ตอนที่ 592 ความโกรธของเถ้าแก่โจว!
จิ้งจอกขาวกลับไปแล้ว แต่ทิ้งประโยคสุดท้ายเอาไว้ว่า ทางตะวันออกเฉียงเหนือมีมังกรน้ำ ท่านกล้ารับไหม กลับทำให้จิตใจของโจวเจ๋อกระเพื่อมอยู่นาน ลองคิดดู ถ้าหากในสมุดหยินหยางของตัวเองสามารถมีมังกรน้ำอยู่ในนั้นได้จริงละก็ เวลาที่เจ้าโง่ไม่อยู่และวันเวลาที่คิดถึงเขา ตัวเองน่าจะได้รับความรู้สึกปลอดภัยอันยิ่งใหญ่
มิหนำซ้ำก่อนหน้านั้นหยกผีก็ถูกชายดุจสตรีตบตายคามืออย่างน่าอนาถใจ เถ้าแก่โจวยังไม่ทันได้เศร้าเลยด้วยซ้ำตอนนี้ตัวเขาดูเหมือนจะขาดสิ่งของห้อยติดตัวจริงๆ เหมือนกับเวลาออกจากบ้านแล้วไม่พกเงินติดตัว ในใจจึงไร้ซึ่งความรู้สึกปลอดภัย
เฮ้อ หยกผีเป็นเด็กดีมาก โจวเจ๋อนั่งพิงโซฟา หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอย่างเงียบๆ เขายังไม่มีแผนการเดินทางไปตะวันออกเฉียงเหนือชั่วคราว อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้ไม่นานทนายอันบอกว่าจะไปยูนนาน เตรียมตัวเรื่องเลื่อนขั้นเป็นผู้จับกุม ที่หนึ่งอยู่แดนเหนือ ที่หนึ่งอยู่แดนใต้ แทบจะต้องเดินทางข้ามไปเกือบทั้งประเทศจีนแล้ว
“ตอนกลางวันกินอะไร” สวี่ชิงหล่างผูกผ้ากันเปื้อนพลางถาม
“ขอรสจืดนิดหน่อย”
“ได้” สวี่ชิงหล่างเตรียมตัวไปห้องครัว
นอนอาบแดด รอกินข้าว ความรู้สึกแบบนี้ช่างสวยงามจริงๆ โจวเจ๋อเปิดอ่านหนังสือพิมพ์หน้าถัดไป สายตาของเขาพลางเหลือบเห็นด้านนอกโดยไม่ตั้งใจ เขาเห็นเพื่อนนักเรียนฉวีหมิงหมิงวิ่งมาที่นี่เหมือนคนบ้า!
‘ปึ้ง!’ ศีรษะของเขาชนกระจกประตูร้านหนังสือ แล้วล้มเข้ามาทั้งตัว “ช่วยด้วย ช่วยน้องสาวผมด้วย ช่วยน้องสาวผมที!”
…
โจวเจ๋อเดิมทีไม่อยากมา คิดว่าใครก็ไม่อยากโดนฝูงหนอนและแมลงที่คลานยั้วเยี้ยทำลายบรรยากาศที่สุขสงบยามเช้าหรอก
เบื้องหน้าเป็นหนอนและแมลงมากมายนับไม่ถ้วน ไม่ใช่แค่แมลงพิษเท่านั้น แต่ยังดึงดูดแมลงทั่วไปที่อยู่แถวนี้เข้ามารวมตัวกัน ยังดีที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่อยู่ชั้นล่าง ไม่อย่างนั้นคนที่นั่งเล่นคอมพิวเตอร์อยู่อาจจะได้สัมผัสความสนุกที่ได้เล่นวิดีโอเกมสตาร์คราฟต์ด้วยตัวเอง
ท่ามกลางฝูงแมลง เหมือนจะเห็นคนคนหนึ่งอยู่รางๆ พื้นที่โดยส่วนใหญ่ถูกบดบังด้วยหนอนและแมลง เผยให้เห็นผิวขาวนวลของหญิงสาวออกมาเป็นครั้งคราว
“ผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านนี้” โจวเจ๋อมองฉวีหมิงหมิงที่อยู่ข้างๆ ด้วยความรู้สึกยากที่จะช่วยเหลือ
คนเลี้ยงแมลงพิษถูกเล่นงานเอง เหมือนกับนักโทษที่กระทำความผิดแล้วต้องติดคุก สมน้ำหน้าน่ะสิ
“ผมขอร้อง ช่วยหน่อยครับ ช่วยเธอด้วย ได้โปรดช่วยเธอด้วย!”
