ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 705

ตอนที่ 705 ผดุงธรรมแทนสวรรค์!

การกลับมาครั้งนี้ของชายชรา จริงๆ แล้วเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ แต่ในความเป็นจริงแล้ว ครั้งนี้เขาน่ากลัวว่าครั้งที่แล้วเยอะมาก ส่วนที่น่ากลัวไม่ใช่พลังที่เก็บซ่อนอยู่ในร่างของเขา แต่เป็นพลัง ‘ความชั่วร้าย’ ที่สร้างออกมาจากภายในจิตใจคน เหมือนดั่งเพลงที่เขาขับร้อง ‘ปิดดวงตาของเธอ ปิดดวงตาของฉัน’ ทำให้คนตั้งรับไม่ทัน

เสียดาย ชะตาคนหรือจะสู้ชะตาฟ้าลิขิต ตัวเขาเองยังคิดไม่ถึง ตอนที่ตัวเองมั่นใจนักหนาว่าทุกอย่างอยู่ในกำมือของตัวเองแล้ว กลับลากตี้ทิงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย และตี้ทิงได้ตัดสายเหล่านั้นขาดสะบั้นในพริบตา ล้มข้อได้เปรียบเดิมกระทั่งพลิกกลับราวกับแขวนกลับหัว ทำให้อยู่ในสภาพที่น่าอับอายทันที เหมือนตุ๊กตาลมที่ถูกคนไล่ลมออก

ภายในใจของชายชราเต็มไปด้วยความกังวล เพราะเขารู้ดีว่าครั้งที่แล้วตัวเองน่าจะตายด้วยน้ำมือของคนในร้านหนังสือ ถึงแม้ตอนนี้เขาจะสัมผัสไม่ได้ถึงกลิ่นอายที่สามารถทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวและหวาดหวั่น แต่ตัวเขาเองกลับไม่กล้าประมาทแม้แต่นิดเดียว

คนมีชื่อเสียงเหมือนต้นไม้มีเงา นับประสาอะไรกับชายชราที่ต้องเผชิญหน้ากับโจทย์เก่าของเขา แต่ตอนที่ชายชราคิดว่าสถานการณ์ถูกตัวเองควบคุมแล้วอย่างสิ้นเชิง สีเขียวในนัยน์ตาของสวี่ชิงหล่างที่ถูกเหยียบอยู่ใต้เท้าของเขาได้รวมตัวกันอีกในพริบตาเดียว ไอปีศาจที่ถูกตีกระจัดกระจายด้วยคาถาของเขาก่อนหน้านี้ได้กลับมาแล้ว เทพเจ้าแห่งท้องทะเลไม่เสียแรงที่กำลังจะกลายเป็นมังกรน้ำ สวี่ชิงหล่างอ้าปาก แลบลิ้นออกมา ปลายลิ้นแบ่งเป็นสองแฉก รัดคอของชายชราในทันใด ร่างกายเหมือนสลายกลายเป็นน้ำ ตรงเข้าไปประชิดตัวโดยพลัน ใบหน้าปรากฎอยู่ด้านหลังศีรษะของชายชรา

แสงสีเขียวแต่ละชั้นไหลจากลิ้นเลื่อนเข้าสู่ร่างกายของชายชราโดยตรง เหมือนพิษร้ายที่น่ากลัวรุนแรง

“เหอะๆ แปลกใจไหม เซอร์ไพรส์ไหม”

…

“ฉากนี้เหมือนข้าเคยเห็นมาก่อน” อิงอิงเอ่ย

สาวน้อยโลลิพยักหน้า “เหมือนจะเคยเห็นในการ์ตูนอนิเมะเรื่องไหนสักเรื่อง”

“ข้าไม่ได้หมายถึงการ์ตูนอนิเมะ”

“อ้อ”

สาวน้อยโลลิไม่พูดต่อ เพราะเธอเพิ่งรู้สึกเป็นครั้งแรกว่า ที่แท้ยื่นลิ้นออกไปยาวขนาดนี้ ช่างเป็นเรื่องที่น่าขยะแขยงจริงๆ

จากนั้น สายตาของเธอจึงมองไปที่เถ้าแก่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองอีกครั้ง เถ้าแก่ยังทำอารมณ์อยู่ใช่ไหม และความเป็นจริงก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ โจวเจ๋อกำลังค้นหาความรู้สึก เหมือนตอนที่ได้รับพลังจากอิ๋งโกวในตอนนั้น คนอื่นอาจจะต้องกราบไหว้ขอเรียนวิชา หรือไม่ก็เข้าไปศึกษาในห้องสมุด แต่สำหรับเถ้าแก่โจวนี่ไม่นับว่าเป็นเรื่องสำคัญ

