ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 539

ตอนที่ 539 หนึ่งแก้ว

ทนายอันขับรถไปซื้อพลั่วและของอื่นๆ บางส่วนที่อำเภอในละแวกใกล้เคียง หลังจากกลับมาก็เริ่มขุด โจวเจ๋อนั่งยองๆ สูบบุหรี่ ดื่มน้ำอยู่ข้างๆ และไม่มีใจอยากจะลงไปช่วยเลยแม้แต่น้อย ทนายอันก็ไม่บังคับเขา

แรงของทนายอันเยอะมาก ใช้เวลากว่าครึ่งบ่ายขุดหลุมขนาดใหญ่สูงเท่าคนเพียงคนเดียว

“ยังต้องขุดอีกเหรอ ผมดูแล้วยังเหนื่อยแทนเลย” โจวเจ๋อที่นั่งยองๆ อยู่ข้างๆ พูดขึ้น

“ที่ผมฝังน่ะไม่ใช่พวกเขาหรอก แต่ฝังอดีตของผมต่างหาก” ทนายอันเช็ดเหงื่อ ขุดต่อไปเรื่อยๆ ไม่ได้หยุดพัก ถ้าขุดหลุมให้คนอื่นจะต้องคิดอยากขี้โกงทำลวกๆ ทำแบบเช้าชามเย็นชาม แต่ขุดหลุมให้ตัวเองก็ต้องทำให้ตัวเองสบายๆ สักหน่อยสิ นอนอยู่ในนั้น ทั้งมือทั้งเท้าก็สามารถเหยียดออกโดยไม่ต้องทนฝืนคุดคู้

เถ้าแก่โจวเพิ่งเข้าวงการนี้ได้ไม่นานเท่าไร แถมเส้นทางก็ค่อนข้างแปลกแถมเป็นหลุมเป็นบ่อ ต่างจากทนายอันที่เป็นเจ้าหน้าที่ในยมโลกยาวนานกว่าที่ตัวเองใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์ในชาติก่อนเสียด้วยซ้ำ

อันที่จริงจุดสำคัญของชีวิตได้เปลี่ยนไปเมื่อนานมาแล้ว เฉกเช่นเดียวกับจวงเซิงเสี่ยวฝันถึงผีเสื้อ แม้จะบอกว่าถูกเพิกเกียรติถอดสถานะ แม้ว่าจะเคยถูกยมโลกไล่ฆ่าจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่ยมโลกทำร้ายหลายพันครั้ง ก็ยังรักและปฏิบัติต่อยมโลกประหนึ่งรักแรกพบอยู่ดี ที่ฝังลงไปนั้นเป็นตาเฒ่าลู่ผิงจื๋อ แต่สิ่งที่ถูกฝังจริงๆ เป็นความรู้สึกจากก้นบึ้งหัวใจของทนายอันที่มีต่อช่วงเวลาที่เขายังอยู่ในระบบต่างหาก

เทียนสองเล่ม เหล้าเหลืองสองถุงล้วนแล้วแต่แวะซื้อจากในอำเภอทั้งนั้น ไม่ใช่ของหรูหราราคาแพงแต่อย่างใด อันที่จริงก็ไม่จำเป็นต้องอลังการมากมาย งานศพน่ะเอาไว้ให้มนุษย์ดู แต่พวกเขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป

ไม่มีแผ่นป้ายหน้าหลุมศพ หนึ่งเป็นเพราะลำบากเกินไป สองเป็นเพราะไม่มีความจำเป็น ต่อให้ตั้งใจสร้างแผ่นป้ายจะให้เขียนบนนั้นว่า ‘หลุมศพของลู่ผิงจื๋อ ขุนนางตำหนักเก้าแห่งยมโลก’ หรือไม่ก็ ‘สุสานรวมของตำหนักเก้าแห่งผิงเติ่งหวัง’ หรืออย่างไร

