่นๆ คุณรู้หรือไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง”

ผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร จางเยี่ยนเฟิงเองก็ไม่รู้แน่ชัด เพราะกฎหมายในประเทศค่อนข้างคลุมเครือในเรื่องนี้ หลายเหตุการณ์ที่ถูกค้นพบ อย่างเช่น การแอบถ่าย แอบส่องกล้อง แม้กระทั่งคู่กรณีแจ้งตำรวจไปแล้ว แต่ส่วนใหญ่ก็จบลงด้วยการเจรจาชดใช้ค่าเสียหาย

แต่สิ่งนี้ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อเหล่าจางที่ทำทีว่าเข้าใจมันดีมากเพื่อกดดันเจ้าของบ้านทางจิตใจ อีกทั้งเรื่องแบบนี้ถ้ารั่วออกไป การชดเชยจะกลายเป็นเรื่องเล็กน้อย เพราะเป็นเรื่องที่น่าอับอายขายหน้าเมื่อข่าวได้แพร่ออกไป

เป็นไปตามคาด เจ้าของบ้านรับมือไม่ไหว คว้ามือของจางเยี่ยนเฟิงไว้ “ผมผิดไปแล้ว ผมหน้ามืดตามัวจิตใจมืดบอด ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้ว…”

“เจ้าของบ้านทำไมแกถึงใจร้ายขนาดนี้ แกนี่มันคนไร้ยางอายสิ้นดี!” ผู้เช่าสาวที่อยู่ข้างๆ เริ่มด่าเปิดเปิง

“พอแล้ว เรื่องนี้ปล่อยให้ทางตำรวจอย่างเราจัดการ ผมจะพาตัวเขาออกไปก่อน” จางเยี่ยนเฟิงไม่ได้มาที่นี่เพื่อจัดการกับกล้องจิ๋วนี่ เขามาที่นี่เพราะคดีฆาตกรรมต่างหาก

“สหายตำรวจ ห้ามปล่อยมันไปง่ายๆ เด็ดขาดนะคะ!”

“ผมทราบแล้ว คุณรอการแจ้งข่าวจากพวกเรานะครับ” ขณะที่พูด จางเยี่ยนเฟิงลากเจ้าของบ้านออกจากประตูห้อง

เจ้าของบ้านแทบจะคุกเข่าคลานบนพื้น และเกือบจะถวายหัวให้เหล่าจางแล้ว เอาแต่โวยวายลั่น ขอร้องไม่ให้เหล่าจางแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป ยิ่งไม่สามารถปล่อยให้ภรรยาของเขารับรู้

“ผมขอถามอะไรคุณหน่อย…”

“สหายตำรวจ ผมมีเบาะแสจะแจ้ง!” จางเยี่ยนเฟิงและเจ้าของบ้านพูดออกมาแทบจะพร้อมๆ กัน

“เชิญคุณพูดก่อน” จางเยี่ยนเฟิงพยักหน้า

“ผมติดตั้งไอ้นี่เพราะว่ามีเหตุผลต่างหาก ไม่ได้เอาไว้ทำเรื่องต่ำตมอะไรแบบนั้นจริงๆ จริงๆ นะครับ คุณต้องเชื่อผมนะ”

“เหตุผลล่ะ”

“จริงสิ มันมีเหตุผลนะ เมื่อสองปีก่อน มีผู้เช่ารายหนึ่งของผมที่นี่ ชื่อซย่าหรือหวังชุนฮวาอะไรเนี่ยแหละ หายตัวไป เป็นเพราะเรื่องนี้ผมถึงได้ติดตั้งกล้องนี้ไว้ ทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของบรรดาผู้เช่ายังไงล่ะครับ”

