ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 689

ตอนที่ 689 พลังที่แปลกประหลาด!

ใน ‘สวนผัก’ ติดกับร้านหนังสือ อุณหภูมิสูงเล็กน้อย รู้สึกเหมือนอยู่ในห้องซาวน่า หญิงสาวตัวดำถอดเสื้อกันหนาวใส่แค่เสื้อแขนสั้นตัวหนึ่งเท่านั้น แต่กลับยังมีเหงื่อไหลเหมือนเดิม

ตอนที่โจวเจ๋อเดินเข้ามา หญิงสาวตัวดำกำลังดึงคอเสื้อของตัวเอง ใช้พัดพัดเข้าไปข้างใน ถึงแม้จะรู้ว่าโจวเจ๋อเดินเข้ามา เธอก็ไม่ได้สำรวมอะไร ชีวิตที่ไม่มีร่องอกลึก ไม่มีอะไรต้องกลัว

โจวเจ๋อไม่ใช่คนขี้หนาว แต่ขี้ร้อน เดิมทีเขาอยากพูดว่าทำไมร้อนขนาดนี้ แต่ไม่ช้าก็เข้าใจ ก่อนหน้านี้ดอกไม้สีเหลืองดอกน้อยๆ บนเถาวัลย์เหล่านี้ ได้ดูดควันขาวเข้าไป และส่งผ่านเข้าไปยังใต้ดินโดยมีเดดพูลเป็นตัวนำแน่นอน ตามคำพูดของนักพรตเฒ่า ต่อไปร้านหนังสือไม่ต้องติดตั้งอุปกรณ์ดับเพลิงอะไรเลย

“คุณมาทำอะไร” หญิงสาวตัวดำมองโจวเจ๋อ

“ผมอยากฟื้นฟูแขนของผมกลับมา”

“อ้อ ได้”

“ผมอยากให้เร็วหน่อย”

“เร็วแค่ไหน”

“ตอนเช้าวันพรุ่งนี้ ผมอยากให้มันงอกออกมาเลย”

“ได้” ยังคงตอบอย่างรวดเร็วและรวบรัดมาก

โจวเจ๋อก็ไม่ได้ลีลา พูดตามตรงว่า “อย่างนั้นเริ่มตอนนี้เลย”

“ฉันยังพูดไม่จบ”

“ต้องการพูดเรื่องเงื่อนไขเหรอ”

“ฉันมีสิทธิ์พูดเงื่อนไขอะไรกับคุณ ฉันเป็นคนรักตัวกลัวตาย และชีวิตของฉันก็อยู่ในกำมือของคุณ คุณยกย่องฉันเกินไปแล้ว ฉันไม่กล้าทำเรื่องที่มีความเสี่ยงสูงอย่างนั้นหรอกค่ะ”

“อย่างนั้นคืออะไร”

“ถ้าอยากให้ช่วยรีบฟื้นฟูให้คุณ สามารถทำได้ค่ะ แต่ถ้าจับคุณลงไปปลูก แล้วให้เมล็ดเกิดการเติบโตในร่างกายของคุณ มันช้าเกินไป ไม่มีทางทำสำเร็จภายในเวลาที่คุณต้องการได้เลย”

“อย่างนั้นบอกวิธีทำมา”

“วิธีทำก็คือ ต้องให้ลูกชายบุญธรรมของคุณตัดแขนข้างหนึ่งของเขาออกมา แล้วปลูกถ่ายอวัยวะไปที่ร่างกายของคุณ ไม่ว่าอย่างไรแขนของเขาเป็นของที่มีอยู่แล้ว และไม่ต้องกังวลว่าจะถูกขจัดออก นอกจากนี้แขนของเขาได้ผลดีกว่าการใช้แขนของพืชแน่นอน ถ้าหากฉันเดาไม่ผิด คุณอยากได้แขนคืนเร็วขนาดนี้ ก็เพื่อรอการต่อสู้ที่กำลังจะมาถึงใช่ไหม”

