ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 504

ตอนที่ 504 เสียงหัวเราะยังเหมือนเคย

“น้ำตาล อร่อยมากเชียวละ”

ตัวอักษรไม่กี่คำนี้ เจ้าผีดิบน้อยฝืนกัดฟันพูดออกมาทีละคำ

เห็นได้ชัดว่า ‘เพิ่มน้ำตาล’ ของโจวเจ๋อเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนมอบความหวาดกลัวให้เขาอย่างสุดซึ้ง เขาในวินาทีนั้นถูกตอกไว้บนกำแพง เหลือเพียงแค่ความสิ้นหวังเท่านั้น

หากเวลานั้นไม่ใช่เพราะโจวเจ๋อหมดพลังแล้วเหมือนกันละก็ ตอนนั้นเจ้าผีดิบน้อยอาจจะถูกฆ่าไปแล้วก็ได้

อย่าเอาแต่มองว่าเถ้าแก่โจวปกติแล้วแสนจะเกียจคร้าน แต่พอเริ่มทำอะไรสักอย่าง ถึงกับถอนรากถอนโคนอย่างไม่ลังเลโอ้เอ้เลยจริงๆ

“เล็บเพิ่งจะยาว เอามาปอกแอปเปิลน่ะได้”

โจวเจ๋อกางนิ้วทั้งสิบของตัวเอง นี่เป็นเรื่องที่พูดจริง และไม่มีความคิดที่จะกั๊กความแข็งแกร่งใดๆ ไว้

แน่นอนว่า ถ้าเป็นไปได้ละก็ คาดว่าโจวเจ๋อก็คงไม่เพิ่มน้ำตาล X10 อย่างว่าง่ายอย่างนี้อีกครั้งหรอก

จะให้เปลี่ยนตัวเองกลายเป็นลูกแกะรอเชือดอีกครั้ง แล้วส่งถึงมือเด็กชายอย่างนั้นเหรอ

ทันใดนั้นผีดิบแมนจูก็กระโจนเข้ามา โจวเจ๋อและเด็กชายพากันหลบออกเป็นสองทาง คนหนึ่งกลิ้งออกไป โจวเจ๋อเงยหน้า แต่ดันพบว่าผีดิบแมนจูกำลังพุ่งตรงมาทางเขา!

ปล่อยเด็กชายที่อยู่อีกฝั่งไปโดยสิ้นเชิง!

แกแม่งสมองกลับหรือไงวะ!

แกไล่ล่าฉันไปเพื่ออะไร!

โจวเจ๋อทำได้แค่รีบลุกขึ้นและหลบหลีกรัวๆ โชคทีที่อีกฝ่ายเหมือนเป็นโรคพิษสุนัขบ้า ความเร็วและพละกำลังของเขาแข็งแกร่งก็จริง แต่ดูเหมือนจะสติแตกไปหน่อย

ไป๋อิงอิงเคยพูดกับเขาว่า ตอนแรกแม่นางไป๋เคยบอกเธอ ในหมู่ผีดิบมีวิธีการกลืนกินพวกเดียวกันเพื่อเพิ่มระดับความแกร่งที่คล้ายกับวิธีเลี้ยงกู่พิษ แต่นี่ไม่ใช่พวกกระแสหลัก

เนื่องจากผีดิบเป็นแหล่งรวมตัวของความแค้นและพลังชั่วร้าย หากกลืนกินกันและกัน ผลที่ได้คือทำให้ความแค้นและพลังชั่วร้ายครอบงำจิตใจเดิมของตัวเอง ผลลัพธ์ในท้ายที่สุด ดูเหมือนจะแกร่งขึ้นแต่ก็เหมือนฆ่าตัวตายในเวลาเดียวกัน

ในประวัติศาสตร์ เคยมีบันทึกไว้ว่าราชาแห่งผีดิบโจมตีเขาหลงหู่ซานหรือเขาหลิงซานแห่งชมพูทวีปอย่างโง่เขลาอยู่หลายครั้ง ไม่ได้เป็นเพราะพวกเขาแก้แค้นคนเที่ยงธรรมที่ปฏิบัติตามคำสาบานที่ว่า ‘ไม่รังแกเด็กและคนจน’ แต่เป็นเพียงเพราะกลืนกินอย่างมีความสุขจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร แล้วก็เดินไปบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ จนท้ายที่สุดไม่ได้ถูกสิ่งที่เรียกว่าประตูอารามแห่งความเที่ยงธรรมกดขี่ แต่เป็นตัวเองที่ทำให้ฟ้าร้องฟ้าลั่นผ่าตัวเองจนกลายเป็นซาก

ชายตรงหน้านี้คล้ายกันอย่างเห็นได้ชัด

แต่ทว่า หากเป็นกรณีนี้ ไอ้หมอนี่คลุ้มคลั่งขึ้นมาก็ไม่ใช่แค่คุยโวโอ้อวดแน่ๆ โจวเจ๋อระวังตัวหลบหลีกมากแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังถูกจำกัดด้วยสภาพร่างกายตนเองอยู่ดี รวมไปถึงพละกำลังและความรวดเร็วที่ไม่เท่าเทียมกันระหว่างทั้งสองฝ่าย จนถูกอีกฝ่ายคว้าไว้ได้

วินาทีต่อมา เขี้ยวของคู่ต่อสู้ก็ยื่นเข้ามา

‘พลั่ก!’

