ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 672

ตอนที่ 672 ต่างชนิดกัน

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง” อาหงไม่อยากจะเชื่อภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างเห็นได้ชัด

โจวเจ๋อขี้เกียจพูดให้ความรู้หรือให้กำลังใจอะไรกับเธอ ไม่ว่าอย่างไรทุกคนก็ไม่ใช่คนอ่อนแอ ล้วนเป็นคนเข้มแข็งทั้งสิ้น

สำหรับยมทูตหญิงคนนี้ มีความเป็นไปได้สูงที่ความรู้สึกอันสวยงามบางอย่างถูกทำลายไป

“จริงๆ แบบนี้ก็ดี อย่างน้อยผู้ชายคนนั้นของคุณไม่ได้หาคนมาให้ดูดเลือด แต่เลี้ยงไก่เป็นฝูงอยู่ในบ้าน” พูดถึงตรงนี้ โจวเจ๋อพลันตกตะลึง เพราะเขานึกได้เรื่องหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นเป็นฝ่ายมอบกุญแจบ้านให้อาหง ถ้าอาหงเป็นผู้หญิงทั่วไป เป็นฝ่ายเข้ามาในบ้านของเขาสร้างเซอร์ไพรส์ให้เขาละก็…

“ใช่แล้ว ตอนแรกคุณคิดอยากดูดเลือดคนไหม” โจวเจ๋อมองไปที่อาหงแล้วถาม

อาหงส่ายหน้า “ไม่ค่ะ ตอนแรกฉันไม่มีความคิดชั่วแล่นอยากจะดูดเลือดเลย”

“อย่างนั้นก็แปลก หรือว่าแม่ของเขากลายพันธุ์แล้ว” ป่วยติดเตียงมานาน เมื่อสองปีก่อนอาหงยังจงใจแอบเข้ามาที่นี่ แม่ของเขาตอนนั้นยังนอนอยู่บนเตียง สภาพแห้งเหี่ยว สติฟั่นเฟือน ไม่น่าจะเสแสร้งแกล้งทำ แต่สองปีผ่านไป แม่ของเขากลับกลายสภาพเป็นอย่างนี้ ไม่เหมือนสภาพที่เกิดขึ้นมาจากสายเลือดอะไร เพราะอาหงตอนนั้นก็ได้รับความทรมานสิบกว่าปี แต่ไม่มีลักษณะการกลายพันธุ์ปรากฏ

หญิงชราคนนี้น่าจะถูกกัดในช่วงเวลาเดียวกันกับอาหง มีตัวอย่างอยู่ข้างๆ เช่นนั้นตัวอย่างนี้น่าจะเกิดอุบัติเหตุบางอย่าง และเกิดขึ้นภายในช่วงสองปีนี้

“ลูกชายของเธอเลิกงานกี่โมง” โจวเจ๋อหาว ในเมื่อลูกชายของเธอเริ่มช่วยเลี้ยงไก่ให้เธอแล้ว จึงพิสูจน์ได้ว่าลูกชายของเธออาจจะรู้เรื่องนี้ พูดจริงๆ นะ ผู้ชายคนนี้เรื่องความกตัญญูไม่มีอะไรต้องพูดถึงแม้แต่น้อย ผู้คนมักจะพูดว่าป่วยเรื้อรังไร้ลูกกตัญญู ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแต่พิชิตเรื่องนี้ได้ แถมยังพัฒนาในระดับที่สูงไปอีกขั้น เห็นได้ชัดว่า ลูกกตัญญูคนนี้รู้เรื่องพวกนี้แล้ว

“ค่ะ” อาหงพยักหน้า

“เขาทำงานที่ไหน”

“ฉัน…ฉันไม่รู้ค่ะ”

“ไม่รู้”

“ฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะ”

โจวเจ๋อหัวเราะ “ครับ อย่างนั้นก็รอเขากลับมา” อะไรที่มากกว่านี้ โจวเจ๋อไม่พูด เขาเชื่อว่า อาหงไม่โง่ขนาดนั้น ไม่ถึงขั้นจงใจไปแจ้งข่าวเพื่อสิ่งที่เรียกว่าความรักที่มืดมัว

“เถ้าแก่ จะเอายังไงกับเธอ” อิงอิงตะโกนถามโจวเจ๋อ

หญิงชราคนนั้นยังคงเตรียมท่ากระโจนเข้าหาอยู่ แต่กลัวฝ่ามืออรหันต์ของอิงอิงเมื่อครู่ จึงได้แต่ทำดวงตา ‘ฉ่ำวาว’ อยู่ตรงนั้นไม่หยุด

“เฝ้าเธอไว้”

“ได้เจ้าค่ะ เถ้าแก่”

โจวเจ๋อลงไปข้างล่าง อากาศในนี้ไม่โสภาเลยจริงๆ โจวเจ๋อไปหยิบขวดน้ำในห้องครัว นั่งลงบนโซฟา ดื่มน้ำ แล้วยกขาขึ้นมาไขว่ห้าง หยิบโทรศัพท์ออกมา บังเอิญเห็นข้อความในวีแชตพอดี เป็นทนายอันที่ส่งมา เขาบอกว่าเขากับเด็กผู้ชายตามหาตำรวจเก่าที่เกษียณอายุคนหนึ่งเจอแล้ว จึงถามเรื่องราวกับเขา แต่ต้องตรวจสอบอีกหน่อย รอเจอกันตอนเย็นอีกที

โจวเจ๋อจึงตอบข้อความว่าเขาก็เจอเหตุการณ์บางอย่างที่นี่เหมือนกัน แต่ไม่ได้เล่ารายละเอียด เพราะตอนนี้ยังไม่ได้ข้อมูลจริง แค่ตามหาผู้เคราะห์ร้ายเจออีกหนึ่งคนเท่านั้น และผู้เคราะห์ร้ายคนนี้ได้เกิด ‘การกลายพันธุ์’ แล้ว

หลังจากเหตุการณ์ผีดิบผ่านไปสิบกว่าปี จึงเกิดการกลายพันธุ์ โจวเจ๋อไม่คิดว่าเป็นผลมาจากเหตุการณ์ผีดิบในตอนนั้น มีความเป็นไปได้สูงที่จะเกี่ยวโยงไปถึงเรื่องอื่น

อาหงก็เดินลงมาข้างล่าง นั่งลงบนโซฟาที่อยู่ตรงข้ามกับโจวเจ๋อ บนใบหน้าของเธอ โจวเจ๋อไม่เห็นสีหน้าสิ้นหวังแต่อย่างใด เห็นได้ชัดว่าเธอสามารถจัดการตัวเองได้ รอจนถึงเวลาหกโมงเย็น เสียงเครื่องยนต์ดังมาจากข้างนอก หนุ่มเจ้าของบ้านกลับมาแล้ว ไม่ช้า เสียงรูดประตูดังมาจากประตูทางเข้า ประตูถูกผลักออก อาหงลุกขึ้นทันที รีบเดินเข้าไปหา

‘ตึ้งๆๆ!!’ ทันใดนั้น ผู้ชายที่เพิ่งกลับบ้านถูกทุ่มกลิ้งไปบนพื้นทันที อาหงใช้หัวเข่ากดหลังของผู้ชาย

ถุงที่ถืออยู่ในมือของผู้ชายร่วงลงบนพื้น ในนั้นมีของที่เขาซื้อกลับมาจากซูเปอร์มาร์เก็ต เวลานี้ร่วงกระจัดกระจายไปทั่วพื้น

“เป็นคุณ อาหง อาหงคุณอยู่ในบ้านของผมได้ยังไง” ผู้ชายเงยหน้า ตอนที่เขาพบว่าใครเป็นกดทับเขา เขาจึงแสดงสีหน้าดีใจออกมา

