ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 678

ตอนที่ 678 คุณคิดว่าผมโง่เหรอ

คนบ้านเดียวกันเจอคนบ้านเดียวกัน น้ำตารื้นทั้งสองข้าง ดังนั้นจึงทักทายกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พี่ ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง แต่โจวเจ๋อไม่ต้องถาม เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเหลือใบหน้าเพียงครึ่งเดียว และใบหน้าครึ่งเดียวนี้ ถูกแทงทะลุด้วยแท่งเหล็กอันหนึ่ง เขาใช้ชีวิตอย่างน่าอาดูร

“เจ้ากำลังสงสารข้า” คนที่ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากยิ่งให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีของตัวเอง

“เจ้ากำลังสงสารข้าจริงๆ”

โจวเจ๋อไม่ตอบ

“ทำไมถึงไม่ตอบข้า”

“ผมกลัวว่าคุณจะยืมเงินผม”

“เอ่อ…ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!!!!!”

ทนายอันมองอยู่ข้างๆ เป็นห่วงว่าเจ้านี่จะหัวเราะจนตายจริงๆ แล้วก็สุนัขเฝ้าบ้านเส้นตื้นขนาดนี้เชียว

“วางใจได้ ข้าในตอนนั้น ในเมื่อออกมาแล้ว ดังนั้นจะไม่กลับไปอีก”

โจวเจ๋อพยักหน้า

“พูดมา เมื่อกี้เจ้าพูดว่า ยังมีไอ้โง่อีกคนหนึ่งสั่งให้เจ้ามาเยี่ยมข้า เป็นไอ้หน้าโง่คนไหน”

“เป็นคุณ”

ใบหน้าครึ่งหนึ่งหลับตา พูดด้วยความสงสัย “เป็นข้าจริงๆ เหรอ”

“เป็นคุณจริงๆ”

“ข้าเป็นไอ้หน้าโง่เหรอ”

“คุณเป็นไอ้หน้าโง่”

ใบหน้าครึ่งหนึ่งพยักหน้า เหล็กที่อยู่บนใบหน้าหมุนวนหนึ่งรอบ

“ข้าสั่งให้เจ้ามาเยี่ยมข้า เจ้าก็มาจริงๆ เหรอ”

“ใช่”

“นอกจากมาเยี่ยมข้าแล้ว ยังจะทำอะไรอีก”

โจวเจ๋อรู้สึกเมื่อยแขน จึงวางซึ้งนึ่งลงไป ใบหน้าครึ่งหนึ่งถูกปิดอีกครั้ง

“เขานอนหลับอยู่ ผมอยากปลุกเขา”

“เจ้ารู้ไหมว่าปลุกเขาให้ตื่น หมายความว่าอะไร”

“ผมรู้”

“รู้แต่ก็อยากทำ” ใบหน้าครึ่งหนึ่งไม่ค่อยเชื่อ แต่แล้วก็ร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ “พวกเจ้าสองคนเดินมาถึงขั้นนี้แล้วใช่ไหม”

‘พรืด!’ ทนายอันที่อยู่ถัดไปได้ยินแล้วจึงหัวเราะออกมา จากนั้นรีบก้มหน้าทันที ใช้ปลายเท้าเขี่ยพื้นวาดเป็นวงกลม

“ทุกคนเดินทางต่างกันแต่มีเป้าหมายเดียวกัน”

“ไม่ ข้ากับเจ้าไม่เหมือนกัน ข้าเป็นอิสระ วิญญาณของข้า การใช้ชีวิตของข้า ชีวิตของข้า ร่องรอยที่ข้าเคยอยู่ความหมายที่เกิดมาของข้า ล้วนเป็นอิสระ!”

โจวเจ๋อขมวดคิ้ว ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนห้าเหมาปะทะหนึ่งเซนต์

หรือบางทีนี่คือความเชื่อเพียงอย่างเดียวที่เขามีอยู่ในตอนนี้ และเป็นการหวนรำลึกเพียงอย่างเดียวท่ามกลางช่วงเวลาที่ทรมานเหมือนอยู่ในคุกมานานแรมปีเช่นนี้ ในฐานะสุนัขเฝ้าบ้านตัวหนึ่ง เขาเคยเดินออกมาอยู่บนเส้นทางของตัวเอง หลุดพ้นจาก ‘พันธนาการ’ ของอิ๋งโกว นี่นับว่าเป็นจุดแสงที่สว่างเจิดจ้า ก็เหมือนคนที่แก่ตัวแล้ว มักจะชอบนึกถึงวันเวลาที่ตัวเองยังเป็นหนุ่มสาวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

โจวเจ๋อคิดว่าเขาอาจจะตายไปแล้ว แม้แต่ตอนนั้นที่จิตวิญญาณของเขาถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยตราประทับจิต ก็ยังสงสัยว่าตัวเขาเองได้ตายไปแล้วใช่หรือไม่ แต่ตอนนี้ถึงแม้เขาจะยังมีชีวิตอยู่ แต่ชีวิตแบบนี้ จริงๆ แล้วยิ่งเหมือนความอัปยศอย่างหนึ่ง

ใครกันแน่ที่นำเขามาวางให้โดนดูถูกอยู่ตรงนี้ เขาในตอนแรกเดินไปถึงขั้นไหนกัน ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนปราบเขาได้ และการกระทำนี้ การจัดการนี้ การดำเนินการนี้ แค่ปราบอย่างเดียวยังไม่พอ ยังมาพร้อมกับลักษณะของการลงโทษเพื่อให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อด้วยความอ้างว้าง!

“เสียดาย ตอนนี้เขาไม่อยู่ ข้ารู้สึกคิดถึงเขาจริงๆ”

“อ้อ”

“อยากจะทำให้เขาโกรธอีกครั้ง”

“เหอะ เข้าใจได้”

โจวเจ๋ออยู่ข้างๆ พลางยืดเหยียดร่างกาย เหมือนกำลังอุ่นเครื่องก่อนเรียนวิชาพละศึกษา

“เจ้ากำลังจะ…เตรียมกินข้าใช่ไหม”

โจวเจ๋อไม่พูด

“เจ้าเป็นสัตว์เดรัจฉานเหรอ ข้าเหลือใบหน้าแค่ครึ่งเดียวแล้ว”

“ผมหิวแล้ว”

ขายุงก็คือเนื้อ โจวเจ๋อไม่อยากทิ้ง ต่อให้คุณเหลือแค่ครึ่งหน้า แต่ยังมีชีวิตอยู่ได้นานขนาดนี้ จึงคุ้มค่าที่จะกิน

“จริงๆ แล้ว ข้าก็หิวเหมือนกัน”

“ผมรู้”

สิ่งที่อยู่ในภาพจิตรกรรมฝาผนัง คนทั่วไปไม่กล้าเล่นแบบนี้จริงๆ

โจวเจ๋อรู้สึกว่า ตอนแรกที่เขาพยายามดิ้นให้หลุดจากอิ๋งโกว เป็นเพราะอยากจะเป็นคนตะกละได้อย่างอิสระเสรีใช่ไหม แต่พอคิดดูแล้วกลับไม่ถูกต้องอยู่บ้าง อิ๋งโกวคงไม่เบื่อมากถึงขั้นไปยุ่งกับอาหารของสุนัขเฝ้าบ้าน

คุณจะตาย คุณจะอยู่ คุณจะหิว คุณจะอิ่ม เขาไม่สนใจทั้งนั้น

“เจ้าไม่เคยกังวลว่า ข้าก็สามารถกินคุณได้เหมือนกันเหรอ”

“เคยคิด”

“จากนั้นล่ะ”