ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 513

ตอนที่ 513 เชิญออกมา!

เหล่าสวี่เคยบอกแล้ว เขาจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เขาพูดจริงจังมาก ทำให้โจวเจ๋อลังเลอยู่บ้าง เมื่อก่อนเวลาดูทีวี จริงๆ แล้วพวกที่โจวเจ๋อเกลียดที่สุดคือ นางเอกหรือตัวประกอบคนอื่นที่รู้ตัวดีอยู่แล้วว่าความสามารถไม่ถึง แต่ก็ยังเข้ามาทำให้วุ่นวาย มักจะแบกรับทุกอย่างไว้กับตัวเอง สุดท้ายพอเกิดเรื่อง ก็ต้องให้ตัวเอกไปจัดการอยู่ดี

ตอนเรียนมหาวิทยาลัยโจวเจ๋อได้รับผลกระทบจากเพื่อนร่วมห้อง ตอนที่กลับมาจากทำงานพาร์ตไทม์แคยดูนารูโตะเป็นเพื่อนเขา ดูไม่เยอะมาก แต่รู้สึกว่าซากุระชอบจุ้น

พูดจริงๆ นะ เรื่องนี้โจวเจ๋อสับสนพอสมควร ถ้าหากเหล่าสวี่เพียงแค่อยากปกป้องหรือเพื่อดำเนินความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ต่อ จึงพยายามแบกรับเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ไม่อยากให้คนอื่นเข้ามายุ่ง เรื่องนี้จะทำให้โจวเจ๋อและคนอื่นในร้านหนังสือรู้สึกไม่ชอบใจอย่างมาก

เพราะหากตัวคุณรับไม่ไหว ถึงตอนนั้นก็ต้องให้ทุกคนมาตามเช็ดก้นให้คุณอยู่ดี อวดเก่งอวดดีคุณทำไปแล้ว เก่งกาจเหลือเกิน แต่ถึงตอนนั้น คนที่ยุ่งเกือบตายก็คือคนอื่น

แบบนี้ไม่เหมือนนักพรตเฒ่า ถึงแม้นักพรตเฒ่าจะชอบก่อเรื่อง แต่เจตนาของนักพรตเฒ่าไม่ได้ทำเพื่อก่อเรื่องเลยเกิดเรื่อง เขาแก่แล้ว แต่ยังรักชีวิต กลัวตายอย่างมาก เขามักจะเข้าไปเจอเรื่องเสี่ยงต่างๆ โดยไม่ตั้งใจ แต่จะไม่ขี่ม้าแกว่งดาบพุ่งเข้าใส่รถถังแบบนั้น!

ทว่าเหล่าสวี่อาจจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องของเทพเจ้าแห่งท้องทะเล เหล่าสวี่ สามารถจัดการได้ไหม

“เถ้าแก่ ยังดื่มกาแฟไหม” อิงอิงถามเสียงเบา เธอมองออกว่าเถ้าแก่ของตัวเองกำลังคิดเรื่องอะไรบางอย่าง

โจวเจ๋อส่ายหน้า

“มา พวกเราไปอาบน้ำกัน อาบน้ำให้ตัวเองสะอาด แล้วตัวจะได้หอมๆ จากนั้นก็เข้านอน”

ทนายอันอุ้มเด็กผู้ชายเข้าไปในห้องน้ำอยากจะช่วยอาบน้ำให้เขา เขาอิจฉาโจวเจ๋อที่มีอิงอิงอยู่ด้วยมานานแล้วในที่สุดตอนนี้เขาก็มีใยไหมสะอาดเป็นของตัวเองแล้ว

เด็กผู้ชายทำสีหน้าไม่พอใจ แต่เมื่อทนายอันรับปากว่าวันพรุ่งนี้จะพาเขาไปรับสาวน้อยโลลิตอนเลิกเรียน เขาจึงตกลง ยอมศิโรราบเพื่อความรัก

หนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่เข้าไปอาบน้ำ ทนายอันยังพูดว่าจะเป่าผมก่อน แล้วจึงสั่งให้เด็กผู้ชายขึ้นไปข้างบนเลี้ยวซายไปที่ห้องนั้นก่อน นอนบนเตียงรอเขาขึ้นไป

โจวเจ๋อหันหน้ามองฝนที่ตกหนักนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่าทำไมเขามักจะรู้สึกว่าฝนที่ตกวันนี้ ให้บรรยากาศที่ไม่เหมือนเดิมเล็กน้อย