“เป็นปัญหาเกี่ยวกับตัวของน้องสาวของคุณ แต่ละคนมีด้านที่เก่งไม่เหมือนกัน แล้วจะเรียกแมลงยังไง ผมทำไม่เป็นจริงๆ” โจวเจ๋อกัดฟัน พลางครุ่นคิดแล้วเอ่ยว่า “สามารถกระจายแมลงที่อยู่บนตัวของเธอออกไปก่อนได้ไหม”
“เมื่อก่อนทำได้ครับ แต่ตอนนี้ผมทำไม่ได้ แมลงพวกนี้ไม่ฟังคำสั่งของผมเลยด้วยซ้ำ น้องสาวของผมตอนเช้าจู่ๆ ก็ล้มลงไปบนพื้น จากนั้นแมลงพิษที่อยู่ในร่างกายของเธอก็วิ่งออกมาเอง แถมยังดึงดูดแมลงมากมายที่อยู่แถวนี้ให้มารวมตัวกันที่นี่”
“คิดจะครองบัลลังก์งั้นเรอะ” โจวเจ๋อนั่งลงยองๆ แล้วยื่นมือกด กดมดปลวกตายไปทั่ว พวกนี้ไม่ใช่ ‘ตัวเป้ง’ อย่างพวกมดปลวกกินคนอะไร เป็นแค่มดธรรมดาตามท้องถิ่นเท่านั้น ดังนั้นพลังโจมตีจึงมีจำกัด แต่ความแน่นขนัดแบบนี้มากพอที่จะทำให้คนขนหัวลุกทีเดียว
“ทำไมจู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้ พวกคุณคิดอะไรแผลงๆ อีกหรือเปล่า”
“เปล่าครับ ไม่มีจริงๆ ครับ ไม่มีลางบอกเหตุล่วงหน้าแล้วก็เป็นแบบนี้ไปเองครับ” ไอรีนโนเวล
โจวเจ๋อยื่นนิ้วชี้ไปยังอิงอิงที่อยู่ข้างๆ “ใช้พลังทำความสะอาด” อิงอิงพยักหน้า เดินไปข้างหน้าแล้วปล่อยพลังปราณพิฆาตออกมารอบกาย ‘ฟึบๆ!’ เมื่อเดินไปเดินมาสองสามรอบ จึงสามารถกำจัดแมลงออกไปได้มากมาย ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นสะอาดกริ๊บ ยังคงมีแมลงคลานอยู่บนตัวของฉวีเจินเจินอยู่มาก แต่เมื่อเทียบกับสภาพก่อนหน้าแล้วถือว่าดีขึ้นเยอะ
ฉวีหมิงหมิงหยิบบัตรเอทีเอ็มหนึ่งใบออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นใส่มือของโจวเจ๋อในตอนนี้
“มองผมเป็นคนแปลกหน้าเหรอ” โจวเจ๋อพูดพร้อมกับหยิบบัตรเอทีเอ็มใส่กระเป๋าของตัวเอง
“ใบบัตรมีเงินไม่มาก ขอแค่ครั้งนี้คุณสามารถช่วยเธอได้ ผมจะมอบอินเทอร์เน็ตคาเฟ่รวมทั้งอาคารหลังนี้ให้คุณทั้งหมดครับ! ผมขอให้เธอหายก็พอ ผมจะพาเธอกลับบ้าน ไปอยู่บ้านหลังเก่าที่พวกเราเคยอาศัยตอนเป็นเด็ก” อันที่จริงเนื่องจากโรคตอนเด็กของฉวีเจินเจิน ทำให้เธอเกือบเสียชีวิตตั้งแต่วัยเด็ก ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนนักเรียนฉวีหมิงหมิงอาศัยวิธีเลี้ยงแมลงพิษมาต่อชีวิตของเธอ คาดว่าตอนนี้หญ้าบนหลุมฝังศพคงรกมากแล้ว