“แขนของเขา” โจวเจ๋อมองไปที่เดดพูล

เดดพูลยังคงโผล่ศีรษะอยู่บนพื้นเหมือนเดิม แม้แต่ตอนที่โจวเจ๋อกับหญิงสาวตัวดำพูดคุยกัน เขาก็ยังหลับตาไม่พูดเหมือนเดิม ราวกับว่าทั้งหมดไม่ความเกี่ยวข้องกับตัวเอง

“คุณคงไม่รังเกียจใช่ไหม ก็เหมือนกับเทคนิคการโคลนนิ่งมนุษย์ มันมีมูลค่ามหาศาล สามารถนำมาใช้ตอนที่ดำเนินการปลูกถ่ายอวัยวะ อันที่จริง ฉันกลัวว่าคุณจะกังวลว่าเขาจะใช้โอกาสนี้เข้าสิงร่างคุณ”

“คุณคิดว่าผมจำเป็นต้องกังวลไหม” ไม่ใช่การย้อนถาม แต่กำลังถามจริงๆ

หญิงสาวตัวดำส่ายหน้า มองโจวเจ๋อ “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ฉันไม่ใช่พยาธิที่อยู่ในท้องของเขานะ เหอะๆ”

“มาเถอะ ต้องเตรียมตัวอะไรบ้าง”

“คุณช่างตรงไปตรงมาจริงๆ” หญิงสาวตัวดำเอ่ยชม

โจวเจ๋อก็ไม่อธิบาย ไม่ใช่เพราะความตรงไปตรงมาอะไร แต่เรื่องของการสิงร่าง ช่วงนี้ตัวเขาประสบพบเจอมามากเกินไป เรื่องที่หลี่ซิ่วเฉิงทำไม่สำเร็จ เขาไม่เชื่อว่าเดดพูลจะทำได้ ถ้าหากเดดพูลคิดเป็นอื่นจริง ภูเขาไท่ซานที่อยู่ในส่วนลึกของจิตวิญญาณเขาสามารถบดขยี้ได้มากพอ

แน่นอนว่า สิ่งเหล่านี้ไม่ควรพูดมากเกินไป และยิ่งไม่ต้องไปต่อรองราคา จิตใจคนเรา กลัวมากที่สุดก็คือการลองใจ

ความเหนียวแต่ละชั้นเริ่มปกคลุมมือกระดูกของโจวเจ๋อ พร้อมกันนั้นยังมีกิ่งก้านสีเขียว พวกมันเหมือนหลอดเลือดที่ครอบคลุมขึ้นมาใหม่อีกครั้ง จากนั้นของเหลวสีเขียวที่อยู่ในแอ่งน้ำใต้ร่างจึงถูกดูดขึ้นมา กิ่งก้านสีเขียวเหล่านี้เริ่มขยับตัว เลือดเนื้อ หลอดเลือด ผิวหนัง เริ่มเกิดใหม่ขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด หรือควรเรียกว่า ‘การซ่อมแซม’ น่าจะเหมาะสมกว่า

หญิงสาวตัวดำคอยจับตาดูความเปลี่ยนแปลงและการพัฒนาอยู่ตรงนี้ตลอดเวลา จนกระทั่งตอนนี้ยังไม่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดใดๆ

ในความเป็นจริง วิธีแบบนี้มีไม่กี่คนที่สามารถใช้ได้ หนึ่งเป็นเพราะลักษณะพิเศษของเดดพูล มันเป็นสื่อกลางที่เหมาะสมที่สุด สองคือร่างกายของโจวเจ๋อถึงแม้จะเสียหาย แต่คุณภาพดีมาก ดังนั้นจึงต้านทานไหว

หากเปลี่ยนเป็นคนธรรมดาทั่วไป ความมหัศจรรย์อย่างการที่ได้เห็นกระดูกมีเลือดเนื้อขึ้นมา เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้

มือกระดูกสีขาวจั๊วะเริ่มมีเลือดเนื้อปกคลุมอย่างช้าๆ โจวเจ๋อกำหมัดเบาๆ ไม่รู้สึกลนลานอีกแล้ว เขาสามารถสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิของเลือดเนื้อ เพียงแต่มือยังคงเปราะบางอยู่บ้าง และยังเป็นเนื้ออ่อนอยู่ เหมือนผิวของเด็กทารกแรกเกิด นุ่มนิ่มไม่หยาบกร้านเลยสักนิด ก้นบึ้งของหัวใจรู้สึกใจหดหู่ใจอยู่บ้าง ถุงมือเหล็กของมือกระดูกขาวที่ตนเองจินตนาการไว้ หรือไม่ก็เจาะรูมือกระดูกขาวของตัวเองทำเป็นขลุ่ยเป่าตอนเย็นแบบนั้น ไม่สามารถเป็นไปได้แล้วใช่ไหม

มือกระดูกขาวฟื้นฟูเสร็จเรียบร้อย แต่นี่เป็นเพียงการสาธิตเล็กๆ ต่อไปนี้ ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือการเกิดใหม่ของแขนที่ขาดข้างนั้น!

ถ้าหากเป็นคนธรรมดาเช่นพนักงานในโรงงาน เนื่องจากทำงานไม่เหมาะสมเป็นผลทำให้นิ้วหรือฝ่ามือหรือส่วนต่างๆ ของร่างกายถูกตัดขาด ถ้าหากสามารถดูแลรักษาส่วนที่โดนตัดขาดได้อย่างเหมาะสม ส่งไปยังโรงพยาบาลที่เข้าเกณฑ์ ยังมีความน่าจะเป็นสูงมากที่จะต่อคืนได้สำเร็จ แต่หลังจากนี้อาจจะทำงานละเอียดไม่ได้อีก แต่อย่างน้อยก็ลดความไม่สะดวกในการใช้ชีวิตได้มากพอ

ทนายอันและคนอื่นๆ ตอนแรกใช่ว่าจะไม่ได้คิดถึงข้อนี้ แต่ตอนนั้นแขนข้างนั้นของโจวเจ๋อถูกพระขี้เรื้อนดึงไปจากนั้นจึงถูกฟ้าผ่าเละตุ้มเป๊ะไปพร้อมกับเขา

“เตรียมพร้อมหรือยัง ต่อจากนี้อาจจะเจ็บเล็กน้อย” หญิงสาวตัวดำพูดอย่างสะใจอยู่ข้างๆ “ปวดแสดงว่าไม่โล่ง โล่งแล้วจะไม่ปวด”

โจวเจ๋อไร้ซึ่งการตอบสนอง หญิงสาวตัวดำดูเหมือนจะติดใจ รู้สึกว่าเวลานี้ถ้าไม่หาความมีตัวตนของตัวเองคงเสียดายแย่ จึงพูดต่อว่า “ทางเข้าตอนแรกแคบ ต่อไปก็จะเดินสะดวก เดินไปสิบกว่าก้าว ก็จะเจอความสดใส”

เถาวัลย์ที่ห่อหุ้มมือกระดูกขาวของโจวเจ๋อแต่เดิมเริ่มถอยออก เกิดดอกไม้สีม่วงรอบหลุม ดูสวยงามแปลกตา ดินที่อยู่ด้านหลังของโจวเจ๋อเริ่มขยับ ศีรษะของเดดพูลโผล่ออกมาจากข้างในอย่างช้าๆ เขายังคงหลับตาเหมือนเดิม ค่อยๆ โผล่ไปด้านหลังของโจวเจ๋อ

ดินแถบนี้เหมือนเป็นสระน้ำของเขา และเขา ก็คือปลาคาร์ปที่ว่ายไปมาอยู่ในสระน้ำแห่งนี้อย่างสบาย เขามาแล้วเขากางมือออก ปลายนิ้วชี้ไปที่ต้นคอของโจวเจ๋อ โจวเจ๋อเหมือจะสัมผัสได้ แต่ไม่หันหลังกลับ เพียงแต่เอ่ยว่า “คมบังวะ” (สวัสดีตอนเย็น)

เดดพูลตัวสั่น เขาค่อยๆ ลืมตา ดวงตาสดใส ยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขาที่ชอบยิ้มอย่างคนชื่อกลับเต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้งมากกว่าแต่ก่อน เขาทำปากขมุบขมิบสองสามทีแล้วตอบว่า “คมบังวะ…” จากนั้นเขาลังเลเล็กน้อย แต่ยังเสริมอีกหนึ่งคำ “โอโต้ซัง” (พ่อ)

……………………………………………………………………….