ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 690

ตอนที่ 690 ผลการรักษาที่มหัศจรรย์!

เหล่าจางไปอาบน้ำในโรงอาบน้ำเจ้าเก่าตรงข้ามสถานีตำรวจ โรงอาบน้ำนี้มีอายุการใช้งานนานพอสมควร เหล่าจางจำได้ว่าตอนที่ตัวเองเพิ่งเป็นตำรวจ ถูกรุ่นพี่สองสามคนพามาอาบน้ำที่นี่ตอนเย็น ตอนนั้นเข้ามาที่โรงอาบน้ำอาบน้ำแล้วล้างเท้า ก็ถือว่าเป็น ‘ความเพลิดเพลินอย่างหนึ่ง’ โดยเฉพาะตอนนั้นฤดูหนาวในหอพักตำรวจไม่สามารถอาบน้ำเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นพอถึงฤดูหนาว ตำรวจหลายคนจะมาอาบน้ำกันที่นี่

แต่ชนะก็เพราะลมฝน แพ้ก็เพราะลมฝน เนื่องจากตำรวจมาอาบน้ำที่นี่กันเยอะ เป็นผลทำให้โรงอาบน้ำนี้ ‘สะอาด’ มาก เรียบง่าย ไม่มีเรื่องอย่างว่าเลยสักนิด… โรงอาบน้ำอื่นล้วนมีหมอนวดคอยให้บริการนวดหลังอยู่บ้าง แต่ที่นี่ไม่มี!

เผลอแป๊บเดียวผ่านไปนานหลายปี อุปกรณ์อำนวยความสะดวกของโรงอาบน้ำเก่าและทรุดโทรม และบริเวณนี้ยังเกิดร้านสปาหรือไม่ก็ร้านอาบอบนวดหลายแห่ง ธุรกิจมีคู่แข่งมาดึงลูกค้าไปมากมาย แม้แต่หอพักตำรวจก็ยังเปลี่ยนเป็นรูปแบบใหม่ ห้องพักเดี่ยวสามารถอาบน้ำได้ มีน้ำร้อนบริการตลอดวัน

เหล่าจางอาบน้ำแล้วออกมาเปิดตู้ พอเปิดตู้ ประตูของตู้ถูกดึงหลุดออกมาด้วยอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วจึงเดินออกมาพูดกับเถ้าแก่

เถ้าแก่ผมขาวโพลนหัวเราะ และได้แต่พูดว่าโรงอาบน้ำนี้จะเปิดใช้ถึงฤดูหนาวปีนี้แล้วจะไม่เปิดให้บริการอีก เขาจะไปอยู่บ้านพักคนชราแล้ว สุดท้ายเถ้าแก่จึงพูดอย่างปลงอนิจจังว่า “ไม่มีใครสามารถย้อนวัยกลับไปเป็นหนุ่มสาวได้อีก”

ประโยคนี้ดังก้องไปมาอยู่ในหัวของเหล่าจาง เขาเดินออกจากประตูโรงอาบน้ำ ลมหนาวพัดผ่านจนตัวสั่นไปทั้งตัว แต่กลับรู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษ

หลายครั้งเขาก็สับสน สับสนว่าเขาจะทำผลงานกับพวกโจวเจ๋อ หรือว่าจะทำงานตำรวจของตัวเองต่อไปกันแน่ ยังดีที่โจวเจ๋อไม่ทำให้เขารู้สึกลำบากใจ ในความเป็นจริง นอกจากทนายอันแล้ว คนอื่นรวมทั้งโจวเจ๋อ ไม่มีใครมองเหล่าจางเป็น ‘เป้าหมายในการลงทุน’ เลยสักนิด

แต่ในสายตาของโจวเจ๋อ ตำรวจดีเด่นขนาดนี้ ‘น่ายกย่อง’ ขนาดนี้ น่าเสียดายเกินไป ปล่อยให้เขาใส่ชุดตำรวจได้ทำในสิ่งที่ควรทำต่อไป แค่นี้ก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างยิ่งแล้ว

เหมือนตอนที่คุณเดินอยู่ริมทะเลที่มีทิวทัศน์งดงามราวกับภาพวาด แล้วเก็บขยะไปด้วย ไม่ขออะไรมากมาย ขอแค่ได้เห็นทิวทัศน์สวยงามตรงหน้าต่อไปได้เห็นภาพประทับใจต่อก็พอ

เหล่าจางเข้าไปนั่งในรถของตัวเอง ตอนที่เขากำลังจะขับรถออกไป กลับพบว่าข้างหน้ามีหัวรถของรถอาวดี้โผล่ออกมาข้างนอก เท่ากับว่าขวางทางรถออกของเขา เฮ้ ไม่รักษากฎขนาดนี้เชียวเหรอ

เหล่าจางลงจากรถ รู้สึกแปลกใจตอนที่เดินออกไป เพราะเจ้าของรถก็นั่งอยู่ในรถ กำลังหลับตาเหมือนนอนหลับอยู่ เป็นตำรวจเฉิน! เธอมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร เหล่าจางไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ใช่โจวเจ๋อ ถึงแม้จะเป็นยมทูต แต่เขาดำเนินชีวิตแบบเดิมของเขาต่อไป ไม่ต่างจากตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ อย่างมากก็แค่เปลี่ยนหน้าตา แต่เรื่องงานและการพักผ่อน ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง

ดังนั้นเรื่องบางเรื่อง คนบางคน โจวเจ๋อสามารถสังเกตเห็นความผิดปกติได้อย่างว่องไว แต่เหล่าจางยากที่จะสังเกตได้ทัน เรียกได้ว่าคนที่อยู่ในสถานการณ์มักจะสับสนมองไม่ออก