และตอนนี้ฉวีหมิงหมิงดูเหมือนจะไม่เลี้ยงแล้ว เขารู้ดีว่าสภาพของน้องสาวตัวเองค่อนข้างแย่ ดังนั้นจึงอยากพาน้องสาวกลับบ้านเกิด และอินเทอร์เน็ตคาเฟ่พวกนี้อย่างไรเสียก็ต้องจัดการขายทิ้ง อย่างนั้นสู้มอบเป็นเงินค่าเหนื่อยให้โจวเจ๋อจะดีกว่า
เมื่อได้ยินว่าจะให้ร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ ดวงตาของอิงอิงจึงเป็นประกาย ในฐานะหญิงสาวที่ติดเกม สามารถมีอินเทอร์เน็ตคาเฟ่เป็นของตัวเอง มันคือความฝันที่กลายเป็นจริงชัดๆ!
โจวเจ๋อกลับพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ช่วยเหลือคนป่วย เป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว และคุณก็เป็นหมอเหมือนกันทำไมถึงพูดจาเหมือนคนแปลกหน้าเล่า” ทันใดนั้นโจวเจ๋อจึงมองไปรอบๆ ดูเหมือนจะไม่ทันมองเห็นว่าฉวีเจินเจินที่นอนอยู่บนพื้นต้องการการช่วยเหลือชีวิตด่วน แต่แสร้งทำเป็นถามไปเรื่อยเปื่อยว่า “อาคารนี้คุณคำนวณยังไงครับ”
“…” ฉวีหมิงหมิง
“ล้อเล่นครับ ล้อเล่น” โจวเจ๋อเดินไปข้างตัวฉวีเจินเจิน หญิงสาวนอนอยู่บนพื้นไม่ขยับตัวนานแล้ว ถ้าหากเป็นการช่วยชีวิตผู้บาดเจ็บทั่วไป เวลาก็คือชีวิต หมอทุกคนที่เคยอยู่แผนกฉุกเฉิน ล้วนได้สัมผัสประสบการณ์อย่างนี้ด้วยตัวเอง
แต่ฉวีเจินเจินไม่เหมือนกัน เพราะเธอคือคนที่ตายแล้ว! โจวเจ๋อพลิกตัวของเธอ เวลานี้ร่างกายของเธอถึงแม้จะไม่มีปรากฏการณ์ของผีดิบ แต่ทั้งตัวของเธอได้เข้าสู่สภาวะที่อวัยวะในร่างกายหยุดทำงานชั่วคราว คล้ายมนุษย์ผักขั้นรุนแรง และโดยพื้นฐานแล้วไม่มีความน่าจะเป็นที่จะฟื้นขึ้นมา
นี่คือวิธีที่ทำเพื่อปล่อยให้แมลงพิษเข้าร่าง ใช้วิธีการเฉพาะกั้นชีพจรของร่างกายมนุษย์ให้ปิดสนิท ลดสมรรถภาพทางร่างกายของมนุษย์ให้ต่ำลงมากที่สุด แทบจะเหมือนสภาวะของคนตายทั้งเป็น ถึงจะไม่เกิดการปะทะกับแมลงพิษ สุดท้ายจึงถ่ายพลังชีวิตของแมลงพิษเข้าไปในร่างกาย จากนั้นคนก็จะ ‘รอดชีวิต’ กลับมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล