ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 661

ตอนที่ 661 สุนัขเฝ้าบ้านที่ยอดเยี่ยมที่สุด!

โจวเจ๋อรู้สึกว่าตัวเองหลับไปนานมาก ความทรงจำของเขาเหมือนยังหยุดอยู่ในช่วงที่ถูกฟ้าผ่า ชีวิตกลายเป็นม้วนวิดีโอในช่วงนั้น ที่เดิมทีเล่นด้วยความเร็วคงที่สม่ำเสมอ แต่กลับถูกหยุดอยู่ในวินาทีนั้น เกิดลายจุดเหมือนเกล็ดหิมะมากมายนับไม่ถ้วน เสียง ภาพ ทั้งหมดทั้งมวลเข้าสู่ความบิดเบี้ยวและวุ่นวาย ถูกฟ้าผ่ามันเป็นความรู้สึกแบบนี้นี่เอง

เถ้าแก่โจวชาตินี้ถูกนำเข้าเตาเผาศพมาแล้วหลายครั้ง แต่เพิ่งถูกฟ้าผ่าเป็นครั้งแรก ตอนแรกรู้สึกถึงความแปลกใหม่ แต่รู้สึกเสียดายอยู่เล็กน้อย เพราะอยู่ใกล้เกินไป ใกล้มากไปจริงๆ ถึงแม้จะพูดว่าสายฟ้านั้นไม่ได้เล็งตรงมาที่เขา แต่เนื่องจากอยู่ใกล้เกินไป เขาไม่สามารถหลบได้ จึงโดน ‘สายฝนและน้ำค้างโปรยปรายในปริมาณที่เท่ากัน’

ฟ้าดินไร้เมตตา เห็นสรรพสิ่งเหมือนสุนัขฟาง เขาไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร ในสายตาของเขา ความดีและความเลวมันเลือนราง ตัวเล็กตัวใหญ่ ไม่มีอะไรมากไปกว่าผู้ใหญ่ใช้สายตามองมดตัวเล็กๆ

และไม่รู้เหมือนกันว่าติดอยู่นานแค่ไหนแล้ว แต่โจวเจ๋อก็ไม่ได้เหงามากขนาดนั้น เพราะสิ่งที่ติดอยู่ด้วยกัน ดูเหมือนยังมีเวลาอยู่ด้วย

ราวกับว่าตัวเองในเวลานี้กลายเป็นสิ่งที่เล็กน้อยมองไม่เห็น เล็กมากเหมือนฝุ่นผง ไม่ช้าก็จะเจอจุดจบสุดท้ายของตัวเอง นี่คือความรู้สึกที่แปลกประหลาด คล้ายกับตอนป่วยหนักกำลังจะสิ้นใจ ถ้าพูดว่าฝันนานมากจนไม่รู้วันเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ดูเกินจริงไปบ้าง แต่ถ้าบอกว่ายังพอรู้ว่าเป็นวันใดปีใด นับว่าเหมาะสมหน่อย

‘ติ๋งๆ…ติ๋งๆ…ติ๋งๆ…’ มีเสียงน้ำ และเสียงน้ำเริ่มดังมากขึ้น โจวเจ๋อเงยหน้า เหนือศีรษะของเขาเต็มไปด้วยความขาวโพลน เหมือนสตูดิโอที่สะอาดสุดๆ แต่ตอนนี้เสียงน้ำกลับดังขึ้นเรื่อยๆ เขาเห็นของเหลวสีเขียวแต่ละหยดกำลังไหลลงมา ในสายตาของเขา หรือจะพูดให้ถูกก็คืออยู่ในจิตสำนึกของเขามานานแล้ว ดูเหมือนจะมองเห็นสีสันที่แปลกตาไปเป็นครั้งแรก

ของเหลวสีเขียวไหลหยดลงมาไม่หยุด ส่งกลิ่นหอมเย้ายวน ทำให้คนหลงใหล ทำให้คนเคลิบเคลิ้ม มาพร้อมกับความรู้สึกที่โจวเจ๋อนั้นคุ้นเคย แต่ตอนที่โจวเจ๋อกำลังจะยื่นมือไปแตะของเหลว กลับพบว่าตัวเองไม่สามารถแตะต้องมันได้ พวกมันเหมือนกำลังวนอยู่รอบเขา หรือจะพูดอีกอย่างคือ พวกมันมองข้ามเขา

โจวเจ๋อรู้สึกจนใจอยู่บ้าง เขานั่งยองๆ บนพื้น เงยหน้ามองอยู่อย่างนั้น เขากำลังรอแล้วก็รอ รอความตาย รอความรู้สึกของความตาย อันที่จริงรู้สึกแย่มาก แต่ตอนนี้นอกจากรอแล้ว เขาก็ไม่มีเรื่องอื่นให้ต้องทำ

เขากระทั่งรู้สึกว่าตัวเองน่าจะตายไปนานแล้ว แต่กลับไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ตัวเองต้องค้างอยู่ที่นี่ จิตสำนึกน่าจะหายไปนานแล้ว รถเมล์เที่ยวสุดท้ายที่เป็นของตัวเอง เขารอนานแล้ว แต่พนักงานขายตั๋วก็ยังไม่มา รอแล้วรอเล่า มองดูของเหลวสีเขียวเหล่านี้ไหลซึมมาอยู่ใต้เท้าของตัวเอง คุณรู้ว่าพวกมันปรากฏตัวแล้ว คุณเห็นพวกมันเยอะแยะมากมาย แต่กลับไม่มีสักหยดที่เป็นของคุณ เหมือนกับคนที่หิวโซ มองอาหารมื้อเย็นสุดอลังการที่อยู่ข้างในผ่านกระจกกันกระสุน

โจวเจ๋อกระทั่งอยากนอนลงไป แล้วหลับตา ถือเสียว่ามองไม่เห็นอะไร ไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น นี่คือการทรมานทางจิตใจอย่างหนึ่ง สิ่งที่ตัวเขาสามารถทำได้เหลือเพียงความหมดอาลัยตายอยาก โชคดีที่ก่อนที่เขาจะหมดอาลัยตายอยาก ของเหลวสีเขียวหยดหนึ่งหยดลงบนหน้าผากของเขาเหมือนบริจาคทาน โจวเจ๋อสูดลมหายใจลึกๆ ทันใดนั้นรู้สึกว่าท้องฟ้าสดใส

ก้าวแรกมักยากเสมอ ตอนที่ของเหลวสีเขียวที่อยู่รอบๆ เริ่มเปลี่ยนจากลำน้ำเล็กๆ ที่ไหลเอื่อยกลายเป็นสายน้ำที่ไหลเชี่ยว หยดที่สอง หยดที่สาม หยดที่สี่… เถ้าแก่โจวรู้สึกว่าตัวเองเหมือนขอทานถือถาดพลาสติกนั่งอยู่ใต้สะพาน รอคนใจดีหลอกง่ายเดินผ่านมาให้เงินตัวเองสักหยวนสองหยวน แต่อย่างน้อยก็ยังสะสมได้เยอะ ตอนที่หน้าผากของตัวเองกลายเป็นสีเขียวนั้น โจวเจ๋อหลับตาอย่างห้ามใจตัวเองไม่อยู่ เขาเหมือนจะสัมผัสได้ถึงสายลม และเหมือนจะสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิ นี่คือการแสดงออกให้เห็นว่าจิตสำนึกกำลังฟื้นตัวและกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม

‘ซู่ๆๆ…’ เหมือนเปิดประตูน้ำปล่อยน้ำออกมา เกลียวคลื่นที่มาพร้อมกับคลื่นแห่งความสุขกระแทกเข้ามาไม่หยุด ตอนที่ความสุขมาหาคุณ เป็นความรู้สึกของความสุขแบบไหน เถ้าแก่โจวรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขจนแทบจะเป็นลม เขาเริ่มลอยล่อง และเริ่มไหวเอน เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนอยู่ในทะเลที่เต็มไปด้วยไวน์แดง ล่องเรือพัดปลิวไปตามสายลม เรืออยู่คือความสุข เรือไม่อยู่ยิ่งเป็นความสุข เอาอีก ขอแรงกว่านี้ อย่าหยุด!

นี่คือความคิดที่อยู่ในใจของโจวเจ๋อตอนนี้ เขากระหายมานานแล้ว และหิวมานานเช่นกัน ครั้งนี้เขาจะกินให้อิ่มหนึ่งมื้อ ในจิตสำนึกของเขา เกิดความรู้สึกอบอุ่น ทำให้คนรู้สึกสบายยากที่จะควบคุมตัวเอง ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ลืมตา แต่ตรงหน้ากลับปรากฏลำแสงสีขาว และแสงนี้ยิ่งแสบตามากขึ้นเรื่อยๆ

…

หลังจากที่แสงสว่างวาบจนถึงขีดสุด บริเวณโดยรอบกลับเริ่มปรากฏภาพอื่นขึ้นมา โจวเจ๋อเกิดความรู้สึกรอคอยขึ้นมาในใจ เพราะข้างกายของตัวเอง ไม่มีสีขาวที่ทำให้คนสิ้นหวังอีกแล้ว

ในคุกหรือในค่ายทหารมีการลงโทษให้อยู่ใน ‘ห้องกักขัง’ คนที่ไม่มีประสบการณ์มาก่อน ยากที่จะจินตนาการว่าเป็นความทรมานแบบไหน แต่ช่วงที่ผ่านมาโจวเจ๋อได้เพลิดเพลินไปกับ ‘การกักขัง’ ระดับประธานาธิบดีสุดหรูมาตลอด

มีสายลมแล้ว และสายลมก็แรงมาก มาพร้อมกับกลิ่นฉุนของคาวเลือด โจวเจ๋อเงยหน้า ดวงตามนุษย์มีความสามารถในการปรับตัวสูง เวลาที่คุณปิดไฟตอนกลางคืน จู่ๆ คุณจะรู้สึกว่ามืดสนิทไปทั่วห้อง แต่ไม่นานคุณจะปรับตัวอย่างช้าๆ ยังสามารถมองเห็นสิ่งของได้อยู่บ้าง เวลานี้แค่เปลี่ยนจากกลางคืนเป็นกลางวันเท่านั้น ซึ่งเป็นหลักการเดียวกัน

โจวเจ๋อรู้สึกว่าตัวเองนั่งอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง มือทั้งสองข้างกำลังยันอยู่ในตำแหน่งหนึ่ง สักพักเขาจึงมองเห็นในที่สุด เขาเห็นใต้เท้าของตัวเอง มีโครงกระดูกสีขาวมากมาย มองเห็นสองมือของตัวเองถือหัวกะโหลก ใช่แล้ว คุ้นเคยคุ้นเคยมากจริงๆ แม้แต่หินหนืดที่เดือดปุดๆ เป็นพักๆ ดูแล้วสบายตาเป็นอย่างยิ่ง ทุกอย่างไม่สามารถบรรยายด้วยคำว่าเหมือนเคยเห็นมาก่อน แต่มันเหมือนกลับมาบ้านแล้ว

นี่คือ บัลลังก์กระดูกขาว!