ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 512

ตอนที่ 512 ฝนจะตกแล้ว

สวี่ชิงหล่างกับผู้หญิงหยุดเดิน มองหน้ากันเหมือนจะแยกกันแล้ว สามารถมองออกว่า ทั้งสองคนคุยกันสนุกมากและยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์

มีความคล้ายคู่รักวัยมหาวิทยาลัยที่ไปดูหนังตอนกลางคืนด้วยกัน ทันใดนั้นพบว่าตอนนี้ประตูหอพักปิดแล้วสามารถไปเปิดห้องข้างนอกและสัญญาว่าแค่ถูๆ ไถๆ ไม่ใส่เข้าไปเด็ดขาด

โจวเจ๋อเขี่ยบุหรี่ในมือแล้วพูดว่า “แผลของนายดีขึ้นหรือยัง”

“หนึ่งส่วน” เด็กผู้ชายกล่าว

“ทำไมช้าขนาดนี้”

“ได้ คืนนี้ข้าจะไปฆ่าคนดูดเลือดเพื่อฟื้นฟู”

โจวเจ๋อโน้มตัว มองเด็กซนคนนี้ เขานิ่งมาก นิ่งมากจริงๆ และที่เขาพูดก็คือเรื่องจริง ขอแค่โจวเจ๋อพยักหน้า คืนนี้เขาจะไปฆ่าคน

“วันหลัง ถ้าฉันไม่อนุญาต อย่าฆ่าใครมั่วซั่ว นายเป็นผีดิบ แถมยังระดับสูง ถึงแม้ตอนนี้อยู่กับฉัน แต่ใครก็ไม่กล้ารับประกันผลของการเป็นลูกจ้างชั่วคราวว่าจะเป็นยังไง โดยเฉพาะที่นี่อยู่ในเมือง เป็นสถานที่ที่มีคนแออัด” มีประโยคหนึ่งที่โจวเจ๋อไม่ได้พูด นั่นก็คือโดยทั่วไปเวลาเกิดเรื่อง ลูกจ้างชั่วคราวจะซวยก่อนคนแรก

เด็กผู้ชายเงยหน้ามองโจวเจ๋อ หรี่ตามองแฝงไปด้วยความเยาะเย้ยเล็กน้อย เหมือนเขากำลังพูดว่าเจ้าพูดจาไร้สาระทำไม

“หนึ่งส่วนก็พอแล้ว ไม่ว่ายังไงนายก็ทนทานต่อการโจมตี” ทนทานต่อการโจมตี ก็คือข้อดีอย่างหนึ่ง โดยเฉพาะข้อดีนี้โจวเจ๋อได้พิสูจน์ด้วยตัวเองแล้ว ชุ่ยฮวาเมื่อก่อนแค่ ‘น้ำตาลหนึ่งก้อน’ ก็ล้มแล้ว แต่เด็กผู้ชายคนนี้กลับกินได้แปดก้อน และยังสามารถฆ่าผีดิบแมนจูที่กำลังคลั่งต่อได้อีก

โจวเจ๋อโยนก้นบุหรี่ลงบนพื้น ฝั่งของสวี่ชิงหล่างก็เพิ่งแยกกับผู้หญิงคนนั้น สวี่ชิงหล่างเดินมาทางร้านหนังสือ ส่วนผู้หญิงเดินไปฝั่งตรงข้ามเพื่อเรียกรถแท็กซี่

โจวเจ๋อพูดตามตรง “สะกดรอยตามผู้หญิงคนนั้น อย่าให้เธอรู้ ดูว่ามีความผิดปกติอะไรไหม”

“ได้เลย” เด็กผู้ชายเดินไปแล้ว เท้าทั้งสองข้างวิ่งไปบนถนนทันที ดูมีชีวิตชีวาและกระฉับกระเฉงมาก ตอนที่วิ่งผ่านสวี่ชิงหล่างเขายังตั้งใจมองเด็กผู้ชายน่ารักคนนี้เป็นพิเศษ เขายังไม่รู้ว่าวันนี้มีสมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามา

โจวเจ๋อรู้สึกว่า หลังจากมีผีดิบน้อยแล้วสะดวกขึ้นมาก ต่อสู้ก็เป็นและทนทานต่อการโจมตีอีกด้วย นอกจากนี้ถึงตายไปก็ไม่เสียใจ

ที่สำคัญที่สุดคือ อย่ามองว่าเขาทำตัวเหมือนตัดขาดจากโลกใบนี้ ต่างจากสุนัขจิ้งจอกขาวที่กล้าเปิดคลับในเมือง แต่เขาไม่ได้โง่จริงๆ

ในความเป็นจริงนั้น ในฐานะของมนุษย์ที่มีอายุไม่เกินหนึ่งร้อยปี คุณดูถูกความฉลาดของสิ่งมีชีวิตที่มีอายุหลายร้อยปี ถือว่าเป็นเรื่องที่โง่เขลาอย่างมาก

เถ้าแก่โจวเหยียดขาขยี้ก้นบุหรี่ ทันใดนั้นรู้สึกว่าพาเด็กผู้ชายออกมา เป็นแผนที่ชาญฉลาดจริงๆ กระทั่งตัวเขาเองก็ยังจินตนาการภาพออกว่า ต่อไปตอนที่ตัวเขานอนอาบแดดดื่มกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟาในร้านหนังสือ ถ้าหากนักพรตเฒ่าหรือว่าทนายอันไม่ว่าใครวิ่งเข้ามารายงานว่าเจอเรื่องยุ่งยากอะไร โจวเจ๋อก็สามารถพูดว่า ‘ร้านหนังสือยิ้มให้คุณ และยังมอบเด็กผู้ชายคนหนึ่งให้กับคุณ’ ได้อย่างสิ้นเชิง

