ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 685

ตอนที่ 685 ยา!

นักพรตเฒ่ายุ่งตลอดครึ่งบ่าย ในที่สุดจึงเปลี่ยนกุญแจล็อกรหัสได้สำเร็จ เขาเดิมทีอยากจะทำตัวเป็นเด็กดีตั้งใจทำสิ่งนี้เป็นพิเศษ แต่ผลลัพธ์นั้นได้แต่พูดว่าพอๆ กับตอนที่ตัวเองซื้อเก้าอี้รถเข็นไฟฟ้าให้โจวเจ๋อในตอนแรก แต่นักพรตเฒ่าไม่ใช่คนท้อแท้ง่าย เขายังคงคิดบวกมองโลกในแเง่ดีเสมอ เต็มไปด้วยพลังงานบวก! ไม่อย่างนั้นเมื่อต้องเจออุปสรรคมากมายในชีวิต เจอเรื่องซวยมาเยอะ เขาคงอยู่ไม่ถึงทุกวันนี้ ถ้าไม่ถูกระเบิดตายก็คงระเบิดเพราะความหดหู่ไปนานแล้ว

คนทั่วไปสามารถมีชีวิตได้ประมาณเจ็ดสิบปี ก็ถือว่าอายุยืนแล้ว สำหรับนักพรตเฒ่ากลับไม่ง่ายเลย

“เขาไม่สนใจเจ้า เจ้ายังจะเข้าไปทำไม ดูเจ้าสิไม่ได้เรื่องเลย!” นักพรตเฒ่ามองเห็นเจ้าลิงของตัวเองคอยประจบเอาใจอยู่ข้างกายฮวาหูเตียวตลอด จึงรู้สึกรำคาญอยู่บ้าง

เจ้าลิงน้อยกลับไม่สนใจ วนรอบตัวฮวาหูเตียวต่อไปพลางร้อง ‘เจี๊ยกๆๆ’ สำหรับ ‘เพื่อนเล่น’ ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เจ้าลิงน้อยมีความกระตือรือร้นสูงมาก

“ถ้าเจ้าบอกว่าเจ้าชอบลิงตัวเมีย เย็นนี้พวกเราไปสวนสัตว์ด้วยกันหามาให้เจ้าสักตัวดีไหม อ้วนหรือผอม สูงหรือเตี้ย รู้หนังสือหรือทำตัวเสเพล พวกเราเดินในสวนสัตว์ตรงสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซีให้ทั่วสักรอบ จะต้องหาตัวที่เจ้าชอบได้แน่นอน แต่เจ้าดันมาชอบตัวนี้ นี่มันไม่ใช่แค่ผสมข้ามพันธุ์แล้ว”

ลากับม้าสามารถเกิดล่อได้ สุนัขไซบีเรียนฮัสกี้กับคอร์กี้ยังมีลูกด้วยกันได้ แต่ลิงกับเตียว จะมีลูกด้วยกันได้เหรอนักพรตเฒ่าขบคิดอยู่พักหนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้

“ไม่ใช่สิ นี่แม่งเป็นตัวผู้หรือตัวเมียกันแน่” นักพรตเฒ่าเพิ่งพบว่าตัวเองมองข้ามปัญหาที่สำคัญไป อย่าเพิ่งไปสนความแตกต่างของชนิดก่อน ถ้าเป็นตัวผู้ ต่อให้ชนิดและสายเลือดยิ่งใหญ่แค่ไหน ก็เข้าคู่กันไม่ได้

เขายื่นมือจับก้นของฮวาหูเตียว ตอนที่นักพรตเฒ่ากำลังจะจับฮวาหูเตียวยกขึ้นมาเพื่อดูข้างล่างว่ามันเป็นพี่ชายหรือน้องสาว ฮวาหูเตียวพลันลืมตา หันหน้าจ้องมองนักพรตเฒ่า ส่วนลึกในนัยน์ตาของมันมาพร้อมกับความเย็นชาที่ไร้จุดสิ้นสุด!

