ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 523

ตอนที่ 523 ปีศาจ!

การทักทายอันร้อนแรงด้วยมิตรภาพระหว่างคนจีนและชาวต่างชาติสิ้นสุดลง ทั้งสองฝ่ายแสดงคุณสมบัติที่สุดโต่งออกมา คนอื่นๆ ในห้องพักที่ยังยืนไหวสองสามคนได้ใช้ภาษาอังกฤษยอดแย่สื่อสารกับเหล่าจาง ในที่สุดเหล่าจางจึงได้ข้อมูลที่ตัวเองอยากรู้แล้ว

เนื่องจาก ‘ไก่คุยกับเป็ด’ (คุยกันคนละภาษา) ใช้เวลานานเกินไป โจวเจ๋อจึงเดินไปสูบบุหรี่ที่ทางเดินหน้าประตู

“เหอะๆ มาเรียนที่ประเทศจีน พูดภาษาจีนก็ไม่ได้ แล้วมาเรียนทำไม” เหล่าจางก็สื่อสารจนเหงื่อตกเหมือนกัน

“ไม่เป็นไร พวกเขาแค่พูดคำว่า ‘สวัสดี’ ได้ พวกเราก็ซาบซึ้งใจแล้ว ถ้าหากพูดอีกหนึ่งประโยคว่า ‘ผมชอบวัฒนธรรมของประเทศจีนมาก’ พวกเราก็ยิ่งภูมิใจ” โจวเจ๋อโยนก้นบุหรี่ทิ้งบนพื้น แล้วพูดต่อ “ถามได้หรือยัง”

“ถามได้แล้ว บอกว่าตอนบ่ายแฟนสาวของเขาได้มาหาเขา เขาจึงออกไป แต่…”

“แต่ทำไม”

“แต่พวกเขารู้แค่ว่าเขารับสายของแฟนสาว แต่ไม่รู้ว่าใช่สวีจงลี่หรือเปล่า หรือจะพูดให้ถูกคือ ไม่รู้ว่าเป็นแฟนคนไหนที่มาหาเขา”

“อ้อ เหอะ”

“ไปไหนก็ไม่รู้” เหล่าจางยักไหล่ “ดังนั้น ตอนนี้จากที่หาคนหนึ่งคน กลายเป็นหาคนสองคน”

ทั้งสองคนเดินออกมาจากหอพักเก่าด้วยกัน จากนั้นจึงได้ยินเสียงร้อง ‘เจี๊ยกๆๆ’ ดังมาจากทางสวนดอกไม้ เจ้าลิงน้อยสะพายกระเป๋าสะพายข้างมุดออกมาจากสวนดอกไม้ ทั้งยังถือโทรศัพท์อยู่ในมือ

“นี่มัน…” เหล่าจางแปลกใจอยู่บ้าง ถามว่า “เถ้าแก่ เป็นคุณ…”

“ใช่ ผมโทรบอกให้เจ้าลิงมาที่นี่” โจวเจ๋อโน้มตัวอุ้มเจ้าลิงขึ้นมา เขายื่นมือลูบศีรษะของเจ้าลิงแล้วกล่าวว่า “มันหาของเร็วกว่าพวกเรา”

ความฉลาดของเจ้าลิงไม่ได้เก่งแค่เรียกรถแท็กซี่กับไลฟ์สตรีมมิ่งบนแพลตฟอร์มโต้วอวี๋เท่านั้น มันมีพรสวรรค์ที่น่ากลัวสุดๆ ด้านค่ายกลและการตรวจสอบ ใช้งานดีกว่าสุนัขตำรวจมากในระดับหนึ่ง

โจวเจ๋อไม่สั่งให้นักพรตเฒ่าหรือทนายอันมาส่งเจ้าลิง เพราะเหล่าจางถึงแม้ตอนนี้จะเห็นความผิดปกติของดวงตาเขาแล้ว ขอเพียงตัวเขาเองไม่เป็นฝ่ายพูดก่อน เหล่าจางก็จะไม่เป็นฝ่ายถามก่อน และจะไม่โง่พูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ออกไป แต่ไอ้สองคนนั้นไม่เหมือนกัน

“ลองหาดู แถวนี้มีอะไรผิดปกติไหม” โจวเจ๋อพูดกับเจ้าลิง

ถ้าหากสวีจงลี่พาแฟนหนุ่มผิวดำออกจากมหาวิทยาลัยแห่งนี้ กระทั่งออกจากทงเฉิง อยากจะหาตัวให้เจอตอนนี้ถือว่าเป็นปัญหามาก แต่ถ้าหากพวกเขายังอยู่แถวมหาวิทยาลัยละก็ ด้วยความสามารถของเจ้าลิงน้อยน่าจะรับรู้ได้บ้าง

และก่อนหน้านั้นเจ้าลิงน้อยดูเหมือนจะสัมผัสได้จริงๆ หลังจากที่โจวเจ๋อถาม มันได้โบกแขนไปทิศทางหนึ่งทันที

“ไปกัน” โจวเจ๋ออุ้มเจ้าลิงเดินไปทางนั้น เหล่าจางเดินตามอยู่ข้างๆ พลางเหลือบมองเจ้าลิงเป็นระยะ เหลือบมองจนเจ้าลิงรู้สึกขนลุกอยู่ในใจ

“เถ้าแก่ ลิงตัวนี้วันหลังขอยืม…”

“ไม่ให้ยืม”

“…” เหล่าจาง

เหล่าจางคิดว่าวันหลังถ้ามีโอกาสอยากจะยืมตัวเจ้าลิงมาช่วยสืบคดีให้ตัวเองบ้าง สามารถฟังภาษาคนออกและยังหาของเก่งกว่าสุนัขตำรวจ มีผู้ช่วยแบบนี้ พวกตำรวจอาชญากรรมน่าจะนอนตื่นมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ

แต่เถ้าแก่โจวเป็นคนใจแคบ ตัวเองใช้คือเรื่องหนึ่ง แต่ให้คนอื่นยืมเขาจะไม่พอใจ

คุณเคยได้ยินแต่ของหลวงของรัฐบาลโดนเอาเปรียบ แต่มีใครเคยพูดบ้างว่าเอาของของตัวเองไปให้รัฐบาลใช้ทำงาน

“วันหลังถ้ามีคดี คุณก็ไปหาเหล่าอัน เหล่าอันบอกว่าจะช่วยจัดการให้คุณ” โจวเจ๋อพูดเตือน “คุณไม่ไปนครเอกของมณฑล การเลือกนี้จะไม่ทำให้คุณต้องขาดทุนแน่นอน ต่อไปก็ดูว่าจะดำเนินการยังไง ขึ้นเป็นรองหัวหน้าสถานีได้ไหม”

“ผมยังอายุน้อย” เหล่าจางพูดอย่างเขินอายอยู่บ้าง เขาอายุไม่น้อยแล้ว แต่อายุของร่างนี้ยังไม่เยอะมาก

“ความสำเร็จขึ้นอยู่กับคน” ทั้งสองคนคุยกันเรื่อยเปื่อยพลางเดินออกมาจากโซนที่อยู่อาศัย

โจวเจ๋อค่อยๆ หยุดเดิน ด้านหน้าเป็นสถานที่ที่ตัวเองเดินมาเมื่อตอนกลางวัน โรงยิมเก่าแห่งนั้น นี่คือไม่กลัวฉันมาหา หรือว่าไม่คิดจะวิ่งหนีกันแน่ ประตูใหญ่ของโรงยิมถูกล็อกอยู่ โจวเจ๋อจึงใช้เล็บของตัวเองไขกุญแจ แล้วผลักประตูออก

บนพื้นของสนามแบดมินตัน มีสิ่งของสีดำวางเรียงเป็นแถว กระจายกลิ่นเหม็นเน่ารุนแรงออกมา

เหล่าจางหยิบไฟฉายเล็กออกมา เปิดแล้วส่องไปรอบๆ บนพื้นนี้มีศพของสุนัขและแมวอยู่หลายตัว

เจ้าลิงที่อยู่ในอ้อมอกของโจวเจ๋อหลังจากเห็นฉากนี้ อารมณ์ของมันจึงหดหู่ทันที

เหล่าจางโน้มตัว ส่องไฟฉายตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วพูดว่า “เถ้าแก่ พวกมันถูกคนฆ่าอย่างทารุณ สัตว์ขนาดเล็กเหล่านี้ถูกกรีดด้วยของมีคมตามเนื้อตัว ถูกคนทำร้ายด้วยการฉีดยา และยังมีวิธีอื่นอีก”

เขาลุกขึ้นแล้วส่องไฟฉายออกไปไกล ศพของสัตว์ขนาดเล็กวางเรียงกันเป็นระเบียบ คาดว่ามีไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยตัว ท่ามกลางศพของสัตว์ตัวน้อยตัวใหญ่ มีศพของลูกแมวสี่ตัวที่สะดุดตามากที่สุด เห็นได้ชัดว่าเพิ่งเกิดได้ไม่นานก็โดนฆ่าอย่างทารุณแล้ว

“แก้แค้นเหรอ” โจวเจ๋อพูดพึมพำกับตัวเอง

เจ้าลิงซุกศีรษะของตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของโจวเจ๋อ ดูเหมือนมันไม่อยากมองฉากนี้อีก โจวเจ๋อก้าวเท้าออกไป เดินผ่านสนามแบดมินตัน ผ่านทางเดินที่คับแคบ พลางมองเข้าไปในห้องน้ำและสำนักงาน ทั้งหมดล้วนไม่มีคน แต่ตอนที่เดินมาถึงสนามบาสเกตบอล ดูเหมือนเขาจะมองเห็นเงาดำนั่งอยู่บนห่วงบาสเกตบอลที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

เหล่าจางส่องไฟฉายของตัวเองออกไป เงาดำนั่นก็คือหนุ่มผิวดำ เขาได้รับบาดเจ็บ เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด แต่ก้นของเขากลับถูกแขวนอยู่บนห่วงบาสเกตบอล ตอนนี้เนื่องจากได้รับแรงกระตุ้นจากแสงที่สาดเข้ามา เขาจึงฟื้นขึ้นมาจากอาการหมดสติ จากนั้นแผดเสียงตะโกนเรียกโจวเจ๋อและคนอื่นๆ ทันที

เขาไม่ได้ตะโกนเป็นภาษาจีน และไม่ใช่ภาษาอังกฤษ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นภาษาที่ผุดมาจากมุมไหนของโลก

“เถ้าแก่ เขากำลังพูดอะไร”

โจวเจ๋อที่อยู่ข้างๆ เหล่าจางตอบว่า “น่าจะกำลังบอกพวกเราว่า ตรงนี้อันตราย บอกว่าพวกเราไม่ต้องสนใจเขา รีบหนีไป เขาเสียสละชีวิตคนเดียวไม่เป็นไร แต่ถ้าหากทำให้พวกเราต้องเดือดร้อน เขาจะเสียใจไปตลอดชีวิต” โจวเจ๋อแปลอย่างตั้งใจและจริงจัง

เหล่าจางอ้าปากหวอ แล้วหัวเราะ