ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 467

ตอนที่ 467 ผู้ชายสามวิของจริง

ฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้ผลิบาน สรรพสิ่งฟื้นคืน ถึงฤดูกาลของการผสม…พันธุ์อีกครั้ง! พังพอน งู รวมทั้งลิงและแมวเหมือนเกิดอารมณ์พร้อมกัน พุ่งเข้าไปเช่นนี้ ให้ความรู้สึกเหมือนป่าเก่าแก่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือย้ายถิ่นฐานมาที่ สวีโจว ยังดีที่ไอปีศาจกับไอวิญญาณแห่งความตายได้กระจายออกมา กลายเป็นหมอกควันคอยปกคลุมไม่ทำให้คนทั่วไปแถวนี้รับรู้ถึงสิ่งผิดปกติ และด้านหลังภูเขาเทียมที่อยู่ไม่ไกล โจวเจ๋อกับทนายอันยืนเรียงกัน ไป๋อิงอิงยืนอยู่ด้านหลัง

จริงๆ แล้วโจวเจ๋อก็คันไม้คันมือมาก อยากจะลงมือ แต่พอเห็นพี่ลิงไล่ต้อนชายชราใส่แว่นตาดำคนนั้นจนวิ่งหนีเตลิด และเห็นเทพเจ้าจากทิศตะวันออกเฉียงเหนือทั้งสองกับแมวดำต่อสู้กับเงาดำอย่างไม่ด้อยไปกว่ากัน ทำให้โจวเจ๋อรู้สึกว่าไม่รู้จะแทรกเข้าไปตรงไหน

เสียดายที่รีบมาเกินไป ไม่ได้นำเครื่องดื่มและเมล็ดแตงในห้องมาด้วย ไม่อย่างนั้นคงไม่น่าเบื่อแบบนี้ และสามารถมองออกว่า เทพเจ้าจากทิศตะวันออกเฉียงเหนือทั้งสองรวมทั้งแมวดำตัวนั้น ร่างวิญญาณของพวกเขาดูเหมือนจะแข็งแรงมากกว่าแต่ก่อน สมุดหยินหยางถูกเก็บไว้กับเจ้าลิง ไม่รู้ว่าเจ้าลิงทำอย่างไร ถึงอยู่กับปีศาจเหล่านั้นได้อย่างกลมกลืน

พูดตามตรงอย่างไม่กลัวเสียหน้า หากเจ้าของสมุดหยินหยางตัวจริงอย่างเถ้าแก่โจวนำสมุดหยินหยางออกมาต่อสู้ บางทีปีศาจสองสามตัวที่อยู่ในนั้นอาจจะไม่ไว้หน้าเขา แต่ครั้งนี้พวกมันกลับช่วยกันไว้หน้าเจ้าลิง แถมยังสู้สุดชีวิต

“ยมทูตท้องถิ่นของสวีโจวล่ะ” โจวเจ๋อเอ่ย

ทนายอันหัวเราะ “ใกล้แล้วๆ เห็นน้ำที่อยู่ตรงศาลาไหม มีคนกระดาษลอยอยู่มากมาย วันนี้ที่นี่คึกคักมากกว่าที่คิดไว้เสียอีก เหมือนกำลังจัดงานเลี้ยง” ความหมายนอกเหนือจากคำพูดนี้คือ ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่ได้ต่อสู้

ชายชรามีประวัติที่ไม่แน่ชัด แต่การกระทำทุกอย่างของเขาจะต้องเป็นการทำความผิดร้ายแรงที่ไม่ได้รับอนุญาตจากยมโลก การตั้งซุ้มประตู และจงใจสร้างวิญญาณเพื่อเก็บวิญญาณ หากเป็นยุคโบราณ ก็เท่ากับตั้งตนเป็นใหญ่ฉีกธงเพื่อก่อกบฏ

ซึ่งหมายความว่า ต่อไปนี้คนที่อยู่ฝ่ายเดียวกับชายชรา จะถูกยมทูตที่จงรักภักดีต่อยมโลกและซื่อสัตย์ต่อกฎระเบียบมองว่าเป็นพวกกบฏและต้องถูกโจมตี

เวลานี้ด้านนอกประตูโรงแรม พระขี้เรื้อนที่สติฟั่นเฟือนกำลังเดินเข้ามา แต่ตอนที่เดินมาถึงหน้าทางเข้าสวนดอกไม้ เขากลับหยุดเดิน “อมิตาภพุทธ ทำไมในนี้คึกคักจัง ปีศาจก่อกวนสร้างความวุ่นวายเหรอ” พระขี้เรื้อนไม่ได้เดินเข้าไปข้างในต่อ แต่กลับเดินถอยหลังสองสามก้าว แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวนอกประตูทางเข้า ทันทีที่นั่งลง พระขี้เรื้อนก็ต้องสะดุ้งขึ้นมา หมุนตัวและตะโกนไปทางสวนดอกไม้ “ใคร ทำให้อาตมาตกใจ!”

ใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งโผล่ออกมาจากดงดอกไม้ใบหญ้า หญิงสาวน่าจะอายุประมาณสิบหกสิบเจ็ดปี ใส่กระโปรงลายดอก กำลังนอนอยู่ในสวนดอกไม้โดยไม่กลัวเลอะ เธอมีผิวคล้ำเล็กน้อย ไม่ได้ผิวขาวมาก แต่ดูแล้วกลับสะอาดสะอ้านและแข็งแรงมาก

“โยมเองเหรอ ทำไมไม่เข้าไปล่ะ” พระขี้เรื้อนถาม เห็นได้ชัดว่าพระรู้จักเธอ

“ดอกไม้และต้นหญ้าแถวนี้บอกฉันว่า ข้างในอันตราย” เสียงของหญิงสาวน่าฟังมาก เหมือนเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วยามเช้า

“เหอะๆ” พระขี้เรื้อนนั่งลงอีกครั้ง “ก็จริง พวกเขาเป็นเจ้าบ้าน เชิญพวกเรามา พวกเราจึงเป็นแขก มีอย่างที่ไหนที่แขกจะเข้าไปช่วยเจ้าบ้านจัดการเรื่องของพวกเขา ต้องเก็บกวาดบ้านให้สะอาดแล้วค่อยเรียกแขกเข้าไปต่างหาก”

“ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาบอกว่าจะให้ที่ดินปลูกดอกพลับพลึงแดงกับฉัน ฉันคงไม่มาที่นี่หรอกค่ะ”

รถเก๋งสองคันขับเข้ามา ผู้ชายสามคนกับผู้หญิงหนึ่งคนเดินลงมา ทั้งสี่คนวิ่งเข้าไปในโรงแรมโดยตรงด้วยท่าทางรีบร้อน

“นี่ พระ” หญิงสาวผิวคล้ำยื่นมือตีศีรษะของพระเบาๆ

“อย่าตีหัวของอาตมา ไม่อย่างนั้นอาตมาจะโกรธ”

“ไม่เอาน่า อย่าขี้งกไปเลย ท่านไม่เห็นเหรอ ยมทูตท้องถิ่นสามสี่คนของสวีโจว ถูกซื้อตัวไปหมดแล้ว”

“อืม” พระขี้เรื้อนพยักหน้า เมื่อครู่ที่เข้าไปก็คือยมทูตท้องถิ่นของสวีโจว

“ท่านคิดว่า รากของยมโลกเน่าขนาดนี้แล้ว มันจะล้มลงเมื่อไรเหรอคะ”

“รากของยมโลก เคยสะอาดด้วยเหรอ” พระขี้เรื้อนย้อนถาม

“เอ่อ…”

“เรื่องไร้สาระพวกนี้ คนแก่ที่บ้านของโยมไม่ได้บอกเหรอ”

“ไม่เคยค่ะ ดูเหมือนเธอมีเรื่องอยากจะบอกฉัน แต่ฉันรอไม่ไหว จึงจับเธอทำปุ๋ยปลูกดอกไม้แล้ว”

“เหอะๆ”

พระขี้เรื้อนทำสีหน้าหนักใจ สาวน้อยคนนี้ ทำให้เขารู้สึกกลัวเล็กน้อย อย่ามองว่าเธอเรียบง่ายขยันทำไร่ทำนา เพราะฝีมือที่แท้จริงของเธอรวมไปถึงหน้าตาที่แท้จริงที่ซ่อนอยู่ใต้ใบหน้านี้ เกรงว่าแม้แต่พระก็ต้องปวดหัว

“อย่างนั้นท่านลองพูดกับฉัน ฉันอยากรู้มาก ยมโลกถูกแต่ละฝ่ายกัดกินจนเต็มไปด้วยรูพรุน ได้ยินว่ายมทูตที่อยู่ข้างล่าง แล้วก็ผู้จับกุมและผู้ตรวจสอบทั้งหลาย ก็มีคนให้พึ่งพิงและถิ่นเป็นของตัวเอง ไม่ว่าจะมองยังไงก็ดูเหมือนจะจบเกมแล้ว”

“สมัยโบราณกาล จักรพรรดิเหลืองส่งอิ๋งโกวไปเฝ้าทะเลแห่งความตาย ต่อมาภายหลัง อิ๋งโกวดับสิ้น นรกจึงถูกแยกเป็นเสี่ยงๆ สุดท้ายจึงถูกผนึกด้วยไท่ซานฝู่จวิน และจัดระเบียบของนรกใหม่

แต่หลังจากไท่ซานฝู่จวินรุ่นสุดท้ายหายสาบสูญ นรกได้แตกแยกอีกครั้ง จนกระทั่งพญายมทั้งสิบและพระกษิติครรภ์โพธิสัตว์ได้เข้าไปอยู่อย่างเป็นทางการ ถึงได้จัดระเบียบใหม่อีกครั้งจนเป็นระเบียบยมโลกที่ใช้กันในปัจจุบัน พญายมทั้งสิบเป็นสัญลักษณ์ของยมโลก แต่ใครต่างก็รู้ดีว่า ตอนนี้ผู้ที่กุมอำนาจใหญ่ที่สุดคือพระกษิติครรภ์โพธิสัตว์ผู้ลึกลับ และพระกษิติครรภ์โพธิสัตว์เคยเอ่ยปณิธานไว้ว่า หากนรกยังไม่ดับสิ้นข้าจะไม่เข้าสู่นิพพาน เข้าใจไหม”

“เข้าใจอะไรคะ พูดมาดีๆ อย่ามาเล่นเกมปุจฉาวิสัชนา ฉันไม่มีค่าธูปเทียนให้ท่านหรอกนะ”