ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 497

ตอนที่ 497 เจ้าก็เช่นกันหรือ

ดูเหมือนเรื่องถูกและผิดจะมีมากมายในตระกูลที่มีทั้งเงินและอิทธิพล ผู้หญิงในบ้านใหญ่กว้างขวางดูเหมือนว่างไม่มีอะไรทำ เอาแต่ปากหวานก้นเปรี้ยววางอุบายใส่กันได้ทั้งวัน

ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดที่สุดคือละครวังหลังยุคราชวงศ์ชิงในปัจจุบัน ราวกับว่าความสำคัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการมีอยู่ของราชวงศ์นี้คือ การให้นักเขียนบทรุ่นหลังได้มีเวทีแสดงตัวตน และกระหายในการสร้างสรรค์ผลงานอย่างเต็มที่

อันที่จริง ใครก็ตามที่เคยไปพระราชวังต้องห้ามจะรู้ว่าจากมุมมองของคนสมัยปัจจุบัน พระราชวังต้องห้ามไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น อุทยานหลวง ห้องทรงพระอักษร หรืออะไรทำนองนี้ก็ไม่ใหญ่ เวทีเล็กขนาดนั้น คุณยากที่จะจินตนาการว่านางสนมเหล่านั้นแสดงบทบาทออกมาอย่างเต็มที่ได้อย่างไร แต่ว่าสิ่งที่ทำให้โจวเจ๋อคิดไม่ถึงก็คือ ในถ้ำผีสิงในหุบเขาลึกแห่งนี้ยังมีละครรักจริยธรรมที่น้ำเน่าเศร้าสะเทือนอารมณ์ขนาดนี้อยู่ด้วย

จริงๆ แล้ว ไม่ใช่โจวเจ๋อจะไม่เคยคิดว่าเจ้าสาวจะหลอกลวงเขาหรือเปล่า หลังจากพาเขาออกไปจะแหกปากร้องทันที จากนั้นเขาก็จะถูกซุ่มโจมตีจากรอบด้านในเสี้ยววินาทีหรือไม่ แต่ตอนนี้เพียงแค่อยากจะลองอีกสักตั้งเป็นครั้งสุดท้าย ไม่เชื่อคำพูดของเธอแล้วจะทำอะไรได้อีก จะให้กลับบ้านไปทั้งอย่างนี้น่ะเหรอ

หลังจากเร่งให้เจ้าสาวสวมใส่เสื้อผ้า โจวเจ๋อก็ออกจากห้องหอไปพร้อมกับเธอ ทนายอันที่กำลังดูต้นทางในศาลาข้างนอกเห็นโจวเจ๋อและเจ้าสาวออกมาแล้ว ก็นึกว่าสำเร็จแล้ว หาสาวน้อยโลลิเจอแล้วอย่างนั้นทุกคนก็กลับบ้านไปปลูกดอกพลับพลึงแดงอย่างมีความสุขและสนุกกับการ ‘ขโมยผัก’ ได้แล้วน่ะสิ

ใครจะไปรู้พอเดินเข้าไปดูใกล้ๆ กลับพบว่าสินค้าไม่ถูกต้อง นี่ใช่สาวน้อยโลลิที่ไหนกันล่ะ

ศัลยกรรมแล้วเหรอ

“ไม่ใช่เหรอ” ทนายอันถาม

“ไม่ใช่เธอ”

“งั้นคุณพาออกมา…”

ทนายอันทำความเข้าใจยากเล็กน้อย ในเมื่อไม่ใช่คุณจะพาออกมาทำซากอะไร คืนคนเขากลับไปสิ

“เธอรู้ว่าหลินเข่ออยู่ที่ไหน” โจวเจ๋อพูด

“นายท่าน พวกท่านตามข้ามา ยามนี้สามีของข้ามักจะนอนหลับสนิทในห้องของเขา ไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ หรอกเจ้าค่ะ วันนี้วันแต่งงานอันยิ่งใหญ่ของพวกเรา เขาก็ไม่ตื่นขึ้นมา ฉะนั้นพวกเราจึงต้องทำเวลากันหน่อย หากสามีของข้าตื่นขึ้น เขาจะต้องไปหานางปีศาจจิ้งจอกตัวนั้นแน่นอน”

ทนายอันสบตากับโจวเจ๋อ แต่ก็ยังตามหลังเจ้าสาววิ่งเลี้ยวไปทางนั้น ตลอดทางกลับไม่พบเจอใครเลย หลังจากเลี้ยวไปเลี้ยวมา ลานเล็กๆ ที่เป็นเอกเทศก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ด้านหลังลานเล็กๆ เป็นกำแพงหิน น่าจะเป็นจุดสิ้นสุดของสิ่งก่อสร้างใต้ดินแห่งนี้แล้ว

“เถ้าแก่ คุณว่าไหมว่าสถานที่แห่งนี้ดูไม่เหมือนผีสร้างขึ้นมา ไม่เหมือนสุสานด้วย คุณว่าใครมันว่างจัดไม่มีอะไรทำถึงได้ถ่อมาสร้างสิ่งเหล่านี้ที่นี่”

“ถ้าคุณอยากรู้ละก็ หลังออกไปแล้ว สามารถติดต่อทีมโบราณคดีให้มาขุดค้นที่นี่ได้”

