ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 424

ตอนที่ 424 คุณอาจะฆ่าหนูเหรอคะ

“อย่าไปนะ”

สาวน้อยโลลิฝืนลุกขึ้นมาอีกครั้ง แม้ว่าเธอจะเหนื่อยหอบ ร่างกายเจ็บปวดรวดร้าว แม้กระทั่งปลายลิ้นจะชาไปแล้วก็ตาม แต่เธอรู้ดีว่า เธอไม่สามารถปล่อยให้กลุ่มวิญญาณร้ายนี้ออกไปจากที่นี่ได้

แม้ว่าในตอนนี้มีเด็กสาวอย่างจูเซิ่งหนานเดินอยู่ตรงนั้นด้วย เหล่าวิญญาณร้ายทั้งหมดต่างพากันติดตามเธอ รายล้อมเธอ และยึดเธอเป็นแกนหลัก แต่จูเซิ่งหนานคนนี้นั่นแหละ เป็นคนที่น่ากลัวที่สุด!

เด็กผู้หญิงคนนี้เคยอยู่ในบ้านที่ถูกพ่อแม่และย่าของเธอทรมานเหยียดหยามมาทุกวิถีทาง ในแววตาของเด็กผู้หญิงคนนี้ยังคงความไร้เดียงสาเหมือนเด็ก แม้ว่าจะเย็นชาแต่กลับใสสะอาดบริสุทธิ์ ถึงจะ… ถึงแม้จะ… ถึงแม้จะแฝงความน่ากลัวที่สุดไว้ก็ตาม!

คนชั่วช้าสามานย์เขามีเป้าหมายในการทำชั่วและมีความต้องการอะไรบางอย่าง ด้วยเหตุนี้ เขาก็จะมีความรู้สึกเกรงกลัวและหวาดกลัว เพราะเมื่อคุณมีความปรารถนาบางสิ่ง ก็จะมีความหวาดกลัวโดยธรรมชาติ ในทางตรงกันข้าม หากไม่โลภจิตใจย่อมแกร่งเสมอ!

แต่สำหรับจูเซิ่งหนาน เธอไม่มีความปรารถนาอะไร ลักษณะนิสัยในการทำสิ่งต่างๆ และความคิดของเธอมาจากความรู้สึกข้างในส่วนลึกของเธอเอง เธอสามารถไปอุ้มเอาแมวจรจัดข้างถนนสักตัวขึ้นมาและให้อาหารมันกิน สามารถปล่อยให้วิญญาณร้ายฆ่าคนในเมืองทงเฉิงให้เกลี้ยงก็ยังได้ และถามพวกเขาว่าเชื่อหรือเปล่าว่าคนที่อยู่ในภาพวาดนั้นเคลื่อนไหวได้น่ะ

กล่องแพนโดร่าที่อยู่ในมือเธอ แม้กระทั่งเธอสามารถควบคุมมันได้นานแค่ไหนก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ!

จูเซิ่งหนานไม่หันหลังกลับมาและยังคงเดินต่อไป พวกวิญญาณร้ายห้อมล้อมรอบตัวเธอคล้ายกับการก่อตัวของสนามแม่เหล็ก

สาวน้อยโลลิรู้ดีว่าจูเซิ่งหนานไม่ใช่ผีและก็ไม่ได้ถูกสิงด้วย แต่เธอมีความสามารถพิเศษในตัวเอง หรือพูดได้ว่าเป็น…ญาณวิเศษ แน่นอนว่ามันสามารถนับเป็นศาสตร์ลึกลับประเภทหนึ่งเช่นเดียวกับดวงตาหยินหยาง

โลกเป็นที่อยู่ของมนุษย์เสมอ ต่อให้ผีในปรโลกจะน่ากลัวและทรงพลังแค่ไหน ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงนี้ได้

สาวน้อยโลลิพอจะรู้จักคนที่มีความผิดแปลกอยู่บ้าง ซึ่งเธอก็รู้สึกว่าคนนั้นคือพ่อของเธอ นั่นคือหวังเคอ ตัวเขาเองก็ไม่ธรรมดา ราวกับว่าสามารถมองเธอได้ทะลุปรุโปร่ง ยิ่งกว่านั้นเขายังมองทะลุถึงตัวตนของโจวเจ๋ออีกด้วย

จูเซิ่งหนานเกิดมาพร้อมกับญาณวิเศษนี้เลยใช่ไหม หรือว่าเพิ่งมีหลังจากถูกครอบครัวทำร้ายและ กดขี่ข่มเหงในวัยเด็ก หรือถูกบางสิ่งครอบงำจนทำให้เกิดสายสัมพันธ์และการเปลี่ยนแปลงบางอย่างขึ้น เพียงแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาเจาะลึกในเรื่องนี้

“ผนึก!”

สาวน้อยโลลิตะโกนเสียงต่ำ ครั้งนี้เธอไม่ได้อ้าปากหรือแลบลิ้นยื่นออกมา แต่ใต้ฝ่าเท้าของเธอกลับมีเงาดำสายหนึ่งคล้ายลิ้นแผ่พุ่งตรงออกไปขวางทางเดินของจูเซิ่งหนาน และเข้าไปพันธนาการรอบข้อเท้าของจูเซิ่งหนานไว้แน่น เหมือนเอาลิ้นมาพันไว้

“น้าคะ ทำไมน้ายังต้องขวางหนูอีกล่ะ”

จูเซิ่งหนานหันกลับไปมองสาวน้อยโลลิอย่างไม่เข้าใจ

“หนูแค่พาพวกพี่สาวน้องสาวไปถามพ่อแม่ของพวกเธอว่าทำไมถึงทอดทิ้งพวกเธอตั้งแต่แรกเองนะคะ”

จูเซิ่งหนานดูท่าทางยังไม่ประสา คล้ายกับเด็กน้อยที่อยากรู้เรื่องโลกภายนอกและกำลังอยู่ในตอนลองผิดลองถูก มีความอยากรู้อยากเห็นไม่น้อย

ครู่หนึ่ง วิญญาณร้ายนับร้อยตัวต่างพากันจ้องมองสาวน้อยโลลิด้วยความสงสัย พวกเธอไม่ได้โหดเหี้ยมและดุร้าย แต่บรรยากาศที่เกิดจากวิญญาณร้ายนับร้อยเอาแต่จ้องมองคุณตลอดเวลาแบบนั้น ก็ทำเอาสาวน้อยโลลิสะท้านได้เช่นกัน

“เถ้าแก่ ทำไมยังไม่มาอีกเล่า”

สาวน้อยโลลิกัดฟันกรอดและยันเอาไว้ จะปล่อยพวกเธอไปไม่ได้ ทันทีที่ปล่อยให้พวกเธอหลุดออกไป มันจะกลายเป็นการทำลายล้างแสนน่ากลัวทันที!

เธอที่เป็นยมทูตทงเฉิงก็ต้องแบกรับผลตามไปด้วย

“คุณน้าทำไม่ถูกนะคะ พวกเขาทอดทิ้งพวกเรา พวกเราไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะถามเลยเหรอคะ คุณน้ายังบอกว่า ในอดีตคุณน้าก็เคยถูกคนในครอบครัวเลือกปฏิบัติ และไม่พอใจกับเรื่องนี้แถมยังคับแค้นใจอีกต่างหาก ตอนนี้ทำไมคุณน้าถึงกลายเป็นเหมือนคุณพ่อคุณแม่ของหนูได้ล่ะคะ”

หลังจากคำพูดสุดท้ายจบลง จูเซิ่งหนานก็เงยหน้าขึ้นทันที ส่วนลึกในรูม่านตาของเธอเปล่งประกายสีขาว ครู่หนึ่ง วิญญาณร้ายใกล้เคียงก็เริ่มร้องคำรามพร้อมกัน จากนั้นพุ่งเข้ามาหาสาวน้อยโลลิ

‘เอี๊ยด…’

รถเก๋งคันหนึ่งพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วและหยุดลง ทนายอันเหยียดมือซ้ายของเขาออกมา เลือดเนื้อบนมือซ้ายเหือดหายไปในชั่วพริบตาจนเผยให้เห็นกระดูกสีขาว

“ยมโลกย่อมมีกฎระเบียบ กฎแห่งความตายไร้ความปรานี ควบคุม!!!”

มือกระดูกพุ่งไปด้านหน้า วิญญาณร้ายนับสิบตรงหน้าถูกแช่แข็งเอาไว้แล้ว

โจวเจ๋อเอียงคอไปมาเสียงกระดูกข้อต่อลั่นดังคมชัด เล็บทั้งสิบนิ้วงอกยาวออกมา กางมือทั้งสองข้างออกพลางเอ่ยว่า “กาแฟ!”

ครู่หนึ่ง หมอกควันสีดำทมิฬแผ่ออกจากเล็บของโจวเจ๋อและบดขยี้วิญญาณร้ายมากกว่าหนึ่งโหลตรงหน้า

วิญญาณร้ายสองสามแถวแรกสุดถูกควบคุมได้ในชั่วขณะ และชั่วขณะหนึ่งกลุ่มวิญญาณร้ายตกอยู่ในภาวะตะลึงงัน

“เถ้าแก่ ทนายอัน พวกเธอถูกเด็กผู้หญิงคนนั้นเรียกออกมา พวกเธอไม่ใช่วิญญาณด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นวิญญาณร้ายไปแล้ว” สาวน้อยโลลิรีบเอ่ยปากเตือน

“เถ้าแก่ จะปล่อยพวกเธอไปไม่ได้ แม้พวกเธอจะได้รับความอยุติธรรมสักแค่ไหน แม้ว่าพวกเธอจะน่าสงสารเพียงใดก็ตาม ก็ปล่อยไปไม่ได้โดยเด็ดขาด” ทนายอันมองโจวเจ๋อที่อยู่ด้านข้างพร้อมกับตะโกนบอก

ในเวลานี้ทนายอันกลัวว่าโจวเจ๋อจะใจอ่อนจริงๆ