ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 56

ตอนที่ 56 น้ำคำเจ้าหน้าที่

กระเป๋าเงินของน้องภรรยาถูกโจวเจ๋อส่งกลับไปโดยผู้ส่งนิรนาม

อืม ด้วยวิธีเก็บเงินค่าบริการปลายทาง

เงินสองพันหยวนที่เดิมทีอยู่ในกระเป๋าถูกโจวเจ๋อริบเอาไว้แล้ว ถึงอย่างไรเด็กสาวคนนี้ก็มีเงินค่าขนมเยอะ ถือเป็นค่าความลำบากที่ตัวเองช่วยนำกระเป๋ากลับมาให้เธอก็แล้วกัน โจวเจ๋อคิดว่าที่ตัวเองเรียกเก็บมีเหตุผลมากทีเดียว

จากนั้นวันต่อมา โจวเจ๋อก็เห็นน้องภรรยาโพสต์ลงในไทม์ไลน์

“ขโมยคนนี้มีจรรยาบรรณในอาชีพจังเลย ขโมยกระเป๋าสตางค์ของฉันไป แต่ก็ยังส่งบัตรและเอกสารของฉันในนั้นกลับคืนให้ด้วย คนดีในสังคมนี้ยังมีอีกมากเลยนะเนี่ย”

โจวเจ๋อเห็นไทม์ไลน์นี้แล้วจึงเงียบไปพักหนึ่ง ช่างเถอะ เด็กโง่ก็ปล่อยให้โง่อย่างนี้ต่อไปน่ะดีแล้ว คนโง่มีความสุขในแบบคนโง่

ไป๋อิงอิงแอบส่งวิดีโอในยูเอสบีแฟลชไดรฟ์ที่ถูกลบส่วนหัวและส่วนท้ายส่งไปที่บ้านพี่สาวของชายวัยกลางคน และพี่สาวของเขา ก็ไปที่โรงพักเพื่อแจ้งความภายในวันนั้นเลย ไม่กี่วันต่อมาเวยปั๋วของเจ้าหน้าที่ตำรวจท้องที่ก็แถลงข่าวเช่นกัน

เหตุการณ์นี้ได้สร้างกระแสความฮือฮาไม่น้อยเลย หลายคนประณามถึงความไร้ยางอายและการเนรคุณชั่วช้าของผู้หญิงคนนั้น แต่กระแสความนิยมเทียบไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนแรก

อีกทั้งคนที่ด่าผู้หญิงคนนี้ในตอนนี้ ที่เดาว่าน่าจะเป็นคนที่ด่าครูคนนั้นว่าเป็น ‘คนเลวเยี่ยงสัตว์เดรัจฉาน’ ในตอนแรกด้วยเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม วันเวลาผ่านไปอย่างสงบสุขอยู่หลายวัน ธุรกิจยังคงซบเซาเหมือนเคย ไป๋อิงอิงเสพติดอินเทอร์เน็ตมากขึ้น เข้าขั้นก้าวหน้าเร็วจนน่าทึ่ง ทั้งยังเริ่มหมกมุ่นอยู่กับเกมออนไลน์ทีละนิดๆ นั่งดูสำเนากลยุทธ์อยู่ตรงนั้นทุกวันและดูเป็นเวลานานอีกด้วย

เหมือนกับสาวน้อยติดอินเทอร์เน็ตตัวจริงเสียงจริง

ช่วงพลบค่ำกินอาหารที่ร้านของสวี่ชิงหล่างตามปกติ พร้อมด้วยน้ำสตรอว์เบอร์รีที่สวี่ชิงหล่างพัฒนาสูตรใหม่ขึ้นมา โจวเจ๋อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มลิ้มรส รสชาติอาหารได้อย่างช้าๆ

หลังอาหาร โจวเจ๋อกับสวี่ชิงหล่างแบ่งบุหรี่กันสูบตามปกติ

สวี่ชิงหล่างถือโทรศัพท์มือถือและเล่นเวยปั๋วอย่างสบายใจ

โจวเจ๋อพบว่าธุรกิจร้านอาหารของสวี่ชิงหล่างในช่วงนี้ เงียบเหงามากขึ้นเรื่อยๆ คนขับรถส่งดิลิเวอรี่นับวันยิ่งเข้าออกน้อยลง แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สาเหตุเพราะพิษเศรษฐกิจหรือชื่อเสียงร้านอาหารของสวี่ชิงหล่างตกต่ำลง แต่เป็นเพราะผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้ นับวันยิ่งขี้เกียจขึ้นต่างหาก