ทนายอันได้ยินดังนั้นก็ยักไหล่ พาทีมโบราณคดีมาไม่รนหาที่ตายหรือไง

รังผีแบบนี้เมื่อเปิดมันออกจะต้องน่ากลัวยิ่งกว่าคำสาปฟาโรห์ตุตันคาเมนในอียิปต์อีก

“นายท่านทั้งสอง นางปีศาจจิ้งจอกน้อยตัวนั้นอยู่ในนั้นเจ้าค่ะ” เจ้าสาวชี้ลานแห่งนั้นและพูด

ราวกับจะพิสูจน์ว่าเธอทำไปเพื่อตบตีเมียน้อยปกป้องรักแท้และไม่ได้มีเจตนาอื่นใดจริงๆ เจ้าสาวเข้าไปข้างในก่อนและเปิดประตูออก

โจวเจ๋อและทนายอันเดินตามเข้าไป พบว่าเตียงในห้องด้านหลังมีสาวน้อยคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง สาวน้อยสวมใส่เสื้อผ้าทันสมัย ถ้าไม่ใช่สาวน้อยโลลิแล้วจะเป็นใครได้อีก

เพียงแต่ว่าในตอนนี้สาวน้อยโลลินอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ราวกับว่านอนหลับสนิทเสียอย่างนั้น

“นางถูกสามีข้าสะกดไว้ ไม่ตื่นขึ้นมาตอนนี้หรอก แต่พวกนายท่านสามารถพานางออกไปได้เจ้าค่ะ ตอนนี้เวลาตื่นนอนของสามีข้าใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว”

โจวเจ๋อส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ทนายอันรีบเข้ามาข้างเตียงและอุ้มสาวน้อยโลลิที่ไม่ขยับเขยื้อนขึ้นมา

“แม่งเอ๊ย ช่วงนี้น่าจะกินดีดื่มดีสิท่า ตัวค่อนข้างหนักทีเดียว”

“กินเหมือนคุณน่ะเหรอ” โจวเจ๋อถาม

“เถ้าแก่ ถ้าคุณยังพูดเรื่องนั้นอีกผมจะอ้วกออกมาจริงๆ นะ คุณมาอุ้มเองเถอะ” ทนายอันจนปัญญามาก หลังจากออกไปได้เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไปล้างท้องที่โรงพยาบาล

หลังจากอุ้มสาวน้อยโลลิออกมา ทั้งสี่คนก็เดินไปถึงหน้าประตูลานเล็กๆ

เจ้าสาวคุกเข่าลงให้โจวเจ๋อและคนอื่นๆ “ขอบคุณพวกนายท่านที่ช่วยเหลือ!”

โจวเจ๋อและทนายอันมองหน้ากัน เดิมทีเป็นเรื่องที่ยากมากพอตัว แต่เป็นเพราะเจ้าสาวผู้ซื่อตรงคนนี้แค่พริบตาเดียวก็กลายเป็นเรื่องง่ายขึ้นมาทันที หากไม่มีเธอคอยนำทางให้ละก็ อาศัยโจวเจ๋อและทนายอันสองคนถ้าอยากจะวนตามหาในสถานที่แห่งนี้แล้วไม่ถูกใครพบเจอ นั่นคงเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

พอเป็นแบบนี้แล้ว กลับทำเอาโจวเจ๋อและทนายอันรู้สึกกระดากอายเล็กน้อย

ทนายอันอุ้มหลินเข่อ แต่ก็ยังไม่วายพยักหน้าพูด “ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของแม่นาง!” จากนั้นทนายอันก็พูดขึ้นอีก “แต่ว่านะ แม่นาง การอิจฉาริษยามิใช่เรื่องดี ที่แห่งนี้ของพวกคุณยังไม่มีการปลดปล่อยสตรีใช่ไหม ผมคิดว่าในฐานะที่คุณเป็นเมียหละ…”

ทนายอันยังพล่ามไม่จบ ทันใดนั้นก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในระยะไกลๆ เป็นเงาร่างคนแคระ ทันทีที่เขาปรากฏตัว อุณหภูมิที่นี่ก็เริ่มลดฮวบฮาบลงอย่างรวดเร็ว!

เจ้าสาวที่คุกเข่าอยู่บนพื้นรีบลุกขึ้นด้วยความตื่นตระหนกทันที หลังจากเห็นร่างเตี้ยที่คล้ายกับเด็กน้อยนั่นแล้ว สีหน้าพลันเปลี่ยนไปทันที และทันใดนั้นเองสาวเจ้าก็ร้องไห้ฟูมฟายออกมา

“สามีเจ้าขา ช่วยข้าด้วย จู่ๆ เจ้าโจรบ้ากามทั้งสองนี่ก็บุกเข้ามา หวังจะลักพาตัวข้าและน้องสาวออกไปพร้อมกัน ข้าเพิ่งจะคุกเข่าลงพื้น ถึงตายก็ไม่ขลาด ขอร้องอ้อนวอนพวกเขา แม้จะพาข้าไปก็ไม่เป็นไร แต่จะต้องปล่อยน้องสาวเอาไว้ ข้ารู้ว่าน้องสาวถึงจะเป็นแก้วตาดวงใจของสามี ข้ายอมเสียสละตัวเอง ไม่อยากเห็นสามีเสียใจเพราะเสียน้องสาวไป! สามีเจ้าขา สามีของข้า สามีที่รักของข้า…”