ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 563

ตอนที่ 563 ศักดิ์ศรีของผู้ชาย

ฝนตกหลังฤดูแล้งอันยาวนานหยดหนึ่ง ห้องหอคืนแต่งงานอยู่ถัดไป คล้ายเพื่อนเก่ามาเยือน ถูกต้อง แต่กลับเป็นศัตรูในอดีต

เถ้าแก่โจวรู้สึกเย็นวาบในใจ มันยากที่จะจินตนาการว่าคนที่ทำให้อิ๋งโกวล้มได้ โอ้ ไม่สิ เป็นแมวที่ทำให้อิ๋งโกวล้ม ต้องน่ากลัวมากขนาดไหนกันแน่

‘ตอนนั้น…มัน…ยัง…เล็ก…’

ฮู่ว…

เถ้าแก่โจวถอนหายใจเฮือก แต่ไม่รู้สึกโล่งใจสักเท่าไร ใช่นะสิ ตอนแรกมันอาจจะยังเล็ก เพียงแค่ติดตามเจ้าของมาฆ่าแก แต่ตอนนี้มันตัวใหญ่ตั้งขนาดนี้แล้ว แถมยังตัวใหญ่เสียจนไร้เหตุผลสิ้นดี

สายตาของผิงเติ่งหวังลู่ดุร้าย เขาในเวลานี้มีความรู้สึกเหมือนเข้าตาจน นรกใหญ่มากแต่กลับรองรับเขาไม่ได้ แต่เขากลับไม่เสียใจที่อุตส่าห์ดั้นด้นมาแก้แค้นถึงที่นี่

แมวดำยังก้มลงมองหา มันหาใครบางคน

ในขณะนี้เอง ร่างหนึ่งทะลุผ่านรอยแยกเข้ามา คนผู้นี้สวมใส่เสื้อคลุมพญางูเหลือมสีม่วง สวมหมวกหวากวาน มาดสูงส่ง เพียงแต่หนวดเคราเกลี้ยงเกลา อีกทั้งกลิ่นอายอ่อนโยนดุจสตรีราวกับกลายเป็นน้ำค้างแข็ง ค่อยๆ กลืนปกคลุมไปทั้งพระราชวัง อุณหภูมิบริเวณรอบๆ ทั้งสี่ทิศดิ่งฮวบ

เมื่อมองเห็นคนผู้นี้ ผิงเติ่งหวังหลับตาลง สิ้นหวังเล็กน้อย

ก้าวหนึ่งไร้ขอบเขต คนผู้นั้นที่ยังอยู่ด้านบนสุดเมื่อครู่นี้ เพียงไม่กี่ก้าวกลับปรากฏตัวขึ้นข้างกายชายดุจสตรีที่บาดเจ็บสาหัสล้มลงกับพื้น เขาเอื้อมมือไปลูบแมวขาวที่อยู่ข้างๆ ซึ่งบาดเจ็บสาหัสเช่นเดียวกัน แมวขาวเลียฝ่ามือของเขา พยายามประจบทำให้พึงพอใจ

“ต้า…ฉาง…ชิว…” ชายดุจสตรีร้องเรียก

‘เพียะ!’ คนที่ถูกเรียกว่าต้าฉางชิวตบหน้าชายดุจสตรีโดยตรงหนึ่งฉาด ตบจนชายดุจสตรีกระดอนลอยออกไปทั้งร่าง และกระแทกเข้ากับบันไดตำหนักที่อยู่ไม่ไกลนัก ร่างของชายดุจสตรีชาไร้ความรู้สึก ลมหายใจแผ่วลง ถ้าหากโดนตบแรงกว่านี้อีกหน่อย อาจจะโดนตบจนตายไปเลยจริงๆ

“เมี้ยว” แมวขาวส่งเสียงร้องอย่างรวดร้าวเล็กน้อย แต่ไม่กล้าเข้าไป

“ข้าว่าเจ้าเป็นวีรบุรุษอะไรกัน เจ้าเก่งมากหรือ ให้ตายสิ ตัวต่อตัว ลุยเดี่ยว เจ้าลูบคลำด้านล่างของเจ้าดูสิ เจ้ายังมีของพรรค์นั้นอยู่อีกหรือ ไม่มีอัณฑะแล้ว ยังจะเสแสร้งแกล้งทำตัวเป็นบุรุษอยู่ได้!” ต้าฉางชิวโมโหจนด่ากราดยกใหญ่

ตั้งแต่ต้นจนจบ คล้ายกับว่าเขาทำเหมือนผิงเติ่งหวังลู่ผู้นั้นเป็นอากาศก็ไม่ปาน ไม่สนใจไยดีสักนิด ส่วนผิงเติ่งหวังลู่ คิดไม่ถึงว่าเขาจะเอาแต่หลับตาเท่านั้น สีหน้านิ่งไม่แยแส กระทั่งจนใจเล็กน้อย

สถานการณ์ที่นี่ช่างแปลกประหลาดเหลือเกิน เดิมทีชายดุจสตรีนั่นต้องตาย อีกแค่นิดเดียวผิงเติ่งหวังก็จะฆ่าเขาได้แล้วในแบบที่วิญญาณแตกดับถูกสลายไปจนหมดสิ้น แต่ก่อนอื่นแมวดำยักษ์ตัวนั้นฉีกทึ้งค่ายกลที่นี่ ตามด้วยหัวหน้าขันทีต้าฉางชิวปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน สถานการณ์พลันอยู่เหนือการควบคุมดฮณ๊ฯดฯฌซ,

อันที่จริง โจวเจ๋อที่นั่งอยู่ข้างๆ กลับไม่เคยได้ยินเรื่องที่มีขันทีน่ากลัวขนาดนี้ในนรกด้วยซ้ำ ทนายอันก็ไม่เคยพูดมาก่อนด้วย มีเพียงคำอธิบายเดียวเท่านั้น การดำรงอยู่ขององค์กรขันทีนี้เป็นความลับมากมาโดยตลอด กระทั่งอาจเป็นไปได้ว่านอกเหนือจากพญายมทั้งสิบตำหนักแล้ว ทั้งยมโลกไม่รู้ถึงการมีอยู่ของพวกเขา เป็นธรรมดาที่ทนายอันจะไม่รู้เรื่องเช่นกัน

ขันทีเหล่านี้เป็นคนของใครกัน พวกเขาสร้างกลุ่มขึ้นมาเอง หรือจริงๆ แล้วยังมีผู้นำเหนือต้าฉางชิวคนนี้อีกคนหนึ่ง โจวเจ๋อนึกถึงพระกษิติครรภ์โพธิสัตว์ขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ หากกล่าวว่าพญายมทั้งสิบตำหนักคือองครักษ์เสื้อแพรของพระกษิติครรภ์โพธิสัตว์ ถ้าอย่างนั้นขันทีเหล่านี้อาจเป็นหน่วยงานบูรพา[1]ที่แฝงตัวอยู่ความมืดมิดใช่หรือไม่

โธ่เอ๊ย ปวดเศียรเวียนเกล้า ความตายมาเยือนตรงหน้าแล้วดันปวดหัวเสียได้

โจวเจ๋อลูบหน้าผากตัวเอง กลับเห็นต้าฉางชิวคนนี้หันกลับไปจ้องมองท้องฟ้าด้านหนึ่ง นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ตกอยู่ในภวังค์ความคิด ยืนอยู่อย่างนี้นานพอสมควร จากนั้นต้าฉางชิวก็เอ่ยพูด “อะไรคือยังเหลือเวลาอีกหกสิบปีหรือสามสิบปี เรารอมานานถึงเพียงนี้แล้ว ท่านยังมาหลอกเราอย่างนี้อีกหรือ”

“บัดซบ พวกเราท่อนล่างไร้ลูกอัณฑะ แต่ท่อนบนใช่ว่าจะไร้สมองเสียหน่อย!”

“ต่ำช้า อย่าฝันว่าจะหลอกลวงข้าได้อีก ฟังการเมืองหลังม่านนับพันปีทำเอาท่านหลงระเริงใช่หรือไม่”

“ฮ่าๆๆ พวกเราไม่ได้หลอกง่ายเช่นไท่ซานฝู่จวิน!”

“ไม่!”

“ไม่ได้!”

“ข้าปฏิเสธ!”

…