ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 480

ตอนที่ 480 เพื่อนใหม่ของคุณออนไลน์แล้ว

อิงอิงแบกหลังโจวเจ๋อไว้บนหลังด้วยความร้อนใจอย่างยิ่ง ส่วนสิ่งที่พระขี้เรื้อนกับหญิงสาวตัวดดำพูดนั้น เนื่องจากเพิ่งหลบประคำของพระขี้เรื้อน เธอจึงได้ยินไม่ชัดเจน

ในสถานการณ์แบบนี้ เธอไม่ไม่สามารถมีกะจิตกะใจจะวิเคราะห์และไม่มีทางคาดเดาก้าวต่อไปได้อย่างรวดเร็ว เธอรู้แต่ว่าเถ้าแก่ของตัวเองโดนวางยาพิษ และสติของเถ้าแก่ของตัวเองในตอนนี้ก็ยิ่งพร่าเลือน สภาพของเถ้าแก่ของตัวเองกำลังแย่ลง

จริงๆ แล้วความพ่ายแพ้ในครั้งนี้ ประเด็นสำคัญอยู่ที่เป็นครั้งแรก เมื่อเป็นยมทูตมาหนึ่งปีกว่าแล้ว โจวเจ๋อเจอเรื่องราวมากมาย แต่ยังไม่เคยโดนวางยาพิษแบบนี้มาก่อน อย่างไรก็ตามวิญญาณที่คนตายทั่วไปแล้วไม่สามารถเล่นของระดับสูงแบบนี้ได้ อย่างมากก็แค่สร้างภาพลวงตา ส่วนเวลาที่เผชิญอันตรายจากเจอยมทูตคนอื่นหรือคนเป็น ทุกคนมักจะสู้กันตรงๆ หรือเจอเรื่องการซุ่มโจมตีเป็นเรื่องปกติ แต่ฉากที่วางยาพิษเหมือนในนิยายกำลังภายในถือว่ามีไม่เยอะจริงๆมาก

อย่างที่สองคือ พิษที่หญิงสาวตัวดำนำมาใช้ไม่ใช่พิษธรรมดา แต่มีผลต่อจิตวิญญาณโดยตรง ซึ่งต่างจากการวางยาพิษทั่วไป ไม่อย่างนั้นนักพรตเฒ่าที่ผ่านประสบการณ์ชีวิตมาอย่างโชกโชน รวมทั้งทนายอันที่มีประสบการณ์ผ่านการปัดแข้ป้งปัดขามาจนอย่างช่ำชองจะต้องรู้ล่วงหน้าแล้ว

อีกทั้งจังหวะที่หญิงสาววางยาถือว่าดีมาก วางยาโจวเจ๋อและคนอื่นๆ ตอนเฉลิมฉลองผ่อนคลายหลังจากเพิ่งการต่อสู้ชนะมาแล้ว ดังนั้นทุกคนจึงลดความระแวดระวังลงไปอย่างแน่นอน

เมื่อหลายเหตุผลมารวมกัน ทำให้คนทั้งสี่กลับล้มไปสามคน

“เถ้าแก่ๆ ท่านคุณอดทนอีกนิดก อิงอิงจะฝ่าวงล้อมออกไป!”

อิงอิงให้กำลังใจโจวเจ๋อที่แบกอยู่บนหลังของตัวเอง เธอก็ไม่แน่ใจว่าออกไปแล้วจะไปหาใคร เพราะทนายอันกับนักพรตเฒ่ากินมากกว่าเถ้าแก่เยอะมาก ตอนนี้คงล้มกลิ้งไปกับพื้น

ทว่าจะรออยู่ในนี้ต่อไปก็ยิ่งไม่มีความหวัง ขอเพียงแค่ฝ่าออกไปได้ บางทีอาจจะเจอโอกาสที่ดี

โจวเจ๋อดวงตาพร่าเลือน อาจจะเป็นเพราะกินเนื้อไม่เยอะมาก ดังนั้นถึงแม้ตอนนี้จะทรมาน แต่เขาก็ยังไม่หมดสติเสียทีเดียว แต่รู้สึกว่าใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว

เวลานี้ เถ้าแก่โจวยังสามารถใช้สติและกำลังที่เหลืออยู่น้อยนิดมาครุ่นคิดได้สุดท้ายได้อีกเล็กน้อย หญิงสาวตัวดำคนนี้ไม่เพียงแต่สามารถปลูกดอกพลับพลึงได้เท่านั้น แต่สามารถทำยานอนหลับเพื่อให้ยมทูตนอนหลับได้อีกด้วย

“ผีดิบน้อย อย่าดื้อไปเลย กลับบ้านกับฉันเถอะ” หญิงสาวตัวดำเอ่ย

อิงอิงแบกหลังโจวเจ๋อไว้บนหลัง ไม่สนใจพระขี้เรื้อนกับหญิงสาวตัวดำที่อยู่ไกลๆ แต่จ่วิ่งตะบึงตรงไปที่ถนน!

