ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 438

ตอนที่ 438 อีกนิดเดียว อีกแค่นิดเดียว!

ที่ด้านนอกศูนย์รับซื้อของเก่า มีขยะรีไซเคิลกองอยู่มากมาย และถูกแยกออกเป็นหมวดหมู่ ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย ส่วนด้านในมีเพิงที่พักสร้างขึ้นมาแห่งหนึ่ง มีอยู่สี่ห้องด้วยกัน

ด้านนอกมีเคาน์เตอร์ที่วางเตาแก๊สอยู่มันเป็นที่สำหรับเอาไว้ทำอาหาร ในเวลานี้ผู้หญิงในวัยสี่สิบห้าสิบปีคนหนึ่งกำลังยืนผัดผักอยู่ตรงนั้น เห็นได้ชัดว่าฝีมือการทำอาการของเธอไม่เลวเลย ผัดผักได้ช่ำชองมาก และเห็นได้ว่าเธออารมณ์ดี แถมยังฮัมเพลงพื้นบ้านอีกด้วย

ชายชราหลังค่อมกำลังนั่งยองๆ อยู่บนธรณีประตู และคาบบุหรี่ไว้ในปากพร้อมทั้งสูบ ‘ฟืดฟาด’ ตลอดเวลาจนตอนที่มันไหม้ใกล้จะหมดมวนถึงค่อยยอมทิ้งมัน ใต้ฝ่าเท้าเต็มไปด้วยก้นบุหรี่เรี่ยราดอยู่เต็มพื้น

“ร้องอยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด” ชายชราหลังค่อมบ่น

“ไม่ได้ร้องให้คุณฟังเสียหน่อย คุณอารมณ์เสียเรื่องอะไรกัน”

ผู้หญิงคนนั้นเอี้ยวตัวของเธอ หน้าตางั้นๆ อายุก็มากแล้ว แต่ยังมีแรงให้ท่าได้ตามปกติ

“ของขายไม่ได้ ยังมีอารมณ์ร้องเพลงอีกเหรอ” ชายชราหลังค่อมถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย “ครั้งนี้รวบรวมมาได้ตั้งมากมาย หากว่าขายไม่ออกก็เสียเปล่าน่ะสิ”

“เสียเปล่าก็เสียไปสิ หลายปีมานี้คุณหาเงินได้ไม่พออีกเหรอ” ผู้หญิงคนนั้นเหลือบมองชายชราหลังค่อมด้วยสายตาดูถูก “ลูกชายคนโต คนกลาง และคนเล็กของคุณแต่งเมียไปหมดแล้วนะ แถมสร้างบ้านใหม่ในหมู่บ้านอีกต่างหาก คุณมีทุนพอแล้ว ถ้าขายไม่ออกจริงๆ คุณก็ถือโอกาสเอากลับไปอุ่นเตียงให้ตัวเองสักคนเลยสิ”

“ฮึ จะเอาผู้หญิงพวกนั้นน่ะ สู้เอาเธอไปเลยดีกว่า” ชายชราหลังค่อมด่า

“คุณนี่มันเป็นไอ้แก่ใจดำจริงๆ ตอนที่ฉันอายุสิบเจ็ดปีก็เคยถูกลักพาตัวไปขายรอบหนึ่งแล้ว คุณยังคิดจะลักพาตัวฉันไปขายรอบที่สองอีกหรือไง”

“ผมว่าพวกผู้หญิงร่านๆ อย่างคุณ ตอนแรกที่ตัวเองถูกลักพาตัวก็ร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตาย แต่พอทำอาชีพนี้เป็นแล้วในตอนนี้กลับไร้เมตตาเสียนี่”

เห็นได้ชัดว่าชายชราหลังค่อมรู้เส้นสนกลในและยังรู้กิตติศัพท์ของผู้หญิงคนนี้ดีอีกด้วย เธอโลดแล่นอยู่ในพื้นที่มาเป็นเวลานาน แถมยังมีชื่อเสียงและถูกเรียกว่า ‘แม่สื่อ’ ถ้าหาภรรยาตบแต่งไม่ได้ก็มาหาเธอ เธอจะบันดาลให้คุณเอง

“ทำไม ไม่ได้หรือไง คนเราเกิดมาก็มีปากแล้ว ฉันไม่ต้องกินข้าวหรือไง” ผู้หญิงคนนี้ยกอาหารขึ้นมา “เสร็จแล้ว รอพี่เหล่าซานกลับมาพวกเราก็กินข้าวกัน ฉันจะเอาไปส่งให้คนข้างในก่อน”

“อืม มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ฉันไม่เคยเข้าใจเลย” ชายชราหลังค่อมยื่นมือไปคว้าแขนของผู้หญิงคนนี้เอาไว้และถามขึ้น “หลอกเด็กวัยรุ่นโง่ๆ บางคนออกมามันง่ายกว่าตั้งเยอะ ทำไมครั้งนี้พี่เหล่าซานจะต้องดึงดันจับสาวน้อยในเมืองมาด้วย แล้วกล้องวงจรปิดในเมืองก็มีเยอะฉิบหายเลย มันเสี่ยงเกินไปแล้วมั้งเนี่ย อีกอย่างยังเป็นเด็กน้อยหน้าตาดีและมีภูมิหลังดีเป็นพิเศษอีกต่างหาก นี่มันไม่ใช่การหาเหาใส่หัวหรือไง”

