ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 626

ตอนที่ 626 สบายจัง!

ตรงลานปิ้งย่างบนดาดฟ้าลานปิ้งย่างเหลือคนไม่กี่คนแล้ว คนที่หาไม่เจอ หาคู่ไม่ได้ จึงขี้เกียจนั่งเป่าลมหนาวบนดาดฟ้าอีก จึงลงไปข้างล่างหาที่อบอุ่นแทน ทนายอันนั่งดื่มเบียร์ต่อไป เขาดื่มไปเรื่อยๆ แล้วกวาดตามองไปรอบๆ กลับพบว่าลานปิ้งย่างตรงนั้นมีผู้หญิงนั่งอยู่คนหนึ่ง เธอกำลังนั่งปิ้งแผ่นหมั่นโถวกินคนเดียว และไม่รู้ว่าเธอมาตั้งแต่เมื่อไร แต่ไม่ว่าอย่างไรตอนแรกทนายอันมองไม่เห็นเธอ

หญิงสาวใส่เสื้อกันหนาวขนเป็ดสีชมพู รูปร่างเล็ก ใบหน้างดงาม นั่งปิ้งแผ่นหมั่นโถวอยู่ตรงนั้นคนเดียวอย่างตั้งใจ จากนั้นคีบขึ้นมาหนึ่งชิ้นอย่างระมัดระวังแล้วนำมาเป่าที่ปาก แล้วจึงเปิดฟันหน้าเล็กน้อยกัดเข้าไปหนึ่งคำ เธอยิ้มอย่างพอใจขณะที่กินมัน น่ารักเป็นอย่างมาก

ทนายอันที่มองฉากนี้กลืนน้ำลายโดยไม่รู้สึก เขาหิวมากจริงๆ แต่ไม่ได้อยากกินแผ่นหมั่นโถว ก่อนที่จะมาร้านหนังสือ จริงๆ แล้วทนายอันใช้ชีวิตตามอำเภอใจอย่างมาก เขาไม่เคยปิดบังความต้องการทางเพศของตัวเองเลย แต่เขาไม่ได้ปล่อยตัวติดดินเหมือนนักพรตเฒ่าขนาดนั้น ตอนนั้นเป็นเพราะกินไม่ได้นอนไม่หลับ ดังนั้นจึงต้องระบายผ่านส่วนตรงส่วนนั้น แต่ตอนนี้แก้ปัญหาการกินและนอนได้แล้ว และเรื่องแบบนั้นกลับช่างเลือกกว่าแต่ก่อน

ผู้หญิงทั่วไปไม่ถูกใจเขา โชคดีที่เหล่าอันก็มีประสบการณ์เยอะ ไม่ใช่มือใหม่อะไร ถ้าหากมองข้ามอาการบาดเจ็บใต้ร่มผ้า อย่างน้อยมองจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้วถือว่าพอใช้ได้ ผู้หญิงหลายคนตอนนี้ชอบสไตล์ลุงเหมือนอู๋ซิ่วปัว

พ่อของร่างนี้ตอนแรกไปจีบลูกคุณหนูบ้านรวยจากนั้นจึงถูก ‘ลอบฆ่า’ ดังนั้นจึงได้ของดีสืบทอดมา ทนายอันดูนาฬิกาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกประหม่าตื่นและวิตกกังวลเล็กน้อย ถึงแม้จะเป็นมือเก๋า เมื่อคิดว่าไม่เพียงแต่ต้องนัดสำเร็จยังแต่ต้องทำให้เธอยอมนอนกับตัวเองด้วย ก็รู้สึกถึงความท้าทายอย่างยิ่ง แต่ยิ่งคิดแบบนี้ก็ยิ่งทำให้คนรู้สึกตื่นเต้นอยากลอง เขาลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างๆ หญิงสาว

หญิงสาวมองทนายอันหนึ่งที ชี้ไปที่แผ่นหมั่นโถวที่อยู่บนเตาปิ้ง แล้วถามอย่างน่ารักมาก “คุณกินไหมคะ”

ทนายอันพยักหน้า หญิงสาวจึงหยิบจานพลาสติกหนึ่งใบคีบแผ่นหมั่นโถววางลงไป แล้วยื่นให้ทนายอัน ทนายอันใช้มือรับโดยตรงใส่ปากกัดหนึ่งคำและค่อยๆ เคี้ยวมัน

