ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 416

ตอนที่ 416 น่าสงสาร

ไม่มีความสดใสอยู่ในแววตาของเด็กผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆ ที่เป็นเด็กน้อยน่ารักน่าทะนุถนอมมาก คนหนึ่งแท้ๆ แต่ความรู้สึกที่แสดงออกมากลับเหมือนศพที่ไร้ความรู้สึก

เถ้าแก่โจวไม่ใช่คนที่รักและเอาใจใส่คนอื่นมากมายนัก กระทั่งในหลายๆ ครั้งยังดูเห็นแก่ตัวและใจร้ายไปบ้าง แม้ว่าจะทำเรื่องราวดีๆ บ้างเป็นครั้งคราว แต่ก็ยังเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับการ ‘ขึ้นอยู่กับอารมณ์’ คนหนึ่ง

แต่ในวินาทีนี้ โจวเจ๋อยังไม่สบายใจอยู่นิดหน่อย มนุษย์มักจะมีความใกล้ชิดและจินตนาการอันเลิศเลอต่อสิ่งที่สวยงาม ซึ่งเป็นไปเองตามกลไกธรรมชาติ แต่จินตนาการเพ้อฝันสำหรับเด็กน้อยคนนี้ได้พังทลายไปหมดแล้ว

“บ้านหนูอยู่ที่ไหนเหรอ” โจวเจ๋อถาม

เด็กผู้หญิงเงียบ เธอไม่ได้กลัวและไม่มีความหวาดกลัว มีเพียงความชินชายอมรับชะตากรรมเท่านั้น

ความรุนแรงในครอบครัวไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ในประเทศจีนนัก ในระหว่างการเติบโตและการใช้ชีวิตของคนส่วนใหญ่น่าจะเคยได้ยินมาบ้างไม่มากก็น้อย หรือแม้กระทั่งใครหลายคนก็เคยประสบมาแล้ว

การคุ้มครองเด็กบางประเทศในยุโรปและอเมริกาได้บัญญัติเข้าไปอยู่ในขอบเขตของข้อกฎหมายแล้ว แต่เรื่องแบบนี้ก็ยังคงเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนบางครั้งกลายเป็นเรื่องอื้อฉาวใหญ่โตขึ้น ยิ่งไปกว่านั้น ปัญหาความรุนแรงในครอบครัวยังชื่นชอบประเทศจีนที่ชอบการประนีประนอมอยู่เสมอ คนจีนมักจะมีความคิดคร่ำครึว่าไม่ควรปากโป้งเรื่องอัปยศอดสูในบ้าน การปิดปากเงียบของคนส่วนใหญ่รวมถึงการปิดปากเงียบของเหยื่อเอง อันที่จริงก็ถือว่าเป็น ผู้สมรู้ร่วมคิดในระดับหนึ่งแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น” จางเยี่ยนเฟิงมาแล้ว

เขารู้สึกราวกับว่าวันนี้ไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่าง เอาแต่เข้าๆ ออกๆ ร้านหนังสืออยู่นั่นแหละ นี่เสียเวลาไปแล้วครึ่งค่อนวัน เขากลับไปกลับมาร่วมสามครั้งแล้ว

ข้างๆ จางเยี่ยนเฟิงยังมีตำรวจจากสถานีตำรวจท้องที่อีกสองสามนาย ตำรวจชั้นผู้น้อยสองสามนายไม่ได้วางท่าต่อหน้าเหล่าจาง และปล่อยให้เหล่าจางเดินนำหน้า

“จริงสิ คู่สามีภรรยาที่ฉ้อโกงเงินบริจาคก่อนหน้านี้ถูกผมนำตัวกลับไปที่สถานีแล้ว วางใจได้ ไม่ปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ หรอก พวกเขาหลอกเอาเงินบริจาคไปมากพอสมควร แล้วคราวนี้เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ”