ไม่ว่าจะเขียนอย่างไรล้วนทำให้ผู้คนเห็นแล้วรู้สึกว่าเพ้อเจ้อ ถ้าวางไว้ข้างบนจริงๆ อาจจะโดนพวกที่เบื่อโลกผ่านมาแล้วขุดเล่นๆ ก็เป็นได้

เทียนไหม้ไปแล้วเกินกว่าครึ่ง เหล้าเหลืองก็ราดโรยหน้าหลุมศพ ทนายอันยืนอยู่เป็นเวลานาน ถึงได้หยิบสูทที่ถอดออกวางไว้ด้านข้างก่อนทำงานและพูดว่า “เถ้าแก่ กลับกันเถอะ”

ระหว่างทางกลับไป โจวเจ๋อเป็นฝ่ายขับรถ เพราะว่ามือของทนายอันถลอกจนเลือดไหลซิบ ปกติไม่ได้ทำงานหนักอะไร จู่ๆ ก็มาถือพลั่วอยู่ตลอดทั้งช่วงบ่ายต้องทนไม่ไหวอยู่แล้ว ทนายอันสูบบุหรี่ ดวงตาพร่ามัวเล็กน้อย โจวเจ๋อไม่ค่อยเห็นทนายอันตกอยู่ในสภาพนี้สักเท่าไร หดหู่เล็กน้อย เศร้าโศกเล็กน้อย แถมยังแฝงไปด้วยความสับสนและทำตัวไม่ถูกเหมือนกับลูกแกะหลงทาง

แบะ~~~~

ครั้งแรกที่เจอทนายอันก็ตอนอยู่ในรถของหมอหลิน ตอนนั้นโจวเจ๋อรู้สึกไม่พอใจเขาโดยสัญชาตญาณ จากนั้นกินข้าวด้วยกัน ทนายอัน ‘สั่งอาหาร’ ทั้งยังเอาบัตรให้โจวเจ๋อไปหนึ่งใบ ต่อมาก็ได้พบเจอกันที่ฉางโจว ทนายอันก็ไร้ยางอายเช่นเดิม แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เขาก็กระตือรือร้นอยู่เสมอ ใฝ่สูงมาก เป็นคนเก่งเรื่องการบำรุงเลือดไก่[1]ให้คนอื่น และตัวเองต้องดื่มชามแรกก่อน เขาในตอนนี้กลับเป็นภาพที่พบเจอได้ยาก

“นี่ ยังเศร้าอยู่อีกเหรอ”

“เถ้าแก่ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมเหมือนพนักงานที่ถูกปลดออกตอนปรับโครงสร้างรัฐวิสาหกิจเลย ตำหนักเก้า ตำหนักเก้าเลยนะ ให้ตายเถอะ คุณไม่เข้าใจหรอก เถ้าแก่คุณไม่เคยสัมผัสประสบการณ์แบบนี้ ศาลาว่าการที่สูงส่งจู่ๆ ก็พังทลายลง ในใจของผมมันรู้สึกว่างเปล่าเหลือเกิน”

“อืม”

“เมื่อก่อนในโรงงานมีอาหารและเครื่องดื่มให้ มีโรงเรียนประถมหรือแม้แต่โรงเรียนมัธยมในโรงงานให้ลูกๆ ได้เรียน เจ็บไข้ได้ป่วยก็สามารถเบิกเงินในโรงงานไปหาหมอ บ้านก็สามารถดูแลได้ อะไรก็ดูแลได้ทั้งนั้น จู่ๆ มีอยู่วันหนึ่ง คุณมาบอกผมว่าโรงงานจะปิดตัวลง ไม่มีอีกแล้ว คุณไม่มีใครดูแลแล้วจริงๆ