ร่างกายของอีกฝ่ายโดนกระแทกอย่างแรง เป็นเด็กชายที่โจมตีจากทางด้านหลัง

โจวเจ๋อฉวยโอกาสนี้ไขว้มือทั้งสองข้างและเอ่ยเสียงต่ำ “กาแฟ!”

มวลหมอกสีดำสิบสายที่เบาบางกว่าปกติมากถูกปล่อยออกมาจากเล็บ ล็อกตัวผีดิบแมนจูไว้สำเร็จ โจวเจ๋อรีบถอยร่นออกมาเพื่อดึงระยะห่างออกไปทันที

“โฮก!” เด็กชายก็เผยเขี้ยวของตัวเองออกมาพร้อมกับกระโจนเข้าไป!

เขาคิดจะกำจัดคนทรยศพรรค์นี้ให้สิ้นซาก

‘ปัง! ปัง! ตู้ม! ตู้ม! ปัง!’

เพียงแต่ว่า ระยะห่างตอนที่เด็กชายพุ่งเข้าหาผีดิบแมนจูตัวนี้มีไม่ถึงสองเมตรด้วยซ้ำ แต่จู่ๆ หมอกควันบนร่างของเจ้าผีดิบแมนจูก็หายไปพร้อมกัน!

เด็กชายหันหน้าไปเหลือบมองโจวเจ๋อที่อยู่ด้านหลังเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ความโกรธคุกรุ่นในแววตา ‘เจ้าหลอกข้าหรือ’

อันที่จริง เด็กชายเข้าใจโจวเจ๋อผิดจริงๆ เมื่อศัตรูคนเดียวกันยังไม่ถูกกำจัดให้สิ้นซากไป เขาคงจะไม่หงุดหงิดจนเปิดศึกใส่พันธมิตรด้วยความใจร้อนหรอก

เป็นเพียงเพราะ ‘กาแฟ’ ของเขาเบาบางจนเกินไปจึงไม่สามารถยับยั้งอีกฝ่ายไว้ได้นานเกินไป

‘ตู้ม!’

ผีดิบแมนจูหลุดพ้นและได้อิสระคืนมาจึงรีบพุ่งไปทางเด็กชาย ก่อนจะหอบเอาเด็กชายพุ่งออกไปข้างนอก จนกระแทกบานประตูอย่างแรง ทั้งสองพากันกลิ้งออกไปข้างนอกพร้อมกัน

โจวเจ๋อรีบร้อนตามออกไปด้วย พอถึงข้างนอกจึงพบว่ามีบางอย่างผิดปกติในเวลานี้ หมอกสีขาวบางๆ ลอยขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด หมอกสีขาวนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนชุดผ้าดิบงานกงเต๊กในชนบท

ผังฮวงจุ้ยของที่นี่เกิดปัญหา ซึ่งนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในเวลาต่อมา ไม่น่าแปลกใจที่ก่อนหน้านี้ผีดิบชื่ออาเถี่ยบอกว่ารอให้เด็กชายฟื้นตัวขึ้นมาอีกหน่อยแล้วจะย้ายถิ่นฐาน เพราะจะอาศัยอยู่ที่นี่ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว

แต่เวลานี้ผีดิบแมนจูกดเด็กชายไว้ใต้ร่าง ทั้งสองอ้าปากแยกเขี้ยวจนเผยเขี้ยวออกมาพร้อมกับกัดกันและกัน!

โจวเจ๋อสายหน้า สูดหายใจเข้าลึกๆ และเอ่ยเสียงทุ้ม “หนังสือพิมพ์!”

แต่รู้สึกได้เพียงการกระตุกเกร็งตรงนิ้วทั้งสิบลามไปถึงแขนทั้งสองข้างของเขาเท่านั้นเอง มันเจ็บปวดจนแขนของโจวเจ๋อแทบจะไร้ความรู้สึกไปแล้ว

เกินตัว ร้ายแรงเสียจนเกินกำลัง ตามไม่ทันแล้วจริงๆ

แต่โจวเจ๋อไม่อาจนิ่งดูดายทนดูเด็กชายถูกผีดิบแมนจูฆ่าได้ ถึงอย่างไรทั้งสองฝ่ายก็มีขนาดตัวไม่เท่ากันอยู่แล้ว เด็กชายกัดไปหนึ่งทีและผีดิบตัวนั้นก็กัดไปหนึ่งที คล้ายกับปัญหาการกักเก็บแล้วปล่อยน้ำในสระที่น่าเบื่อหน่ายในโรงเรียนมัธยมต้น เด็กชายคงจะถูกกัดจนหมดก่อนและตายในไม่ช้า

“หยกผี!” โจวเจ๋อตะโกน