ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 605

ตอนที่ 605 เทพเซียน!

ความรู้สึกตอนที่รอความตายช่างไม่ดีเอาเสียเลย ความรู้สึกตอนที่โดนกัดทั้งเป็นให้ตายอย่างช้าๆ ไม่ดียิ่งกว่า โดยเฉพาะตอนที่ฟันกัดอยู่บนเนื้อของคุณ ฝังลึกเข้าไป ฟันของมนุษย์ไม่แหลมคมเหมือนสัตว์ป่า เธอยังต้องใช้แรงกัดแล้วดึงชิ้นเนื้อออกมา ตลอดขั้นตอนนี้สำหรับเถ้าแก่โจวที่ถูกมัดอยู่บนเสาไม้ คือการทรมานอย่างหนึ่งจริงๆ

หลายคนชอบใช้ปาก แต่และคาดว่ามีไม่กี่คนที่อยากสัมผัสประสบการณ์การใช้ปากที่รุนแรงเช่นนี้ โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินเสียงเสียดสีของฟันที่ถูไถไปมาอยู่บนกระดูกของคุณ โคตรจะเสียวซ่านเข้าไปถึงกระดูกของคุณเลยทีเดียว

โชคดีที่ยังมีเรื่องให้ดีใจ นั่นก็คือเถ้าแก่โจวเป็นคนที่เคยไปเตาเผาศพมาหลายครั้งแล้ว ถึงแม้จะไม่น่าภูมิใจหรือควรค่าต่อการโอ้อวดอะไร ทว่าการเผชิญหน้ากับประสบการณ์ความเจ็บปวดทรมานที่ยากจะทนได้ในตอนนี้ ไม่ทำให้โจวเจ๋อถึงขั้นเสียสติ

เธอกัดฉีกและกลืนกิน เสียงลมหายใจหอบของชายหญิงสะท้อนไปมาอยู่ในกระโจมแห่งนี้ และไม่รู้ว่าขั้นตอนนี้ต้องดำเนินไปอีกนานแค่ไหน รอจนกระทั่งสายตาของโจวเจ๋อเริ่มค่อยๆ พร่ามัวอีกครั้ง ดูเหมือนจะสัมผัสได้ว่าแม่นางไป๋จากไปแล้ว

เมื่อลองคิดเชื่อมโยงกัน ถึงแม้สุดท้ายแล้วแม่นางไป๋จะถูกทหารจับที่ทงเฉิง แต่ละเห็นได้ชัดว่าเธอหนีออกไปจากที่นี่ได้ในท้ายที่สุด รากษสหน้าหยกไม่ธรรมดาเลยจริงๆ บางทีหรือหลังจากนั้นเธอที่หนีเอาชีวิตรอด ไม่ยินยอมอยากจะกระโดดโลดเต้น สุดท้ายถึงโดนทหารแห่งราชวงศ์ชิงจับตัว หรือไม่ก็มีสาเหตุอย่างอื่น

เถ้าแก่โจวไม่รู้สึกสนุกกับการไขความลับของประวัติศาสตร์ ตอนที่เขาค่อยๆ เงยหน้าลืมตา พบว่าตัวเองยังคงถูกมัดอยู่ แต่กลับถูกมัดอยู่บนเสาทองสัมฤทธิ์แทน บริเวณโดยรอบถูกมัดด้วยโซ่ขึ้นสนิม ราวกับว่าตัวเองกลายเป็นฟอสซิลที่ถูกผึ่งลมให้แห้ง

กลับมาสถานที่นี้อีกแล้ว นี่คือการเข้ามาครั้งที่สองของโจวเจ๋อ ที่นี่ไม่มีป้ายชื่อ ถ้าหากต้องการป้ายละก็ ก็พอจะสร้างให้ได้หนึ่งอัน และเขียนตัวหนังสือตัวใหญ่บนนั้นว่า ‘บ้านสุนัขตระกูลอิ๋ง’ ถ้าหากยังสะใจไม่พอ ก็เพิ่มอีกประโยคว่า‘ลดราคาฉลองเปิดกกิจการวันแรก’ หรือไม่ก็ ‘ซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง’ เสียดายที่ที่นี่มีแต่สุนัขตาย ไม่มีแบบที่พันธ์น่ารักที่กระโดดโหยงเหยงไปมา นอกจากนี้แม้แต่เศษกระดูกก็เหลือไม่กี่ส่วน

