ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 52

ตอนที่ 52 ความอัปยศ!

โจวเจ๋อไม่คิดว่าหญิงไร้หน้าจะทำเรื่องโหดเหี้ยมไร้ซึ่งมนุษยธรรมได้ ข้อจำกัดของนางน่าจะมีมากกว่าตัวเองซะอีก ไม่อย่างนั้นนางก็ไม่จำเป็นต้องเลือก ‘แปลงกาย’ เป็นรูปลักษณ์ของหมอหลินเพื่อหาโอกาสใกล้ชิดตัวเองหรอก

เพียงแค่ว่าถูกคนประเภทนี้คร่ำครวญหา ไม่ใช่เรื่องที่รู้สึกดีอะไรเลยจริงๆ

นางสามารถแปลงเป็น ร.ป.ภ.ในห้างสรรพสินค้า แปลงเป็นคนขับรถบัส แปลงเป็นคุณยายที่รอคุณไปช่วยพยุงอยู่ข้างถนนและสามารถแปลงเป็นพี่สาวคนสนิทที่เรียกคุณเข้าบ้านเพื่อดื่มชาในตรอกซอยเล็กๆ ได้

ตราบใดที่คุณยังมีการเชื่อมความสัมพันธ์ ตราบใดที่คุณยังต้องการออกไปข้างนอก นางก็มีความสามารถในการเข้าหาคุณ และคุณต้องเตรียมพร้อมสำหรับการแอบซุ่มโจมตีจากใครก็ตามที่อยู่รอบตัวคุณ

โจวเจ๋อไม่เข้าใจว่านางต้องการอะไรจากตัวเองกันแน่ แต่จากประเภทนิยายเหนือธรรมชาติส่วนใหญ่จะชอบดูดวิญญาณผู้ชายเพื่อเสริมพลังให้ตัวเอง หญิงไร้หน้าก็อาจมีจุดประสงค์พวกนี้เหมือนกันล่ะมั้ง

หรือว่านางอยากได้ร่างของตัวเองกันนะ

หรือว่านางอยากได้คุณสมบัติพนักงานชั่วคราวของตัวเองในตอนนี้ล่ะ

โจวเจ๋อไม่แน่ใจว่าสาวน้อยโลลิรู้เรื่องนี้หรือเปล่า แต่กลัวว่าต่อให้เธอรู้เรื่องนี้ ก็คงจะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายด้วย เพราะมีความเป็นไปได้มากว่า อาจจะเป็นสาวน้อยโลลิตั้งใจปล่อยหญิงไร้หน้าออกมาเป็นยมทูตช่วยจัดการเรื่องต่างๆ เสียเอง

หญิงไร้หน้าไม่ได้ลงมือกับตัวเองตรงๆ อาจเป็นเพราะมีเรื่องอื่นให้พะวงอยู่ แน่นอนว่าเมื่อมองดูไป๋อิงอิงที่ตอนนี้เชื่อฟังเป็นอย่างดีเลยละก็ เป็นไปได้ว่าหญิงไร้หน้าก็กลัวเล็บของตัวเองเช่นกัน

เมื่อตอนที่เขาลงไปในนรกครั้งแรกนั้น หญิงไร้หน้าอยากรั้งตัวเขาเอาไว้ แต่ปรากฏว่าถูกเล็บของเขาเองทำร้ายเข้าให้ ทำให้เขาต้องรีบเผ่นหนีไป บางทีครั้งนั้นคงทิ้งความทรงจำที่ลึกซึ้งไว้ให้นางจริงๆ ทำให้นางต้องวางแผนใช้ความงามจัดการตัวเขา

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้โจวเจ๋อรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย

พรายอำพัน

ที่ว่าเพิ่มแรงกระตุ้นสิบเท่าและร้อยเท่า คาดไม่ถึงว่าตัวเองสามารถควบคุมมันได้อีกด้วย

โจวเจ๋อไม่รู้สึกภูมิใจต่อความมุ่งมั่นอันแน่วแน่ของตัวเองเลย และมีเพียงความโศกเศร้าจางๆ ที่คาดเดาไม่ได้เท่านั้น

