ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 431

ตอนที่ 431 ความตายเป็นการหลุดพ้นอย่างหนึ่ง

เมื่อถูกผลักออกมาจากหน้าต่าง สีหน้าของจูเซิ่งหนานยังคงหนักอึ้งไปด้วยความงุนงง ตอนที่สาวน้อยโลลิพยายามขัดขวางจะหยุดเธอ เธอเคยไม่เข้าใจมาก่อนเช่นกัน แต่เธอควบคุมตัวเองได้อย่างรวดเร็ว

ตอนคุณอาหมอที่เคยช่วยรักษาเธอก่อนหน้านี้เผยให้เห็นถึงเจตนาจะฆ่าเธอ เธอเคยไม่เข้าใจมาก่อนเช่นกัน แต่ก็บังคับใจตัวเองได้อย่างรวดเร็ว

ดูเหมือนว่าเธอจะชินชากับการสับสนงงงวย และคุ้นชินกับการเอาชนะอารมณ์ความรู้สึกแบบนั้น ทั้งชีวิตของเธอเป็นเหมือนบ่อน้ำมานานแสนนาน และเธออาศัยอยู่ก้นบ่อนี้ เธอพยายามใช้ความคิดที่เธอที่ได้รับมาตอนอยู่ในบ่อน้ำ พยายามเอาไปปฏิบัติต่อโลกภายนอก และได้พบกับความไม่เข้าใจอีกหลายสิ่งหลายอย่าง เธอไม่ได้พยายามละทิ้งบ่อน้ำแห่งนั้น แต่ต้องการเอาโลกภายนอกเข้ามาอยู่ในบ่อน้ำที่เธอเคยชินด้วยกัน

เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น เข้าไม่ถึงหลักการยิ่งใหญ่ของการพอใจในสิ่งที่มีอยู่ ดูเหมือนเฉื่อยชา แต่ความเฉื่อยชากลับกลายเป็นความดื้อรั้นอย่างลึกซึ้งที่สุด

แต่ชั่ววินาทีที่เด็กผู้หญิงฝาแฝดทั้งสองผลักเธอออกไปนอกหน้าต่าง บ่อน้ำในใจของเธอส่งเสียงดัง ‘ตู้ม’ พังทลายลงแล้ว!

เพราะอะไร พวกเราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ ทำไมกัน ทำไมพวกเธอถึงทำอย่างนี้กับฉันได้

เสียงลมหวีดหวิวดังก้องอยู่ในหูของเธอไม่หยุด ทิวทัศน์ด้านบนและหน้าต่างกำลังห่างออกไปจากเธอมากขึ้นทุกที

ภาวะไร้น้ำหนักขณะที่ร่วงตกลงมา ทำให้คนเริ่มตื่นตระหนกตามสัญชาตญาณ เธอหันหน้าไปโดยไม่รู้ตัว อยากจะมองลงไปข้างล่างตัวเอง แต่มันก็สายไปเสียแล้ว

‘ปัง!’

…

‘ปัง!’

เถ้าแก่โจวที่เฝ้าดูตรงนี้จากระยะไกล ในขณะที่ถูกวิญญาณร้ายนับแปดสิบตัวจับจ้อง เขามองเห็นเงาร่างสีเหลืองร่วงตกลงมาจากหน้าต่างบนชั้นสี่ของตึกหอพักครูข้างหน้า มันชัดเจนและฉับไวมาก ไม่มีชะลอเลยแม้แต่น้อย ร่วงลงมาจากด้านบน จากนั้นกระแทกลงพื้นส่งเสียงทึบหนัก

โจวเจ๋อรู้ว่าคนที่ตกลงมาคือใคร ทั้งขนาดร่างกายและเสื้อผ้าบนร่างกายก็บ่งบอกตัวตนของคนที่ตกลงมาได้แล้ว

โชคดีหน่อยที่เขาอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย และถูกวิญญาณร้ายกันท่าไว้จนไม่สามารถเข้าใกล้ตึกนั้นได้ ในขณะเดียวกันจูเซิ่งหนานร่วงลงมาจากหน้าต่างในคราวเดียว ไม่มีจุดพลิกผันใดๆ ด้วยเหตุนี้โจวเจ๋อจึงไม่มีโอกาสให้คิดและลังเลสับสนอีก