เมื่อมองไปรอบๆ เดิมทีจากพื้นที่ว่างเปล่าแต่เดิม เริ่มมี ‘เงาคนเดินไปเดินมา’ อย่างช้าๆ ประหนึ่งว่ามีดวงตามากมายนับไม่ถ้วนกำลังจ้องมองเขาตัวเอง และคนพวกนี้ก็เป็นรุ่นพี่ของเขาตัวเอง เจ้าโง่ไม่รู้ว่ากลับชาติไปเกิดกี่ครั้งแล้ว และไม่รู้ว่ามี ‘สุนัขเฝ้าบ้าน’ ที่ทำหน้าที่นี้กี่รุ่นแล้วตัว

โจวเจ๋อลองขยับ แต่พบว่าโซ่เหล็กยิ่งรัดแน่น แน่นมากจนรัดตัวเขาให้อยู่ใน ‘เขตแดนภาพลวงตา’ นี้ไม่สามารถหลุดพ้นและตื่นขึ้นมา

ก่อนหน้านั้นถ้าหากเป็นเพียงเขตแดนภาพลวงตาของแม่นางไป๋เท่านั้นก็ไม่เป็นไร โจวเจ๋อไม่คิดว่าแม่นางไป๋จะเก่งจนสามารถใช้เขตแดนภาพลวงตามายากักขังตัวเขาองได้ ถ้าหากเธอเก่งขนาดนั้นจริง คงไม่ต้องใช้วิธีหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้ แต่เป็นเพราะความสามารถไม่ถึง ไม่กล้าเผชิญหน้าตรงๆ ถึงได้เลือกทางอ้อม

หากจะว่ากันให้ถึงที่สุดแล้ว ครั้งนี้คืถือว่าสำเร็จครึ่งหนึ่งหรึ่ง แต่สาเหตุที่ต้องตกหลุมพรางนี้ ไม่ใช่สาเหตุจากภายนอก แต่เป็นเพราะยากที่จะป้องกันโจรที่อยู่ในบ้านทั้งวันทั้งคืน

ในอดีต โจวเจ๋อไม่รู้จริงๆ ว่าส่วนลึกในของจิตวิญญาณของตัวเองมีสถานที่แบบนี้ด้วย หรือจะพูดอีกอย่างว่าเมื่อก่อนตอนที่อิ๋งโกวอยู่ เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญ โจวเจ๋อในอดีตใช่ว่าจะไม่เคยคิดมอบสิ่งที่ฉุดรั้งและมีผลกระทบต่อจิตดใจของตัวเองให้กับอิ๋งโกวโดยตรง แต่ทุกครั้งอิ๋งโกวสามารถจัดการได้อย่างเหมาะสมและตรงไปตรงมา

ทว่าอิ๋งโกวตกอยู่ในห้วงแห่งการหลับใหลตลอดกาลนานแล้ว เดิมทีไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย ตอนนี้กลับเป็นปัญหาจริงๆ

“จะเอายังไง พวกคุณ หมายความว่ายังไง” โจวเจ๋อเอ่ยถาม ในหัวของเขามีความเป็นไปได้โผล่มามากมาย และลองคาดเดาหลายสิ่ง ความรู้สึกที่พวกเขามีต่อตัวเองเป็นแบบไหนกันแน่

เป็นความอิจฉา อิจฉาที่ตัวเขาเป็นที่โปรดปรานเหรอ อย่างเช่น ท่ามกลางเงาคนเหล่านี้จะต้องมีหลี่ซิ่วเฉิงคนนั้นแน่นอน ถ้าหากตอนแรกอิ๋งโกวยอมช่วยเขา ถึงแม้จะออกแรงเพียงเล็กน้อย แต่ถ้าจะให้เขาหนีพ้นออกจากวังน้ำวนกรุงแตกของเทียนจิง ถือว่าเป็นเรื่องง่ายอย่างมาก กองทัพพญายมแห่งขุมนรกอิ๋งโกวก็เคยบุกเข้าไปแล้ว นับประสาอะไรกับทหารแห่งราชวงศ์ชิงที่ถือปืนผาหน้าไม้และอาวุธเย็นในโลกมนุษย์ ทั้งสองอย่างนี้ไม่อยู่ในระดับเดียวกันเลยด้วยซ้ำ

