ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 418

ตอนที่ 418 เซอร์ไพรส์สำหรับคุณ

น่าเสียดายที่นักพรตเฒ่าที่เข้าอกเข้าใจคนอื่นและเข้าถึงหัวใจอันศักดิ์สิทธิ์มากที่สุดไม่ได้อยู่ข้างๆ ในเวลานี้ ไม่อย่างนั้นหลังจากเจอฉากนี้แล้วจะต้องหยิบโทรศัพท์ออกมาช่วยเถ้าแก่เก็บภาพสุดคลาสสิกนี้แน่ๆ

เลือดสาดกระจัดกระจาย ความโรแมนติกและความหรูหราภายใต้สีเลือด ความเรียบง่ายของโซฟารวมกับความเฉยเมยบนใบหน้าของเถ้าแก่ ประดับประดาไปด้วยสีหน้าอันตกตะลึงของตำรวจหลายนายที่อยู่ข้างๆ ช่างวิเศษมาก!

ตอนนี้โจวเจ๋อคิดถึงนักพรตเฒ่าเล็กน้อย รู้สึกว่าควรจะเร่งรัดเหล่าจางกับเหล่าอันให้รีบพานักพรตเฒ่าออกมาโดยเร็วที่สุดซะแล้ว

เลือดที่สาดพ่นออกมาจากในโซฟา ทำให้โจวเจ๋อรู้สึกแปลกใจ แต่ไม่ถึงกับตื่นตระหนกจนกระโดดพรวดพราดขึ้นมาและใบหน้าซีดเผือด เขาเคยเห็นบัลลังก์กระดูกกองพูนมาแล้ว นี่เป็นเพียงฉากเล็กๆ เท่านั้น

แม้กระทั่งเสแสร้งทำสักหน่อย เถ้าแก่โจวยังขี้เกียจเลย

เช่นเดียวกับเหล่าจางที่ตอนแรกรู้สึกตกใจเมื่อได้เจอคนรู้จัก แต่ในความเป็นจริงแล้ว พวกของอย่างเช่นดีเอ็นเอและลายนิ้วมือของพวกเขามันปลอมไม่ได้ด้วยซ้ำ

ความสนใจแรกของเจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินคือเลือดสดๆ ที่นองอยู่บนพื้น จากนั้นไปหยุดอยู่บนตัวโจวเจ๋อพักหนึ่ง ฉากนี้ทำให้คนรู้สึกขนหัวลุก ทำเอาหัวใจของเธอเต้นรัวทันที ประเด็นก็คือมันเกิดขึ้นอย่างกะทันหันไม่มีการเตรียมใจอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ผู้ชายตรงหน้าคนนี้ ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟานี้และเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดกลับดูเหมือนจะสบายดี แม้กระทั่งยกขาขึ้นโดยไม่สนใจอีก คล้ายกับตั้งท่าโพส

“มีอะไรอยู่ในโซฟานะ” เหล่าจางรีบเข้ามาใกล้ทันที

เริ่มจากเด็กผู้หญิงที่ถูกทารุณกรรมพลัดหลง ตามด้วยบ้านพักที่ไร้ผู้คนและพบห้องเล็กๆ ที่ตั้งพระพุทธรูป บวกกับโซฟาในเวลานี้อีก บ้านพักหลังนี้ ครอบครัวนี้ ให้ความรู้สึกหดหู่และแปลกประหลาดทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

“เปิดดูก็รู้แล้วไม่ใช่หรือไง”

โจวเจ๋อลุกขึ้นยืน เอื้อมมือไปใต้โซฟา คลำหาอะไรเล็กน้อยและพูดขึ้น “ตรงนี้เคยแกะออกมาแล้ว มีรอยตะเข็บ”

“พวกเราจะแกะออกเองเหรอ”

เหล่าจางถามโจวเจ๋อ ในเวลานี้เขาไม่ได้มองหาเจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินเลย เมื่อพบกับเรื่องแปลกประหลาดอย่างนี้ ปฏิกิริยาแรกของเหล่าจางก็ยังคงเชื่อฟังโจวเจ๋อ ถึงอย่างไรโจวเจ๋อก็มีประสบการณ์ในด้านนี้มากกว่าตำรวจ

“หนึ่ง สอง สาม!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินยืนอยู่ข้างๆ โดยไม่ได้ห้ามปรามใดๆ และมองดูชายทั้งสองยกเบาะโซฟาออก ด้านในโซฟาเป็นโพรงดูเหมือนจะถูกใครสักคนคว้านบางส่วนของมันออกมา และในนี้ยังมีเศษถุงพลาสติกสีขาวทิ้งไว้ แต่ว่าตอนนี้มันแตกแล้ว

“เลือด” โจวเจ๋อพูด “แต่ว่าสิ่งที่เก็บเลือดไว้นั้น งานลวกไปหน่อย”

