ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 524

ตอนที่ 524 ช่วยกันแสดงละคร

การแสดงนี้ช่างอุจาดตาอย่างยิ่ง ไม่เพียงแต่สวีจงลี่หน้าแมว เจ้าลิงรวมทั้งเหล่าจางก็ยังทำสีหน้านิ่งอึ้ง แม้แต่หนุ่มผิวดำที่ถูกแขวนอยู่บนห่วงบาสเกตบอล ก็ยังเงียบกริบกับฉากนี้ ลืมแม้แต่ตะโกนร้องโวยวาย

“เจ้าลิงน้อย เข้าไป มันเป็นปีศาจ อย่าให้มันทำร้ายคนเด็ดขาด พวกเราจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแน่นอน แค่กๆ…” โจวเจ๋อที่นอนอยู่บนพื้นชี้สวีจงลี่หน้าแมวที่อยู่ตรงหน้าแล้วตะโกนพูด เสียงตะโกนนี้เปี่ยมไปด้วยพลัง

เจ้าลิงน้อยลังเลสองวินาที จากนั้นมันจึงกระโจนเข้าไปทันที มันกระทั่งกลายร่างเป็นปีศาจลิง แล้วกระโดดเข้าไปอย่างงุนงง

สวีจงลี่หน้าแมวรู้สึกชอบเจ้าลิงน้อยโดยสัญชาตญาณ เพราะว่าทุกคนต่างก็เป็นปีศาจเหมือนกัน และในยุคนี้ปีศาจกับปีศาจ จริงๆ แล้วต่างรู้สึกสงสารและเห็นใจกันและกัน

อย่างไรก็ตามบนโลกนี้ ไม่ค่อยเป็นมิตรกับปีศาจเท่าไร ตอนแรกที่เหล่าเทพเซียนทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือมาช่วยคนที่ร้านหนังสือแล้วโดนเล่นงานไปทีละคน อันที่จริงก็มีสาเหตุที่คล้ายกัน การใช้ชีวิตอยู่ของทุกคนก็ลำบากมากพอแล้ว ถ้าหากไม่สามัคคีกันหน่อยแต่กลับทะเลาะกันภายใน ช้าเร็วก็ต้องแยกจากกัน และถูกคัดออกจากยุคสมัยนี้อย่างสิ้นเชิง

“เจี๊ยกๆๆ!!!!” เจ้าลิงน้อยแยกเขี้ยวยิงฟันวาดกรงเล็บเข้ามา สวีจงลี่หน้าแมวไม่อยากต่อสู้กับมัน จึงถอยหลังหนึ่งก้าว ขณะเดียวกันได้อ้าแขนทั้งสองข้างของตัวเองอยากจะปกป้องตัวเอง

‘พลั่ก!’ ตัวของเจ้าลิงน้อยชนเข้ากับแขนของสวีจงลี่ จากนั้นจึงลอยกระเด็นออกไปเหมือนว่าวที่สายป่านขาดหลังจากตกลงบนพื้นแล้ว ร่างของเจ้าลิงน้อยกระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุด อุ้งเท้าข้างหนึ่งยื่นไปข้างหน้า ขยับเข้าหาโจวเจ๋อทีละนิดด้วยความยากลำบาก ความหวาดกลัวและสิ้นหวังแฝงอยู่ในดวงตาเล็กนั่น เวลานี้ ประมาณว่าต่อให้ตายก็อยากจับมือของโจวเจ๋ออยากจะตายไปพร้อมกับโจวเจ๋อ

“…” โจวเจ๋อ

“…” เหล่าจาง

“…” ผู้หญิงหน้าแมว เจ้าลิงตัวนี้แสดงละครให้ตัวเองเบอร์ใหญ่เกินไปแล้ว

โจวเจ๋อจู่ๆ กลับพบว่า การแสดงของตัวเองกำลังถูกลิงตัวหนึ่งบดขยี้อย่างแรง แสดงได้ดีขนาดนี้ ถ้าหากวันไหนสถานีวิทยุโทรทัศน์กลางแห่งประเทศจีนอยากจะถ่ายทำ ‘ไซอิ๋ว’ อีกครั้ง สามารถส่งเจ้าลิงเข้ากองถ่ายได้โดยตรง

โจวเจ๋อพลางคิดอยู่ในใจ จากนั้นมองเหล่าจางแล้วส่งสายตาให้เขา เร็วเข้า มัวชักช้าอยู่ได้ เหลือคุณคนเดียวแล้ว

เหล่าจางตกตะลึง จากนั้นยื่นมือชี้ไปที่ตัวเอง หมายความว่า ผมก็ต้องเล่นเหรอ

ในอดีตใช่ว่าเหล่าจางจะไม่เคยร่วมออกปฏิบัติการ แต่เนื่องจากเหตุผลพิเศษของตัวเอง โดยทั่วไปแล้วจึงไม่เคยได้ร่วมต่อสู้โดยตรง ครั้งที่แล้วหน้าร้านสะดวกซื้อที่สวีโจวตอนกลางคืนตัวเขาแสร้งทำเป็นเจ๋งหลอกชายชราให้ตกใจ ถือว่านั่นเป็นการเข้าร่วมระดับลึกสุดของเหล่าจางแล้ว

โจวเจ๋อพยักหน้า ส่งสายตาเร่งรัด เหล่าจางคลำช่วงเอวของตัวเองเมื่อรู้ตัว อ้อ เนื่องจากมาสอนนักศึกษา ดังนั้นจึงไม่ได้พกปืนมาด้วย

ทันใดนั้น เขาจึงเลียนแบบท่าทางของโจวเจ๋อกับเจ้าลิงน้อยก่อนหน้านั้น กระโจนเข้าไปโดยตรง

ทุกคนถูกตีจนฟุบไปกองกับพื้น ก็จะมีเหตุผลแล้ว ไม่ใช่เพราะพวกเราไม่อยากจัดการเรื่องนี้ ไม่ใช่เพราะพวกเราไม่อยากช่วยเหลือ แต่เป็นเพราะพวกเราความสามารถไม่ถึง

ต่อให้ดวงตาแห่งนรกสว่างสดใสกว่านี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสืบเรื่องนี้ นับตั้งแต่โบราณจนถึงปัจจุบัน เรื่องหลอกลวงโดยพื้นฐานเหล่านี้มีเยอะถมไป ขอแค่ไม่ทำผิดกฎเกินไป ทุกคนก็มองข้ามได้

เถ้าแก่โจวไม่ใช่เด็กฝึกหัดที่เพิ่งทำงานนี้เมื่อหนึ่งปีก่อน เบื้องลึกของนรกเขาก็พอรู้อยู่แล้ว หากจะพูดง่ายๆ ก็คือเป็นพวกเจนโลก ขอแค่ปีศาจแมวตัวนี้หลังจากแก้แค้นแล้วไม่เสียสติคิดฆ่าคนยกใหญ่ ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่

เหล่าจางพุ่งเข้าไป เหล่าจางตื่นเต้นเล็กน้อย เหล่างจางประหม่าเล็กน้อย เขาเพิ่งเคยต่อสู้ระยะประชิดกับ ‘ผู้ร้าย’ ที่ไม่ใช่คนเป็นครั้งแรก เหมือนได้ย้อนกลับไปคืนหมั้นหมายของตัวเองกับภรรยาในอดีต เหมือนได้ฝันกลับไปถึงความกังวลเมื่อครั้งที่ตัวเองเพิ่งเข้าทำงานและร่วมจับคนร้ายเป็นครั้งแรก ส่วนการแสดงน่ะเหรอ เหล่าจางไม่ได้คิดมาก เพราะถ้าคุณมีความสามารถมากพอ ถึงจะพูดถึงการแสดงได้ เขารู้ขีดความสามารถของตัวเองดี เพราะฉะนั้นแค่แสดงความสามารถของตัวเองออกมาก็พอแล้ว

ขณะเดียวกัน เหล่าจางรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เจ้าปีศาจ เจ้ารู้ไหมว่าพวกเรากำลังเล่นละครอยู่ ดังนั้น เจ้าคงจะไม่ตบฉันให้ตายด้วยฝ่ามือเดียวจริงๆ ใช่ไหม

ตำรวจก็กลัวตาย นี่เป็นนิสัยโดยกำเนิดของคนยากที่จะลบออกไป แตกต่างกันตรงที่ ถึงแม้เหล่าจางเพื่อช่วยเด็กอนุบาลจึงยอมตายไปพร้อมกับผู้ร้ายในชาติที่แล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยินดีให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่แปลกประหลาดอยู่ในบรรยากาศที่น่าฉงน สุดท้ายก็ตายไปอย่างงุนงงแบบนี้

หนึ่งหมัดหวดเข้าไป สวีจงลี่หน้าแมวถอยหลังหนึ่งก้าว จากนั้นจึงหวดกรงเล็บของตัวเองเมื่อรู้ตัว พลังการต่อสู้ตามสัญชาตญาณของตำรวจอาวุโสที่มีอายุงานหลายสิบปีทำให้เหล่าจางยกศอกของตัวเองขึ้นมา เพื่อทานกำลังกับกรงเล็บของอีกฝ่าย จากนั้นจึงเบี่ยงตัวด้วยความคุ้นชิน กดไปข้างหน้า ตีเข่า แทงศอก! จากนั้นจึงวาดขาออกไปทันที! ‘พลั่กๆ!’ โจมตีติดต่อกันสองที

เหล่าจางเตะสวีจงลี่หน้าแมวล้มลงไปอย่างไม่น่าเชื่อ เท้าข้างหนึ่งเหยียบอยู่บนหลังของสวีจงลี่หน้าแมว สองมือจับข้อมือของสวีจงลี่หน้าแมวเอาไว้ แล้วจับแขนทั้งสองข้างไปไว้ด้านหลัง

จากนั้นจับล็อกด้วยมือเดียว แล้วใช้มือที่ว่างอีกข้างหนึ่งคลำรอบเอวของตัวเอง หยิบกุญแจมือที่ติดอยู่รอบเอวของตัวเองออกมา

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น ราบรื่นสุดๆ แสดงให้เห็นฝีมือการต่อสู้ที่น่ากลัวของตำรวจอาวุโสที่มีอายุงานหลายสิบปีของเหล่าจาง

แต่ตอนที่กำลังใส่กุญแจมือสวีจงลี่หน้าแมว เหล่าจางกลับหยุดการเคลื่อนไหว แม่งเอ๊ย เวรแล้ว แย่แล้ว! ไม่ถูกสิ หยิบบทละครมาผิด!

ด้านข้าง

“…” เจ้าลิงน้อย

“…” โจวเจ๋อ

“@#￥%@@#￥￥!!!!!!” หนุ่มผิวดำที่อยู่บนห่วงบาสเกตบอลดีใจอย่างมาก เขาได้เห็นแสงสว่างที่มาช่วยชีวิตของตัวเองแล้ว