ไอ้จอมหลอกลวง เพื่อความปลอดภัยของผู้เช่า ทำไมถึงไม่ติดตั้งกล้องไว้ที่ทางเดินหรือติดไว้ข้างนอกล่ะ คุณติดตั้งในห้องน้ำเพราะเป็นห่วงว่าหากผู้เช่าลื่นล้มขณะอาบน้ำแล้วจะไม่มีใครมาช่วยหรือไง ทว่าเหล่าจางไม่ได้รีบร้อนตำหนิเขา แต่กลับจี้ถาม “ซย่าชุนฮวาเหรอ คุณรู้เรื่องการหายตัวไปของซย่าชุนฮวาด้วยงั้นเหรอ”

ขณะที่พูด จางเยี่ยนเฟิงคว้าคอเจ้าของบ้านและตะโกนขึ้น “บอกผมมาให้หมดทุกอย่าง คุณยังรู้อะไรอีก!!!!!”

เจ้าของบ้านตกใจไม่กี่วินาที จากนั้นพยักหน้าและพูดขึ้นทันที

“ผมมีวิดีโอ มีวิดีโอคลิปอยู่ในบ้านผม”

…

จางเยี่ยนเฟิงพาเสี่ยวเฉาไปที่บ้านเจ้าของบ้านด้วยกัน เจ้าของบ้านไม่ได้พักอยู่ที่นี่ แต่อาศัยอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย เป็นอพาร์ตเมนต์ที่มีสามห้องนอนและหนึ่งห้องนั่งเล่น

เมื่อเปิดประตูเข้าไป ภรรยาของเจ้าของบ้านกำลังทำอาหารอยู่ในครัว เมื่อเห็นว่ามีคนกลับมาแล้วจึงสวมผ้ากันเปื้อนเดินออกมา

“อะไรกันคะนี่”

“นี่คือตำรวจน่ะ ผมช่วยตำรวจตรวจสอบเรื่องอะไรบางอย่างเกี่ยวกับผู้เช่าอยู่น่ะ” เจ้าของบ้านชิงอธิบายก่อน

จางเยี่ยนเฟิงพยักหน้า การสืบคดีสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด เลยไม่ถือสาและช่วยเจ้าของบ้านปิดบังไปก่อน กระทั่งถ้าหากเจ้าของบ้านสามารถให้เบาะแสที่มีประโยชน์พอ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะเป็นคนกลางเจรจากับเจ้าของบ้านให้จ่ายค่าชดเชยให้ผู้เช่าเป็นการส่วนตัว จริงๆ แล้วมันจะเอื้อประโยชน์ต่อผู้เช่ามากกว่าการขึ้นโรงขึ้นศาล

เพราะถ้าหากเรื่องราวถูกเปิดเผยสู่สาธารณะ เจ้าของบ้านก็จะจนตรอกจนคิดทำอะไรบ้าๆ แต่ถ้าเรื่องราวไม่ถูกเปิดเผย เจ้าของบ้านจะพยายามชดเชยให้ผู้เช่าพึงพอใจที่สุด เพื่อหยุดไม่ให้เรื่องนี้แพร่งพรายออกไปสู่สาธารณชน

นี่ไม่ใช่เพราะจางเยี่ยนเฟิงปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบเพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ส่วนตัว อันที่จริง จากประสบการณ์ของเขา เหยื่อเหล่านี้ส่วนใหญ่จะเต็มใจรับผลประโยชน์บางส่วนที่ใช้สอยได้จริงๆ แต่ถ้าคุณบีบคั้นเจ้าของบ้านดำเนินคดีความกับเขาหรืออะไรสักอย่าง กลับกลายเป็นเหยื่อจะไม่รับน้ำใจของคุณ และกล่าวหาว่าคุณแส่เรื่องของคนอื่น

ทุกคนเข้าไปในห้องหนังสือของเจ้าของบ้าน ภรรยาเจ้าของบ้านยกชาเข้ามาเสิร์ฟแล้วก็ออกไป จางเยี่ยนเฟิงให้เสี่ยวเฉายืนเฝ้าประตูไว้ เจ้าของบ้านถึงได้เปิดคอมพิวเตอร์ของตัวเองด้วยความสบายใจและคลิกเข้าโฟลเดอร์