ในฐานะศัลยแพทย์ ของอย่างเลือดไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับโจวเจ๋อ ในความเป็นจริง เลือดที่ใช้ในการรักษาภายในประเทศและที่เก็บในคลังเลือด มีความขัดแย้งมาโดยตลอด ความขัดแย้งในลักษณะนี้เกี่ยวเนื่องไปถึงทุกด้าน แม้แต่เจ้าหน้าที่ปฏิบัติการก็ยากที่จะอธิบายเหตุผลและหลักการที่ชัดเจน ยิ่งวิธีดำเนินการแก้ไขอย่างไรนั้นลืมมันไปได้เลย

เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินคุกเข่าลงมา ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เลือด โจวเจ๋อมองผู้หญิงคนนี้และสูดจมูกดมฟุดฟิดตามไปด้วยโดยไม่รู้ตัว

“เลือดสดใหม่มาก” เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินพูด

สรุปว่าคุณเป็นผีดิบหรือผมเป็นผีดิบกันแน่

จู่ๆ เถ้าแก่โจวก็รู้สึกว่าพรสวรรค์ของเจ้าหน้าที่ตำรวจสาวคนนี้ถ้าไม่ไปเป็นผีดิบมันน่าเสียดายนัก การเป็นมนุษย์ที่น่าเบื่อและไม่มีเรื่องท้าทายแบบนี้ จะดีแค่ไหนถ้าโยนให้อิงอิงทำ แบบนี้เบื้องล่างของอิงอิงก็จะไม่เย็นแล้ว

“โทรแจ้งสถานีตำรวจทงเฉิงของพวกคุณให้รีบส่งคนเข้ามา พวกคุณสองสามคนไปควบคุมทางเข้าออกแถวๆ นี้ และห้ามคนนอกเข้ามาข้างใน”

สหายจากสถานีตำรวจหลายนายพยักหน้ารับและวิ่งออกไปโทรศัพท์ทันที

เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินลุกขึ้นยืน เหลือบมองเหล่าจางก่อน แล้วหันมามองโจวเจ๋อพลางเอ่ยขึ้น

“พวกเราสามคนมาค้นบ้านพักหลังนี้กันอีกรอบเถอะค่ะ”

จากนั้น เหล่าจางและเจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินก็เดินขึ้นไปชั้นสอง โจวเจ๋อได้รับมอบหมายให้ค้นหาที่ชั้นล่าง

“ผู้หญิงคนนี้สั่งฉันจนได้สินะ” เถ้าแก่โจวรู้สึกว่างานระดับสูงอย่างการเดินเล่นถึงจะเป็นสิ่งที่แสดงความเชี่ยวชาญของตัวเองได้สิ สำหรับการค้นหานี่มันช่างยุ่งยากเกินไปจริงๆ

เมื่อหันกลับมาเหลือบมองโซฟาโสโครกอีกครั้ง จู่ๆ โจวเจ๋อก็รู้สึกว่าควรรีบเคลียร์ข้อสงสัยของนักพรตเฒ่าโดยเร็วที่สุดให้เขาได้รับการปล่อยตัวออกมา มันเป็นเรื่องเร่งด่วนจริงๆ

ว่ากันโดยทั่วไปแล้ว เรื่องน่าปวดหัวพวกนี้เป็นหน้าที่รับผิดชอบของนักพรตเฒ่าไม่ใช่เหรอ ทำไมคราวนี้ถึงได้เป็นตาของเขาล่ะ

เมื่อเปิดห้องครัวไปเรื่อยเปื่อย โจวเจ๋อยังเปิดตู้ครัวและตู้เย็นด้วย แต่ไม่พบอะไรเลย หลังจากเดินออกจากห้องครัว โจวเจ๋อก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ เนื่องจากเป็นทาวเฮาส์ แน่นอนว่าต้องใหญ่กว่าอะพาร์ตเมนต์ทั่วไปไม่น้อย และตึกก็มีอยู่สามชั้นด้วยกัน แต่พื้นที่จริงแล้วก็ไม่ได้ใหญ่โตเกินจริงไปมากนัก

ของทุกอย่างในห้องน้ำเป็นระเบียบเรียบร้อยจนเรียกได้ว่าสะอาดสะอ้าน กระเบื้องปูพื้นสะอาดจนดูเหมือนกระจก

จู่ๆ โจวเจ๋อก็นึกถึงบางอย่าง นั่นก็คือในเมื่อสามารถเก็บถุงเลือดไว้ในโซฟาได้ ถ้าอย่างนั้นคนที่ทำความสะอาดบ้านหลังนี้คือเจ้าของเดิมของบ้านหลังนี้ หรือว่า… โจวเจ๋อเริ่มจากเปิดฝาถังน้ำชักโครกก่อน เพราะเหตุการณ์หยกผีครั้งที่แล้ว ทำเอาเถ้าแก่โจวหมกมุ่นอยู่กับตำแหน่งนี้ของห้องน้ำอย่างลึกซึ้ง

ฝาถังน้ำไม่มีอะไรผิดปกติ โจวเจ๋อหันกลับมาและเตรียมเดินออกไป ก่อนหน้านี้สหายจากสถานีตำรวจท้องที่สองสามคนค้นจนทั่วแล้ว บ้านหลังนี้ไม่มีคน โจวเจ๋อก็คิดว่าเขาไม่น่าจะเจออะไรเช่นกัน