โจวเจ๋อนั่งพลิกดูหนังสือที่เคาน์เตอร์ไปเรื่อยเปื่อย และยังค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับหญิงไร้หน้าในอินเทอร์เน็ตเผื่อจะค้นหาข้อมูลมีค่ามาได้บ้าง

ค้นหาข้อมูลอันมีค่าไม่เจอ แต่ดันค้นเจอภาพยนตร์เรื่อง ‘สายไม่ลับคังคังโป๊ย’ ของโจวซิงฉือแทน

จากนั้นโจวเจ๋อและไป๋อิงอิงใช้เวลาครึ่งบ่ายในการดูภาพยนตร์เรื่องนี้ซ้ำอีกรอบ

มีบอสวายร้ายอยู่ในนั้น ไร้หน้าเช่นกันและก็สามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นคนอื่นได้เหมือนกัน

หลังจากดูภาพยนตร์จบก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว โจวเจ๋อให้สัญญาณไป๋อิงอิงไปเปิดประตูร้าน

ไป๋อิงอิงลังเลเล็กน้อย “เถ้าแก่ไม่กลัวนางจะกลับมาอีกหรือ”

“กิจการไม่ทำแล้วเหรอ” โจวเจ๋อถามกลับ “หรือว่าคุณจะบริจาคข้าวของในหลุมศพ ผมจะได้ไปเปลี่ยนเป็นเงินเพื่อหมุนเวียนเงินทุนของร้านสักหน่อยไหมล่ะ”

ศพผีสาวทำหน้ามุ่ยแต่ก็ยังไปเปิดประตู

ศพผีสาวนางเป็นคนมีเงิน ตอนที่แม่นางไป๋ถูกฝัง ไม่ว่าดีหรือเลวอย่างไรก็เป็นถึงหญิงสาวทองพันชั่ง ข้าวของที่ฝังในหลุมศพน่าจะไม่น้อยเลยทีเดียว บวกกับที่แม่นางไป๋อยู่ในโลกมนุษย์มาสองร้อยปีแล้ว นางไม่อาจนำของพวกนั้นลงไปในนรกด้วยได้ เป็นธรรมดาที่จะต้องทิ้งเอาไว้

เมื่อเห็นไป๋อิงอิงที่มีโอกาสจำกัด สามารถออกไปได้เพียงไม่กี่ครั้ง ยังซื้อกระเป๋ากลับมาตั้งกี่ใบแล้ว โจวเจ๋อก็มีแผนในใจแล้ว

ในตอนแรกโจวเจ๋อยังสงสัยในตัวศพผีสาวตนนี้ว่า ขโมยเงินในร้านไปใช้จ่ายหรือไม่ แต่ต่อมาโจวเจ๋อก็พบว่าเงินในทั้งร้านทั้งหมดรวมกัน ยังไม่เพียงพอสำหรับกระเป๋าหลายๆ ใบของนางเลยด้วยซ้ำ จึงไม่คิดจะสงสัยอีก

ตอนแรกแม่นางไป๋ถึงกับจะนั่งเกี้ยวแปดคนหาม ไปรับสวี่ชิงหล่างที่มีห้องชุดยี่สิบกว่าห้อง และไป๋อิงอิงยังบ้าพวกถุงเครื่องหอมแบรนด์เนม สำหรับคนโสดบนโลกใบนี้แล้ว นี่ไม่ใช่ข่าวดีอะไรแน่นอน หมายความว่าแม้คุณจะตายกลายเป็นผีก็ยังยุ่งยากอยู่ดี

หลังจากเปิดร้านได้ไม่นาน และขณะที่โจวเจ๋อไปชงชานั้น มีชายวัยกลางคนเดินเข้ามาในร้าน

ไป๋อิงอิงยืนอยู่ที่เดิมพลางจ้องอีกฝ่ายตาเขม็ง

โจวเจ๋อก็มองหน้าอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว แม้สติปัญญาบอกกับตัวเองว่า หญิงไร้หน้าไม่น่าจะใจร้อนรีบเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นอีกคนเข้ามา แต่ก็ยังต้องเตรียมป้องกันสักหน่อย