ตัวอย่างเช่น หากจูเซิ่งหนานคว้าราวหน้าต่างทั้งสองมือจะร่วงอยู่รอมร่อ พร้อมตะโกนขอความช่วยเหลือละก็ เขาจะช่วยหรือไม่ช่วยดีล่ะ

มีโอกาสสูงที่จะไม่ช่วย แต่จะต้องมีปมค้างคาในใจแน่ๆ ในเมื่อตอนนี้เป็นแบบนี้ ปล่อยเลยตามเลยก็ดีเหมือนกัน

เธอกระโดดอย่างสบายใจ ฉันจะได้ไม่รู้สึกผิดอยู่ในใจ

เพียงแต่ว่าในใจของเถ้าแก่โจวรู้สึกสงสัยเล็กน้อยเช่นกัน นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่

ทั้งที่เขาแค่เฝ้ามองอยู่ด้านข้างเฉยๆ ไม่กล้าแหกปากตะโกนคำปลุกใจ และพุ่งออกไปต่อสู้กับวิญญาณร้ายอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อปกป้องคนธรรมดา

ในขณะที่เขากำลังท้อถอย เฉื่อยชา ลังเล หลงทางอย่างนี้ หัวหน้าของวิญญาณร้ายดันล้มตกลงมาเองเฉยเลยอย่างนี้เนี่ยนะ ดูเหมือนว่าโชคของคนขี้เกียจจะไม่โชคร้ายจนเกินไปจริงด้วยสินะ

เด็กผู้หญิงที่เป็นวิญญาณร้ายที่เรียงแถวกันอยู่ตรงทางเข้าตึกมองหน้ากันและกัน ในเวลานี้ร่างของพวกเธอเริ่มสลายไปอย่างช้าๆ พวกเธอเป็นเพียงความแค้นเท่านั้น ไม่ใช่แม้แต่วิญญาณด้วยซ้ำ ถ้ามีจูเซิ่งหนานอยู่ พวกเธอก็จะถูกควบคุมจนกลายร่างเป็น ‘วิญญาณร้าย’ แต่เมื่อมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับจูเซิ่งหนาน พวกเธอก็จะดับสลายไปกับสายลม

ถ้าหากมีภูตผีมากมายใกล้กับโรงพยาบาลประจำอำเภอนั้นจริงๆ เถ้าแก่โจวคงมีความสุขหัวเราะจนเกร็งกล้ามท้องซิกซ์แพ็กขึ้นไปแล้วละ มันเป็นแต้มผลงานมหาศาลเชียวนะ ถ้าเขาเก็บกวาดพวกเธอคาดว่าคงจะกลายเป็นผู้จับกุมไปแล้ว!

จะปล่อยพวกเธอให้เหลือรอดมาจนถึงวันนี้หรือไง

…

วิญญาณร้ายนับสิบในห้องค่อยๆ สลายไป เด็กผู้หญิงฝาแฝดทั้งสองเดินไปอยู่ข้างพ่อแม่ตัวเอง ร่างกายของพวกเธอก็ค่อยมลายหายไปเช่นกัน

พ่อแม่ยังนอนหลับสนิท ตอนนี้พวกเขาไม่อาจตื่นขึ้นมาได้ ถึงอย่างไรเสียในห้องของตัวเองก็มีสิ่งมีชีวิตระดับวิญญาณร้ายอยู่นับสิบ เว้นเสียแต่จะเป็นนักพรตเฒ่าที่มีพลังหยางรุนแรงเท่านั้น ส่วนคนธรรมดาเป็นการยากที่จะตื่นขึ้นมาได้

เด็กผู้หญิงฝาแฝดขึ้นเตียงไปอย่างเงียบงัน คนหนึ่งกอดแม่ ส่วนอีกคนหนึ่งกอดพ่อ ร่างกายระเหยไปอย่างต่อเนื่อง แต่พวกเธอกลับสัมผัสได้ถึงความสวยงามและความอบอุ่นที่โหยหามาโดยตลอด แม้ว่าจะเป็นการปลอบโยนเพียงแค่ครู่เดียวก็ตาม