ตัวเขาไม่ได้มีร่างที่ดึงดูดความซวยเหมือนนักพรตเฒ่าเสียหน่อย

ทันที่เดินไปถึงประตูห้องน้ำ โจวเจ๋อก็หยุดชะงักฝีเท้าและหันกลับไปเหลือบมองชักโครกอีกครั้ง หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็หัวเราะเยาะตัวเอง “ฉันคงคิดมากไปเอง”

โจวเจ๋อเดินไปที่ชักโครกก่อนจะเอื้อมยกฝาชักโครกขึ้น

“ภาพวาดนี้เพิ่งวาดเสร็จ ไม่น่าจะเกินสองวัน” เจ้าหน้าที่เฉินพูดพลางถอยหลังกลับสองก้าว และพูดกับจางเยี่ยนเฟิง “ดึงภาพวาดสีน้ำมันออกมาดูหน่อยค่ะ”

จางเยี่ยนเฟิงพยักหน้า เขย่งปลายเท้าถอดภาพวาดสีน้ำมันลงมา

หลังจากถอดภาพวาดสีน้ำมันลงมาแล้ว สีขาวซีดบนผนังก็เผยออกมาทันที ผนังนี้แตกต่างจากผนังรอบๆ อย่างเห็นได้ชัด เป็นการทากำแพงด้วยน้ำปูนขาว

“ใช้ภาพวาดสีน้ำมันบังเอาไว้เหรอ” จางเยี่ยนเฟิงพูด

“ไม่หรอก” เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินยกมือข้างหนึ่งขึ้นมานวดหน้าผากตัวเองและพูดพึมพำ “ตอนนี้ฉันรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีเอามากๆ ในผนังนี่น่าจะซ่อน…อืม คุณก็น่าจะรู้”

ทำไมถึงมีเลือดมากมายในโซฟาห้องนั่งเล่นนั่น มันมาได้อย่างไร

“เขาจะเสียเวลาวาดภาพสีน้ำมันมากมายไปทำไม ไม่เหมือนใช้อำพราง แต่เป็นความพึงพอใจทางพฤติกรรมอย่างหนึ่ง ก็คล้ายกับเรื่องที่ศิลปินแสดงสดเหล่านั้นทำในสายตาคนธรรมดาทั่วโลก ซึ่งจริงๆ แล้วเป็นการแสวงหาความพึงพอใจจากภายในจิตใจของตัวเอง แม้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำจะไม่มีคุณค่าและไม่มีความหมายก็ตาม

พูดง่ายๆ ก็คือ ก็เหมือนชอบทำเสียงดังเรียกร้องความสนใจในห้องเรียนของโรงเรียน แม้จะถูกเพื่อนร่วมชั้นด่าว่า งี่เง่า แต่ก็ยังสนุกสนานและรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนบ้าที่สุดยอดมาก”

เมื่อเอ่ยคำพูดเหล่านี้ เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินยังคงจริงจังเหมือนเดิม แม้ว่าจะสบถออกมาทีละคำๆ แต่เธอก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกรังเกียจที่เธอกำลังพ่นคำหยาบ

“ในรถของผมมีเครื่องมือ ผมลงไปหยิบเครื่องมือก่อนนะ”

จางเยี่ยนเฟิงและเจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินเดินลงไปชั้นล่างพร้อมกัน พวกเขาวางแผนว่าอีกเดี๋ยวจะเจาะผนังนั้นออกมาดู

เมื่อเดินไปถึงห้องนั่งเล่นชั้นล่าง ก็เห็นโจวเจ๋อที่เพิ่งล้างหน้าออกมาจากห้องน้ำ เถ้าแก่โจวกำลังหยิบทิชชูเช็ดคางตัวเอง

“เราเจออะไรข้างบนนิดหน่อย เดี๋ยวมาช่วยเจาะผนังด้วยกันหน่อยนะคะ”

เจ้าหน้าที่ตำรวจเฉินพูดกับโจวเจ๋อ ถึงอย่างไรโจวเจ๋อก็ไม่ใช่ตำรวจ หากเธอจะขอให้โจวเจ๋อช่วย เป็นไปไม่ได้ที่จะออกคำสั่งเหมือนกับผู้ใต้บังคับบัญชาเหล่านั้น

เมื่อได้ยินว่าจะต้องเป็นจับกังขุดผนัง เถ้าแก่โจวก็รู้สึกเศร้ามาก จะดีจะร้ายอย่างไรเขาก็เป็นถึงเถ้าแก่ของร้านที่ขาดทุนขนาดใหญ่สองแห่ง ทำไมถึงให้ทำแม้กระทั่งงานของช่างตกแต่งภายในล่ะ

ทันใดนั้นโจวเจ๋อยื่นมือชี้ไปที่ห้องน้ำด้านหลังและเอ่ยว่า

“มีเรื่องเซอร์ไพรส์อยู่ในชักโครกน่ะ”

……………………………………………………….