ชายวัยกลางคนสวมเสื้อแจ็กเก็ตหนังที่ถูกฟอกขาวอยู่หลายจุด สวมรองเท้าหนังที่ค่อนข้างเก่าและสวมกางเกงเป็นแบบสแล็ก ไม่หรูหราฉูดฉาดมากนัก

เขายังสวมหมวกทรงสูงบนหัวอีกด้วย ดูๆ แล้วน่าขันเล็กน้อย

ชายวัยกลางคนเดินไปที่ชั้นหนังสือและถูฝ่ามือของเขาโดยไม่รู้ตัว เตรียมจะหาหนังสืออ่าน แต่เมื่อมองซ้ายทีขวาที เขาก็ขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อยๆ และบ่นไปพร้อมๆ กัน

“เถ้าแก่ ตรงนี้ของคุณมีแต่นิยายและเรื่องเลอะเทอะประเภทนี้ ไม่มีหนังสืออย่างอื่นให้อ่านเลยเหรอ”

“มีอยู่ตรงนี้”

โจวเจ๋อส่งสัญญาณให้ไป๋อิงอิงย้ายกล่องหลังเคาน์เตอร์ออกไป

ไป๋อิงอิงก็ทำตามคำสั่ง

อีกฝ่ายนั่งยองๆ เลือกหนังสือจากในกล่องไปเรื่อยๆ และพลิกดูหนังสืออยู่หลายเล่ม เรื่องตรงหน้าปกแทบจะทนดูไม่ได้เลย

อย่างเช่นเรื่องอาปิน เหมินฝัง เฉินผีผี

ชายวัยกลางคนโกรธจนนิ้วสั่น ผลักกล่องไปข้างหน้า

“คุณเอาของพวกนี้มาให้ผมทำสากกะเบืออะไร!”

ชายวัยกลางคนโกรธมาก ยืนขึ้นและชี้ไปที่โจวเจ๋อ

“ตอนนี้ร้านหนังสือไร้ยางอายกันไปหมดแล้วหรือไง! อำพรางคนชั่ว อำพรางเรื่องชั่ว!”

โจวเจ๋อจุดบุหรี่และยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นวางบนเคาน์เตอร์โดยไม่สนใจผู้ชายคนนี้

ชายวัยกลางคนหันกลับมาอย่างโกรธเคืองและเตรียมจะจากไป แต่เมื่อเขาเดินไปถึงหน้าประตูร้าน เขาหันกลับไป เจอว่ายังพอมีหนังสือจริงๆ จังๆ อยู่บ้างบนชั้นหนังสือเล็กๆ ตรงประตู เขาหยุดก้าวเดินในทันทีและเลือกหนังสือ ‘เค้าโครงประวัติศาสตร์จีน’ เล่มหนึ่งของคุณเฉียนมู่ออกมาจากด้านใน จากนั้นนั่งลงบนม้านั่งเล็กๆ และเริ่มอ่านหนังสือ

โจวเจ๋อก็ไม่สนใจเขาเช่นกัน ยังไงซะร้านหนังสือของเขาก็เปิดตลอดอยู่แล้ว ไม่ว่าคนหรือผีต่างก็มาได้ และที่ไม่ใช่ทั้งคนและผีก็ได้เหมือนกัน ก็เป็นเพียงช่วงเวลาในตอนนี้ ที่จะกวดขันเข้มขึ้นสักหน่อย จำเป็นต้องระมัดระวังความเคลื่อนไหวของหญิงไร้หน้าให้มากขึ้นก็เท่านั้นเอง

ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือของโจวเจ๋อพลันดังขึ้น เมื่อหยิบมือถือออกมาก็พบว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์ของน้องภรรยา

“ฮัลโหล” โจวเจ๋อตั้งใจฟังโทรศัพท์อย่างจริงจัง

คราวก่อนเป็นวีแชทของหมอหลิน คราวนี้เป็นเบอร์โทรศัพท์ของน้องภรรยา เป็นไปได้ว่าหญิงไร้หน้าจะมาแนวพีจีครึ่งแรกอีกครั้ง

“พี่เขย…” น้องภรรยาพูดอ้อนๆ ที่ปลายสาย

โจวเจ๋อตัดสายทิ้งในทันที

ผิดปกติ ผิดปกติมาก!

น้องภรรยาอ่อนโยนขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน