ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 620

ตอนที่ 620 คำราม!

“ชุ่ยฮวาเอ๋อร์ ข้าฉันหิวแล้ว”

“อย่างนั้นพวกเรากินบะหมี่ผักดองดีไหมเจ้าคะ”

“เอ่อ ข้าฉันอยากเปลี่ยนรสชาติ”

“อย่างนั้นพวกเรากินเกี๊ยวน้ำผักดองก็แล้วกันเจ้าค่ะ!”

“ไม่อยากกิน”

“อย่างนั้นพวกเรากินเกี๊ยวผักดอง”

“มีอย่างอื่นไหม”

“ลูกชิ้นผักดอง! ข้าฉันเพิ่งทำเป็นเจ้าค่ะ!”

เกิดความเงียบอันยาวนาน

“นายท่านคะ อยากกินอะไรหรือเจ้าคะ”

“บะหมี่ผักดองก็แล้วกัน”

“ได้เลยเจ้าค่ะ ข้าฉันรู้อยู่แล้่วว่าท่านชอบกินอันนี้มากที่สุด”

“อืม”

เฝิงซื่อเอ๋อร์นิ่งพิงอยู่ข้างๆ มองชุ่ยฮวาเอ๋อร์กำลังเตรียมตั้งเตาเล็กทำกับข้าวอยู่ตรงนั้น และรู้สึกว่าเป็นช่วงเวลาที่เงียบสงบเสียจริง จากนั้นมองผักดองที่เธอหยิบออกมาจากตะกร้าใส่เข้าไปในหม้อต้มใบเล็ก ช่วงเวลาที่เงียบสงบก่อนหน้านั้นถูกทำลายในฉับพลันโดยสุนัขเซียวเทียนฉ่วน

“นายท่านคะ สองอันนี้ต้มพร้อมกันเลยไหมเจ้าคะ” ชุ่ยฮวาเอ๋อร์ถือมีดอยู่ในมือชี้ไปที่สองคนที่นอนอยู่ข้างๆ คนหนึ่งมีเขางอกบนศีรษะ อีกคนหนึ่งหน้าดำปี๋ ร่างเป็นคนแต่ไม่เหมือนคน

“ช่างเถอะ เดี๋ยวเวลากินแล้วจะได้กลิ่นคาว”

เฝิงซื่อโบกมือ ถามว่า “ผีดิบสาวคนนั้น ถูกล่อเรียกกลับไปมาหรือยัง”

“เรียกล่อกลับไปแล้วมา ท่านคะ เธอนางโง่มากเลยเจ้าค่ะนายท่านขนาดนั้น ข้าล่อนางตั้งนานฉันเรียกเธอมานานแล้ว!”

เธอบอกว่าผู้หญิงคนนั้นโง่ แล้วตัวของเธอล่ะ…

เฝิงซื่อพยักหน้า “ใช่แล้ว ถ้าหากล่อนางกลับไปเรียกเธอกลับมาไม่ทัน เธอนางจะมารื้อประตูบ้านแล้ว”

“นายท่านเจ้าคะ วันนี้ทำไมมาปล่อยลมที่นี่เจ้าคะ ข้างนอกมีแต่ป่า ไม่มีตลาดผักให้ซื้อของได้เลย”

ตำแหน่งที่ทั้งสองคนอยู่เป็นหุบเขาที่มืดสนิทแห่งหนึ่ง แต่สิ่งที่อยู่ข้างกายคนทั้งสอง มีประตูหินยักษ์บานหนึ่ง สามารถมองเห็นข้างนอกได้ หมอกหนากำลังลอยฟุ้งไปทั่ว

“กินผักดองที่นี่ ถือว่าเป็นเจตนาอย่างหนึ่ง”

“ฮิๆ นายท่านคะ ท่านดีจริงๆ”

เฝิงซื่อเอ๋อร์หรี่ตา สูดกลิ่นผักดองที่คุ้นเคย แล้วเตรียมตัวจะงีบหลับครู่หนึ่ง แต่ทันใดนั้นเขากลับลุกขึ้นพรวด มองออกไปข้างนอกประตูหินแล้วตะโกนว่า “ชุ่ยฮวา!”

“หาค่ะ มีอะไรเจ้าคะ บะหมี่ยังทำไม่เสร็จเจ้าค่ะ”

“รีบวิ่ง!”

…

“เจ็บไหม” ทนายอันเอามือกุมศีรษะ ใบหน้าย่นเหมือนนักพรตเฒ่า แต่ยังมีความคิดที่จะทักทายสวี่ชิงหล่าง อย่าให้พูดเลย เมื่อก่อนเขาไม่รู้ ตอนนี้เพิ่งรู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้หน้าตาดีมากจริงๆ สีหน้าที่เจ็บปวด เห็นแล้วก็อดรู้สึกว่าน่าเอ็นดูระคนน่าสงสารและเวทนาอย่างช่วยไม่ได้

ถุยๆๆ! ทนายอันรีบตั้งสติทันที อย่าวอกแวก อย่าหวั่นไหวกับคนเพศเดียวกันๆ!

