ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 628

ตอนที่ 628 สิ่งผิดปกติย่อมมีผี!

ในที่สุดโจวเจ๋อก็จึงคิดออก มีทนายอันที่ช่วยล่อตัวประหลาดสองตัวให้ตัวเองเมื่อครู่ยังอยู่ด้านล่าง โจวเจ๋อรีบวิ่งออกจากห้อง มองเห็นทนายอันกำลังเล่นเกมซ่อนแอบกับอัศวินโครงกระดูกสองคนอยู่ในลานกว้าง มือกระดูกขาวของทนายอันปล่อยหมอกสีชมพูออกมาเป็นสาย ซึ่งดูเหมือนจะรบกวนการตัดสินใจของอัศวินโครงกระดูกทั้งสอง ส่งผลให้การเคลื่อนไหวของพวกเขาช้าลง จึงทำให้ทนายอันมีโอกาสกระโดดหนีได้ทัน

แต่สิ่งที่ทำให้โจวเจ๋อรู้สึกประหลาดใจคือ กลิ่นคาวเลือดที่ได้กลิ่นตั้งแต่อยู่ในห้อง หลังจากตัวเขาเดินออกมากลับยิ่งฉุนมากขึ้น เห็นได้ชัดว่า ลูกค้าที่พักอยู่ในโฮมสเตย์แห่งหลังนี้หลายคนน่าจะถูกฆ่าเสียชีวิตแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสิ่งอัปมงคลใด ถึงแม้จะก่อกวนอยู่ในโลกมนุษย์ แต่ส่วนมากจะพิถีพิถันกลัวจะสร้างบาปกรรมให้ตัวเอง คนที่ไม่ยี่หระต่อสิ่งใดกล้าปละฆ่าผู้บริสุทธิ์อย่างโจ๋งครึ่มเช่นนี้ ถือว่ามีน้อยมากจริงๆ เราทำอะไรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ล้วนมองเห็น เล่นมากไปก็จะโดนทำโทษ

พอเงยหน้า โจวเจ๋อจึงเห็นว่าเหนือโฮมสเตย์แห่งนี้ถูกปกคลุมด้วยแหสีดำหนึ่งชั้น ถูกตัดขาดจากทำให้ภายนอกและภายในตัดขาดจากกัน หลอกทั้งตัวเองและผู้อื่นอย่างนั้นหรือต้องทำร้ายกันถึงขั้นนี้เชียวหรือ พอดูจากตอนนี้แล้วอัศวินโครงกระดูกเหล่านี้น่าจะได้รับการกระตุ้นจากก้อนหินสีเขียวที่ผู้หญิงคนนั้นเข้าไปขโมยในสุสาน จึงไล่ตามมาจากในสุสาน และน่าจะอาศัยการทำงานตาม ‘สัญชาตญาณ’ ที่กำหนดคิดไว้ล่วงหน้า ดังนั้นจึงไม่กลัวและกังวลอะไรเลย

ถ้าหากมีคนคอยควบคุมจะต้องไม่กล้าฆ่าคนธรรมดาแบบนี้แน่นอน สิ่งนี้ทำให้โจวเจ๋อนึกถึงเจ้าโง่ที่ปรากฏตัวครั้งที่แล้ว “สาร…เลว…”

‘ปัง!’

ตอนที่โจวเจ๋อยังไม่ทันลงมาข้างล่าง ประตูใหญ่ของโฮมสเตย์ถูกเปิดออกกะทันหัน อัศวินโครงกระดูกสี่คนขี่ม้าพุ่งเข้ามาโดยตรง ทนายอันงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อเงยหน้ามองพบว่าเถ้าแก่ยืนอยู่ตรงนั้น จึงรีบร้องขอให้ช่วย “เถ้าแก่ ผมต้านไม่ไหวแล้ว!”

“สววรรค์และโลกไร้ขอบเขต จิตใจลึกล้ำคือธรรมมะ!” บนขอบกำแพง สวี่ชิงหล่างท่องคาถา ขณะเดียวกันได้กัดปลายลิ้น จากนั้นจึงพ่นเลือดที่ปลายลิ้นไปบนดาบเหรียญทองแดง “ไป!” ดาบเหรียญทองแดงกลายเป็นลำแสงหนึ่ง ตัดศีรษะด้านหลังหน้าอกของอัศวินเหล่านั้นทันที ‘ปึ้งๆๆๆ!’ เสียงลมรั่วดังติดต่อกัน อัศวินโครงกระดูกทั้งหกคนที่อยู่ข้างล่างสลายกลายเป็นฝุ่นผง กองอยู่บนพื้น

“จริงๆ เลย!” ทนายอันอ้าปากหวอทมองสวี่ชิงหล่างที่นั่งยองๆ อยู่ริมบนกำแพง แล้วพูดด้วยความทึ่งว่า “คุณบรรลุอีกแล้วเหรอ” เก่งจริงๆ!

“คอยสังเกตมาพักหนึ่งแล้ว” สวี่ชิงหล่างกระโดดลงมาจากกำแพง แล้วอธิบายว่า “สายตาของผมค่อนข้างดีสามารถมองเห็นเส้นไหมที่อยู่หลังศีรษะของพวกเขาได้”

นับตั้งแต่ที่บังคับพยายามผนึกพลังของเทพเจ้าแห่งท้องทะเลส่วนหนึ่งไว้ในร่างกายแล้ว นัยน์ตาของสวี่ชิงหล่างจะกลายเป็นนัยน์ตาของงูเป็นบางครั้ง จึงมีความรู้สึกไวต่อสิ่งที่ผิดปกติสูงมาก

“ผมก็ว่าอยู่ แม่งไอ้พวกนี้เป็นหุ่นเชิดนี่เอง ต่อสู้ยังไงก็ไม่มีประโยชน์” ทนายอันเดาะปากเสียงดัง ก่อนหน้านี้เขาเห็นเถ้าแก่เปิดโหมดผีดิบ ยังจัดการอัศวินโครงกระดูกพวกนี้ไม่ได้เลย แน่นอนว่า จริงๆ แล้วสิ่งเหล่านี้หากจะพูดถึงความแข็งแกร่งอันที่จริงก็ไม่ได้แข็งแกร่งนัก ถึงแม้จะเป็นในหมู่หุ่นเชิดด้วยกัน ก็แต่ไม่ถือว่าเป็นสิ่งที่มีตัวตนอันน่าทึ่ง เพราะจุดอ่อนของพวกเขาชัดเจนเกินไป

จากนั้นสวี่ชิงหล่างจึง ‘ฟึบ’ จัดการไปเลยหกคน และอีกฝ่ายก็ไม่มีเวลาตอบโต้ แต่ถ้าหากอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด อาศัยร่างของหุ่นเชิดนี้ ไม่แน่อาจจะมีผลกระทบที่น่ากลัวกว่ามากกว่านี้ อย่างน้อยที่สุด ก็รับมือกับคนทั่วไปได้อย่างไม่มีปัญหา

โจวเจ๋อนำคำพูดของผู้หญิงคนนั้นมาเล่าอีกรอบ แล้วจึงพูดถึงประสิทธิภาพของก้อนหินสีเขียวอีกหนึ่งรอบ

“สิ่งนี้มีไว้ใช้เฝ้าสุสานเหรอ” ทนายอันยื่นเท้าเตะไปที่ชุดเกราะ ด้านในของชุดเกราะมีอักขระที่ปลุกเสกแล้วโดยเฉพาะ หลังจากเส้นไหมนั่นถูกสวี่ชิงหล่างตัดขาด อักขระถูกทำลาย ชุดเกราะจึงกลายเป็นเหล็กธรรมดา “ตัวเร่งความซวยนี้ หากใครเข้าไปในสุสานแห่งนี้ พกเครื่องยิงจรวดไปด้วยก็ไม่มีประโยชน์ เพราะพวกมันสามารถทะลุกำแพงได้ และตรงชั้นสองนั่น ตอนที่ผมฉันลงมา คู่รักคู่ทรหดที่กำลังสื่อสารกันอยู่บนเตียง ถูกแทงติดอยู่ด้วยกันเหมือนขนมเสียบไม้ถังหูลู่ติดอยู่ด้วยกัน”

“คุณไม่ได้ไปผ่อนคลายเหรอ” สวี่ชิงหล่างถาม

“เหอะๆ” ทนายอันหัวเราะเย็นชา “ผมเงยหน้ามองปรากฏการณ์ดวงดาวตามหลักโหราศาสตร์ รู้สึกว่าจะเกิดเรื่องในคืนนี้ จึงระวังตัวอยู่ตลอดเวลา” แต่จริงๆ แล้วในใจคิดว่า เขาอันปู้ฉี่ถึงแม้จะไม่ขาดเงิน แต่สามารถทำสิ่งที่ผิดศีลธรรมก่อกวนสภาพแวดล้อมของตลาดได้

สวี่ชิงหล่างเหมือนจะนึกอะไรออกจึงถามว่า “ เถ้าแก่ คุณบอกว่าพิษผีดิบในของหินก้อนนั้นใช้ได้ผลกับคุณ อย่างนั้นก็เท่ากับยาบำรุงใช่ไหม”

โจวเจ๋อหรี่ตาเล็กน้อย เขาเข้าใจความหมายของสวี่ชิงหล่างแล้ว อันที่จริงเขาได้คาดเดาถึงเรื่องนี้แล้ว แต่อยากให้มั่นใจกว่านี้ “ยังต้องดูว่าก้อนหินพวกนั้นมีเท่าไร ถ้าหากมีนิดหน่อยก็ปล่อยให้วางไว้เป็นของล้ำค่าอยู่ที่นั่นแค่นิดหน่อย ไม่มีประโยชน์อะไร”

“มีเยอะมาก มีทั่วทั้งหุบเขา สุสานหลักก็อยู่บนหุบเขานั่้น หินประเภทนี้มีอยู่ทุกที่ในที่แห่งนั้น จะหยิบอย่างไรก็ได้!” ผู้หญิงเอ่ยทันที ดูเหมือนเธอจะตื่นเต้นเกินเหตุ

โจวเจ๋อไม่ใช่เด็กวัยรุ่นที่ไม่รู้ความ การสื่อสารกับคนยังต้องระวังอยู่บ้าง นับประสาอะไรกับผี

“คุณวิ่งไปทำอะไรที่นั่นตอนว่างเหรอ” อันปู้ฉี่ถามพลางหัวเราะเหอะๆ ถาม แต่ดวงตาคู่นั้นกลับจ้องมองผู้หญิงคนนี้ตลอดเวลา

“นี่คือเรื่องที่ฉันกับผู้จับกุมอีกคนหนึ่งได้ตกลงกัน เขาต้องการสิ่งนี้ ฉันจึงช่วยไปเอามาให้เขา จากนั้นเขาจะจ่ายค่าตอบแทนให้กับฉัน”

“ค่าตอบแทน เงินกระดาษเหรอ”

“เขากับฉันเดินสายเดียวกัน เขาสามารถช่วยสร้างกระดูกให้ฉันได้” ผู้หญิงตอบ

“อ้อ” ทนายอันพยักหน้า รู้สึกน่าเบื่ออยู่บ้าง เขาไม่ค่อยสนใจเรื่องของยมทูตกับผู้จับกุมในเมืองลี่เจียงเท่าไร แต่ก็ยังถามต่อ “แล้วเขาล่ะ”