ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 462

ตอนที่ 462 แกล้งทำเป็นเก่ง พูดโม้ไปเรื่อย!

“เหล่าจาง”

“หืม”

“เอาปืนมาให้ผม”

“ผมไม่ได้พกปืนมา”

โจวเจ๋อมองเหล่าจางด้วยความประหลาดใจ “คุณเป็นตำรวจอาชญากรรมแต่ไม่พกปืนเนี่ยนะ”

“ผมถูกส่งให้มาช่วยทำคดี และคดีก็จบแล้ว เถ้าแก่ เป็นอะไรหรือเปล่า”

“อ้อ อย่างนั้นตอนนี้คุณช่วยผมเรื่องหนึ่ง”

“เรื่องอะไร”

“ออกไป แล้วบีบคอเด็กผู้ชายที่กำลังร้องเรียกอยู่ที่โถงทางเดินนั่นให้ตายไปเลย”

“…” จางเยี่ยนเฟิง

“ถ้าเขาไม่ตายผมก็จะถูกเล่นจนตาย” โจวเจ๋อกัดฟัน ขณะเดียวกันก็พูดด้วยความสงสัยว่า “ไม่ใช่สิ ห้องชันสูตรน่าจะอยู่ในสถานีตำรวจไม่ใช่เหรอ แล้วเด็กจอมซนคนนี้เข้ามาได้ยังไง”

‘แกร๊ก!’ ประตูห้องชันสูตรถูกผลักออก เผยให้เห็นร่างของเด็กผู้ชาย วันนี้เขามาในชุดกีฬา สะพายเป้ข้างหลังเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ตอนที่เด็กผู้ชายเห็นจางเยี่ยนเฟิงยืนอยู่ข้างโจวเจ๋อ เขาตกตะลึงทันที จากนั้นจึงพูดด้วยความโกรธเคืองว่า “คุณอา คุณนิสัยไม่ดี ไม่รอผม คุณกลับเล่นกับคนอื่นก่อน”

“เหล่าจาง ต่อยมันสิ!” โจวเจ๋อชี้ไปที่เด็กคนนั้นแล้วพูด เหล่าจางลุกขึ้นเดินไปหาเด็กผู้ชาย พูดจริงๆ นะ สั่งให้ตำรวจอาวุโสอย่างเขาไปต่อยเด็กคนหนึ่ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนคือเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แต่เขาจำได้ว่า เด็กผู้ชายคนนี้คือเด็กคนที่ยืนอยู่ข้างเถ้าแก่ตอนที่เขาเจอเถ้าแก่เมื่อวานนี้ เด็กคนนี้ไม่ธรรมดา

“คุณอา คุณอาทำให้ผมผิดหวัง!” เด็กผู้ชายเอามือไพล่หลัง ทำท่าขึงขังไม่พอใจ “ผมอุตส่าห์ใจดีมาเยี่ยมคุณ กลัวว่าคุณนอนอยู่ที่นี่คนเดียวจะเหงา แต่คุณกลับไม่รักษาน้ำใจ และยังสั่งให้เขามาต่อยผมอีก!”

เหล่าจางเดินมาอยู่ตรงหน้าเด็กผู้ชาย ยกมือกำหมัด แต่…แต่… แต่ว่าเขาทำไม่ลง ไม่ใช่เพราะเขาใจอ่อน แต่เพราะเขาทำไม่ลงจริงๆ

“เชอะ ไม่สนคุณแล้ว ไม่เล่นกับคุณแล้ว!” เด็กผู้ชายหมุนตัวเดินออกจากห้องชันสูตรไปดื้อๆ ตอนที่เขาวิ่ง ดูเหมือนจะร้องไห้ไปด้วย น่าจะน้อยใจไม่น้อย

“เอ่อ…” จางเยี่ยนเฟิงยืนอยู่ที่เดิมด้วยความเก้ๆ กังๆ แล้วหันมามองเถ้าแก่ของตัวเอง

“ไม่ใช่สิ” โจวเจ๋อพูดพึมพำอยู่ในปาก

ทำไมวันนี้เจ้าหนูจอมซนถึงว่านอนสอนง่าย อย่ามองว่าเขาเป็นเด็ก ลูกหลานของคุณมืดค่ำแล้วไม่ยอมนอนออกมาปาร์ตี้ในห้องเก็บศพแบบนี้ไหม นอกจากนี้เมื่อวานตอนที่เขาวิ่งหนีไป ก็ยังออกคำสั่งให้โจวเจ๋อ ‘ฆ่า’ เหล่าจางให้ตาย