แต่ตามความเห็นของสวี่ชิงหล่างแล้ว มันเป็นปัญหาที่ตัวโจวเจ๋อเองนั้นแหล่ะ

ตัวเองยุ่งตั้งแต่เช้าจรดค่ำ แต่คนข้างๆ กลับนั่งอยู่ในร้านหนังสือและไม่ขยับไปไหนเลย เขาจะรักษาสมดุลในใจต่อไปได้อย่างไร

ขอร้องล่ะ เขาเป็นผู้ชายที่มีห้องชุดกว่ายี่สิบห้องเชียวนะ!

ทำไมถึงใช้ชีวิตสุขสบายไม่เท่าคนยากจนที่อยู่ข้างๆ ล่ะ

ดังนั้นเขาจึงควรอยู่อย่างสุขสบาย เพลิดเพลินเมื่อต้องการเพลิดเพลิน และพักผ่อนเมื่อต้องการพักผ่อน

เลอะเทอะไปหมดแล้ว

โจวเจ๋อถอนหายใจอยู่ในใจ

“เฮ้ ช่วงนี้มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นในเขตตะวันออกเยอะแยะเลย” สวี่ชิงหล่างพ่นควันรูปวงแหวนพลางเอ่ยขึ้น

เขตตะวันออกอยู่ทางทิศตะวันออกของเขตเมืองทงเฉิง ห่างจากใจกลางเมืองเล็กน้อย มีทั้งวัดขงจื๊อและศาลเจ้าเฉิงหวง ในวันธรรมดาและช่วงเทศกาลก็จะยิ่งคึกคัก เพราะมีคนไปเซ่นไหว้เยอะมาก

“มีอะไรเหรอ” โจวเจ๋อถามพลางเขี่ยก้นบุหรี่

“คุณดูนี่สิ มีคนโพสต์ในเวยปั๋วว่าเมื่อคืนนี้ ตอนที่ผ่านวัดขงจื๊อ เห็นคนรักคอสเพลย์แต่งกายชุดโบราณสองสามคน จึงเดินเข้าไปกะว่าจะทักทาย แต่จู่ๆ คนก็หายไปเลย”

“ตรงนี้ยังมีอีก บอกว่าตอนที่พาพ่อแม่ไปเดินเล่นในป่า ถนนหลังวัดขงจื๊อหลังจากมื้อเย็น เห็นใครบางคนกำลังท่องบทกวีอยู่ตรงนั้นด้วย”

“อีกอันหนึ่ง เป็นโพสต์เวยปั๋วของคนขับรถ บอกว่าตอนที่ขับรถผ่านวัดขงจื๊อก็ได้ยินคนมากมายร้องไห้อยู่ริมถนน”

วัดขงจื๊องั้นหรือ

โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขานะ

“แต่ว่า เรื่องพวกนี้ทำให้วัดขงจื๊อเป็นที่นิยมอีกครั้ง ว่ากันว่าช่วงนี้มีคนไปจุดธูปมากขึ้น ต่างก็บอกว่าที่นั่นเปลี่ยนไปแล้ว” สวี่ชิงหล่างกล่าวด้วยอารมณ์

“เหอะๆ” โจวเจ๋อคิดถึงเรื่องของตัวเอง

“ตามหลักแล้วไม่ควรเป็นเช่นนั้น วัดขงจื๊อเป็นที่ ที่เหล่านักปราชญ์อาศัยอยู่ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีผีไม่มีญาติไปสร้างปัญหาที่นั่น” สวี่ชิงหล่างพูด

“น่าจะมีนะ แต่ว่าเมื่อก่อนคงจะมีคนคอยดูแลพวกมันอยู่” โจวเจ๋อพูด

“งั้นตอนนี้ล่ะ คนที่ดูแลพวกมันเป็นอะไรไปแล้ว”

“ถูกฉันฆ่าไปแล้ว”

“…” สวี่ชิงหล่าง

…

หลังจากเข้าสู่หัวค่ำ โจวเจ๋อและไป๋อิงอิงก็จำใจมาที่วัดขงจื๊อด้วยกัน

ครั้งที่แล้วโจวเจ๋อสู้กับชายแคระชราคนนั้น สู้กันจนเขาแตกสลายเป็นชิ้นๆ จากนั้นก็ปัดแขนเสื้อแล้วเดินจากไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้

แต่เมื่อปะติดปะต่อจากเหตุการณ์ในช่วงนี้ ก็ชัดเจนแล้วว่า หากปราศจากการควบคุมของชายแคระชรา เหล่านักปราชญ์และวิญญาณที่ล่วงลับพวกนั้น ที่เคยทำหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์เกียรติยศมาก่อน เริ่มกระสับกระส่ายขึ้นมาอย่างช้าๆ และค่อยๆ เริ่มปลดปล่อยตัวเอง

โจวเจ๋อเป็นยมทูต เรื่องนี้เดิมทีควรเป็นเขาเข้ามาจัดการ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงชายแคระชราถูกเขาฆ่าทิ้ง อันที่จริงแล้วควรเป็นความรับผิดชอบที่เขาจะต้องจัดการเรื่องยุ่งเหยิงพวกนี้

“เถ้าแก่ จริงๆ แล้วดวงวิญญาณพวกนี้สร้างปัญหาใหญ่ไม่ได้หรอก ผ่านไปอีกสักสองเดือนก็สลายหายไปแล้ว เมื่อก่อนพวกมันแค่ได้รับการสนับสนุนจากระบบของวัดขงจื๊อเท่านั้น พวกมันไม่สร้างปัญหา ยมทูตก็ทำเป็นเมินเฉยไม่รู้ไม่เห็นไปซะ ตอนนี้พวกมันได้สูญเสียการผูกมัดไปแล้ว ปล่อยให้ดิ้นรนสักสองสามวัน หลังจากที่ความโศกเศร้าภายในใจระบายออกไปจนหมดก็จะหนีหายไปเอง ที่ควรลงนรกก็จะลงนรกไป”

ไป๋อิงอิงมีแม่นางไป๋ เป็นไอดอล อันที่จริงสำหรับเรื่องผีสางเทวดาเหล่านี้ แม่นางไป๋มองทะลุปรุโปรงกว่าโจวเจ๋อเสียอีก

“ถ้าไม่มาดูสถานการณ์ที่นี่ก็คงจะวางใจไม่ได้ สามารถกำจัดทิ้งได้ ก็กำจัดทิ้งไปเลยจะดีกว่า” โจวเจ๋อเอียงหน้ามองหาจิตวิญญาณนักปราชญ์ที่อยู่ใกล้เคียง

บรรดานักปราชญ์แต่ละราชวงศ์ในอดีต ที่ได้ประสบเข้ากับความล้มเหลว หมดซึ่งหนทางจะสอบเข้ารับตำแหน่งระหว่างการศึกษาและได้ฆ่าตัวตาย หลายดวงวิญญาณได้มาถึงบริเวณวัดขงจื๊อ พร้อมด้วยจิตใจที่ขุ่นเคืองอย่างที่สุด และพวกมันก็ถูกดึงมากลายเป็น ‘กองเกียรติยศ’ ของวัดขงจื๊อตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

แน่นอนว่าคนในนั้นจะต้องมีพวกแอบอ้างอื่นๆ ปะปนอยู่ด้วย ไม่ใช่นักปราชญ์ทั้งหมดอย่างแน่นอน เมื่อป่าเติบโตขึ้นก็มีนกนานาชนิด

นักปราชญ์เหล่านั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าการท่องบทกวีและการร้องห่มร้องไห้ หลี่เป่าเจียแห่งราชวงศ์ชิงเคยเขียนไว้ในบทที่หกของวรรณกรรมเรื่อง ‘ยุคสมัยใหม่’ ของตัวเอง

‘บัณฑิตก่อกบฏ สามปีก็ไม่มีทางสำเร็จ ไม่ว่าพวกเขาจะมีเรื่องพรรค์นี้จริงๆ หรือไม่ก็ตาม ก็ไม่อาจเพิกเฉยได้’

แต่โจวเจ๋อกังวลว่าหากมีสิ่งอื่นในนั้นเป็น ‘อิสระ’ ด้วยเช่นกัน ก็เป็นไปได้มากทีเดียวว่าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้น หากมีเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ สาวมาจนถึงตอนท้าย ตัวเองก็ต้องรับผิดชอบร่วมอย่างแน่นอน