ทว่าตอนที่เธอวิ่งนั้น อิงอิงกลับพบว่าเงาร่างของพระขี้เรื้อนกับหญิงสาวตัวดำมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ ทั้งๆ ที่เธอตัวเองวิ่งในทิศตรงกันข้าม แต่พวกเขากลับวิ่งมาอยู่ตรงหน้าเธอตัวเอง

“พระท่าน ท่านสร้างค่ายกลได้ไม่เลว” หญิงสาวตัวดำกำลังดื่มอะไรสักอย่างที่อยู่ในมือ เหมือนกำลังบำรุงร่างกายและจิตใจของตัวเอง เมื่อครู่ตอนที่เธอต่อสู้กับไป๋อิงอิงได้สูญเสียพลังไปเยอะมาก

เวลานี้ ต้องเผชิญหน้ากับไป๋อิงอิงที่แบก ‘ตัวภาระ’ ไว้บนหลังของเธอ หญิงสาวตัวดำไม่รีบที่จะลงไปจับผีดิบสาวที่ตัวเองอยากพากลับไปเป็นคนงานของตัวเอง

เธอรู้ดีว่า ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำก็คือฟื้นฟูพลังงาน ไม่ใช่เพื่อป้องกันคนอื่น แต่เพื่อป้องกันพระขี้เรื้อนคนนี้

เขาเป็นคนเป็น แต่กลับเรียกร้องเพื่อสิทธิมนุษยชนของ ‘ผี’ อย่างเต็มปากเต็มคำ คนประเภทนี้ ในสายตาของหญิงสาวตัวดำ เหมือนกับแม่พระที่มีจิตใจบิดเบี้ยว ถ้าไม่โง่ก็ต้องเลว

และเห็นได้ชัดว่า พระขี้เรื้อนไม่ได้โง่ อย่างนั้นก็ต้องเป็นอย่างหลัง ถึงแม้ทั้งสองคนจะมีผลประโยชน์แลกเปลี่ยนกันเล็กน้อย ถึงได้สนิทกันมากขึ้น แต่ใครก็ไม่สามารถเชื่อใจใครได้ ไม่มีใครคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนดี

“อย่างนั้นอาตมาข้าลงมือแล้วกัน การกำจัดมารเพื่อผดุงคุณธรรม เดิมเป็นหน้าที่ของคนพุทธที่ต้องทำอย่างเต็มที่ แต่ก่อนหน้านั้นอาตมาข้าได้พูดกับโยมเจ้าเป็นดิบดีแล้วว่า อาตมาข้าจะช่วยประสานงานเท่านั้น แต่จะไม่ลงออกมือ”

“ท่านอยากได้อะไร ว่ามา”

“เงื่อนไขเดิม แล้วก็เพิ่มหญ้าเมิ่งโยวอีกหนึ่งต้น”

“นั่นคือสิ่งที่เอาไว้ฝากความคิดถึงระหว่างคู่รัก ของฉันก็มีไม่มาก แต่ท่านเป็นพระ จะเอาของแบบนี้ไปทำอะไร”

“โยมไม่ต้องรู้หรอก”

“ได้ ฉันรับปากท่าน”

“อมิตาภพุทธ” พระจึงลงออกมือ ถ้าหากจะพูดว่าการพูดคุยกับโจวเจ๋อก่อนหน้านั้นเป็นแค่แผนถ่วงเวลา เช่นนั้นตอนนี้ เขากำลังเดินขึ้นเวทีประลองของจริง

“ทะเลพุทธไร้ขอบเขต!” พระถือประคำที่มือซ้าย พร้อมกับนับนิ้วด้วยมือขวา จีวรที่อยู่ด้านหลังก็เริ่มลอยพลิ้วขึ้นมา แสงแห่งธรรมเจิดจ้าแสบตาทันที

จริงๆ แล้วนี่คือวิชาที่สวยแต่รูปจูบไม่หอม นักพรตและพระในสมัยโบราณมักจะใช้ ‘เรื่องอัศจรรย์’ เหล่านี้หลอกลวงเพื่อล้างสมองลูกศิษย์ที่ศรัทธา

แน่นอนว่า เมื่อเทียบกับหมอดูปลอมที่ตัวแทนศาสนาที่ถือคฑาเที่ยวหลอกลวงต้มตุ๋นแล้ว การใช้เรื่องอัศจรรย์ใจเหล่านี้ก็สามารถอธิบายได้ว่านักพรตและพระก็มีระดับพอสมควร

อิงอิงแบกโจวเจ๋อ พร้อมกับต้องเผชิญแสงแห่งธรรมที่ร้อนระอุ เธอจึงเริ่มถอยหลังเมื่อได้สติ ลำแสงนี้ทำให้เธอรู้สึกอยากซ่อนตัวและหลบหาย เพราะมีผลควบคุมพลังชี่พิฆาตบนตัวเธอโดยธรรมชาติ

“พระพุทธองค์ทรงเมตตา!” แค่ต่หนึ่งแสงธรรม ก็ทำให้ความได้เปรียบย้ายพลังมายืนอยู่ฝั่งตัวเองอย่างสิ้นเชิง วินาทีต่อมา พระรูปนี้จึงถอดจีวรออก เผยให้เห็นชุดฝึกวิชาสีขาว แล้วเดินเข้าไปหาอิงอิง

อิงอิงใช้มือข้างหนึ่งจับเถ้าแก่ที่อยู่บนหลังของตัวเอง แล้วฝืนใช้มืออีกข้างหนึ่งรับมือกับการโจมตี