สวี่ชิงหล่างตอนนี้ไม่มีเวลาสนใจเขา แต่พยายามฝืนทนความเจ็บปวดแล้วถามว่า “เหลืออีกนานแค่ไหน” ไอรีนโนเวล

“ใกล้แล้ว ใกล้แล้วจริงๆ” ทนายอันกกัดริมฝีปาก รู้สึกไม่ค่อยพอใจ แต่เวลานี้เขาได้ยินความเคลื่อนไหวดังมาจากหมอกหนาที่อยู่ด้านหลังของตัวเอง บ้าจริง วัตถุสีดำปี๋พวกนั้นคงไม่ได้โผล่มาอีกแล้วใช่ไหม

แต่ไม่ช้า ทนายอันรู้สึกถึงความผิดปกติ สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่เงาดำที่ไม่ได้กระโจนออกมาจากหมอกหนา แต่เป็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง คนอยู่รวมกันแน่นขนัด พวกเขาเดินเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ เดินไปข้างหน้า ราวกับกองพลไหนถูกลากมาฝึกซ้อมที่นี่อย่างกะทันหัน

“นี่มัน…เกิดอะไรขึ้น” สวี่ชิงหล่างพูดด้วยความตื่นตกใจ

“นี่คือ…ทำสำเร็จแล้ว!” ทนายอันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ ถ้าไม่ใช่เพราะหากลมนี้ยังอยู่ เขายังจะต้องปวดศีรษะอย่างมาก และคาดว่าจะต้องกระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้นดีใจแล้ว!

“ไม่เหมือนทำสำเร็จ ทิศทางของพวกเขา เดินไปทางเสียงนั่น” สวี่ชิงหล่างพูดเตือนทันที

ทนายอันตกตะลึง ความตื่นเต้นดีใจอย่างหาที่เปรียบมิได้เมื่อครู่เหมือนถูกน้ำเย็นหนึ่งกะละมังรดลงมาตั้งแต่หัวจรดเท้า น้ำเย็นหยดใส่ติ๋งๆ เขาจัดการและวางแผนตั้งมากมาย แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย

…

“เถ้าแก่ พวกเรากลับบ้านกันเถอะ เถ้าแก่ คุณท่านอย่าทำให้ข้าฉันตกใจแบบนี้นะสิเจ้าคะ!” อิงอิงคุกเข่าตรงหน้าโจวเจ๋อ มองโจวเจ๋อนั่งพิงรากไม้ เกือบจะร้องโฮออกมาอยู่แล้ว

ทนายบ้า เป็นเพราะเจ้าคุณแท้ๆ ปล่อยให้เถ้าแก่มาที่นี่ และยังสั่งให้ผีสิงร่างเถ้าแก่ ตอนนี้เถ้าแก่มีสภาพเป็นแบบนี้แล้ว จะทำอย่างไรดี!

อิงอิงร้อนใจอย่างยิ่ง และไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี สั่งให้เธอต่อสู้หรือชงกาแฟยังพอไหว แต่อย่างอื่นเธอทำไม่เป็นจริงๆ

และโจวเจ๋อที่ยังเอาแต่กอดกระติกน้ำต่อไป กอดแน่นมาก สายตาเหม่อลอย รูม่านตาค่อยๆ แผ่ขยาย ตอนแรกโจวเจ๋อยังพอได้ยินเสียงที่ร้อนใจของอิงอิง แต่ต่อจากนั้นในหูของเขาก็เต็มไปเสียงของสายฝนอย่างช้าๆ หมอกที่อยู่รอบๆ เหมือนจะหายไปในชั่วพริบตา เหลือเพียงสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักหน่วง!

ดินเลน น้ำป่า ปลิง ศพ ตรงหน้าของโจวเจ๋อเกิดภาพเหล่านี้ลอยขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง วินาทีนี้เขาเหมือนกลับเข้าไปใน ‘ความฝัน’ อีกครั้ง ช่วงสุดท้ายที่สำคัญ หัวหน้าเหนื่อยแล้ว ฝืนต่อไม่ไหว นั่งพิงต้นไม้ใหญ่ เดินไม่ไหว รอคอยความตาย ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนย้อนกลับไปจุดเดิม การตื่นขึ้นระยะสั้นในระหว่างนี้กลับเหมือนฝันช่วงสั้นๆ มากกว่ายิ่งทำให้ความฝันสั้นลง