หลังจากวิญญาณร้ายในบ้านสลายไปจนหมด หญิงสาวตื่นขึ้นมาก่อนแล้วร้องไห้ จากนั้นชายหนุ่มก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน เพียงแค่รู้สึกว่าตัวเองปากแห้งผากเล็กน้อย เหมือนตากแอร์จนเป็นหวัดขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“แม่ของลูก คุณร้องไห้ทำไม”

“ฉันฝันเห็นพวกลูกๆ น่ะค่ะ ฝันว่าพวกเธอกลับมาแล้ว”

“เฮ้อ” ชายหนุ่มถอนหายใจ ภรรยาของเขาฝันแบบนี้มาหลายครั้งหลายคราแล้ว

ด้วยเหตุผลทางร่างกาย หลังจากตั้งครรภ์แล้ว คุณหมอแนะนำให้พวกเขายุติครรภ์ หากอายุครรภ์มากขึ้น ไม่เพียงแต่ชีวิตของคุณแม่จะตกอยู่ในอันตรายเท่านั้น แม้แต่ลูกก็เช่นกัน

ภรรยาทั้งร้องทั้งโวยวายและยืนกรานหัวเด็ดตีนขาดยังไงก็จะไม่เอาเด็กออก เป็นเพราะเขากัดฟันตัดสินใจเด็ดขาดให้ทำแท้งไป

ในฐานะที่เป็นสามี และในฐานะที่เป็นพ่อของลูกในท้องภรรยา สามารถจิตนาการได้ถึงความยากลำบากและความเจ็บปวดที่เขาต้องตัดสินใจลงไปในครั้งนี้

ต่อมาภรรยาก็เข้าใจเขา และไม่ตำหนิเขาในเรื่องนี้ ทั้งสองคนปรับปรุงตกแต่งห้องนอนหนึ่งห้องในบ้านให้กลายเป็นห้องเด็กทารก และทำเหมือนว่าพวกเด็กๆ ยังคงอยู่เคียงข้างตัวเอง

สำหรับเรื่องราวทั้งหมดที่เพิ่งเกิดขึ้นด้านข้างตอนที่พวกเขานอนหลับนั้น พวกเขาไม่มีทางสัมผัสและรับรู้ได้

…

วิญญาณร้ายตรงหน้าหายไปหมดแล้ว โจวเจ๋อเดินไปถึงตรงจุดที่จูเซิ่งหนานตกลงมาจากตึก

เธอนอนราบอยู่บนพื้น หน้าหงายขึ้น ผมเผ้ากระจัดกระจาย ตอนที่โจวเจ๋อเดินเข้าไปใกล้ เห็นแอ่งน้ำสีแดงเข้มค่อยกระจายออกไปบนพื้นอย่างช้าๆ

เธออ้าปากพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พูดออกมาไม่ชัดเจนนัก

โจวเจ๋อย่อตัวนั่งลง ข่มสัญชาตญาณความเคยชินที่อยากจะเข้าไปตรวจสอบและช่วยเหลือผู้บาดเจ็บของตัวเองเอาไว้ เพราะโจวเจ๋อรู้ดีว่า จูเซิ่งหนานน่ะ หากเธอตายไป นั่นถึงจะเป็นข่าวดีสำหรับคนส่วนใหญ่ในเมืองนี้ และรวมไปถึงคนในร้านหนังสือด้วย เพราะทุกคนสลัดตัวปัญหาให้ลดน้อยลงไปได้อีกหนึ่ง

ช่วยชีวิตคนน่ะได้ แต่ช่วยชีวิตตัวปัญหากลับมาน่ะ โจวเจ๋อไม่เอาด้วยหรอก

ตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาไม่ใช่คนดีจิตใจมีเมตตากับทุกคน ในอดีตไม่ใช่ ตอนนี้ก็ยิ่งไม่ใช่

“เพราะ…เพราะอะไร…ทำไมพวกเธอ…พวกเธอถึงได้…หักหลัง…หนู…”

จูเซิ่งหนานมองโจวเจ๋อ บ่อน้ำของเธอพังทลายลงแล้ว เธออยากได้คำตอบจากโจวเจ๋อที่นี่

“สิ่งที่พวกเธออยากได้คือคำตอบ ส่วนสิ่งที่หนูอยากได้คือการแก้แค้น”