เหล่าจางผลักประตูห้องผ่าตัดแล้วเดินเข้ามา

“ทารุณเด็ก” โจวเจ๋อเอ่ย

เหล่าจางอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วยื่นมือไปเลิกผ้าห่มที่คลุมตัวเด็กผู้หญิงออก เห็นภาพที่น่าสังเวชใจบนตัวเด็กผู้หญิงแล้ว แม้แต่ตำรวจอาชญากรรมอาวุโสที่ทนแดดทนฝนจนชินชาแล้วยังไม่กล้ามองตรงๆ เลยด้วยซ้ำ

“ไอ้ระยำตัวไหนมันเป็นคนทำ” เหล่าจางถามขึ้น

สายตาของตำรวจอาชญากรรมเฉียบแหลมมาก เมื่อมองเสื้อผ้าและรองเท้าที่เด็กผู้หญิงสวมใส่ ก็ไม่ใช่ลักษณะของเด็กที่ถูกลักพาตัว

เป็นเรื่องปกติที่เด็กถูกลักพาตัวจะถูกทารุณ สถานการณ์ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาดีขึ้นมากแล้ว เมื่อสิบกว่าปีก่อนช่วงนั้นเหล่าจางเพิ่งเข้ามาเป็นตำรวจอาชญากรรมได้ไม่นาน มีแก๊งผู้ร้ายลักพาตัวและค้าเด็กไปทั่วทั้งประเทศ บางกลุ่มบังคับเด็กขอทาน หักแข้งหักขาเด็ก หรือไม่ก็ควักลูกตา และมีบางกลุ่มให้เด็กไปปล้นชิงทรัพย์

“ไม่รู้สิ คุณลองสืบดูหน่อยละกัน อีกอย่าง เด็กเป็นลมหมดสติที่ถนนคนเดินหนานต้าเลยถูกคนนำส่งมาที่นี่น่ะ สามารถเรียกกล้องวงจรปิดมาดูได้” โจวเจ๋อถอดเสื้อกาวน์ออก และรับเอาทิชชูเปียกจากฟางฟางมาเช็ดหน้าผาก

เมื่อโจวเจ๋อเดินออกมาจากห้องผ่าตัด ก็เห็นตำรวจหญิงในเครื่องแบบตำรวจคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์ร้านขายยา อีกฝ่ายยิ้มให้เขา โจวเจ๋อก็ยิ้มตอบกลับไป จากนั้นรีบหันหน้ามามองเหล่าจาง

เห็นได้ชัดว่าตำรวจหญิงคนนี้มาพร้อมกับเหล่าจาง และถ้าดูยศตำรวจบนบ่าของเจ้าหน้าที่ตำรวจสาวดีๆ แล้ว ต้องไม่ใช่ผู้ติดตามชั้นผู้น้อยที่วิ่งทำธุระให้เหล่าจางแน่ๆ ที่จริงเหมือนเหล่าจางติดตามไปทำธุระให้คนอื่นเขามากกว่า

หรือว่าเหล่าจางจะมีรักครั้งที่สองกันล่ะ หน้าตาก็ใช้ได้เลยทีเดียวนะ ผู้หญิงที่สวมชุดเครื่องแบบตำรวจแล้วดูดี เทียบเท่ากับเด็กผู้ชายที่โกนหัวแล้วยังดูหล่อ แม้ว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะอายุไม่น้อยคาดว่าน่าจะใกล้สามสิบปีแล้ว แต่ก็เป็นลูกพีชกำลังหวานเลยทีเดียว…แค่ก

แต่ทว่าก็ยังสวยสู้อิงอิงของเขาและผู้อำนวยการหลินไม่ได้อยู่ดี อืม ยูนิฟอร์มของแพทย์ยังได้อารมณ์กว่า อีกทั้งเขาก็รู้สึกคุ้นเคยกับธีมโรงพยาบาลมากกว่าด้วย

“คุณสวีกำลังเอาฉันไปเทียบกับบรรดาคนรู้ใจของคุณอยู่หรือเปล่าคะ” เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินเอ่ยปากพูดตามตรง