เหอะ โจวเจ๋อยิ้มมุมปากเล็กน้อย งานนี้สนุกจริงๆ โจวเจ๋อลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าผู้ชาย โน้มตัวมองเขา แล้วถามโดยตรง “คุณทำให้แม่ของคุณกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง” เขาพูดตรงประเด็น ขี้เกียจพูดจู้จี้จุกจิก

ไม่ว่าเขาจะทำให้แม่อยู่ในบ้านกินไก่กินเป็ดได้อย่างไร ไม่เกี่ยวอะไรกับคนปกติเลย และไม่พบกะโหลกและศพในบ้านของเขาอีกด้วย

“พวกคุณเป็น ผีดูดเลือด” โจวเจ๋อหันหน้าเล็กน้อยแล้วถาม

“ในบ้านของผม ติดตั้งกล้องวงจรปิด ตอนที่พวกคุณเข้ามา ผมก็รู้แล้ว” ผู้ชายเจ้าของบ้านกล่าว

อ้อ กล้องวงจรปิด เถ้าแก่โจวพยักหน้า ลืมเรื่องนี้ไปเลย

เดิมทีเขาคิดจะเป็นคนเฝ้าต้นไม้รอกระต่าย แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะถูกคนอื่นจับได้ น่าอาย น่าอายจริงๆ

“อาหง คุณอยู่ได้ ผมสามารถทำให้คุณกลายเป็นแบบผม ผมชอบคุณ คุณก็รู้ ผมสามารถช่วยคุณขอร้องนายท่านนายท่านจะตกลงยอมรับคุณอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้น พวกเราก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว”

โจวเจ๋อมองผู้ชายเจ้าของบ้านคนนี้ เขากำลังวิเคราะห์ว่าผู้ชายคนนี้โง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่ เรื่องราวในวันนี้ คนในวันนี้ ทำให้เถ้าแก่โจวรู้สึกเหมือนคนมีประสบการณ์เยอะเข้ามาอยู่ในเรื่องราวความรักใสๆ และคนที่มากประสบการณ์ก็คือเถ้าแก่โจวนั่นเอง

“พวกคุณเป็นใคร ทำไมถึงมาที่นี่ พูดมา แล้วผมจะไว้ชีวิตชีวิตพวกคุณ!” ผู้ชายที่ใส่ชุดทักซิโด้คนหนึ่งเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว แล้วก้มหน้ามองโจวเจ๋อ

“อาหง คุณถูกเขาบังคับใช่ไหม อาหง คุณรีบพูดสิ!”

ตอนนี้ ไม่เพียงแต่โจวเจ๋อเท่านั้น แม้แต่เพื่อนร่วมงานในชุดทักซิโดทั้งสามคนก็ยังมองผู้ชายเจ้าของบ้านคนนี้ด้วยสายตาที่เอาไว้มองคนโง่ บังคับเหรอ ดูเธอต่อสู้กับคุณก่อนหน้านี้แล้วดูเธอต่อสู้กับพวกเราเมื่อครู่ ก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา!

โจวเจ๋อยกมือ เอ่ยว่า “เดี๋ยวก่อน พวกเรามีอะไรเข้าใจกันผิดหรือเปล่า”

“เข้าใจผิด ไม่เข้าใจผิด จนป่านนี้แล้ว อยากจะปิดบังอะไรอีกคงเป็นไปไม่ได้แล้ว คุณอย่าคิดที่จะแกล้งโง่ต่อไป!”ผู้ชายในชุดทักซิโดคนนั้นพูดดุ

โจวเจ๋อส่ายหน้า ลุกขึ้นอย่างช้าๆ จากน้ำเสียงลอยๆ กลายเป็นเฉียบขาด “ที่ผมบอกว่าเข้าใจผิดคือ อะไรทำให้พวกคุณมีความมั่นใจมาพูดอย่างนี้ต่อหน้าผม!”

“โฮก!”

……………………………………………………………………….