ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 703

ตอนที่ 703 โรมรัน

บางทีอาจจะเกี่ยวกับหวังเคอ จิ้งจอกขาวที่เคยเข้าไปสวมบท ‘แม่เลี้ยง’ จึงพูดเกลี้ยกล่อมสาวน้อยโลลิเพราะอยากให้เธอ ‘ได้ดิบได้ดี’ ถ้าหากใต้รองเท้าไม่เปียกชื้นเสียบ้าง ไม่ยอมเจอความเสี่ยงเลยสักนิด อย่างนั้นต่อไปตอนที่แบ่งสินสงคราม แม้แต่กินขี้คุณก็ยังกินไม่ทันตอนร้อน

จิ้งจอกขาวกลับมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง ถึงแม้แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังรู้สึกว่าเถ้าแก่คนนั้นที่อยู่ในร้านหนังสือไม่ว่ามองอย่างไรก็ไม่เหมือน ‘สิงห์ร้ายที่ทะเยอทะยาน’ หรือคนที่จะสำเร็จงานใหญ่ได้เลย แต่คลื่นลมอุปสรรคมากมายกลับล้มเขาไม่ได้ แถมยังรู้จักทำดีช่วยคนอื่น ไม่มีศัตรูอะไร

ไม่ว่าจะเป็นแมวสีดำหรือแมวสีขาว แมวที่ไม่ตายคือแมวที่ดี ตำแหน่งของเจ้านายกับลูกน้องในเมื่อเปลี่ยนไม่ได้อย่างนั้นก็ต้องประจบเพื่อให้ตัวเองได้สิ่งที่ดีถึงจะเป็นตัวเลือกที่ชาญฉลาด

ครั้งนี้สาวน้อยโลลิพูดอย่างตรงไปตรงมา พูดตรงไม่มีอ้อมค้อมไปกว่านี้อีกแล้ว แต่สามารถเป็นฝ่ายเดินออกมาสู้เคียงข้างในเวลานี้ จริงๆ แล้วก็เป็นการแสดงท่าทีอย่างหนึ่ง

ไม่ว่าอย่างไรสถานการณ์ในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าโจวเจ๋อเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เดิมทีสร้างทีมได้แล้ว ยังไม่ต้องพูดถึงพลังในการต่อสู้ว่าแข็งแกร่งแค่ไหน อย่างน้อยยังพอมีพลานุภาพอยู่บ้าง ความรู้สึกปลอดภัยไม่เลว แต่หลังจากที่ถูกชายชราคนนี้ทำโน่นทำนี่ เถ้าแก่โจวกลับพบว่าตัวเองตื่นขึ้นมาเกือบจะกลายเป็นหัวหน้าที่หัวเดียวกระเทียมลีบเสียแล้ว

โบราณว่า มีโอกาสต้องรีบใช้ ทว่าตอนนี้ไม่มีโอกาสแต่ก็ต้องกัดฟันทำ การเพิ่มเติมให้สวยงาม ไม่สามารถสู้การช่วยเหลือในยามขัดสนได้ตลอดไป

ชายชราเดินถอยหลังสองสามก้าว พิจารณามองสวี่ชิงหล่างอย่างละเอียด อันที่จริง เขารู้สึกดีต่อลูกศิษย์คนนี้ของตัวเอง ครั้งที่แล้วสาเหตุที่อยากให้เหล่าสวี่จมน้ำตายในถังน้ำ ก็เพราะโกรธที่อีกฝ่ายไม่ได้ความ แต่ ‘ความรัก’ แบบนี้ คนทั่วไปรับไม่ได้จริงๆ เขาสนใจแค่ว่าเขารักคุณ ส่วนคุณจะรักเขาไหม ก็แล้วแต่ สิ่งที่เขารักยิ่งกว่า จริงๆ แล้วคือตัวเขาเอง

สวี่ชิงหล่างเดินลงจากรถ เกล็ดงูขึ้นตามร่างกาย สีเขียวที่อยู่ในส่วนลึกของนัยน์ตาหมุนวนอย่างต่อเนื่อง

ชายชราถอนหายใจ รู้สึกประมาณว่าผู้หญิงสวยจะเป็นโจรช่วยไม่ได้

“ลูกศิษย์เอ๋ย สุดท้ายแล้วก็ไม่ใช่ทางที่ถูกต้อง”

“อ้อ อย่างนั้นอะไรคือทางที่ถูกต้อง เหมือนกับคุณเหรอ”

สวี่ชิงหล่างเดินเข้าหาอาจารย์ของตัวเองทีละก้าว ทว่าเขาไม่ได้เดินไปไกล แต่เดินรักษาระยะห่างที่แน่ชัดกับโจวเจ๋อ