“เถ้าแก่ ตอนนี้ทำยังไงดี”

“มานี่ แบกผมออกไปจากที่นี่ รออิงอิงกับพวกเขามารับตอนฟ้าสว่าง”

เหล่าจางพยักหน้า รีบเดินเข้าไปแบกโจวเจ๋อขี่หลัง จากนั้นผลักประตูแล้ววิ่งออกไป

บริเวณลึกเข้าไปในเงามืดของทางเดิน มีเสียงดัง ‘ตึกๆๆๆ’ คนที่เดินออกมาคือตำรวจเฉิน เธอยังคงกัดเล็บของตัวเองด้วยความเคยชินเหมือนเดิม และนี่คือความคุ้นชินเวลาที่เธอใช้ความคิด

ในสายตาของเธอ จางเยี่ยนเฟิงกำลังแบกศพเดินออกไปไกล “เหอะ เล่นไม้ไหนเนี่ย” ตำรวจเฉินสงสัยอยู่บ้าง ถ้ามองศพนั้นไม่ผิด นั่นก็คือศพที่เธอระเบิดศีรษะในคืนนั้น ถ้าหากตอนนั้นคนนั้นเป็นคนเป็นและถูกเธอยิงตายละก็ คงจะเป็นเรื่องยุ่งยากไม่น้อย

แต่หลังจากผลตรวจออกมาแล้วว่านี่คือศพที่ตายนานแล้ว และตัวตนของศพได้สืบชัดเจนแล้วเช่นกัน เป็นศพที่หายไปจากหอประกอบพิธีฌาปนกิจ ดังนั้นเรื่องนี้จึงถูกปิดข่าว ไม่ได้เผยแพร่ต่อสื่อสังคม

“พี่สาว คุณเล่นเป็นเพื่อนผมได้ไหมครับ” เด็กผู้ชายที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตาเดินเข้าหาตำรวจเฉินอย่างน่าสงสาร จากนั้นยื่นมือจับขากางเกงของตำรวจเฉินแล้วดึงไปดึงมา

จริงๆ แล้วเธอมองว่าเป็นเด็กที่น่ารักมากคนหนึ่ง ถ้าผู้หญิงคนอื่นมาเห็น คาดว่าคงจะมีความเป็นแม่อย่างเปี่ยมล้นร้องว่า ‘น่ารักจริงๆ’ แล้วกระโจนเข้าหาทันที ทว่าตอนที่มือของเด็กผู้ชายแตะโดนร่างกายของเธอ นัยน์ตาลึกล้ำของตำรวจเฉินกลับมีแสงสีเขียวเข้มขึ้นมาแวบหนึ่ง

“โอ๊ย…เจ็บนะ! พี่สาว เจ็บ!!!!” มือของตำรวจเฉินจับผมของเด็กผู้ชายโดยตรง ตำรวจเฉินในตอนนี้ไร้ซึ่งสีหน้า!

แม้แต่เล็บก็ไม่กัดแล้ว บุคลิกดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

“พี่สาว ปล่อย ผมเจ็บ ผมเจ็บนะ!” เด็กผู้ชายร้องตะโกนไม่หยุด ต่อมาตำรวจเฉินจึงดึงผมของเขา แล้วทุ่มไปที่กำแพงที่อยู่ข้างตัวพอดี

‘ปึก!’

‘ปึก!’

‘ปึก!’

ชั่วเวลาเพียงครู่เดียว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าที่น่ารักเปลี่ยนไปเป็นดูไม่ได้! “พี่สาว ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้ว พี่สาว ผมไม่อยากให้พี่เล่นเป็นเพื่อนผมแล้ว ไม่เล่นแล้ว ไม่เล่นอีกต่อไปแล้ว”

‘ปึก!’

‘ปึก!’

‘ปึก!’