เหล่าสวี่ออกไปข้างนอก เดดพูลกับหญิงสาวตัวดำยังเดินอยู่ที่สุสานสาธารณะ สาวน้อยโลลิกลับบ้านไปโรงเรียนร้านหนังสือจึงเงียบลงทันที

ทนายอันอาบน้ำเสร็จเป่าผมทำทรงหล่อเรียบร้อย แล้วจึงใส่ชุดนอนลายเสือดาวเดินออกมา

“อ้าว พวกคุณยังไม่นอนเหรอ” ทนายอันเหมือนกำลังถามว่าพวกคุณยังไม่ได้กินข้าวเหรอ

โจวเจ๋อส่ายหน้า

“อย่างนั้นผมขอขึ้นไปนอนก่อนนะ” ทนายอันสะบัดศีรษะ เดินขึ้นไปข้างบนอย่างมีความสุข ราวกับทาสขับร้องลำนำหลังได้รับการเลิกทาส ประชาชนปลดปล่อยพื้นที่ที่ศัตรูยึดครอง

“ทนายอัน เปลี่ยนไปเยอะนะคะ” อิงอิงพูดกับโจวเจ๋อเสียงเบา

ตอนแรก ทนายอันทำท่าเหมือนนายทหารกองทัพแห่งชาติถูกลากเข้าไปในกองพลที่แปด อันนั้นก็ดูถูก อันนี้ก็ดูถูก

“คนเรา มักจะเปลี่ยนไปเสมอ” โจวเจ๋อพูดอย่างไม่เห็นด้วย

“ไม่ใช่ เถ้าแก่ อิงอิงพบว่ามีหลายคนตอนที่เพิ่งรู้จักกัน ก็รู้สึกว่าเท่กันทุกคน แต่หลังจากเข้ามาในร้านหนังสือแล้วก็เปลี่ยนไป” อิงอิงก้มหน้า เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ “อ้อ ข้าเข้าใจแล้ว คือวัฒนธรรมองค์กร! ใช่แล้ว ได้รับการกล่อมเกลาจากวัฒนธรรมองค์กร!”

โจวเจ๋อยกกาแฟขึ้นมา ไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ แต่ในแก้วมีแต่ความว่างเปล่า เขาจึงมองไปที่อื่นกลบเกลื่อนความเก้อเขิน แล้วจึงเห็นว่าอิงอิงไม่ได้ถือหนังสือ ‘การฝึกฝนทักษะของสาวใช้’ แล้ว โจวเจ๋อจึงชี้ไปที่หนังสือเล่มนั้นแล้วพูดว่า“ช่วงนี้อ่านหนังสืออะไร”

“’อัตชีวประวัติของเจ้าของกิจการ’ ซื้อบ้านไว้เยอะ แต่น่าโมโหจริงๆ ตอนนี้ดูเหมือนราคาบ้านจะไม่ขยับขึ้นแล้ว ข้ายังต้องกังวลทุกวันว่ามันจะลดลงมาวันไหน ดังนั้นข้าจึงอยากเรียนรู้การทำธุรกิจ ดูว่าจะทำได้ไหม”

อ้อ อยากเปลี่ยนจากซื้ออสังหาริมทรัพย์เป็นเจ้าของกิจการเหรอ

“ดีมาก ผมเชื่อว่าคุณทำได้” โจวเจ๋อพยักหน้า ถ้าหากอิงอิงอยากทำธุรกิจ เขาก็สนับสนุน ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีเงินลงทุนอยู่แล้ว

“เหล่าโจว” เวลานี้ ที่มุมหนึ่งของทางเดิน ทนายอันโผล่ศีรษะออกมา โบกมือให้โจวเจ๋อที่นั่งอยู่ข้างล่าง

“มีอะไร” โจวเจ๋อถาม

“คุณขึ้นมาดูสิ”

โจวเจ๋อลุกขึ้นเดินตามทนายอันขึ้นไปข้างบน

ประตูห้องของสวี่ชิงหล่างเปิดอยู่ ทนายอันเดินนำโจวเจ๋อเข้าไป แล้วพูดในเวลาเดียวกัน “ผีดิบน้อยเข้าผิดห้องเข้ามาในห้องของสวี่ชิงหล่าง ผมเข้าไปพาเขาออกมา แต่กลับเจออย่างอื่น”

ก่อนหน้านี้ เนื่องจากร้านหนังสือมีห้องจำกัด จึงเคยเกิดเหตุการณ์นอนห้องเดียวกันหลายคนมาก่อน