ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 706

ตอนที่ 706 สมบูรณ์แบบ!

นอกจากการเปลี่ยนแปลงของนัยน์ตาตำรวจเฉินแล้ว ร่างกายแท้จริงแล้วไม่มีความเปลี่ยนแปลงอะไรเป็นพิเศษยังคงเป็นเธอคนนั้น หน้าตาเหมือนเดิม ธรรมดาทั่วไป ตัวเปียกโชก กระทั่งมีสภาพสะบักสะบอมเล็กน้อย ไม่มีเขาเดี่ยวบนศีรษะ ร่างกายก็ไม่มีเปลวไฟพุ่งออกมา สิ่งที่เรียกว่าปรากฏการณ์ทางธรรมชาติอะไรนั่น ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

แต่เธอแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ความน่าเกรงขามกลับกระจายออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ความน่ายำเกรงของสัตว์วิเศษน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้เอง!

อิงอิงกับสาวน้อยโลลิรีบมาอยู่ข้างกายของสวี่ชิงหล่างโดยเร็ว ประคองสวี่ชิงหล่างขึ้นมา พวกเธอไม่โง่ที่จะตะโกนพูดว่าอยากเข้าไปช่วยหรือ ‘หากต้องตายก็ต้องตายด้วยกัน’ พวกเธอรู้ดี สงครามระดับพระกาฬที่อยู่ตรงหน้านี้ ไม่ใช่เรื่องที่พวกเธอสามารถเข้าร่วมได้ ถ้าหากฝืนเข้าไป จะกลายเป็นภาระของโจวเจ๋อ

ความเป็นจริงไม่สามารถทำเป็นเรื่องโง่ๆ เหมือนในบทละครได้ตลอดไป สวี่ชิงหล่างเหมือนจะฟื้นขึ้นมาหลังจากสลบไป แต่ร่างกายยังมีรอยแผลเต็มไปหมด เขาได้แต่ลืมตามองสถานการณ์ตรงหน้าภายใต้การประคองของอิงอิงต่อไป

สายตาของเขาหม่นหมองเล็กน้อย ไม่น่าเชื่อว่าไม่สามารถจัดการให้สำเร็จได้

โจวเจ๋อสะบัดสองมือ เล็บยาวกำลังเสียดสีเป็นประกายไฟขึ้นมา นัยน์ตาสีขาวโพลน บวกกับใบหน้าที่เย็นชา นำบรรยากาศบีบเค้นมาสู่เขา

กลัวเรอะ ไม่ใช่เลย! โจวเจ๋อยังคงรักษาความรู้สึกเดิมไว้ ขณะที่รักษาความรู้สึกเช่นนี้ จริงๆ แล้วจำเป็นต้องควบคุมความคิดตามสัญชาตญาณของตัวเองด้วย กลัวเหรอ กังวลเหรอ กลัวจะเจ็บหนักทั้งสองฝ่ายเหรอ กระทั่งกลัวตาย! สิ่งเหล่านี้ลืมไปได้เลย มีเพียงแบบนี้เท่านั้น ถึงจะแสดงพลังการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมของสถานะผีดิบได้อย่างเต็มที่

เมื่อเทียบกับตอนที่เรียนรู้การจัดการปัญหาในระดับที่แปลกพิสดารของอิ๋งโกวแล้ว โจวเจ๋อรู้สึกว่าวิธีของ ‘ใบหน้าครึ่งเดียว’ เหมาะสมกับตัวเองมากกว่า

ตำรวจเฉินเคลื่อนไหวตัว เธอเริ่มวิ่ง แต่จริงๆ ไม่ได้วิ่งเร็วมาก ประหนึ่งว่ามีผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งกำลังวิ่งอยู่ แต่เงาข้างหลังเธอที่เดิมทีควรเป็นเงาคน กลับเริ่มขยายยาวอย่างช้าๆ รูปร่างของสัตว์เขาเดียวตัวหนึ่งเริ่มปรากฏขึ้นมาวับๆ แวมๆ

“อุ๊บส์…” อิงอิงกับสาวน้อยโลลิอ้าปากค้าง พวกเธอเหมือนจะเดาตัวตนของตำรวจเฉินออกแล้ว ขณะเดียวกันก็คาดคิดไม่ถึงว่าตำรวจเฉินจะมีฐานะเช่นนี้

‘ปึ้ง!’

โจวเจ๋อกับตำรวจเฉินกระแทกเข้าหากัน ตำรวจเฉินจับศีรษะของโจวเจ๋อ จากนั้นกดเข่าลงไป!

‘ปึ้ง!’ ทั้งตัวของโจวเจ๋อถูกทุ่มไปบนพื้น แต่ในเวลาเดียวกัน สองแขนของโจวเจ๋อได้ค้ำยันเอาไว้ เล็บกรีดกรายพยายามจะต่อสู้กับตำรวจเฉินในขณะที่ตัวเองได้รับบาดเจ็บ

ทว่าตำรวจเฉินถอยหลังไปสองสามก้าวเท่านั้น ก็สามารถหลบขอบเขตการโจมตีได้ แต่เวลาต่อมา ศีรษะของโจวเจ๋อได้โผล่ทะลุออกมาจากพื้นปูน ขาทั้งสองข้างออกแรงโดยพลัน กระโดดไปอยู่ตรงหน้าตำรวจเฉินโดยตรง

ตำรวจเฉินวาดหมัดออกไปอีกครั้ง เสียงระเบิดดังขึ้นกลางอากาศ ‘ปึ้ง!’ หมัดนี้ชกไปที่ใบหน้าของโจวเจ๋อ แต่โจวเจ๋อไม่ได้ป้องกันตัว ปล่อยให้เธอจัดการตามอำเภอใจ เขาถูกต่อยจนหน้าหัน แต่ยังคงรักษาสภาพร่างกายก่อนหน้านั้นอยู่เหมือนเดิม ชูสองมือขึ้นมา จับไปที่ศีรษะของตำรวจเฉินอย่างจัง จับใบหน้าของเธอกดลงไปใต้สะโพกโดยตรงขณะเดียวกันก็แทงเข่าขึ้นมา!

‘ปึ้ง!’ ใบหน้าของตำรวจเฉินถูกแทงด้วยเข่าของโจวเจ๋ออย่างแรง ต่อจากนั้นโจวเจ๋อหมุนตัว ใช้ศอกรัดคอของอีกฝ่าย ออกแรงจากเอว บิดตัว หมุนตัวแล้วบิด!

‘ปึ้ง!’ ตำรวจเฉินถูกทุ่มออกไป กระแทกพื้นจนเกิดหลุมหลุมหนึ่ง จากนั้นเด้งต่ออีกสองสามครั้งจึงหยุดร่างกายอยู่ โจวเจ๋อยืนอยู่ที่เดิม มือหนึ่งประคองคางของตัวเอง ได้ยินเสียงดัง ‘กร๊อบแกร๊บ’ แล้วจึงขยับคอใหม่อีกครั้ง

ตำรวจเฉินที่อยู่ตรงนั้นค่อยๆ ลุกขึ้นยืน สายเส้นสีแดงแต่ละสายถูกดึงออกมาจากโรงพยาบาล จนมาผูกติดบนตัวของเธอ บาดแผลที่ปรากฏตามร่างกายเมื่อครู่ ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ภายในระยะเวลาอันสั้น

กายเนื้อของชายชราถูกโจวเจ๋อกับเทพเจ้าแห่งท้องทะเลร่วมมือกันทำให้เกิดความเสียหายอย่างหนัก เป็นผลทำให้ชายชราต้องควบคุมตำรวจเฉินให้ออกมาต่อสู้ เพื่อการรับมือที่สอดคล้องกัน และโรงพยาบาลแห่งนี้ ก็ถูกชายชรามอบให้แก่ตำรวจเฉินแล้วในระดับหนึ่ง

ตำรวจเฉินยกแขนขึ้นมาข้างหนึ่ง ร่างกายเอนซ้ายเอนขวา เท้าเริ่มวิ่งอีกครั้ง

โจวเจ๋อวางแขนสองข้างแนบลำตัว เขี้ยวคมทั้งสองข้างปรากฏอยู่ที่ริมฝีปากแวบๆ แล้วเริ่มวิ่งเช่นกัน วิ่งเข้าไปต่อสู้กับอีกฝ่ายโดยตรง!

ทั้งสองคนต่อสู้ระยะประชิดโดยอาศัยกายเนื้ออย่างสิ้นเชิง ขณะที่ประมือกัน ไร้ซึ่งสีสันฉูดฉาดแต่อย่างใด มีแต่การเสียดสีอย่างสุดชีวิตของกำปั้นกับเนื้อหนัง ไม่มีคาถา ไม่มีฝ่ามือมุทรา ไม่มีค่ายกล มีแต่ดูว่าใครมีกายเนื้อที่แข็งแรง ดูว่าใครมีพลังที่เยอะกว่า!

‘ปึ้ง!’ ทั้งสองฝ่ายกระแทกเข้าหากันอีกครั้ง ทั้งสองคนมองร่างกายของตัวเองเป็นดั่งอาวุธชิ้นหนึ่ง ไม่สงสารแม้แต่นิดเดียว!

ตำรวจเฉินชูมือทั้งสองข้างขึ้นมา เตรียมจะโจมตีก่อน แต่โจวเจ๋อโน้มตัวกอดร่างของตำรวจเฉิน ‘พลั่กๆๆ!!!!!!!!’ กำปั้นของตำรวจเฉินทุบไปที่หลังของโจวเจ๋อหลายครั้ง ต่อยจนโจวเจ๋อตัวสั่น เสียงดังสนั่นแสบแก้วหูทำให้คนตกใจเป็นอย่างมาก แต่โจวเจ๋อกลับไม่สนใจเลยแม้แต่นิดเดียว

“โฮก!” ภายใต้เสียงคำรามด้วยความโกรธ โจวเจ๋อพยายามกดร่างของตำรวจเฉิน จากนั้นเริ่มวิ่งเร็วขึ้น ‘ครืดๆๆๆ!!!!!!!!!!!’ ประหนึ่งเครื่องดันดินกำลังดันดินอยู่ ร่างของตำรวจเฉินถูกโจวเจ๋อกดไปบนพื้น เสียงเสียดสีกันดังขึ้นทันที! และทิศที่พุ่งออกไป ก็คือตึกใหญ่ของโรงพยาบาล!