ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 69

ตอนที่ 69 อย่าดูถูกเด็กยากจน!

ร่างกายมีความเหนื่อยล้าอยู่บ้าง จิตใจรู้สึกงงงวย พอทิ้งก้นบุหรี่ก็หยิบเสื้อโคตมาคลุมไหล่ แล้วเดินไปตามทางแสงไฟ

โจวเจ๋อเดินอยู่บนทางสลัวขมุกขมัว

เงาหลังถูกทอดยาวมากขึ้น

ตำแหน่งทางออกของสวนสาธารณะ มีชายชราผมขาวโพลนคนหนึ่งยืนอยู่ ชายชราสวมชุดสูทยืนตัวตรงเป็นสง่าและเรียบร้อย เหมือนกับต้นป็อปลาร์ที่ยืนหยัดอยู่ในทะเลทราย

เพียงแค่เหลือบตามอง ก็รู้ว่าชายชราเป็นคนที่แต่งตัวเนี้ยบจนถึงขั้นสุดโต่งก็ว่าได้

โจวเจ๋อไม่มองเขา และได้แต่เดินไปตามทางของตัวเองต่อไป

กลิ่นแตงโมเนื้อทรายละเอียดลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ มีความหวานและความเลี่ยนอยู่เล็กน้อย กลิ่นนี้ทำให้โจวเจ๋อรู้สึกไม่สบาย เพราะเนื้อของแตงโมเป็นสีแดง ซึ่งทำให้โจวเจ๋อนึกไปถึงภาพที่ไม่มีความสุข

“ท่าน อารมณ์หดหู่เหรอ” ชายชราเดินตามจังหวะก้าวของโจวเจ๋อ เดินตามหลังห่างช่วงครึ่งตัวได้เหมาะเจาะพอดี

“นิดหน่อย” โจวเจ๋อตอบ

ทั้งสองคนเดินไปข้างหน้าต่อ เดินตามกันเป็นจังหวะ กลายเป็นความเหมือนที่พิเศษอย่างหนึ่ง

“ท่าน เป็นเพราะเจ้าลิงตัวนั้นใช่ไหม หรือว่า เป็นเพราะเด็กทารกที่ซวยไปด้วย” ชายชราถาม

โจวเจ๋อไม่ตอบ แต่เดินต่อไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

จนกระทั่งมาถึงสัญญาณไฟจราจรข้ามถนน โจวเจ๋อจึงหยุดเดินเพื่อรอสัญญาณไฟ

ชายชราก็หยุดเดินเช่นกัน

“เรื่องนี้ ไม่มีผิดถูก” โจวเจ๋อตอบ

“ไม่มีผิดถูกเหรอ” ชายชราพูดซ้ำอีกรอบ จากนั้นถามว่า “แต่ไม่ว่าเรื่องใดล้วนมีสองด้านเสมอ ดังนั้นจึงสามารถแยกแยะถูกผิดได้อย่างชัดเจน เจ้าลิงเป็นลิงที่ดีตัวหนึ่ง มันเป็นคนดีและทำความดีมากกว่ามนุษย์เสียอีก ตรงจุดนี้ ท่านก็ยอมรับ ใช่ไหมครับท่าน”

“ดังนั้น ความหมายของคุณคือ” โจวเจ๋อหยิบบุหรี่ออกมาอีกหนึ่งมวน ใช้มือบังลม แล้วจุดไฟ “ผมทำผิดเหรอ”

“กลับชาติมาเกิดสองสามรอบ ฝึกบำเพ็ญเพียรก็หลายครั้ง จนสุดท้ายเกือบจะสำเร็จ แต่ต้องล้มเหลวเพราะตัวเองช่วยชีวิตคน หากเปลี่ยนเป็นท่าน ท่านจะรู้สึกยังไง” ชายชราถาม

“ผมก็จะโกรธมาก” โจวเจ๋อตอบทันที โดยไม่จำเป็นต้องคิด

“หลังจากโกรธละ”

“ถ้าหากมีโอกาส ผมก็ฆ่ายกครัวเลย” โจวเจ๋อพ่นควันบุหรี่ออกมา

“ท่าน แนวคิดของท่านเรียบง่ายมาก” ชายชราเอ่ยวิจารณ์ “แต่ท่านกลับขัดขวางการแก้แค้นของมัน ถึงแม้ว่าท่านจะรู้ความจริงและเรื่องราวที่ผ่านมาจากปากของมันก็ตาม ท่านก็ยังจบชีวิตมันด้วยตัวเอง”

“ใช่ครับ”

“ท่านรู้สึกว่าท่านทำถูกต้องไหม” ชายชราถามอีก

“ผมพูดไปแล้ว ว่าเรื่องนี้ ไม่มีถูกผิด” โจวเจ๋อเขี่ยบุหรี่ “หากถอยออกมาหมื่นก้าว เด็ก ก็เป็นผู้บริสุทธิ์”

