ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 695

ตอนที่ 695 คนแรก!

ความอบอุ่นในร้านหนังสือ ทำให้โจวเจ๋อทรมานอยู่บ้าง รู้สึกอุดอู้เป็นอย่างมาก เกิดเป็นมนุษย์สองชาติ เขาไม่เคยได้ใช้ชีวิตอยู่ทางภาคเหนือจริงๆ จังๆ เสียที และสิ่งที่เรียกว่าฮีตเตอร์หรือเครื่องทำความร้อนนั้น โดยพื้นฐานแล้วมาถึงสวีโจวที่อยู่เหนือสุดของเจียงซูก็หยุดใช้กันแล้ว

ฤดูหนาวในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เหล่าคนชรา เด็ก และคนหนุ่มสาวใส่เสื้อแขนสั้นนั่งกินไอศกรีมอยู่ในบ้าน สำหรับคนที่เติบโตในทงเฉิง โดยทั่วไปไม่มีทางได้สัมผัส

โจวเจ๋อชอบความเย็น ทนความหนาวเย็นได้ เขาเคยนอนหลับสบายอยู่ในตู้แช่เย็นมาก่อน แต่เพื่อดูแลคนอื่นในร้านหนังสือ เขาไม่สามารถทำให้ร้านหนังสือเย็นยะเยือกได้

จิ้งจอกขาวไม่มองตัวเองเป็นคนนอก ผู้หญิงหน้าตาสวย จะมีความมั่นใจเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรไม่ว่าไปที่ไหนก็มีคนคอยเอาอกเอาใจ อืม นอกจากในร้านหนังสือ

เถ้าแก่ของร้านหนังสือ เธอยั่วไม่ขึ้น ไม่ใช่ ไม่สามารถยั่วเขาได้อย่างสิ้นเชิง!

ตาแก่คนนั้นชอบคนอายุมาก ถึงแม้เธอจะอายุมากแล้วก็จริง อายุมากกว่าผู้หญิงอายุมากส่วนใหญ่เสียอีก แต่ตาแก่คนนั้นชอบแบบที่ดูแล้วอายุมาก นี่เป็นเรื่องที่ทำอะไรไม่ได้

ส่วนแม่ครัวสาวคนนั้น เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาสวยเหมือนตัวเธอเอง สรุปแล้วใครยั่วใครกันแน่ มีเพียงทนายคนเดียวที่สามารถเล่นหูเล่นตากับตากับเธอได้ แต่ตอนนี้เจ้าตัวยังสร้าง ‘สถานพักฟื้นยามวิกาล’ อยู่ที่เสเฉวนอยู่เลย

จิ้งจอกขาวรู้สึกว่าตัวเองเหงาอยู่บ้าง เธออาบน้ำ แล้วจึงเดินขึ้นชั้นบนกลับไปห้องที่ตัวเองเพิ่งเก็บกวาดเมื่อครู่

ตอนที่นักพรตเฒ่าตกแต่งครั้งนี้ ได้ทำชั้นสองให้กว้างขึ้น ในขณะที่รักษารูปแบบห้องเดิมเอาไว้ ยังได้ทำช่องทางเดินทะลุไปยังสวนผักได้ เท่ากับว่าได้ทำห้องอีกสองสามห้อง จึงไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีที่นอน

จิ้งจอกขาวนอนบนเตียง พาดขาไขว้กัน ในมือถือนิตยสาร ‘วิสต้ามองโลก’ ซึ่งหยิบส่งๆ มาจากชั้นวางหนังสือตอนที่เธอเดินขึ้นมา แล้วเปิดอ่านไปเรื่อยเปื่อย