“อร่อยไหมคะ”

“อร่อยครับ จำได้ว่าตอนเด็กตอนที่อยู่ในประเทศจีน คุณย่าจะทำหมั่นโถวย่างให้กินทุกปี”

หญิงสาวยักไหล่ แล้วกินหมั่นโถวของตัวเองต่อ

“คุณเป็นคนที่ไหนครับ” ทนายอันถาม

“คุณลองเดาสิคะ”

“คนหางโจว” พูดจบทนายอันแอบนำกระเป๋าสตางค์ของเธอยัดกลับไปในกระเป๋าของเธออีกครั้ง

“ว้าว คุณเดาถูกได้ยังไงคะ เดาได้แม่นมาก” หญิงสาวแปลกใจอย่างยิ่ง

“ฟังสำเนียงออกครับ อาจจะเป็นเพราะว่าผมอยู่ต่างประเทศตลอด จึงไม่มีสำเนียงถิ่นแล้ว แต่ยังพอฟังออกบ้าง ตอนเด็กผมเติบโตมาจากหางโจวครับ”

“อย่างนั้นพวกเราก็เป็นคนบ้านเดียวกันนะคะ ดวงสมพงษ์กันมาก”

“ใช่ครับ ดวงสมพงษ์”

“คุณมาเที่ยวที่ลี่เจียงหรือว่ามาทำงานคะ”

“มาเที่ยวครับ มาผ่อนคลาย และยังพาพนักงานของตัวเองสองสามคนมาทำสำรวจโครงการสำรวจที่นี่ด้วย”

ท้องฟ้าสวยงาม หมั่นโถวย่างหอมมาก ทนายอันกับหญิงสาวสลับกันพูดคนละประโยค ถึงแม้เหล่าอันจะเก่งในเรื่องการใช้คาถา แต่เวลาที่ปฏิบัติตัวกับผู้หญิง เขาไม่เคยใช้มันเลย เพราะไม่สนุกและดูเสแสร้งเกินไป เขาชอบใช้เทคนิคการพูด รู้สึกถึงความสำเร็จและมีความหอมหวานยิ่งกว่า อารมณ์และความรู้สึกเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว บรรยากาศกลมกลืนกันอย่างต่อเนื่อง หลังจากสิบห้านาทีผ่านไป หญิงสาวจับมือของทนายอัน แล้วเขียนตัวหนังสือตรงกลางฝ่ามือของทนายอันด้วยท่าทางที่สนิทสนม

“เดาออกไหมคะ” หญิงสาวถาม ทนายอันส่ายหน้า ใบหน้ากลับมีรอยยิ้ม เขาชอบความรู้สึกที่ไร้เดียงสาเช่นนี้เป็นที่สุด ความรู้สึกแบบนี้สามารถทำให้ตัวเองรู้สึกว่าตัวเองยังหนุ่มมาก หญิงสาวจึงเขียนอีกครั้ง “คราวนี้เดาออกแล้วหรือยังคะ”

“ไม่เหมือนตัวหนังสือ แต่เป็นตัวเลข”

“อืม อย่างนั้นฉันจะเขียนอีกรอบค่ะ” หญิงสาวเขียนอีกครั้งอย่างตั้งใจ ทนายอันชอบท่าทางน่ารักอ่อนหวานของเธอเป็นอย่างมาก

“คืออะไร” หญิงสาวเงยหน้ามองทนายอัน ใบหน้าของทั้งสองคนเข้าใกล้ชิดกันโดยไม่รู้ตัว บรรยากาศเต็มไปด้วยสิ่งที่เรียกว่า ‘ความคลุมเครือ’ กลิ่นอายของ ‘ความรัก’ คอยเรียกหาอยู่ทุกแห่งหน

“เจ็ด…”

“คือเจ็ดพัน”

“อืม หืม” ทนายอันตกตะลึงเล็กน้อย หมายความว่าอย่างไร

ผู้หญิงชี้ไปที่ริมฝีปากล่างของทนายอันแล้วพูดว่า “เจ็ดพันต่อหนึ่งครั้ง ค้างคืนคิดต่างหาก”

“…” ทนายอัน!!!