เป็นความโกรธแค้น โกรธที่ตัวเขายังมีชีวิตอยู่ แต่พวกเขากลายเป็นโครงกระดูกเหรอ ดูจากท่าทางแล้ว เหมือนวิญญาณถูกตราตรึงไว้ที่แห่งนี้ และไม่รู้ว่าไม่สามารถไปเกิดใหม่เพราะเหตุนี้ด้วยหรือเปล่า แล้วนี่จะทำอะไรอีก อิ๋งโกวทิ้งของที่ระลึกไว้ให้เขา เวลาว่างไม่มีอะไรทำก็ให้เขาหยิบออกมาเล่นอย่างนั้นเหรอ

เขาลองคิดถึงความน่าจะเป็นหลายอย่าง แต่ละมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวที่โจวเจ๋อไม่เคยคิดเลยไม่ถึง นั่นก็คือคนพวกนี้มองตัวเองเขาเป็นรุ่นน้อง จึง ‘ปกป้องรักษา’ เขาตัวเอง เหอะๆ เถ้าแก่โจวไม่รู้สึกว่าตัวเองหน้าใหญ่ขนาดนี้มาก่อน จิตใจคนเราไม่บริสุทธิ์และเรียบง่ายถึงขั้นนี้

‘“ครืดๆๆ…ครืดๆๆ…’” สายโซ่เริ่มหดตัวขึ้นมา ลมรอบทิศเริ่มพัดแรงขึ้น มาพร้อมกับความหนาวเย็นเข้ากระดูก เหมือนเป็นศัตรู เป็นปรปักษ์ กระทั่งเป็นขมิ้นกับปูนไม่สามารถประนีประนอมกันได้!

“ผมก็ต้องตายเหมือนกัน รอผมตายก่อน แล้วจะมาอยู่เป็นเพื่อนทุกคน ทำไมต้องบังคับกันตอนนี้” โจวเจ๋อเอ่ยปาก

ทุกคน พวกเราจะไม่เยาะเย้ยใส่กัน คิดจะทำอะไรน่ะ จากนั้นก็ไม่มีใครตอบรับโจวเจ๋อ เหตุการณ์ที่เข้ามาอย่างกะทันหันบุกเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัวนี้ ทำให้โจวเจ๋อทำตัวไม่ถูกจริงๆ แต่เถ้าแก่โจวไม่ใช่คนนิ่งรอความตาย เขาถูกมัดอยู่บนเสา มุมปากของเขาเริ่มมีสองเขี้ยวงอกออกมา ผิวหนังตามร่างกายเริ่มเป็นสีเขียว พวกนายไม่เกรงใจฉัน อย่างนั้นฉันก็จะไม่เกรงใจพวกนาย!

สายลมพัดแรงขึ้น ไฟโกรธของโจวเจ๋อยิ่งลุกโชน คำรามเสียงต่ำ “ตอนที่เขาอยู่ พวกคุณไม่กล้าร้องโวยวาย พอเขาไม่อยู่แล้ว ก็กล้าลงมือกับคนพวกเดียวกัน เป็นพวกเดียวกันกับพวกคุณ น่าอับอายขายหน้าจริงๆ!”

…

รถของโจวเจ๋อจอดอยู่หน้าร้านหนังสือ ผู้คนเดินไปมาริมถนน แต่เขากลับไม่ได้ลงจากรถ ในตำแหน่งที่ลับตาคนของสวนดอกไม้ริมทาง มีเทียนเล่มเล็กกับยันต์กระดาษ ยังมีด้ายนสีแดงพันอยู่เบาๆ และใต้ดินของสวนดอกไม้มีป้ายสีดำที่ซ่อนลึกอยู่ในนั้น ป้ายนั้นสั่นเล็กน้อย ส่งเสียงร้องไห้เหมือนเด็กทารกออกมาเป็นระยะ

โชคดีที่โจวเจ๋อขับรถของทนายอัน ฟิล์มรถยนต์ทำให้มองจากด้านนอกไม่สามารถมองเห็นด้านใน เดิมทีทนายอันออกแบบมาเพื่อสะดวกในการเล่นชอบเกมรักในรถ ตอนนี้คนที่อยู่ด้านนอกจึงสังเกตไม่เห็นถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับคนที่นั่งด้านใน

…