เจ้าลิงน้อยที่อยู่ข้างๆ ตกใจเหม่อ ไม่กล้าร้อง ‘เจี๊ยกๆๆ’ แล้ว

ตามหลักแล้ว ปีศาจลิงที่บำเพ็ญเพียรกลับชาติมาเกิดหลายครั้งในชาติที่แล้ว และยังได้รับมรดกจากวานรย้ายภูเขา กับปีศาจอีกตัวหนึ่งซึ่งมีสายเลือดปีศาจที่เคยปรากฏอยู่ในตำนานโบราณ ถ้าจะเปรียบเทียบกัน ยากที่จะพูดได้ว่าใครสูงกว่าหรือใครต่ำกว่ากันจริง

แต่ตอนนี้ไม่ต้องสงสัยเลย เจ้าลิงน้อยยังอยู่ในช่วงพัฒนาการเติบโตยังไม่ค่อยเข้าใจอะไร หากจะพูดถึงพลัง ฮวาหูเตียวสามารถสะบัดร่างของเจ้าลิงน้อยไปไกลครึ่งค่อนถนนได้แน่นอน

อันที่จริง ถ้าหากเจ้าตัวเล็กน่ารักนี้ไม่กลัวเจ็บ และไม่โดนเถาวัลย์มนุษย์ ‘เสียบ’ เข้ากับโจวเจ๋อพอดีตอนที่อยู่ในถ้ำ โจวเจ๋ออย่าพูดว่าจะปราบมันเลย ตอนนั้นตัวเขากับหมู่คณะจะออกมาจากถ้ำได้ไหมยังพูดยาก

แม้แต่เจ้าลิงยังกลัว นักพรตเฒ่ายิ่งไม่ต้องพูด ร่างกายของเขาเริ่มสั่นขึ้นมา แม่งเอ๊ย นักพรตเฒ่าไม่คิดว่าตัวเองกำลังหาเรื่องใส่ตัว ปกติคนที่ชอบหาเรื่องใส่ตัวมักจะรู้สึกว่าตัวเองอยู่นิ่งได้แค่ไหนก็อยู่นิ่งมากเท่านั้นแล้ว เขาแค่บ่นในใจว่าทำไมครั้งนี้เถ้าแก่ถึงนำสัตว์ปีศาจที่นิสัยเสียขนาดนี้กลับมา เจตนาฆ่า มันชัดเจนจริงๆ ไอ้ตัวนี้อยากจะฉีกตัวเขาให้ขาดเป็นแน่แท้!

“ก้นสวยจริงๆ สวยมากๆ สวยมากๆ เลย!” นักพรตเฒ่าชักมือกลับมา แล้วพูดประจบว่า “ทงเฉิงอากาศหนาวมากข้าจะทำเสื้อผ้าให้เจ้าสองสามชุด” ขณะที่พูด นักพรตเฒ่ายื่นมือชี้นิ้วไปที่เจ้าลิงที่ใส่เสื้อผ้า

“ดูสิ เสื้อผ้าแบบนี้เหมือนที่มันใส่ ข้าสามารถเลือกเนื้อผ้าที่ดีให้เจ้า เอาผ้าไหมมาทำดีไหม หนังเตียวก็ได้…”

เจตนาฆ่ารุนแรงขึ้นอีกครั้ง!

“กำเริบเสิบสาน!” เสียงคำรามทุ้มต่ำดังเข้ามา ฮวาหูเตียวตัวสั่น รีบขดตัวไปที่มุมหนึ่งของโซฟาทันที กระดกก้นของตัวเองขึ้นมา ชูสูงขึ้นและส่ายไปมา ความหมายว่า ฉันน่ารักเชื่อฟังเป็นเด็กดีมาก!

โจวเจ๋อที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จใส่ชุดกีฬาสีขาวเดินออกมา ในมือถือผ้าขนหนูเช็ดผมพลางเดินมาทางนี้ มองนักพรตเฒ่าหนึ่งที “มันเพิ่งโดนจับกลับมา ยังไม่เชื่อง คุณอย่าเพิ่งไปยั่วมัน ถ้าหากผมไม่อยู่ มันอาจจะฉีกคุณเป็นชิ้นเหมือนเครื่องในวัวหั่นบางในน้ำพริกแบบเสฉวนจริงๆ”

“จะเป็นไปได้ยังไง เป็นไปไม่ได้” นักพรตเฒ่าหัวเราะอย่างเขินอาย จริงๆ แล้ว เขารู้อยู่แก่ใจ เจ้าฮวาหูเตียวตัวนี้นิสัยไม่ดีแต่ไม่ได้โง่ มันก็ไม่กล้าฆ่าคนในร้านหนังสือมั่วซั่วเหมือนกัน

เวลานี้มีลูกค้าเข้ามาในร้านหนังสือ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีลูกค้า! อืม โจวเจ๋อสงสัยอยู่บ้าง เปิดร้านหนังสือมีลูกค้าเข้าร้านเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ ทำไมในใจของฉันจึงคิดว่า ‘ไม่น่าเชื่อ’

