ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 417

ตอนที่ 417 จุดเริ่มต้น

เพลโตเคยนำเสนอแนวคิดพื้นฐานปรัชญาที่ดังมากอยู่แนวคิดหนึ่ง โจวเจ๋อรู้สึกว่าควรจะเพิ่มเข้าไปอีกข้อหนึ่ง มันถึงจะเหมาะ นั่นก็คือ ‘ฉันเป็นใคร ฉันมาจากไหน ฉันจะไปที่ใด ฉันถูกสวมเขาไปแล้วหรือยัง’ เถ้าแก่โจวเชื่อว่าคำถามนี้จะทำให้เหล่าจางคิดไปอีกนานเลย กระทั่งสามารถทำให้เหล่าจางสับสนจนผมร่วงก่อนวัยอันควรเลยทีเดียว

เหตุผลที่ทิ้งบอมบ์คำถามนี้ไป เป็นเพราะตัวเถ้าแก่โจวเองก็มีทัศนคติมุ่งเน้นที่ตัวคน เอาใจใส่ลูกน้องด้วยความเมตตา

เหล่าจางขบคิดได้ไม่นานเท่าไรนัก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เปิดประตู ทุกคนกลับขึ้นรถอีกครั้งแล้วขับเข้าไป หักเลี้ยวโค้งหนึ่งแล้วไปจอดอยู่หน้าทาวน์เฮาส์หลังหนึ่ง

“เป็นบ้านหลังนี้ครับ” สหายจากสถานีตำรวจนายหนึ่งพูดขึ้น

“ไปเคาะประตู” เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินออกคำสั่งทันที

ด้วยสถานะของเธอ เมื่อมาถึงเขตทงเฉิง แม้แต่ผู้กำกับการยังต้องสุภาพกับเธอ อีกอย่างเหล่าจางยังเคยเห็นเธอตอบโต้กับหัวหน้าที่กล่าวว่าควรระวังความคิดเห็นของสาธารณชนและผลกระทบทางสังคมเหล่านั้นในห้องประชุมไปตรงๆ อย่างไม่ไว้หน้าด้วย

สหายตำรวจสองนายไปกดกริ่งประตู หลังจากรออยู่พักหนึ่งก็ยังไม่มีใครเปิดประตู

“ไม่มีคนอยู่บ้านเหรอ” เหล่าจางเอ่ยอย่างสงสัย “หรือว่าออกไปตามหาลูก”

“น่าจะไม่ใช่ มีรถสองคันจอดอยู่ริมถนนฝั่งด้านนอกประตู เป็นของตระกูลจูทุกคันเลย คันหนึ่งเป็นรถของ จูเฉินเฮ่า อีกคันหนึ่งเป็นรถของหวังเจียลี่ภรรยาของเขา ถ้าออกไปทำงานหรือออกไปตามหาลูก ก็น่าจะขับรถออกไปสิ”

“คุณจำหมายเลขทะเบียนรถได้หมดเลยเหรอครับ” โจวเจ๋อถามขึ้นอย่างแปลกใจเล็กน้อย

เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินยื่นนิ้วไปเคาะหน้าผากตัวเอง บอกเป็นนัยๆ ว่าอยู่ในหัวของเธอหมดแล้ว แต่ว่าก่อนหน้านี้เธอแค่หยิบโทรศัพท์ของจางเยี่ยนเฟิงไปดูแป๊บเดียวเองนะ

ผู้หญิงน่ากลัว ใครจะไปอยากคบด้วย ถ้าแอบนัดกิ๊กออกไปข้างนอก แล้วกลับมายืนตรงหน้าเธอ คาดว่าเธอคงจะสามารถวิเคราะห์ส่วนสูงและจุดโปรดปรานบนร่างกายของกิ๊กได้แล้ว

“ยังมีอีก หน้าต่างแบบฝรั่งเศสของห้องนั่งเล่นด้านหลังรั้วถูกเปิดออกอีกด้วย” เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินชี้ไปทางนั้นพร้อมกับพูดขึ้น

“เด็กผู้หญิงเป็นลมเองขณะเดินอยู่คนเดียวที่ถนนคนเดินหนานต้า ตอนนี้ฉันเริ่มสงสัยว่า เด็กอาจจะไม่ได้ออกไปเดินเล่นพร้อมกับผู้ใหญ่คนใดคนหนึ่งในครอบครัว เพราะไม่ว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการทารุณเด็กหรือไม่ก็ตาม ก็เป็นไม่ได้ที่จะมองเด็กเดินหายไปโดยไม่สนใจไยดี พวกเราอยู่ในร้านขายยาตั้งนาน ก็ยังไม่มีคนมาตามหาอีกต่างหาก”

“แล้วยังไงต่อ”

“ดังนั้น ฉันเลยคิดว่าเด็กอาจจะหนีออกมาเอง เดินไปถึงถนนหนานต้าเองคนเดียวอย่างไร้จุดหมาย ที่นี่ไม่ได้ไกลจากถนนหนานต้าก็จริง แต่ประกอบกับร่างกายของเด็กไม่แข็งแรงแถมวันนี้ยังร้อนอีกต่างหาก ถึงได้เป็นลมล้มไปยังไงล่ะ”

เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ

“ฉันพบเด็กแล้ว เธอไร้ความรู้สึกด้วยถูกทารุณมานานพอสมควรจนกระทั่งชินชาไปเสียแล้ว ไม่น่าจะเหมือนเด็กคนอื่นๆ ที่หนีออกจากบ้านด้วยความโกรธเพราะถูกตีถูกดุ”

“ยังไงต่อ”

“ดังนั้น ฉันจึงคิดว่าคนในครอบครัวนี้อาจจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น”

เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินมองสหายจากสถานีตำรวจสองสามนายที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดขึ้น “เดี๋ยวตอนที่เข้าไป ระวังหน่อยนะ พยายามอย่าไปทำลายสถานที่เกิดเหตุเข้าล่ะ”

“ทำลายสถานที่เกิดเหตุเหรอ” โจวเจ๋อคิดว่ามันเหลวไหลไปหน่อย

ให้ตายเถอะ แค่คุณยืนอยู่ที่ประตูก็สามารถมองออกว่ามีสถานที่เกิดเหตุอยู่ในนั้นแล้วงั้นเหรอ มันน่าอัศจรรย์ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

เถ้าแก่โจวยังไม่รู้ เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินนี่แหละคือผู้ควบคุมการพลิกคดีของนักพรตเฒ่า ด้วยความคิดของคนธรรมดามองทะลุปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติที่เกิดขึ้นจริงอย่างปรุโปร่ง สามารถบรรยายรายละเอียดของคดีผ่านกระบวนการความคิดเชิงตรรกะอย่างเสร็จสรรพ

ตอนที่ทุกคนเข้าไปก็ระวังตัวกันมาก ไม่ได้พังประตู และไม่ได้โทรเรียกเจ้าของโครงการให้เปิดประตูให้ แต่เข้าไปทางหน้าต่างแบบฝรั่งเศส เมื่อเข้าไปนั้น ทุกคนพยายามเดินให้ชิดหน้าต่างเอาไว้

หลังจากเข้าไปแล้ว จู่ๆ โจวเจ๋อก็ขมวดคิ้ว เขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยมาจากตัวบ้าน กลิ่นหอมนี้แปลกพิกล คล้ายกับกลิ่นดอกพลับพลึงแดง แต่ก็ไม่ใช่กลิ่นของดอกพลับพลึงแดง กลิ่นจางๆ แต่หอมมาก สดชื่นไม่เหมือนกลิ่นไม้จันทน์หอมเลย

ในห้องนั่งเล่นปกติดีทุกอย่าง มันถูกทำความสะอาดอย่างหมดจด และเครื่องเรือนภายในก็เผยให้เห็นสไตล์เรียบง่ายสะท้อนถึงรสนิยมของผู้เป็นเจ้าของ

ทุกคนเดินไปถึงหน้าห้องตรงหัวมุมของห้องนั่งเล่น ตรงนี้เหมือนจะเป็นที่มาของกลิ่นดังกล่าว

“พวกคุณสองสามคนขึ้นไปชั้นบนและไปตรวจดูห้องอื่นๆ หน่อย” เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินพูดกับสหายจากสถานีตำรวจสองสามนาย

“แต่ว่าพวกเราไม่มีหมายค้น…” สหายนายหนึ่งลำบากใจเล็กน้อย

อันที่จริงการเข้ามาในบ้านหลังนี้มันก็เป็นการแหกกฎอยู่แล้ว อีกอย่างนะ คนที่อาศัยอยู่ในชุมชนระดับไฮเอนด์ล้วนเป็นคนที่มีฐานะมีภูมิหลัง แตกต่างจากคนที่อาศัยอยู่ในบ้านที่ถูกบังคับรื้อถอน หากบุกรุกเข้าไปในบ้านพวกเขาโดยพลการจริงๆ อาจจะมีปัญหาตามมามากมายทีเดียว