ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 688
ตอนที่ 688 ความเจ็บปวดที่โดนตัดหาง
“เจ้ามาอีกทำไม”
“ข้ามาเยี่ยมเขา มาดูว่าเขาสบายดีไหม”
“เจ้าไม่ใช่คน”
“ใช่ ข้าไม่ใช่คน แต่มีผู้ชายกี่คนที่ไม่เคยฝันหวานอยากโดนจิ้งจอกยั่วยวน”
“เจ้าน่ารำคาญ”
“ก็น่ารำคาญพอๆ กับเจ้านั่นแหละ”
จิ้งจอกขาวนั่งริมหน้าต่าง หนีบบุหรี่อยู่ในมือหนึ่งมวน ใส่ชุดราตรีสมัยศตวรรษที่แล้วสุดเวอร์วังอลังการ กับสีหน้าท่าทางคล้ายเหมยเยี่ยนฟาง[1]
สาวน้อยโลลินั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือในห้องนอนของตัวเอง วางการบ้านอยู่ตรงหน้า
“นางต้องนอนก่อนสี่ทุ่ม เจ้ามา ข้าเลยต้องออกมาดูเจ้า และยังต้องช่วยนางทำการบ้านเด็กประถม”
“ข้ากลับรู้สึกว่าเจ้าสนุกมาก”
“เจ้ามองออกด้วยเหรอ”
“ใช่ มองออก แต่ข้าขอเตือนเจ้าเรื่องหนึ่ง ข้าเคยได้ยินว่ามียมทูตบางคนถูกหลอมรวมเข้ากับจิตใต้สำนึกของเจ้าของร่าง สุดท้ายตัวเองจึงกลายเป็นคนบ้า” แต่จิ้งจอกขาวไม่รู้ว่า ก่อนหน้านี้มีคนหนึ่งในทงเฉิงเป็นแบบนี้จริงๆ เกือบจะสติฟั่นเฟือน สุดท้ายจึงต้องสลายตัวอยู่ในท้องของเถ้าแก่โจว
“เจ้าไม่เข้าใจ”
“ข้าเข้าใจ เจ้าอิจฉาชีวิตของนาง ปรารถนาชีวิตของนาง กระทั่งจินตนาการว่าตัวเองจะสามารถใช้ชีวิตใหม่ด้วยวิธีนี้ได้ไหม จะว่าไป ชาติที่แล้วเจ้าขาดความรักจากพ่อแม่ ความสะดวกในการเรียนก็แย่มากใช่ไหม”
เรื่องพวกนี้ คนที่รู้มีน้อยมาก สาวน้อยโลลิเหลือบตามองที่ริมหน้าต่างหนึ่งที ไม่พูดต่อ
“ข้าแค่เดา แต่เห็นได้ชัดว่า เจ้ากำลังฝันอยู่ นี่ไม่ใช่นิยาย ‘กลับชาติมาเกิดใหม่’ อะไรแบบนั้น ความฝันนี้มันเปราะบางเกินไป ไม่คุ้มค่า”
“เจ้ามาหาตอนดึก ก็เพื่อมาคุยเรื่องจิตวิทยากับข้า”
“ไม่ใช่”
“อย่างนั้นมาทำไม”
“ข้ากลัว”
“กลัว?”
“ข้าก็ไม่รู้ว่าข้ากลัวอะไร จู่ๆ ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ก่อนหน้านี้ข้านอกจากจะมาที่นี่เป็นครั้งคราว เวลาส่วนใหญ่จะอยู่ในคลับแห่งนั้น ข้าสามารถให้บัตรสมาชิกกับเขาหนึ่งใบ เขาสามารถไปใช้บริการที่คลับของข้าได้ อยู่แถวทางด่วนตรงนั้น ติดกับหยางโจว
“ข้าขอขอบคุณเจ้าแทนเขา”
“ไม่ต้องขอบคุณ เพราะเป็นสิ่งที่สมควร”
“เจ้าเบี่ยงประเด็น”
“ข้าเบี่ยงประเด็น เมื่อกี้พูดถึงไหนแล้ว อ้อใช่ ช่วงนี้จู่ๆ ข้ารู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร กระวนกระวายใจทั้งวันทำสมาธิก็ไม่ได้”
“ตัวเองทำตัวเองตกใจเหรอ”
“ข้าเป็นปีศาจ เจ้าเป็นคนที่กลายเป็นผี จริงๆ แล้ว พูดตามความเป็นจริง เป็นปีศาจ มีตัวไหนบ้างไม่รอดตายหวุดหวิดคลานขึ้นมาจากศพของสัตว์ตัวอื่น ถ้าหากไม่มีไหวพริบหรือไม่มีสิ่งที่เรียกว่าสัมผัสที่หก คงตายไม่รู้กี่รอบแล้ว มนุษย์อย่างพวกเจ้ามักจะชอบใช้ ‘กฎของป่า’ มาแสดงความรู้สึกในบางเรื่อง แต่ข้าเติบโตในป่าเก่าแก่ ถ้าข้าไม่เชื่อสัมผัสที่หกของตัวเอง แล้วข้าควรเชื่ออะไร”
สาวน้อยโลลิส่ายหน้าเล็กน้อย “ดังนั้น เจ้ามาเพราะ?”
“ข้ากระวนกระวายใจ แต่ไม่อยากกลับเข้าไปในป่าเก่าแก่ อยากขอหลบอยู่แถวนี้พักหนึ่ง”
“ไปร้านหนังสือ?”
“คงจะอยู่ที่นี่ตลอดไม่ได้ใช่ไหมล่ะ”
“จริงๆ แล้ว ข้าไม่อยากแนะนำให้เจ้าไปร้านหนังสือ” เพราะถ้าหากเกิดเรื่องที่ทงเฉิง ร้านหนังสือเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เกี่ยวข้อง นอกจากนี้ที่ร้านหนังสือเมื่อตอนกลางวัน เถ้าแก่โจวได้บอกลูกน้องของตัวเองอย่างชัดเจนแล้วว่า อีกสักพักอาจจะเกิดเรื่องใหญ่ ดังนั้นเยวี่ยหยากับยมทูตต่างเมืองคนอื่นจึงไม่ได้กลับไป แต่อยู่ที่ทงเฉิง เตรียมตัวถูกเรียกใช้งานตลอดเวลา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล