ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 64

ตอนที่ 64 รับใบรับรอง!

หญิงสาวชี้ไปที่โจวเจ๋อและกรีดร้องเสียงดัง แต่โชคดีที่เดิมทีเธอบ้าไปแล้วและยังมีบุคลิกแตกต่างกันนั่นอีก ดังนั้นสำหรับโจวเจ๋อแล้ว สิ่งที่เรียกว่า ‘ข้อกล่าวหา’ นี้ไม่มีผลเลยแม้แต่น้อย

ไม่มีใครจะเชื่อสิ่งที่คนผิดปกติทางจิตพูด

อีกทั้งถึงแม้คนปกติจะเป็นคนพูดก็ตาม ก็จะถูกมองว่าเป็นความผิดปกติทางจิต

แต่คำพูดเหล่านั้นที่เด็กสาวใช้น้ำเสียงร้อง ‘การละเล่นของเด็ก’ มาทั้งหมดก่อนหน้านี้ ถ้ามองจากสายตาของคนอื่น อาจถือว่าสะเปะสะปะไม่เข้ากัน และเป็นเสียงลือเสียงเล่าอ้าง แต่ในหูของโจวเจ๋อนั้นกลับฟังออกถึงรสชาติที่ไม่ธรรมดา

สิ่งที่เธอร้องนั้น มันคือบทสรุป!

บทสรุปที่เรียกว่าเป็นการสรุปชีวิตของคนในรูปแบบของบทกวีอย่างย่อๆ ออกมา ชี้ขาดอดีตของอีกฝ่าย และชี้ขาดอนาคตของอีกฝ่าย

ตัวอย่างเช่น ‘หนึ่งคล้อยสองสั่งสามร้างลา แสนโศกากลับจินหลิงยิ่งโศกตรม’ ใน ‘ความฝันในหอแดง’ เป็นคำตัดสินของหวังซีเฟิ่ง

ชีวิตแห่งความเหงาโดดเดี่ยวและเป็นม่าย เป็นบททดสอบชีวิตคู่ ตรากตรำงานหนักลำบากชั่วชีวิต เพียงเพื่อชุดแต่งงาน

ภรรยาจากลูกพลัดพราก ญาติใกล้ชิด สหายสนิท ตีตัวออกห่างแสนเจ็บปวด!”

ที่พูดถึงนั้นคือหวังเคอ หวังเคอและตัวเองโตขึ้นมาในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยกัน ความหมายในที่นี้คือพ่อแม่ของหวังเคอเสียไปแล้ว หลังจากที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ยุ่งกับอาชีพของตัวเองไม่สนเรื่องอื่น ๆ สำหรับประโยคสุดท้ายนั้นก็เข้าใจได้ง่ายมาก ภรรยาหนีลูกพลัดพราก

โจวเจ๋อรู้สึกว่าหวังเคออาจจะสังเกตเห็นภรรยาตัวเองมีคนอื่นอยู่ข้างนอก แต่เขาเลือกจะไม่แตกหัก นอกจากนี้ลูกสาวของเขาก็ถูกยมทูตเลือกใช้เป็นร่าง

และหลังจากนั้นบทสรุปที่เด็กสาวร้องเพลงให้ตัวเองก็คือ

อยู่ลำพังอย่างลำบากไร้ที่พึ่งตั้งแต่เด็ก หวาดผวาโดดเดี่ยว

ปีนป่ายไปจนได้เลื่อนยศตามขั้นบันได กลับลงเอยตายก่อนวัยอันควรและตกลงไปในใต้พิภพ น่าเศร้าจริงๆ…

ความหมายคือตัวเองเป็นเด็กกำพร้า หลังจากโตเป็นผู้ใหญ่ พึ่งพาความสามารถของตัวเอง จนบรรลุไปถึงตำแหน่งผู้อำนวยการแผนกตั้งแต่อายุยังไม่ถึงสามสิบปี เมื่อท้องฟ้าตั้งตรงกลับประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิต

ส่วนเกิดมาพร้อมกับเรือนร่างที่ดี แต่ภายในเต็มไปด้วยหญ้านั้น หมายถึงความล้มเหลวของสวีเล่อที่รูปลักษณ์ภายนอกดูดี ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ถูกพ่อแม่ตระกูลหลินเลือกไปเป็นลูกเขยจำเป็น

‘หญ้า’ ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงขโมยขโจร แต่หมายถึงสวีเล่อคนนั้นที่นอกจากจะเติบโตมาพอดูดีสักหน่อยแต่จริงๆ แล้วท้องเต็มไปด้วยฟาง

‘ถึงจะเกิดมาพร้อมเรือนร่างที่ดี แต่ท้องก็เต็มไปด้วยหญ้า’ ประโยคเดิมเป็นการประเมินคุณค่าของเจี่ยเป่าอวี้ใน ‘ความฝันในหอแดง’

จริงแล้วโจวเจ๋อรู้สึกว่าในบทสรุปของสวีเล่อนั้นเหมาะสมมาก ตระกูลหลินรวยและก็รวยมากจริงๆ ในฐานะลูกเขยจำเป็น ถ้าสวีเล่อต้องการเริ่มต้นธุรกิจหรือทำกิจการอะไรก็ไม่น่าจะยาก แต่ผู้ชายคนนี้ก็เหมือนเด็กเนิร์ดที่ทำร้านหนังสือที่จะเสียเงินอย่างเดียว

แน่นอนว่าที่เสียงเพลงสะดุดและความตื่นตระหนกครั้งสุดท้ายของเด็กสาว เป็นเพราะเธอเห็นทั้งสองชีวิตในร่างของตัวเองจริงๆ

หนึ่งคือร่าง อีกหนึ่งคือวิญญาณ

ในชั่วพริบตา เธอก็เข้าใจได้ว่าเธอเจอผีเข้าแล้ว

นี่ทำให้โจวเจ๋อยิ้มเล็กน้อย พอพูดอย่างนี้แล้ว เด็กสาวตรงหน้าคนนี้ไม่น่าจะมีผีสิงร่างประการใด

ตัวเองยังไม่ถึงขนาดที่ทำให้ผีตนหนึ่งตกใจจนฉี่ราดเหมือนกับน้องสาวภรรยาอย่างนั้น

พี่เลี้ยงทั้งสองรีบตรงเข้ามาล็อกตัวเด็กสาวในทันที และปลอบประโลมเธอไม่หยุด

หวังเคอก็เข้าไปใช้วาจาในการชักจูง

โจวเจ๋อมองไปรอบๆ นี่น่าจะเป็นห้องส่วนตัวแต่เดิมของเด็กสาว ธีมสีชมพูและเตียงเจ้าหญิง มันอบอุ่นและน่ารักมาก แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้เจ้าของของมันอยู่ในสภาพที่บ้าๆ บอๆ

สิ่งที่ทำให้โจวเจ๋อแปลกใจเล็กน้อยคือ ในเมื่อเด็กสาวคนนี้ไม่ใช่ผี แล้ว ‘การละเล่นของเด็ก’ ที่เธอเพิ่งร้องและบทสรุปที่แม่นยำนั้นมาจากไหนกันแน่

‘การละเล่นของเด็ก’ เป็นเพลงพื้นบ้านของทงเฉิง ตอนนี้ก็มีคนเฒ่าคนแก่ฟังอยู่บ้าง แต่คนหนุ่มคนสาวอาจจะไม่เคยได้ยินเสียด้วยซ้ำ เด็กสาวคนนี้ร้องได้อย่างมืออาชีพมาก

เป็นไปได้ไหมว่าบุคลิกภาพใหม่ถูกสร้างขึ้น หลังจากการหลอมรวมที่ไม่สับสนปนเปของทั้งสองบุคลิก และทำให้บุคลิกภาพนี้มีความสามารถพิเศษนี้หรือไม่

ผู้คนมักพูดว่าอัจฉริยะกับคนบ้าจริงๆ แล้วมีเพียงเส้นบางๆ กั้นไว้

แต่คิดๆ ดูแล้วก็เหมือนว่าจะไม่ถูก แต่ก็ไม่รู้ว่าตรงไหนที่ไม่ถูกกันแน่

“คุณผู้ชายล่ะ”

ในเวลานี้ จู่ๆ เด็กสาวก็พูดอย่างสงบนิ่ง เธอผลักพี่เลี้ยงที่อยู่ข้างๆ ออกไป แล้วลุกขึ้นยืน

“สามีฉันกลับบ้านหรือยัง”

หวังเคอชะงักค้างอยู่กับที่

โจวเจ๋ออ้าปากค้างเล็กน้อย

บทบาทเปลี่ยนไปแล้วเหรอ

เปลี่ยนไปเป็นบุคลิกของแม่งั้นเหรอ

“อาชิว ผมอยู่นี่” ในตอนนี้เองคุณเจิ้งก็เดินเข้ามา จากนั้นส่งสัญญาณให้กลุ่มคนออกไปก่อน เขาต้องปลอบ ‘ภรรยา’ ของตัวเอง

เมื่อเดินไปที่ระเบียง โจวเจ๋อก็จุดบุหรี่หนึ่งมวน

“มันเกิดอะไรขึ้น” หวังเคอถามขณะยืนอยู่ข้างโจวเจ๋อ ความหวังของเขาอยู่ที่โจวเจ๋อ

โจวเจ๋อส่ายหน้า “ไม่ใช่ผีสิงร่าง”

“มันเป็นปัญหาทางจิตจริงๆ เหรอ” หวังเคอเม้มริมฝีปากที่แห้งแตกของเขา เขาในตอนนี้ขึ้นขี่บนหลังเสือแล้วหล่ะ

อันที่จริงถ้าเขายึดถือหลักการของแพทย์ในการบำบัดเด็กสาวตั้งแต่แรก เรื่องราวน่าจะไม่กลายเป็นอย่างนี้ในตอนนี้

แต่ตอนนี้มาพูดแบบนี้ก็สายเกินไปแล้ว

แต่ว่าจริงๆ แล้วนี่ไม่นับว่าเป็นความผิดของหวังเคอคนเดียว ถ้าเขาอยากได้รับการสนับสนุนจากนักลงทุน จะพยายามเอาใจนักลงทุนเป็นธรรมดา

นอกจากนี้ เมื่อคุณเจิ้งได้ยินว่าบุคลิกของลูกสาวเปลี่ยนไปเป็นภรรยาของเขา เขาก็เข้ามาทันที และดูจากน้ำเสียงที่เขาเรียก ‘อาชิว’ เห็นได้ว่าปัญหามากกว่าครึ่งเกิดจากตัวเขาเอง

“ห้องนี้มีไว้ทำอะไร” โจวเจ๋อชี้ไปที่ห้องข้างห้องนอนแล้วถาม ด้านในถูกคลุมด้วยผ้าชีฟองสีขาว และหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดานถูกปิดไว้อย่างแน่นหนาเช่นเดียวกัน

ไม่รู้ว่าทำไม โจวเจ๋อมักจะรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างอยู่ในนี้ ที่ทำให้ตัวเองรู้สึกไม่สบายตัว

“เป็นสตูดิโอภาพวาดของคุณผู้หญิง” พ่อบ้านหนุ่มเอ่ยขึ้น