“ความหมายของท่าน ถ้าหากเจ้าลิงเลือกที่จะแก้แค้นสามี ท่านก็สามารถเข้าใจได้ และท่านก็อาจจะไม่เข้าไปขัดขวาง ใช่ไหมครับท่าน”

โจวเจ๋อเงียบ

“แต่สาเหตุที่สามีฆ่าลิงเพื่อเอาสมองลิงออกมา ก็เพราะอยากเอามาให้ภรรยาของตัวเองได้กิน เพื่อแก้ปัญหามีบุตรยาก” ชายชราพูดเตือน “ดังนั้น เหตุและผล แหมือนจะอยู่ที่ตัวของเจ้าลิงกับสามี แต่ต้นเหตุที่แท้จริง คืออยู่ที่ตัวของเจ้าลิงกับเด็กทารกคนนั้น”

“เหตุและผล สามารถคำนวณแบบนี้ได้เหรอ” โจวเจ๋อถาม

“ที่ผมคิด ไม่มีเหตุผลเหรอ” ชายชราย้อนถาม

“ตามหลักคำนวณของคุณ สามารถคำนวณได้ถึงเวลาอุกกาบาตพุ่งชนโลก ไดโนเสาร์สูญพันธ์ แล้วจึงเกิดสิ่งมีชีวิตแบบใหม่ แล้วก็เกิดมนุษย์วานร จากนั้นถึงมีคนกับลิง แล้วจึงเกิดเรื่องที่น่าเศร้าแบบนี้ ดังนั้น เหตุและผลก็อยู่ที่ตัวของอุกกาบาต”

“ท่านกำลังพูดตลบตะแลง นะท่าน” น้ำเสียงของชายชรา ดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนเลย มีความสงบมาก ราวกับว่ากำลังพูดปัญหากับคุณอยู่เท่านั้น

“ผมเป็นคน” โจวเจ๋อชี้ไปที่ศีรษะของตัวเอง “ผมยืนอยู่ในมุมมองของคน ผมรู้สึกว่าผมไม่สามารถปล่อยให้สัตว์ประหลาดตัวไหนเข้าไปทำร้ายคนที่โรงพยาบาลได้”

“ท่านไม่ใช่คน ท่านเป็นผี” ชายชราพูดเตือนอีกครั้ง

“ครั้งนี้ ถึงตาคุณเป็นฝ่ายพูดแชเชือนบ้าง”

“เหอะๆ” ชายชราหัวเราะ

ไฟเขียวแล้ว โจวเจ๋อจึงก้าวขาไปข้างหน้า จากนั้นชายชราก็เดินตาม

คนหนึ่งเป็นคนหนุ่มกับเสื้อผ้าขาดๆ อีกคนหนึ่งเป็นชายชราเคร่งขรึม

ทั้งสองคนเหลือเพียงเงาร่างอยู่บนพื้นเท่านั้น

“สุดท้าย เด็กก็มีปัญหา” ชายชราพูดซ้ำเติมด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ดูเหมือนว่าเวลานี้ สามารถพูดประโยคปลงอนิจจังได้ว่า ‘วัฏจักรแห่งสัจธรรมฟ้า ดูว่ามันจะปล่อยใคร’ ”

“ผมไม่เคยคิดว่าเรื่องที่ผู้ใหญ่ทำผิด จำเป็นต้องให้เด็กที่ใส่ผ้าอ้อมต้องแบกรับหน้าที่ไปด้วย”

“สมัยโบราณมีกฎนั่งด้วยกัน นี่หมายความว่ามันก็มีเหตุผลอื่น” ชายชราเอ่ยพูด

“ตอนนี้มันถูกกำจัดไปแล้ว ก็หมายความว่ามันไร้ตัวตนยังดีกว่าที่ยังมีตัวตนอยู่”

“ท่านครับ ท่านสงสารเด็กคนนั้น แล้วใครบ้างจะสงสารเจ้าลิงตัวนั้น”

“คุณสามารถไปถามบรรพบุรุษของเขาที่ภูเขาฮัวกั่วซานได้เลย”

“ดังนั้น หากจะว่ากันถึงแก่นแท้แล้ว นี่ก็คือทฤษฎีของชุมชนนิยม อย่างมากก็แค่เป็นการเปลี่ยนสีเพื่อป้องกันตัวเองในเขตที่เลือกปฏิบัติระดับภูมิภาคและการเลือกปฏิบัติกับคนเท่านั้น”

“ในมือของผมมีขนมปังชิ้นหนึ่ง นี่คืออาหารเย็นของผม” โจวเจ๋อแบมือข้างหนึ่ง เพื่อแสดงให้เห็นว่าตัวเองกำลังถือขนมปัง

“จากนั้นละ”