ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 5

ตอนที่ 5 แปลกหน้า

‘สหายตำรวจ ขอถามหน่อย ภรรยาผมชื่อว่าอะไรนะ’

เพียงแค่มีความคิดนี้ผุดอยู่ในใจครู่หนึ่งและโจวเจ๋อก็ไม่ได้โง่ถึงขั้นนี้ด้วย แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจว่า ‘ภรรยา’ ของตัวเองคนนี้ชื่อจริงว่าอะไร ยุคสมัยนี้น้อยคนนักจะใช้ชื่อจริงของตัวเองตั้งชื่อบัญชี QQ และวีแชท

ในทางกลับกันชายอ้วนพุงพลุ้ยเหลือบมองโจวเจ๋อด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย ไอ้น้อง นายไม่มีน้ำใสใจจริงเลยนี่นา คุยกันไว้ซะดิบดีว่าจะเด็ดปีกนางฟ้าด้วยกันไม่ใช่เหรอ

โจวเจ๋อเหลือบมองกลับไปอย่างช่วยไม่ได้ ฉันเองก็แปลกใจเหมือนกัน

ชายอ้วนพุงพลุ้ยก้มหน้าลงพลางถอนหายใจและพึมพำเสียงเบา “เกี๊ยวที่ฉันทำอร่อยมากนะ”

“ไปกันเถอะ”

‘ภรรยา’ พูดอย่างเย็นชา จากนั้นตัวเองก็หันหลังเดินออกไป

โจวเจ๋อทำได้แค่เดินตามออกไป

เธอขับรถสปอร์ตยี่ห้อคาเยนน์ และตรงไปขึ้นรถในทันที

โจวเจ๋อเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ

บอกตามตรงว่ารู้สึกอึดอัดนิดหน่อย

ถ้าหากว่าสวีเล่อดวงซวยคนนั้นมีชีวิตครอบครัวและคู่สามีภรรยาของเขาแบบปกติทั่วไปสักหน่อย อย่างนั้นตัวเองก็ไม่ถึงกับต้องอึดอัดอะไรขนาดนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับความห่วงใยของภรรยาแสนหวาน คงคิดหาข้ออ้างไปอธิบาย อย่างเช่น มีอาการวิงเวียนศีรษะดูราวกับว่าจะจำอะไรไม่ค่อยได้เทือกนี้

แต่หญิงสาวคนนี้เหมือนพกเทพธิดาภูเขาน้ำแข็งมาด้วยอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจตัวเองสักเท่าไร ถึงจะรับเขาออกมาจากโรงพักก็เหมือนเป็นแค่กิจวัตรประจำวันทั่วไป

สุนัขบ้านฉันหลงทาง ร.ป.ภ.หาเจอ แล้วฉันก็ไปรับมันกลับมา

เป็นความรู้สึกแบบนี้ชัดๆ

หญิงสาวสตาร์ทรถแล้ว ที่จริงแล้วเธอค่อนข้างอายุน้อย น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับตัวเอง (สวีเล่อ) และอายุน้อยกว่าโจวเจ๋อคนเดิมอยู่หลายปีทีเดียว

เมื่อรถทะยานขึ้นไปบนทางยกระดับ ในที่สุดหญิงสาวก็เอ่ยปากทำลายความเงียบ

“เป็นอะไรไหม”

“อ๋อ ผมสบายดี” โจวเจ๋อเอ่ยตอบ

จากนั้นก็เงียบลงอีกครั้ง

หญิงสาวรู้สึกว่าวันนี้สามีของตัวเองดูเงียบลงไปเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะซักไซ้หาสาเหตุ

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอกดสปีกเกอร์โฟน และเสียงปลายสายในโทรศัพท์ก็ดังออกมาทางเครื่องเสียงของรถยนต์

“หมอหลินคะ เมื่อสักครู่เกิดอุบัติเหตุรถโรงเรียนชนกันที่ถนนชิงเหนียนสายกลาง ตอนนี้ผู้บาดเจ็บกำลังจะถูกนำส่งมาที่โรงพยาบาลของเรา หัวหน้าสั่งให้คุณรีบกลับมาด่วนค่ะ”

โจวเจ๋ออึ้งไปเล็กน้อย ที่แท้ภรรยาของตัวเองก็เป็นแพทย์คนหนึ่ง

แล้วก็ ที่แท้ภรรยาตัวเองนั้นแซ่ ‘หลิน’

“ฉันทราบแล้ว จะกลับไปเดี๋ยวนี้แหละ” หญิงสาววางสายโทรศัพท์ ขับตรงไปข้างหน้าแล้วลงจากทางยกระดับทันที จากนั้นก็ตีโค้งที่สี่แยกไฟแดงและขับเลี้ยวไปทางโรงพยาบาล

เธอไม่ได้ถามโจวเจ๋อว่าจะให้ไปส่งที่บ้านก่อนหรือให้โจวเจ๋อลงจากรถก่อนแล้วโบกรถกลับไปเอง แต่กลับขับตรงเข้าไปที่ลานจอดรถของโรงพยาบาลประชาชนเขตฉงชวนเลย

บอกตามตรง โจวเจ๋อกลัวว่าเธอจะให้ตัวเองลงจากรถแล้วโบกรถกลับบ้านไปจริงๆ พลางคิดว่าถึงตอนนั้นตัวเองจะต้องยื่นหน้าเข้าไปถาม

‘คุณภรรยาครับ บ้านของเราอยู่ที่ไหนนะ ผมลืมแล้ว’

รู้สึกว่ามันโง่มาก

หญิงสาวลงจากรถ โจวเจ๋อเองก็ลงจากรถเช่นกัน เมื่อหญิงสาวเข้าไปในตึกโรงพยาบาลและขึ้นลิฟต์ไป โจวเจ๋อก็ตามเข้าไปในลิฟต์ด้วย หญิงสาวเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดผู้หญิง โจวเจ๋อนั้น…

โจวเจ๋อนั่งลงบนม้านั่งริมทางเดิน

และในขณะนี้เอง ผู้ป่วยอุบัติเหตุรถยนต์ชุดแรกถูกนำตัวเข้ามา บาดเจ็บสาหัสหนึ่งราย นอกจากนั้นยังมีเด็กอีกห้ารายที่บาดเจ็บไม่น้อยเลย

เมื่อมองเห็น ‘ภรรยา’ ตัวเองเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อกาวน์สีขาวออกมาแล้วยุ่งอยู่กับการกู้ชีพ

โจวเจ๋อทำได้เพียงอยู่เฉยๆ นิ่งๆ บนม้านั่ง

ความรู้สึกนี้ดูเหมือนแม่มาทำงานแล้วพาลูกชายมาด้วยและตอนที่แม่ทำงานอยู่ ลูกชายก็มองอยู่ข้างๆ เล่นคนเดียว

แต่ว่า กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่เป็นเอกลักษณ์ของโรงพยาบาล รวมไปถึงความรู้สึกร้อนอบอ้าวของเครื่องปรับอากาศส่วนกลาง ช่างทำให้หวนนึกถึงอดีตและความรู้สึกที่คุ้นเคย

ด้านหน้าเป็นห้องฉุกเฉินและดูเหมือนว่าจะเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่บาดเจ็บสาหัสจนอันตรายถึงชีวิต

ที่เกิดเหตุเป็นรถโรงเรียนอนุบาล มองเห็นเด็กๆ ตะโกนและร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดบนเตียงผ่าตัด ฉากนี้บีบหัวใจจริงๆ

โจวเจ๋อเม้มริมฝีปาก ถ้าตอนนี้เป็นเมื่อก่อนละก็ ตัวเองจะต้องเปลี่ยนชุดและเข้าร่วมกู้ชีพด้วยแล้ว เขาเป็นศัลยแพทย์รุ่นใหม่ที่มีชื่อเสียงที่สุดในทงเฉิง แต่ตอนนี้ตัวเองทำได้แค่เป็นผู้ชมเท่านั้น

ความรู้สึกนี้ อึดอัดเอามากๆ แต่เขาทำได้เพียงอดทนเอาไว้ อีกทั้งโรงพยาบาลประชาชนแห่งนี้ก็นับว่าเป็นโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในทงเฉิงอีกด้วย จำนวนของแพทย์และคุณภาพนั้นไม่ต้องสงสัยเลย พวกเขาน่าจะรับมือได้

ไม่นานนัก เด็กชุดต่อไปก็ถูกนำส่งเข้ามาอีก อาการบาดเจ็บของพวกเขาค่อนข้างน้อย เพียงแค่จัดการบาดแผลเล็กน้อยหรือไม่ก็แค่พันแผลง่ายๆ เท่านั้นก็ได้แล้ว

มีตำรวจจราจรคอยดูแลตำแหน่งทางเข้าชั้นนี้เป็นพิเศษ ผู้ปกครองบางส่วนที่ได้รับแจ้งก็มากันแล้ว อารมณ์ตื่นตระหนกมาก แต่การปล่อยให้ผู้ปกครองเข้ามาในเวลานี้รังแต่จะส่งผลต่อการช่วยเหลือทำให้งานกู้ชีพยืดขยายออกไป ทำได้เพียงกันพวกเขาเอาไว้ก่อน

โจวเจ๋อส่ายหน้า ลุกขึ้นยืน เดินไปที่ระเบียงหน้าต่างตรงปลายสุดของทางเดิน เอื้อมมือยกหน้าต่างสูงขึ้น จากนั้นล้วงบุหรี่ออกจากในกระเป๋า เขาสูบบุหรี่ สวีเล่อก็สูบบุหรี่เช่นกัน ดังนั้นในเวลานี้ถือว่าสะดวกนัก

“คุณลุง สูบบุหรี่ในโรงพยาบาลไม่ได้นะคะ”

เพิ่งจะคาบบุหรี่ที่ปาก ก็มีเสียงใสๆ ของเด็กผู้หญิงสายหนึ่งดังมาจากข้างหลังของโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อหมุนตัว เห็นสาวน้อยตัวเล็กๆ ในชุดกระโปรงดอกลิลลี่ยืนอยู่ข้างหลัง ทำหน้ามุ่ยและมองตัวเองด้วยความโกรธ

แค่กๆ

เขารู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย

โจวเจ๋อทำได้แค่เก็บบุหรี่เอาไว้ อย่างไรก็ตามจะให้สาวน้อยสอนตัวเองให้ปฏิบัติตามศีลธรรมอันดีมักจะเป็นเรื่องน่าอายอยู่เล็กน้อย

“เด็กน้อย หนูสวมเสื้อผ้าแค่นี้ไม่หนาวเหรอ” โจวเจ๋อก้มลงไปถาม