สายตาของโจวเจ๋อจ้องด้วยความสงสัย เขาเชื่อว่าตอนที่ตัวเองมองเธอนั้นเก็บอาการไว้แล้วนะ คุณต้องรู้ว่าตอนที่ผู้ชายกำลังแอบมองประเมินผู้หญิงก็มักจะเสแสร้งทำเป็นจริงจังทั้งนั้นแหละ

อย่างเช่น แอบมองขาอ่อนผู้หญิงริมถนน หรือเวลาผ่านร้านเสริมสวยต่างก็เสแสร้งทำทีเป็นเมินเฉยและเหลือบมองแวบเดียว ไม่กล้ามองนานจนเกินไป อีกอย่างเถ้าแก่โจวเคยตายมาแล้วหนหนึ่ง ขอแค่เขาต้องการก็สามารถซ่อนอารมณ์สีหน้าของเขาได้อยู่แล้ว

ตำรวจหญิงคนนี้ เก่งกาจทีเดียวเชียว

ตอนนี้เอง เหล่าจางเดินออกมาคุยกับโจวเจ๋อ “ถามชื่อเสร็จแล้ว ผมจะให้คนตรวจสอบให้ อีกเดี๋ยวจะส่งคนไปดูที่บ้านของเธอ”

“คุณเห็นเข็มเหล่านั้นในถาดหรือเปล่า” โจวเจ๋อถาม

“เข็ม? เข็มอะไร”

“เข็มที่แขนทั้งสองข้างของเด็กผู้หญิงมีตั้งหลายเล่ม ผมเพิ่งเอาออกมา มันถูกคนแทงเข้าไปน่ะ”

เหล่าจางสูดลมหายใจลึก “เอาอย่างนี้แล้วกัน เดี๋ยวผมจะพาคนไปด้วยกันเลย”

โจวเจ๋อพยักหน้า

ในตอนนี้เอง ฟางฟางเดินมาข้างๆ โจวเจ๋อ และหยิบหนังสือแจ้งความประสงค์ออกมาแล้วเอ่ยขึ้น “เถ้าแก่คะ นี่เป็นคำเชิญจากสถาบันศิลปะทงเฉิงหวังว่าคลินิกของเราจะจัดส่งคนไปประจำการที่สถาบันของพวกเขาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ดูเหมือนว่าจะเป็นการฝึกทหารใหม่ จำเป็นต้องเตรียมแพทย์บางส่วนไว้ค่ะ”

“พวกคุณสองสามคนไปก็พอแล้ว” โจวเจ๋อพูด

ฟางฟางยักไหล่ เดิมทีเธอนึกว่าเถ้าแก่ชอบไปถึงได้จงใจถาม สถาบันศิลปะน่ะนะ แค่ได้ยินก็รู้ว่าต้องมีสาวๆ ร่าเริงและมีชีวิตชีวาอยู่ในนั้นแน่ๆ แถมยังมีหมาป่าตัวน้อยที่หล่อเหลาและน่ารักอีกเพียบ

“พวกเขาที่นั่นไม่ได้ฝึกทหารหรอก เป็นการจัดฝึกอบรมตำรวจที่สถานีตำรวจของเราจัดขึ้นน่ะ” จางเยี่ยนเฟิงพูดแทรก “เพราะว่าช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ เรื่องที่นักศึกษาถูกทำร้าย ถูกหลอกพวกนี้เกิดบ่อยมากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นเราจึงจัดเจ้าหน้าที่ตำรวจของเราไปฝึกอบรมเป็นพิเศษ ฝึกทักษะการต่อสู้เพิ่มเติมประสบการณ์อะไรทำนองนี้น่ะ คุณก็ไปด้วยกันกับเราสิ” เหล่าจางเชิญชวนโจวเจ๋อ

“ทำไมล่ะ”

“ผมมั่นใจทักษะการแพทย์ของคุณน่ะ”