เธอเปิดอ่านไปเรื่อยๆ แล้วรู้สึกง่วง เธอจึงตัดสินใจจะนอนแล้ว โยนนิตยสารไปข้างล่างเตียง เธอเอนตัวนอนราบลงไป แล้วลืมตามองเพดาน ในหัวของเธอมีภาพตอนที่ตัวเองกำลังอาบน้ำในคืนนั้นลอยขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ชายชราคนนั้นปรากฏตัวกะทันหัน ใช้ขลุ่ยเลาหนึ่งตัดหางของเธอ ใบหน้าที่สวยงามมีความบิดเบี้ยวน่าเกลียดขึ้นมา เธอแค้น เธอต้องแค้นแน่นอน แค้นจนกัดฟันกรอด

ไอ้แก่คนนั้น เกือบทำลายเธอ! ข้าอยู่มานานแค่ไหนแล้ว ยังไม่เคยคับแค้นใจแบบนี้มาก่อน!

เธอหลับตา เตรียมตัวพักผ่อน จริงๆ แล้วพลังของเธอมีมากพอ แต่กลับไม่มีอะไรทำในตอนนี้ เธองอขา นอนตะแคง สะโพกกลมมนทรงเสน่ห์มากพอที่จะทำให้ผู้ชายกว่าเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ควบคุมตัวเองไม่อยู่ แต่พอหลับตาได้แป๊บเดียว เธอก็ลืมตาอีก อืม ดูเหมือนจะมีอะไรผิดปกติ จิ้งจอกขาวลุกขึ้นนั่งบนเตียง เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกแปลกเช่นนี้มาจากที่ใด แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นปีศาจใหญ่ที่เดินออกมาจากป่าเก่าแก่ ความรู้สึกไวเช่นนี้ยังคงมีอยู่

เธอลงจากเตียง เริ่มเดินสำรวจไปทั่วห้อง เพราะสองสามห้องที่เพิ่งเปิด ไม่ใช่ห้องนอนหลักของคนสำคัญในร้านหนังสือ ดังนั้นนักพรตเฒ่าจึงไม่ได้ทำขนาดห้องใหญ่มากนัก มากสุดก็เป็นห้องรับรองแขกขนาดเล็ก

พื้นที่ห้องมีขนาดกว้างเพียงเล็กน้อย ตอนที่จิ้งจอกขาวเริ่มสงสัยตัวเอง สายตาของเธอจ้องนิ่ง! บนเตียงที่ตัวเธอนอนลงไปเมื่อครู่ จู่ๆ มีทองคำก้อนหนึ่งปรากฏ! ทองคำมีขนาดเท่ากำปั้นผู้ใหญ่ นอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น

ลมหายใจของจิ้งจอกขาวเริ่มถี่กระชั้นขึ้น เธอจำทองคำก้อนนี้ได้ ใช่แล้ว เธอจำได้! ไม่ได้มีแค่ ‘มังกร’ ในตำนานเท่านั้นที่ชอบสะสมของมีค่า ปีศาจที่เกิดสติปัญญาก่อน ถึงแม้จะเป็นยังไม่กลายร่างเป็นมนุษย์ ก็มักจะสนใจสะสม ‘เงินทอง’ ของมนุษย์ในสังคมเช่นกัน

จิ้งจอกขาวส่ายหน้า หัวเราะเยาะตัวเอง นี่…นี่จะเป็นไปได้อย่างไร เธอหันหน้า เปิดประตูห้อง ไม่มีคนที่โถงทางเดิน แต่ตอนที่เธอเดินออกจากห้อง เธอกลับพบว่าตัวเองยืนอยู่ในโถงที่ตั้งศพ บริเวณใกล้ๆ มีคนกำลังร้องไห้ มีคนกำลังโอดครวญ เสียงร้องไห้ดังระงม ควันธูปเทียนที่ทำให้คนหายใจไม่ออกนั่น ทำให้คนแทบพังทลาย!

