ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 606

ตอนที่ 606 เจ้าโง่!

“ตอนผมเป็นเด็ก ผมเคยเจอเทพเซียนมาก่อน”

“บรรพบุรุษเหรอ อย่างนั้นเจ้าก็น่าสงสารมากจริงๆ เจอผีตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นต่อมาตายแล้วก็เลยไปเป็นยมทูตใช่ไหม ก็ดีนะ เอางานอดิเรกที่สนใจตอนเด็กมาทำเป็นอาชีพหลังจากโตขึ้น ก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง”

“…” โกวซิน บางทีอาจจะเป็นเพราะได้รับบาดเจ็บ โกวซินรู้สึกเจ็บหน้าอกในตอนนี้ มันแน่นอกมากจริงๆ แทบจะหายใจไม่ออกแบบนั้น

“เป็นไอของเทพเซียน” ขณะที่พูด โกวซินชูนิ้วชี้ของตัวเองขึ้นมาอย่างยากลำบาก แล้วชี้ไปข้างบน

นักพรตเฒ่ารีบเหยียบเบรกลดความเร็วของรถ จากนั้นจึงพูดอย่างประหลาดใจว่า “แปลกจริง อยู่กับเถ้าแก่สองสมัยในหลายปีที่ผ่านมา รู้แต่ว่ามีคนอยู่ในนรก ผีก็เจออยู่ไม่น้อย แต่ไม่เคยเจอเซียนหรือเทวดาเลยสักครั้ง ข้ายังงงมาตลอด ว่ามีนรกแล้วก็ต้องมีสวรรค์ชั้นฟ้าไม่ใช่เหรอ แต่ไม่เคยได้ยินมาก่อน”

ตอนแรกนักพรตเฒ่าเคยไปถามทนายอัน ไหนบอกว่าทำอะไรสิ่งศักดิ์สิทธิ์รู้เห็นทุกอย่าง แต่โลกนี้มีสวรรค์อยู่จริงไหม มีเหล่าจวินที่ชอบหลอมยาอายุวัฒนะจริงไหม คำตอบของทนายอันทำให้นักพรตเฒ่าผิดหวังเป็นอย่างมาก ไม่แน่ใจ ไม่รู้ ไม่เข้าใจ

ไม่ว่าเรื่องใดมีด้านมืดก็ย่อมมีด้านสว่าง นี่คือหลักการที่ไม่เปลี่ยนแปลงตราบนานเท่านาน ในเมื่อนรกมีพญายมทั้งสิบ เช่นนั้นด้านบนทำไมถึงไม่มีเทพเซียนเล่า

“เหอะๆ” โกวซินหัวเราะเล็กน้อย แต่กลับทำให้แผลต้องฉีกขาด “เซียนเคยลูบหัวของผม”

“เซียนลูบหัวเหรอ”

“ช่างเถอะ วันหลัง ดวงของผมจะยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ” เมื่อพูดถึงตรงนี้ โกวซินลังเลว่าควรจะพูดเสริมอีกหนึ่งประโยคดีไหม นั่นก็คือก่อนที่จะมาเจอคุณ

“เซียนหน้าตาเป็นยังไง” นักพรตเฒ่าถาม ไอรีนโนเวล

ผีหน้าตาเป็นอย่างไร เขาเจอมาเยอะแล้ว แปลกประหลาดนับร้อยพัน โกวซินส่ายหน้า

“พูดไม่ได้เหรอ นักพรตเฒ่าถาม

“เพราะว่ามองไม่เห็น”

“เอ่อ…”

“แค่รู้สึก มีวันหนึ่งผมมองมดต่อสู้กันอยู่ในลานบ้านของผม รู้สึกว่ามีคนมาลูบหัวของผม จากนั้นผมจึงเงยหน้า แต่รอบๆ ก็ไม่มีใคร”

“…” นักพรตเฒ่า

“ไม่ผิดแน่นอน เป็นเซียน” โกวซินเม้มปาก “เป็นเซียนจริงๆ”