“พี่ซานจะต้องมีวิธีของเขาแน่ๆ คุณจะรีบร้อนไปทำไม ว่าแต่คุณล่ะ เมื่อวานแอบหาที่ลับๆ เสนอขายสาวน้อยเข้าคลับเองด้วยซ้ำ แต่ยังดีที่พวกเขาไม่รับน่ะ คุณไม่เห็นดวงตาแดงๆ ตอนที่พี่ซานกลับมาแล้วพบว่าสาวน้อยหายไปสินะ”

“แดงแล้วไงล่ะ” ชายชราหลังค่อมพูดอย่างมีน้ำโห “สาวน้อยคนนี้ทำให้มือเท้าแปดเปื้อนไปแล้ว ถ้าเราลงมือเร็วภาระก็คงจะน้อยลงสักหน่อย เดินอยู่ริมแม่น้ำมาตั้งนาน รองเท้าก็เปียกโชกอีกต่างหาก ขาดทุนชะมัด!”

“เมื่อวานพี่ซาน…” ผู้หญิงคนนั้นลดเสียงลงและกระซิบกับชายชราหลังค่อม “ร้อนใจเสียจนอยากจะฆ่าคนจริงๆ”

ชายชราหลังค่อมตื่นตระหนกและเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย “ไม่ใช่หรอกมั้ง ฉันไม่ได้ขายเพื่อจะฮุบเงินเองนี่นา นี่มัน…”

“เด็กผู้หญิงคนนี้สำคัญต่อพี่ซานมาก คุณไม่จำเป็นต้องคิดถึงเรื่องอื่นแล้ว นี่เป็นออเดอร์ชุดสุดท้ายแล้ว เมื่อทำเสร็จเรื่องแล้วทั้งคุณและฉันก็เตรียมเกษียณอายุได้เลย ฉันเตือนคุณเลยนะ อุตส่าห์ระวังตัวมาทั้งชีวิต ไม่เคยถูกตำรวจจับ อย่าต้องมาตายด้วยน้ำมือของคนกันเองเลย อย่าเห็นว่าปกติพี่ซานเป็นคนยิ้มแย้มและดูพูดคุยง่ายกับทุกคน แต่ฉันได้ยินมาว่าช่วงปีแรกๆ มือพี่ซานน่ะแปดเปื้อนชีวิตผู้คนมามากมายเชียวนะ”

ชายชราหลังค่อมพยักหน้าบ่งบอกว่าเขาเข้าใจแล้ว พลางสูบบุหรี่ของตัวเองไปเงียบๆ จุดไฟแช็กสองสามครั้งแต่ก็จุดไม่ได้เพราะมือสั่นเทา

ผู้หญิงคนนั้นเหลือบมองชายชราหลังค่อมที่ดูตื่นตระหนกและหวาดกลัว พลางกลอกตาและยกอาหารเข้าไปในบ้าน

ในบ้านมีอยู่สามคน ผู้ใหญ่สองคน เด็กหนึ่งคน ผู้ใหญ่ทั้งสองคนอายุประมาณยี่สิบปี ถูกมัดมือมัดเท้าและถูกปิดปากแน่น หลังจากเห็นคนเข้ามาแววตาก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและขอร้องอ้อนวอน

ผู้หญิงคนนั้นส่งเสียง ‘หึ’ แล้วเอาอาหารวางไว้ตรงหน้าพวกเธอพร้อมกับพูดขึ้น

“เดี๋ยวจะปล่อยให้พวกแกกินข้าว พวกแกอย่าแหกปากโวยวายเชียวนะ ที่นี่มันนอกตัวเมือง แกตะโกนจนคอแตกก็ไม่มีใครได้ยินหรอก! เจ๊เองก็เคยผ่านมันมาก่อน ผู้หญิงน่ะ ใช้ชีวิตอยู่กับใครก็เป็นการใช้ชีวิตเหมือนกันไม่ใช่เหรอ

ถึงยังไงเรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว อะไรที่พวกแกควรจะร่วมมือก็ร่วมมือซะ ถ้าไม่ร่วมมือก็ต้องร่วมมืออยู่ดี พอส่งมอบถึงมือคนอื่นแล้ว พวกแกก็เชื่อฟังด้วยล่ะ จะได้ลำบากน้อยลงหน่อย ถึงเวลานั้นก็คลอดลูกสักสองคนให้เขาไป ใช้ชีวิตให้ผ่านไปทั้งอย่างนี้แหละ ถึงจะอยากกลับไปเยี่ยมบ้านมันก็ไม่ได้ไม่ใช่เหรอ แต่ว่าพวกแกอย่าโวยวายเด็ดขาด ไม่งั้นเจ๊จะฉีกลิ้นพวกแกเข้าให้! แผนการพวกนั้นในใจของพวกแกน่ะ เจ๊รู้ดีหรอกย่ะ!”

ขณะที่พูด ผู้หญิงคนนั้นก็ดึงผ้าที่ยัดปากหญิงสาวทั้งสองออก หญิงสาวทั้งสองไม่รีบกินข้าว แต่กลับร้องไห้และอ้อนวอนผู้หญิงคนนั้นให้ปล่อยพวกเธอไป

“พวกโง่ไม่มีสมอง เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้วยังจะร้องไห้อ้อนวอนอยู่ได้ พวกแกไม่กินใช่ไหม ไม่กินก็อย่ากินมันเลย!”

ในอีกมุมหนึ่ง เงาของหวังหรุ่ยเริ่มกระสับกระส่ายไปมา ราบกับว่ามีคนถูกขังอยู่ข้างในและพยายามดิ้นรนอย่างหนักเพื่อจะออกไป ในที่สุดรูปปั้นพระโพธิสัตว์ใกล้จะร่วงลงมาแล้ว อีกนิดเดียว อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น!

ตอนนี้เอง ประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง ชายชราคนขับรถที่ยิ้มแย้มให้ทุกคนและเมื่อวานเพิ่งจะดื่มเหล้าคุยโม้กับนักพรตเฒ่าเดินเข้าไป ชายชรายังสวมแว่นตากันแดดอีกด้วย

หลังจากเดินเข้ามา เขาเหลือบมองหญิงสาวสองคนที่โตกว่าหน่อย แต่ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นเขาเดินไปที่มุมผนัง มองหวังหรุ่ยที่กำลังสะอึกสะอื้นและกัดหมั่นโถวอยู่

“ใช่แล้ว ของที่ควรกิน” ชายชราโน้มตัวยื่นมือไปลูบหัวของหวังหรุ่ย เขาสัมผัสได้ถึงแรงสั่นจากหวังหรุ่ยตอนที่เขาวางมือไว้บนหัวของเธอ

“ไม่ต้องกลัว ปู่ชอบเด็กน้อยที่เชื่อฟังที่สุดเลยละ คืนนี้จะพาหนูไปเจอพ่อกับแม่ของหนู หนูกินข้าวอย่างเชื่อฟัง อย่างอแงนะ รู้หรือเปล่า”

หวังหรุ่ยพยักหน้าเงียบๆ เธอรู้ว่าตัวเองต้องกินอาหาร ไม่อย่างนั้นจะหิวแย่ หิวแล้วก็จะไม่มีแรง ตอนที่พ่อหาเธอเจอแล้ว เธอจะไม่มีแรงเดิน

ชายชราร้อง ‘เอ๊ะ’ เบาๆ แล้วนั่งลงมา พลางจับใบหน้าของหวังหรุ่ย และมองเข้าไปในดวงตาของเธอ เมื่อครู่นี้ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นแสงอะไรแวบๆ ในดวงตาของหวังหรุ่ย แต่หลังจากดูดีๆ แล้วกลับพบว่ามันไม่มีอะไรเลย

เขาคงตาลายแล้วละมั้ง เฮ้อ อายุมากแล้ว สงสัยจะต้องเกษียณจริงๆ แล้วสินะ

ชายชราคนขับรถยืนขึ้น เตรียมจะออกไปกินข้าว เขาหาครอบครัวที่จะซื้อขายหญิงสาวทั้งสองคนได้แล้ว ช่วงบ่ายจะจัดส่งไปให้ อีกทั้งติดต่อครอบครัวที่จะซื้อขายเด็กผู้หญิงคนนี้เรียบร้อยแล้ว คืนนี้เขาจะไปส่งให้ด้วยตัวเอง

พวกเขาให้เงินมัดจำล่วงหน้ามาแล้ว เจาะจงชัดเจนว่าอยากได้เด็กผู้หญิงในเมืองสไตล์ฝรั่งๆ และสะอาดสะอ้าน ให้ราคาสูง เมื่อได้เงินมัดจำบวกกับเงินงวดสุดท้าย เขาก็สามารถเกษียณได้จริงๆ แล้ว

เมื่อเดินออกมาข้างนอกและผ่านโต๊ะตัวนั้น เห็นว่ารูปปั้นพระโพธิสัตว์ถูกวางอยู่ตรงขอบโต๊ะจนดูเหมือนจะร่วงตกได้ทุกเมื่อ ชายชราจึงหยิบรูปปั้นขึ้นมาวางลงกลางโต๊ะเหมือนเดิม จากนั้นก็ปัดมือและผลักประตูเดินออกไป

หลังจากชายชราออกไปแล้ว เสียงคำรามเงียบๆ ที่คนทั่วไปไม่ได้ยินเริ่มก้องกังวานอยู่ในห้อง ทั้งโกรธจัดและบ้าคลั่งมาก อีกแค่นิดเดียว อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น!!!

…………………………………………………………….