ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 500

ตอนที่ 500 สาวน้อยโลลิฟื้นแล้ว!

“พ่อ”

คำว่าพ่อ ‘พ่อ’ นี้ เรียกอย่างเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายอารมณ์ มีเปลี่ยนจังหวะ มีความผันผวนสะอึกสะอื้น มีอารมณ์ลึกซึ้ง มีความปวดใจอย่างสุดซึ้ง

แม้ว่าจะเป็นเพียงบทพูดแค่คำเดียว แต่กลับระเบิดความรู้สึกได้เหนือกว่าบรรดาผู้เข้าแข่งขันที่ร้องไห้น้ำตาร่วงเรียกหาพ่อหาแม่บนเวทีประกวดเหล่านั้น

โจวเจ๋อก้มหน้า ทนายอันมองเห็นไหล่ของเถ้าแก่ตัวเองกำลังสั่นไหวเบาๆ เขารู้ว่าเถ้าแก่กำลังกลั้นขำ อย่างสุดกำลัง

เขาก็อดกลั้นอย่างลำบากเหมือนกันนะ เขาถูกผีตนนี้เอารัดเอาเปรียบ นี่ไม่ใช่เพราะช่วยชีวิตทุกคนไว้หรือไง เขาคือผู้เสียสละชัดๆ!

“เพื่อนลูกบาดเจ็บสาหัส ของของพ่อที่นี่สกปรกมาก ช่วยทำแผลให้เขาไม่ได้ ลูกหาวิธีช่วยเอาเองนะ แล้วก็หลานสาวพ่อฟื้นหรือยังล่ะ” นักชงเหล้าถามด้วยความเป็นห่วง

หลานสาว แน่นอนว่าหมายถึงสาวน้อยโลลิน่ะสิ

“ยังเลย พ่อ”

“งั้นพวกลูกก็จัดการกันเองแล้วกัน พ่อจะออกไปเฝ้าดูต้นทางข้างนอกต่อ รอผ่านไปอีกหน่อยนะ พ่อจะหาทางพาพวกลูกส่งออกไป”

“ครับ พ่อ…”

นักชงเหล้าปิดประตู เดินออกไปแล้ว โจวเจ๋อเงยหน้าขึ้นสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ยังใช้ข้อมือเช็ดน้ำตาอยู่ ขณะเดียวกันก็หายใจเข้าลึกๆ

“อยากขำก็ขำเลย ไหนๆ ก็บาดเจ็บแล้ว อย่ากลั้นจนภายในอักเสบไปด้วยเลย” ทนายอันเข้าอกเข้าใจดีมาก

โจวเจ๋อส่ายหน้าแล้วถาม “คุณบอกกับเขาว่ายังไง”

“ยังจะบอกว่ายังไงได้อีก ลูกชายโตแล้ว พาลูกสาวเข้ามาหาข่าวคราวของพ่อตัวเองน่ะสิ ดั้นด้นอย่างยากลำบากมาตามหาถึงในนี้ ถึงยังไงเรื่องแบบนี้ก็มีถมไป แต่ตามหาแม่ออกจะเยอะกว่าตามหาพ่อหน่อย” ทนายอันคลานมาข้างๆ โจวเจ๋อ เห็นได้ชัดว่าฤทธิ์อาหารเป็นพิษของเขายังไม่หายดี

“ผมช่วยคุณทำแผลบนนิ้วให้ใหม่”

ขณะที่พูด ทนายอันก็ฉีกเสื้อของตัวเอง ของทุกอย่างในที่นี่ใช้ไม่ได้เลย ดูเหมือนกับความเป็นจริงแต่มันก็คือสองสิ่ง นับรวมกันไม่ได้ เกิดเวลานี้บาดแผลของโจวเจ๋อแย่ลงและติดเชื้ออีกจะยุ่ง นั่นคงจะเป็นการล้อเล่นที่ใหญ่ไปหน่อย

“ไอ้หมอนั่นล่ะ” ทนายอันพันแผลไปด้วยถามไปด้วย

ก่อนหน้านี้สถานการณ์เร่งด่วน ทั้งสองจึงไม่มีเวลาอธิบายอย่างละเอียด

“ถูกผมใช้เล็บตรึงไว้ แต่ยังไม่ตายนะ เดาว่าคงซ่อนมันได้ระยะหนึ่งเลย เราต้องอาศัยช่วงเวลานี้ออกไป ไม่อย่างนั้นเกิดปัญหาใหญ่แน่ๆ”

“อืม เขาบอกว่าที่นี่ยังมีทางออกอื่นอีก รอผมพักผ่อนสักสองสามชั่วโมง เอาชนะความเจ็บปวดทรมานที่สุดไปก่อน”

“เขาคือใคร”

ทนายอันกลอกตาใส่โจวเจ๋อ คราวนี้เขาไม่ต่อต้านอะไร “พ่อผม”

อย่างไรเสียคนอื่นเขาก็ช่วยชีวิตทั้งสามคนไว้ตั้งหนึ่งครั้ง แถมเขายังใช้ร่างลูกชายคนอื่นเขาอีก จะเรียก ‘พ่อ’ สักครั้ง ไม่ถึงกับแย่อะไร

แผลพันใหม่เรียบร้อย ปากโจวเจ๋อแห้งผากเล็กน้อย นั่นเป็นสัญญาณเตือนว่าเสียเลือดมากเกินไป

“ดื่มเหล้าให้พอชุ่มคอหน่อยไหม” ทนายอันถาม

“…” โจวเจ๋อ

“หึๆ ล้อเล่นน่า”

ทนายอันพิงผนังอย่างอ่อนแรงเหลือทน ชี้สาวน้อยโลลิที่นอนอยู่ตรงนั้น “ตอนนี้ผมไม่มีแรงช่วยยายเด็กนี่คลายมนต์สะกดแล้ว คุณลองดูหน่อยคลายได้หรือเปล่า ในเมื่อเด็กชายคนนั้นก็เป็นผีดิบ”

โจวเจ๋อเลียริมผีปากแห้งแตกเล็กน้อยของตัวเอง ลุกขึ้นเดินไปข้างๆ สาวน้อยโลลิแล้วค่อยย่อตัวลง การเคลื่อนไหวที่เรียบง่ายแบบนี้กลับทำให้เม็ดเหงื่อผุดบนหน้าผากโจวเจ๋อ

สาวน้อยโลลิเหมือนกับนอนหลับสนิท ยังหายใจอยู่ ยังมองเห็นอกกระเพื่อมขึ้นลงอยู่ แต่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย

ตามคำบอกเล่าของเจ้าสาวที่ถูกกลืนดีงูเข้าไป เด็กชายคนนั้นจะคอยไปหาสาวน้อยโลลิที่ลานเล็กๆ ทุกวัน ทั้งสองจะต้องพูดคุยสื่อสารกันได้แน่ๆ

นอกเสียจากว่าเด็กชายคนนั้นจะชอบพูดเองเออเอง แต่คนคนหนึ่งพูดคุยกับตัวเองแล้วจะรับรู้ถึงเสน่ห์ของผู้หญิงอย่างหลินเข่อได้อย่างไร ฉะนั้นเขาจะต้องคลายมนต์สะกดให้หลินเข่อฟื้นขึ้นมาก่อน

ตามนิสัยของหลินเข่อ เธอจะไม่แขวนคอและจากไปอย่างสิ้นหวังแบบครึ่งๆ กลางๆ หรอก อาจจะเพื่อรอการช่วยเหลือหรือหาโอกาสหลบหนี และจงใจตกเขาเหมือนตกข่ายจื่อ[1]

โจวเจ๋อเอียงคอหลินเข่อพบว่าไม่มีรอยเขี้ยว จากนั้นปลิ้นเปลือกตาหลินเข่อก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ถ้าอย่างนั้นสะกดตรงไหนกันแน่

“เถ้าแก่ ผีดิบกลัวกีบลาดำไม่ใช่เหรอ หากีบลาดำมาให้เธอแทะหน่อยไหม” ทนายอันเสนอคำแนะนำ

“ตอนนี้จะไปหากีบลาดำจากไหน เอาที่พ่อคุณหรือไง” โจวเจ๋อถามกลับ

“ไม่สิ…” จู่ๆ เหมือนทนายอันนึกอะไรขึ้นมาได้รีบพูดทันที “แม่ง ก่อนหน้านี้ผมลืมไปเลย เมื่อก่อนผมเคยขอยันต์นักพรตเฒ่ามาด้วย ยันต์นั่นน่าจะมีประโยชน์ ก็เหมือนกับน้ำเปล่า ไม่ได้รักษาโรคเฉพาะ แต่ไม่ว่าโรคอะไรก็ตาม แค่ดื่มน้ำเปล่ามากๆ หน่อยก็มักจะไม่เป็นอะไร”

“คุณพกมาด้วยเหรอ” โจวเจ๋อถาม

“เหมือนจะพกมาด้วย มาสิ คุณช่วยผมหยิบหน่อย” ทนายอันพูด

โจวเจ๋อเดินมาข้างๆ ทนายอันอีกครั้ง แล้วย่อตัวลงตรงหน้าทนายอัน สีหน้าลังเลและไม่เต็มใจ เอื้อมมือออกไปแล้วค้างไว้กลางอากาศ เอาลงไปไม่ได้จริงๆ นี่นา

“คุณรีบหน่อยสิ!” ทนายอันเร่ง