เจ้าลิงน้อยกระโดดไปด้านล่างโซฟา แอบหลบสายตาคนนอกอยู่กับฮวาหูเตียว จริงๆ แล้วนักพรตเฒ่าออกแบบไว้ต่างหาก ข้างๆ มีฉากกันลมและของอย่างอื่นคอยปิดเอาไว้ ก็เพราะเขารู้ว่าโจวเจ๋อชอบนอนอ่านหนังสือพิมพ์และดื่มกาแฟอยู่ตรงนี้ ดังนั้นจึงสร้างกรอบขึ้นมา เพื่อให้เถ้าแก่รู้สึกเงียบสงบยิ่งขึ้น

นักพรตเฒ่าเดินไปข้างหน้าทักทายลูกค้า แล้วเสิร์ฟกาแฟสองแก้ว

โจวเจ๋อหยิบหนังสือพิมพ์ของวันนี้ ก่อนจะเดินไปนอนบนโซฟา หลังจากไปยูนนานกลับมา โจวเจ๋อคิดถึงตำแหน่งนี้ที่สุด

นอนลงอย่างสบาย เปิดหนังสือพิมพ์ อันที่จริงไม่ต้องถือสาว่าในหนังสือพิมพ์เขียนข่าวอะไร แค่ได้ดมกลิ่นน้ำหมึกหอมๆ ก็รู้สึกเพลิดเพลินแล้วจริงๆ

ถึงแม้เรื่องอาจารย์ของสวี่ชิงหล่างจะอยู่ตรงหน้า แต่ก็รีบไม่ได้ จึงได้แต่รอเหล่าสวี่หาเบาะแสที่ชัดเจนอีกหน่อย วันหลังจะต้องมีเรื่องยุ่งแน่นอน เช่นนั้นขอนอนพักผ่อนหย่อนใจก่อนเป็นเรื่องสำคัญ

“ผมบอกคุณแล้ว นี่คือยาที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษชาวชางโจวของพวกเรา ปรุงตามตำรับยาโบราณ คุณซื้อไว้รับรองใช้ดีแน่นอน!” ในลูกค้าสองคน มีคนหนึ่งพูดเสียงดังกับอีกคนหนึ่ง

“แต่มันแพงเกินไป ผมแค่อยากถามว่าลดราคาหน่อยได้ไหม”

“ลดราคา? ผมจะบอกคุณให้นะ นี่ไม่ใช่ผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรมที่ได้จากไลน์การผลิต จะราคาถูกได้ยังไง พวกเรายังไม่ต้องพูดถึงเงินค่ายาตัวนี้ แม้แต่อะไรนะที่ฮิตกันช่วงนี้ อ้อใช่ เรียกว่าค่าสิทธิบัตร ดูสิว่าในนี้ใส่สมุนไพรล้ำค่ากี่ชนิด คุณลองคำนวณด้วยตัวเอง มันจะถูกได้ไหม”

“แต่มันแพงเกินไป เอาไปแยกขายยาก”

“จะเป็นไปได้ยังไง ยานี้ขายดีแน่นอน พวกผู้ชาย ใครไม่แคร์เรื่องนี้ ใครบ้างไม่ยอมจ่าย เวลาที่หนอนน้อยมันขึ้นสมอง จะมีสักกี่คนที่ยั้งไหว”

“แต่มันแพงเกินไป”

“ไร้สาระ แพงที่ไหน นี่คือตำรับยาโบราณ เป็นสูตรลับ ชางโจวเป็นหมู่บ้านศิลปะการต่อสู้ คุณรู้ไหม นี่คือวิธีโบราณที่รักษาสืบต่อมาในตระกูลใหญ่ ผมต้องจ่ายไปเยอะมากถึงจะเอามาได้ มันเป็นของดีจริงๆ ยาตะวันตกทำร้ายร่างกายใครๆ ก็รู้ แต่ยาตัวนี้ ไม่เพียงได้ผลดี ไม่ทำร้ายร่างกายแล้ว ยังบำรุงร่างกายอีกด้วย คนที่ให้สูตรยากับผมยังบอกว่า สมัยจักรพรรดิเฉียนหลงก็กินยานี้ทุกวัน หลงใหลในกามขนาดนี้ยังสามารถมีชีวิตอยู่จนเป็นพระเจ้าหลวงได้ ก็อาศัยมันนี่แหละ!”