“สิ่งที่เรียกว่าทางที่ถูกต้อง ความหมายคือมีประโยชน์ต่อตัวเองอย่างแท้จริง ถึงจะเรียกว่าทางที่ถูกต้อง สภาพของเธอตอนนี้ สุดท้ายเป็นเธอที่ทำให้มันสมปรารถนาหรือว่ามันทำให้เธอสมปรารถนา ไม่ว่าใครก็พูดชี้ชัดไม่ได้ ถ้าหากสุดท้ายแล้วเธอถูกงูเล็กตัวนั้นเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ไปจริงๆ เธอดูซิว่า เธอจะสู้หน้าการเสียสละของพ่อแม่เธอได้ไหม”

“เฮ้อ…” เถ้าแก่โจวรู้สึกจากใจจริงว่า เมื่อพูดถึงความสามารถในการยั่วคนให้โกรธ หากชายชราที่อยู่ตรงหน้าบอกว่าเขาเป็นที่สอง อย่างนั้นก็ไม่มีคนกล้าได้ที่หนึ่งแล้ว

ยังดีที่เหล่าสวี่น่าจะชินแล้ว ใช่แล้ว ครั้งนี้สวี่ชิงหล่างไม่ระเบิดความโกรธ เพียงแค่ยืนอยู่ที่เดิม

เล็บทั้งสองมือของโจวเจ๋องอกยาวออกมา ขณะเดียวกันได้หันไปส่งสัญญาณให้อิงอิง ก่อนจะเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว เพื่อไปยืนอยู่ข้างเหล่าสวี่

“เริ่มเถอะ ฉันรอไม่ไหวแล้ว” ชายชราแลบลิ้นออกมา เลียไปที่ริมฝีปากของตัวเอง ร่างยืดขยายในชั่วพริบตา เท้าทั้งสองข้างของเขายังคงยืนอยู่ที่เดิม แต่ร่างกายได้ยืดขยายออกไป กระโจนเข้าหาโจวเจ๋อ!

โจวเจ๋ออยากจะพูดว่าทำไมคุณไม่รักลูกศิษย์ของคุณเป็นคนแรกก่อน แต่พอคิดดูแล้วชายชราคนนี้ไม่โง่ คงรู้ว่าโจวเจ๋อเป็นตัวการที่ฆ่าเขาครั้งที่แล้ว จึงต้องดูแลโจวเจ๋อเป็นพิเศษ

เถ้าแก่โจวประสานนิ้วทั้งสิบ เล็บที่งอกยาวออกมาทั้งสิบนิ้วทอดเข้าหากัน แล้วผลักไปข้างหน้า

‘ฉึก!’ ใบหน้าของชายชราถูกแทงด้วยเล็บของโจวเจ๋อโดยตรง เหมือนถือมีดหั่นเต้าหู้อย่างไรอย่างนั้น ถูกหั่นออกโดยตรง มีความคล้ายไส้กรอกที่ผ่าเป็นรูปทรงดอกไม้ในหม้อไฟ

แต่สายตาของโจวเจ๋อจ้องนิ่ง ต้องถอยหลังอย่างรวดเร็ว ส่วนศีรษะของชายชราถูกผ่าออกแล้วผสานตัวฟื้นคืนกลับอย่างว่องไว สองมือจับไปที่แขนของโจวเจ๋อทันที

‘วืด!’ โจวเจ๋อรู้สึกแขนทั้งสองข้างของตัวเองเหมือนหนักหลายกิโล เสียงดัง ‘พลั่ก’ เล็บทั้งสิบนิ้วถูกบังคับให้ทิ่มเข้าไปในพื้นปูน ชายชราใช้แรงอีกครั้ง พลิกตัวเตะขาข้างหนึ่งไปที่หน้าอกของโจวเจ๋อ

อักขระเป็นสายปรากฏขึ้นมาบนตัวของเถ้าแก่โจวทันที เขี้ยวโผล่ออกมา กลายสภาพเป็นผีดิบอย่างสิ้นเชิง ใช้พลังที่หน้าอกต่อสู้กับเท้าของอีกฝ่าย

‘ครืด!’ ร่างของชายชราล่าถอยออกไป เท้าทั้งสองข้างเสียดสีอยู่บนพื้นไม่หยุด เกิดเป็นประกายไฟรอบด้าน

โจวเจ๋อกระโดดขึ้นกลางอากาศทั้งตัว หลังจากลอยถอยหลังไปยี่สิบกว่าเมตร เล็บทั้งสิบนิ้วขูดไปกับพื้นอย่างแรง ถึงใช้มือและเท้าหยุดยั้งร่างของตัวเองไว้ได้

ไม่ใช่เพราะเถ้าแก่โจวไม่อยากอวดเก่ง สู้กันว่าใครถอยหลังน้อยกว่า เขากระทั่งสามารถยืนอยู่ตรงนั้นไม่ถอยหลังได้ แต่หน้าอกต้องโดนแรงถีบก่อนหน้านั้นทำให้ทรุดตัวลงไปแน่นอน

สู้ถอยหลังไปตั้งหลักจะดีกว่า ไม่ว่าอย่างไรในนี้ก็เป็นคนกันเองทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องเต๊ะท่าสู้จนกระอักเลือดอะไร