“ได้ๆๆ เป็นเซียนก็เป็นเซียน” นักพรตเฒ่าเห็นเขาดีใจก็พอใจแล้ว

“รู้ไหมว่าผมมาร้านหนังสือทำไม”

“ดูเหมือนอยากจะรับเถ้าแก่ของพวกเราเป็นลูกน้อง”

“บังเอิญผ่านมาพอดีครับ” โกวซินนิ่งไปครู่หนึ่ง ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “จากนั้น ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ถูกลูบหัวในวันนั้น จึงเดินตามหาจนมาถึงร้านหนังสือของพวกคุณ”

“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้ ร้านหนังสือของพวกเรามีเซียนอาศัยอยู่เหรอ”

“อาจจะไม่ใช่เซียน แต่อย่างน้อยมีสิ่งของที่เป็นของเซียน”

“คืออะไร”

โกวซินส่ายหน้า ถอนหายใจพูดว่า “ผมไม่กล้าตามหาจริงๆ”

“กลัวเหรอ” นักพรตเฒ่าแปลกใจ “เจ้ารู้สึกว่าตัวเองดวงดีมาตลอดไม่ใช่เรอะ กลัวอะไรกัน”

“เซียนทำให้ผมชีวิตราบรื่น แต่ก็สามารถทำให้ผมดวงซวยได้เหมือนกัน ดังนั้นผมจึงกลัว”

“ไม่ต้องกลัว ข้าจะส่งเจ้าไปโรงพยาบาลซึ่งอยู่ติดกับร้านหนังสือของพวกเรา อุปกรณ์การรักษาของที่นั่นก็ไม่เลว ค่าผ่าตัดก็ยังลดราคา ถึงตอนนั้นเจ้าค่อยบอกตำแหน่งกับข้า ข้าจะไปหาด้วยตัวเอง” มีของดี นักพรตเฒ่าไม่ปล่อยไปอยู่แล้ว

“คุณไม่กลัวเหรอ”

นักพรตเฒ่าได้ยินดังนั้น จึงกวาดตามองโกวซินด้วยสายตาดูหมิ่น สายตานี้ทำให้โกวซินรู้สึกลนลานเล็กน้อย

“ข้ารักชีวิตอยู่แล้ว แต่ถ้าได้เจอของของเซียน ต่อให้ต้องเสี่ยงก็ไม่เป็นไร”

โกวซินได้ยินแล้วจึงพยักหน้าอย่างเงียบๆ ความรู้สึกสิ้นหวังปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา ใช่แล้ว คุณดวงแข็งขนาดนี้

…

อิงอิงเดินออกมาจากร้านหนังสือ วินาทีที่ผลักประตูกระจก ผมขาวได้ฟื้นฟูกลับมาในพริบตา พลังปราณพิฆาตที่อยู่รอบตัวหายไปทันที แต่บนใบหน้าของเธอยังคงเย็นชาดุจน้ำแข็งเช่นเดิม

เธอมองปราดเดียวก็เห็นรถคันนั้นจอดอยู่ตรงหน้า ในร้านหนังสือก่อนหน้านั้น เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเถ้าแก่ โดยเฉพาะตอนที่เถ้าแก่อยู่ในสภาวะของผีดิบ การตอบสนองของลมหายใจจึงยิ่งชัดเจนขึ้น เธอเดินไปข้างรถ ยื่นมือใช้กำลังเปิดประตูจนประตูเกือบจะหลุดลงมา

อิงอิงอุ้มเถ้าแก่ออกมาแล้ววิ่งเข้าไปในร้านหนังสือโดยตรง เนื่องจากระยะทางใกล้มาก ถึงแม้จะมีสายตาของผู้คนแถวนี้ แต่ก็ไม่ทำให้เกิดความวุ่นวายอะไร ดฮณ๊ฯดฯฌซ,