คนที่ยืนพูดโดยไม่ปวดเอว[2]กลับบอกกับคุณว่า คุณมีมือมีเท้าทำไมไม่ทำธุรกิจเองหรือไม่ไปทำงานเองล่ะ แม่ง พวกเขาไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าในตอนนั้นโรงงานมีความหมายกับพวกเรายังไง มันไม่ใช่แค่การทำงานหรือแค่ข้าวชามหนึ่ง แต่มันคือชีวิต คือความเชื่อและศักดิ์ศรี ในใจของผมตอนนี้มันว่างเปล่าเหลือเกิน”

“แค่หายไปตำหนักหนึ่ง ยังเหลืออีกเก้าตำหนักไม่ใช่หรือไง”

“นี่มันไม่ใช่การกินซาลาเปา กินไปลูกหนึ่งแล้วยังเหลืออีกเก้าลูก ภัยซ่อนเร้นเล็กๆ นำไปสู่หายนะครั้งใหญ่ หายไปหนึ่งเหลือเพียงเก้า อันที่จริงมันถูกสั่นคลอนแล้ว ทั้งยมโลก ทั้งนรก ฟ้ากำลังจะเปลี่ยนไปจริงๆ เมื่อก่อนผมนึกว่ามันเป็นแค่ลมพัดมาโดยตลอด ใครจะไปรู้ว่าฟ้าจะถล่มลงมา”

“ก็ได้ งั้นคุณคร่ำครวญต่อไปเถอะ”

“จริงสิ” ทนายอันส่ายหน้าพลางเอ่ย “อีกเดี๋ยวผ่านสถานีเซี่ยวซีตรงนั้นหน่อยนะ ไปรับเจ้าผีดิบน้อยน่ะ”

“ดึกขนาดนี้แล้วเขายังไม่เลิกเรียนอีกเหรอ”

“หวังหรุ่ยสมัครเรียนเปียโนไม่ใช่เหรอ หลังเลิกเรียนไปเรียนเปียโนทุกวัน ผมก็สมัครเรียนให้เขาด้วยซะเลย”

“เหอะๆ”

“ผมยังซื้อเปียโนให้เขาอีกต่างหาก คาดว่าน่าจะมาถึงในร้านวันพรุ่งนี้”

“คุณช่างทุ่มทุนเสียจริง”

“ไม่ใช่ปัญหาเรื่องทุ่มทุนหรือไม่ทุ่มทุนหรอก ในฐานะพนักงานที่ถูกเลิกจ้างไร้ที่พึ่งพิง ตั้งตารอคอยจะได้นอนหลับฝันดีในตอนกลางคืน คำขอนี้ไม่มากไปใช่ไหม”

“ไม่หรอก”

“หลังกลับไปแล้ว ผมจะลองติดต่อสอบถามสถานการณ์เบื้องล่างดู เถ้าแก่ คุณรู้ไหมว่าสิ่งที่ทำให้ผมตื่นตระหนกที่สุด จริงๆ แล้วไม่ใช่เรื่องตำหนักเก้าสูญสิ้นไปหรอก”

“งั้นเรื่องอะไร”

“ตำหนักเก้าสูญสิ้นแล้ว แต่ผมกลับไม่ได้ยินข่าวคราวอะไรเลยสักนิด นี่ถึงจะเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด”

โจวเจ๋อพยักหน้า

“ถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว ไม่ถูกต้อง มันไม่ถูกต้อง ผมขอนึกย้อนก่อน เดี๋ยวนะ…” จู่ๆ ทนายอันก็นึกอะไรออกจึงรีบหลับตาเริ่มครุ่นคิดทันที ไม่นานนักเขาก็ตบหน้าขาตัวเองฉาดหนึ่งและอุทานขึ้น “ให้ตายเถอะ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง!”

“ผมขับรถอยู่” โจวเจ๋อเอ่ยเตือน “ถ้าคุณยังทะเล่อทะล่าตกใจแรงขนาดนี้อีก หลังรถชนพวกเราก็ไม่ต้องไปถามแล้ว สามารถลงไปตามหาคำตอบได้เองเลย”