“คิดอะไรอยู่ มุมปากกระดกขึ้นมาแล้ว” สวี่ชิงหล่างตบไหล่ของโจวเจ๋อ เรียกโจวเจ๋อให้ตื่นขึ้นจากจินตนาการของปลาเค็ม

“อะไรกระดกขึ้นมา” โจวเจ๋อถามพร้อมมองลงไป

“อะไร!” สวี่ชิงหล่างถอยหลังหนึ่งก้าว หนีบสองขาแน่น

“นายใส่กางเกงยีนส์ ยังจะมีช่องว่างโผล่ออกมาอีกเหรอ”

“ผมว่านะเหล่าโจว คุณเพิ่งกลับมา ทำไมรู้สึกแปลกนิดๆ”

โจวเจ๋อหัวเราะ ยื่นมือจับไหล่ของสวี่ชิงหล่าง จากนั้นโน้มตัวทันที พยายามบังคับให้สวี่ชิงหล่างหมุนตัว มองไปยังทิศที่ผู้หญิงคนนั้นกลับไป ผู้หญิงนั่งรถไปแล้ว ดังนั้นจึงมองไม่เห็น เด็กผู้ชายก็วิ่งไปไกลแล้ว จึงมองไม่เห็นเหมือนกัน

โจวเจ๋อใช้แรง ปกติเถ้าแก่โจวเป็นคนที่ประหยัดแรงมากคนหนึ่ง ดังนั้นเขาใช้แรงก็หมายความว่าตอนนี้เขาโกรธเล็กน้อย

“บอกฉันมา นายลืมแล้วเหรอว่าหน้าตาของผู้หญิงคนนั้นเหมือนใคร” โจวเจ๋อกดเสียงต่ำซักถาม

สวี่ชิงหล่างเม้มปาก ไม่พูด

“ฉันรู้ว่าครั้งที่แล้วผู้หญิงของเทพเจ้าแห่งท้องทะเลคนนั้น นายมีสัมพันธ์กับเธออยู่บ้าง แต่สมองของนายน่าจะรู้ดีนะว่า ผู้หญิงคนนี้มีหน้าตาคล้ายเธอมาก นายไม่รู้สึกอย่างอื่นเหรอ”

“ผมสืบฐานะของเธอแล้ว เมื่อวานก็ยังไหว้วานเหล่าจางให้ช่วยผมสืบ ก็ไม่เห็นว่ามีปัญหาอะไร”

“แบบนี้ก็ไม่มีปัญหาแล้วเหรอ เหล่าสวี่ นายไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้นใช่ไหม”

“เหล่าโจว”

“หืม”

“เรื่องนี้ คุณอย่ายุ่งได้ไหม ผมจะจัดการเอง”

โจวเจ๋อเม้มปาก เขาอยากจะพูดจริงๆ ว่า นายจัดการเองได้เหรอ นายมีความสามารถนี้เหรอ แต่ถ้าพูดออกไปก็จะทำร้ายจิตใจอยู่บ้าง และยังทำลายความสัมพันธ์ ยากที่จะฟื้นคืนกลับมา

ใช่แล้ว ดูเหมือนว่าร้านหนังสือหลังจากที่ย้ายมาจากสถานที่ที่ห่างไกลมาอยู่ที่ถนนหนานต้า จากนั้นก็มีสาวน้อยโลลิ นักพรตเฒ่า ทนายอัน และคนอื่นๆ เข้ามาร่วมทีมอย่างไม่ขาดสาย ทำให้การมีตัวตนอยู่ของสวี่ชิงหล่างค่อยๆ เลือนหายจนแทบไม่เห็นแล้ว

เขายังคงดูดีเหมือนเดิม ดูดียิ่งกว่าผู้หญิง เขายังคงดูแลผิวของตัวเองอย่างดีเหมือนเดิม ยังคงดูแลมือทั้งสองข้างของตัวเอง แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยก็คือ หลายครั้งหากไม่มีเขา จริงๆ แล้วก็ไม่รู้สึกถึงความแตกต่าง

กระทั่งบทบาทของเขาถูกกำหนดให้เป็น ‘พ่อครัวสาว’ ไปแล้ว สามารถทำอาหารได้ ทำกับข้าวอร่อย ดูเหมือนจะกลายเป็นข้อดีเพียงข้อเดียวของเขาในตอนนี้ จึงได้แต่ทำอาหารสามมื้อเพื่อให้รู้สึกว่ายังมีตัวตนอยู่บ้าง

แต่นั่นคือเทพเจ้าแห่งท้องทะเล ผู้หญิงคนนั้นคล้ายกับ ‘ต๋าจี่’ ที่ฆ่าครอบครัวของมหาเศรษฐีครั้งที่แล้วเป็นอย่างมาก บนโลกนี้ จะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ไหม

“เหล่าสวี่ คุณคิดว่าหน้าตาเหมือน เป็นเรื่องบังเอิญเท่านั้นเหรอ”

“ผมไม่รู้” สวี่ชิงหล่างส่ายหน้า ไม่แน่ใจ