“ให้ตายเถอะ ใครสร้างภาพมายาพวกนี้มาแกล้งข้า!” จิ้งจอกขาวตะโกน

‘ตึงๆๆ!!!’ เสียงสิ่งของเคาะกันดังเข้ามา เสียงนี้คล้ายเสียงกลองเร่งเอาชีวิต ตีอยู่ในหัวใจของเธอทีละครั้ง

จิ้งจอกขาวลนลานอยู่บ้าง เธออ้าปาก หางสามหางปรากฏอยู่ด้านหลังของเธอ ทุกอย่างที่อยู่โดยรอบเริ่มบิดเบี้ยว นัยน์ตาจิ้งจอกสีเขียวจับจุดต่างได้อย่างรวดเร็ว สองมือฉีกเข้าไป เกิดเสียงดัง ‘แควก’ ภาพทุกอย่างพลันมลายหายไป

จิ้งจอกขาวโน้มตัว สองมือยันหน้าขาของตัวเอง หายใจหอบหนัก เธอไม่กล้าอยู่ตรงนี้นาน จิ้งจอกขาวรีบวิ่งพุ่งลงบันได พลางตะโกนเสียงดัง “เขามาแล้วๆๆ!!!!!!!!!” เธอเชื่อว่า คนในร้านหนังสือน่าจะรู้ว่า ‘เขา’ ที่เธอตะโกนเป็นใครกันแน่ เพราะ ‘เขา’ คนนั้น คือคนที่เกือบพังร้านหนังสือทั้งร้านในตอนแรก

ถึงแม้เธอจะเกลียดเขาคนนั้น ถึงแม้เธอตั้งใจมาร้านหนังสือเพื่อรอโอกาสแก้แค้นก็ตาม แต่เธอไม่ได้ไร้เดียงสาคิดว่าตัวเองสามารถรับมือได้คนเดียว เพียงแต่ตอนที่เธอวิ่งลงบันได เธอเห็นนักพรตเฒ่านั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ถือสมุดบัญชีคิดเงินอยู่ตรงนั้น มองเห็นเถ้าแก่ของร้านหนังสือยังนอนอยู่บนโซฟา สายตาทอดมองไปนอกหน้าต่าง ผีดิบสาวของร้านหนังสือกำลังชงกาแฟให้เถ้าแก่ต่อไป แม่ครัวสาวคนนั้นยังคงนั่งยองๆ เล่นอยู่บนพื้นหิมะอย่างหดหู่ใจ!

ตอนที่เธอลงมา ไม่มีใครสนใจเธอ ไม่มีใครเห็นเธอ จิ้งจอกขาวตกใจ เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกหลุมพรางแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เธอกลัวที่สุดคือ ทั้งๆ ที่ตัวเธอหลุดออกจากโลกมายาแล้วเมื่อครู่ ทำไมคนที่นี่ยังไม่เห็นตัวเธอเหมือนเดิม หรือว่าพวกเขาเป็นคนตาบอดพร้อมกัน…ในเวลานี้

‘ตึงๆๆ! ตึงๆๆ!’ ประตูห้องน้ำเริ่มถูกกระแทก จิ้งจอกขาวมองไปยังห้องน้ำที่อยู่ข้างตัวเอง ‘ปึ้ง!’ ประตูห้องน้ำถูกผลักออก มีควันสีขาวลอยฟุ้งออกมาจากข้างใน

จิ้งจอกขาวกัดฟันเดินเข้าไปใกล้ มาแบบไหนก็รับมือแบบนั้น ไม่ว่าอย่างไรปีศาจใหญ่ที่ฝ่าฝันออกมาจากป่าเก่าแก่ยังมีความกล้าหาญอยู่เต็มที่!

เพียงแต่สิ่งที่ทำให้จิ้งจอกขาวรับมือไม่ทันคือ หลังจากที่ประตูห้องน้ำถูกกระแทก ไม่มีตัวร้ายกาจอะไรพุ่งออกมา ในห้องน้ำถูกจัดเป็นโถงตั้งศพขนาดเล็ก แขวนด้วยผ้าสีขาวดำ โลงศพบางๆ ตั้งอยู่ตรงนั้น