เสียงกระแทกยังคงดำเนินต่อไป ศพที่ถูกวางอยู่ในห้องชันสูตรสองสามศพเดิมทีเดินมาถึงหน้าประตูแล้ว เวลานี้กลับเหมือนสูญเสียพลังล้มลงทันที สุดท้ายตำรวจเฉินจึงปล่อยมือ ก้มหน้ามองเด็กผู้ชายที่มีแผลเต็มไปหมด แล้วมองมือที่เปื้อนเลือดของตัวเอง เธอตกใจเล็กน้อย และแทบไม่อยากจะเชื่อ

ตำรวจเฉินคุกเข่าลง พบว่าเด็กผู้ชายที่ล้มนอนอยู่บนพื้นยังมีสติอยู่ ตำรวจเฉินชี้ไปที่ใบหน้าของตัวเองแล้วพูดพึมพำว่า “ฉันเป็นคนทำเหรอ”

“ไม่ใช่ๆ…” เด็กผู้ชายที่ล้มอยู่บนพื้นส่ายหน้าด้วยความตื่นตกใจ

“อ้อ ฉันก็ว่าอยู่เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะทำ ฉันจะทำร้ายเด็กได้ยังไง” ขณะที่พูด เธอได้หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเลือดที่อยู่บนมือของตัวเอง จากนั้นก็เดินข้ามเด็กผู้ชาย เดินไปทางบันไดที่เหล่าจางเดินลงไปก่อนหน้านั้น ขณะเดียวกันก็ยังไม่ลืมที่จะพูดเตือน “ดึกแล้ว เป็นเด็กต้องอยู่บ้าน รีบกลับบ้านซะ พ่อแม่ของเธอจะได้ไม่เป็นห่วง”

“…” เด็กผู้ชาย

…

บนเก้าอี้ตัวยาวหน้าร้านสะดวกซื้อ เหล่าจางคีบบุหรี่อยู่ในมือ โจวเจ๋อนั่งอยู่ข้างเขา และเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว

เหล่าจางรู้สึกผิดเล็กน้อย เขาทุบประตูร้านเสื้อผ้าของคนอื่น เข้าไปหยิบเสื้อผ้าให้โจวเจ๋อหนึ่งชุด แต่เขาก็ยังทิ้งเงินเอาไว้ให้ ทว่าท้ายที่สุดแล้วเรื่องนี้ก็ไม่ถูกต้อง

“เหล่าจาง คดีที่คุณต้องย้ายมาร่วมสืบอย่างนี้ต่อไปจะมีอีกเยอะไหม” โจวเจ๋อไม่ได้จุดบุหรี่ เขาก็อยากสูบบุหรี่เหมือนกัน แต่อวัยวะภายในไม่อยู่แล้ว สูบบุหรี่ไปก็ไม่มีรสชาติ

“เอ่อ น่าจะนะ” จางเยี่ยนเฟิงไม่ได้บอกโจวเจ๋อเรื่องที่ตำรวจเฉินอยากจะเลื่อนตำแหน่งให้ตัวเอง “ครั้งหน้าปฏิเสธได้ปฏิเสธไปเลย อย่าวิ่งเพ่นพ่านนอกเมืองทงเฉิง” โจวเจ๋อเตือน

“ทำไมครับ”

“ทุกที่ล้วนมีระบบยมทูตเป็นของตัวเอง ถ้าวิ่งล้ำเส้น จะถูกเข้าใจผิดคิดว่าเข้ามาบุกรุก และอาจจะโจมตีคุณ”

“ครับ ผมรู้แล้ว”

“อืม” โจวเจ๋อนั่งพิงเก้าอี้ตัวยาว หยิบโทรศัพท์ของเหล่าจางออกมาแล้วกดโทรออก

“ฮัลโหล เหล่าจาง เจ้าสารเลว เถ้าแก่ของข้าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ข้าขอเตือนไว้ก่อนเลยนะ ถ้าหากเถ้าแก่ของข้าเป็นอะไรไป ข้าจะสู้กับเจ้าขาดใจ!”

“อิงอิง”

“ไอ้เลว…ฮือๆๆ! เถ้าแก่ ข้าคิดถึงท่านจังเลยเจ้าค่ะ”

“ผมจะส่งตำแหน่งให้คุณทางวีแชต พวกคุณรีบมานะ”

“เจ้าค่ะ เถ้าแก่ พวกเรานั่งรถไฟความเร็วสูง เหลืออีกประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าก็จะถึงสวีโจวแล้ว จากนั้นพวกเราจะรีบไปหาท่านทันที วางใจได้เจ้าค่ะ เถ้าแก่ ร่างของท่านข้าดูแลอย่างดีและเอามาด้วยเหมือนกัน”