ตำรวจเฉินค่อยๆ ลืมตา เมื่อเห็นเหล่าจางยืนอยู่ข้างนอกประตูรถ เธอจึงนั่งตัวตรง ปลดล็อกประตู เหล่าจางเปิดประตูรถ แล้วเข้าไปนั่ง

“คุณขับรถเถอะ” ตำรวจเฉินชี้ไปที่พวงมาลัย ก่อนหน้านี้หลังจากเธอจอดรถก็ขึ้นไปนั่งตรงตำแหน่งข้างคนขับนานแล้ว

“คุณอยากไปเป็นเพื่อนผมเหรอ แบบนี้จะไม่ดีไหมครับ”

“ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยสบาย อยากลองรักษาด้วยคลื่นแม่เหล็กดูค่ะ”

“เอ่อ คือว่า…”

“เร็วสิคะ”

“ได้!”

เหล่าจางก็ไม่ใช่คนที่ชอบทำตัวอิดออดอะไร จริงๆ แล้วเขากลัวผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เล็กน้อย รู้สึกเหมือนผู้ชายที่ไม่บริสุทธิ์ใจที่มักจะกลัวภรรยา เมื่อมาถึงโรงพยาบาล XXX เป็นเวลาเกือบตีหนึ่งแล้ว โดยทั่วไป โรงพยาบาลปกตินอกจากรับเคสฉุกเฉิน แผนกอื่นๆ ส่วนใหญ่ล้วนเลิกงานแล้ว แต่ที่นี่ให้ความรู้สึกว่ายังคงคึกคักแม้จะเป็นเวลากลางคืน

เมื่อจอดรถเรียบร้อย เหล่าจางกับตำรวจเฉินจึงลงจากรถพร้อมกัน ตำรวจเฉินเงยหน้ามองท้องฟ้า แววตานิ่งขรึมอยู่บ้าง เหล่าจางกลับมองตึกใหญ่ของโรงพยาบาลที่ยังไฟสว่างอยู่ตรงนั้น รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง

ทั้งสองคนอยากไปลงทะเบียนผู้ป่วย แต่เคาน์เตอร์ลงทะเบียนเลิกงานนานแล้วจึงไม่มีใครอยู่ ด้านเคาน์เตอร์บริการยังมีพนักงานใส่ชุดพยาบาลนั่งอยู่ตรงนั้น คนหนึ่งกำลังโทรศัพท์ คนหนึ่งดูภาพยนตร์ในโทรศัพท์มือถือ อีกคนหนึ่งนั่งสัปหงกอยู่ตรงนั้น

เหล่าจางและตำรวจเฉินเดินเข้าไป คนที่โทรศัพท์ยังคงโทรศัพท์ต่อไป คนที่ดูภาพยนตร์ก็ยังดูภาพยนตร์ต่อ กลับกันคนที่นอนหลับกลับตื่นขึ้น เดินเข้ามาทักทายด้วยท่าทางที่งัวเงีย แสดงความรำคาญอย่างเห็นได้ชัด แต่จะโทษพวกเธอก็ไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรเวลานี้ก็ไม่ใช่เวลาทำงานปกติ

“ทั้งสองท่าน มาทำอะไรคะ” พยาบาลหญิงถาม

“ผม…ผม…” เหล่าจางอ้าปากแต่กลับหยุดพูด

“ฉันปวดเอวมาก ได้ยินคนแนะนำว่าการรักษาด้วยคลื่นแม่เหล็กในโรงพยาบาลของพวกคุณได้ผลดีมาก ดังนั้นจึงสั่งให้สามีของฉันพามาที่นี่ค่ะ เดิมทีอยากจะมาวันพรุ่งนี้เช้า แต่คืนนี้ปวดทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ค่ะ ดังนั้นจึงต้องมาตอนดึกดื่น พวกคุณตอนนี้สามารถ…”

“ได้ค่ะได้ โรงพยาบาลของพวกเราสามารถรับคนไข้ได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงค่ะ” พยาบาลหญิงนั่งลง เปิดคอมพิวเตอร์ แล้วถามในขณะเดียวกันว่า “บอกชื่อคนที่แนะนำพวกคุณให้พวกเรา รวมทั้งเบอร์โทรศัพท์ของเขาด้วยค่ะ”

เหล่าจางตอนนี้ยังหยุดอยู่ที่คำว่า ‘สามีของฉัน’ สามสี่คำนี้อยู่ พอถูกถามจึงตกตะลึงเล็กน้อย

“ลืมแล้วค่ะ ไม่ได้จำชื่อของเขา สามีคะ เขาชื่ออะไรนะคะ”

“ลืมแล้ว” พยาบาลหญิงที่อยู่ตรงหน้าตาเป็นประกายทันที พยาบาลหญิงที่ดูภาพยนตร์อยู่ข้างๆ รีบปิดโทรศัพท์ในทันใด และพยาบาลคนที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ก็รีบวางสายอย่างรวดเร็ว พยาบาลที่ดูไม่มีชีวิตชีวาทั้งสามคนก่อนหน้านี้ เวลานี้เหมือนหมาป่าหิวโหยสามตัวจ้องมองเหล่าจางกับตำรวจเฉินที่อยู่ตรงหน้า

“ใช้ของฉัน!”

“ลงทะเบียนของฉัน ระดับของฉันสูง!”

“ใช้ของฉันๆ!!!!!”

พยาบาลทั้งสามคนเริ่มหยิกกัน เพื่อแย่งโควตาคนแนะนำนี้