สาเหตุที่โจวเจ๋อสามารถเข้าสู่สภาวะผีดิบได้เองในตอนแรก จริงๆ แล้วเป็นเพราะหลังจากที่อิ๋งโกวตื่นขึ้นมาแต่ละครั้ง โจวเจ๋อจะคุ้นชินกับความรู้สึกนั้นอย่างช้าๆ ทำความเข้าใจและควบคุมพลังนั้น ทำให้เข้าใจในระดับที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นอิ๋งโกวหรือใบหน้าครึ่งเดียวนั่น พลังที่พวกเขาแสดงออกมาในตอนแรก จริงๆ แล้วล้วนขึ้นอยู่กับร่างกายนี้ของโจวเจ๋อ พลังขั้นพื้นฐานที่อยู่ในนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าดาบหนึ่งเล่ม มีความแตกต่างกันเมื่ออยู่ในมือของเด็ก อยู่ในมือของคนหนุ่มสาว อยู่ในมือของผู้ใหญ่ อยู่ในมือของคุรุยุทธ์ อยู่ในมือของราชันยุทธ์ รวมทั้งอยู่ในมือของปรมาจารย์ยุทธ์

แน่นอนว่า ระดับของอิ๋งโกวสูงเกินไป และตอนนี้เขาได้เข้าสู่นิทราตลอดไป ดังนั้นครั้งนี้ความรู้สึกที่โจวเจ๋อกำลังค้นหาจากความทรงจำ จริงๆ แล้วคือตอนที่ต่อสู้กับพระขี้เรื้อนที่ยูนนานครั้งที่แล้ว และความรู้สึกเมื่อตอนที่ใบหน้าครึ่งหนึ่งได้เข้ามาสิงร่างตัวเองในตอนนั้น

ความบ้าคลั่งแบบนั้น ความโหดเหี้ยมแบบนั้น ความดื้อรั้นและหยิ่งผยองแบบนั้น เข้าไปแทนที่อย่างเรียบง่ายแต่ได้ประสิทธิภาพสูงในเวลาเดียวกัน แต่เนื่องจากตราประทับจิตของคนผู้นั้นได้หายไปแล้ว ดังนั้นโจวเจ๋อจึงต้องใช้เวลามากหน่อย

ทว่าเทพเจ้าแห่งท้องทะเลได้ทำตามที่พูดก่อนหน้านั้น ช่วยโจวเจ๋อสร้างโอกาส ชายชราอยากจะดิ้นให้หลุด สองมือจับลิ้นที่รัดคอของตัวเอง แต่ลิ้นดูเหมือนจะมีพลังแปลกประหลาดบางอย่าง สามารถลดพลังของชายชราได้ครึ่งหนึ่ง ชายชราไม่สามารถดิ้นหลุด ถึงแม้อยากจะขยับตัวก็ยังยากเย็น

สายตาของเทพเจ้าแห่งท้องทะเลมองไปที่โจวเจ๋อ พูดเร่งว่า “ยังไม่เสร็จอีกเหรอ”

‘วืด!’

โจวเจ๋อค่อยๆ ลืมตา นัยน์ตาของเขาเป็นสีขาวไปทั่ว ขณะเดียวกัน กลิ่นอายผีดิบที่อยู่บนร่างเริ่มแพร่กระจายออกมาอย่างไร้ซึ่งความเกรงกลัวใดๆ หายนะ คำสาป ความเคียดแค้น อารมณ์เหล่านี้เริ่มผสมผสานเข้าด้วยกัน

‘สวบ!’ ร่างของโจวเจ๋อปรากฏอยู่ตรงหน้าชายชรา เหมือนกับตอนนั้นเปี๊ยบเลย เล็บแทงเข้าไปในร่างของชายชราโดยตรง

‘ฉึก!’ หน้าอกของชายชราถูกฉีกออก โดนฉีกออกเป็นแผลใหญ่

‘เต๊ง!!!!!!!’ จู่ๆ เสียงนาฬิกาดังขึ้นถี่ๆ ร่างของชายชราเริ่มพร่าเลือน เทพเจ้าแห่งท้องทะเลขมวดคิ้วเล็กน้อย พลังที่ร่างกายนี้สามารถทนรับได้มาถึงขีดสุดแล้ว ขณะเดียวกัน เขาได้กวาดตามองเถ้าแก่ร้านหนังสือที่อยู่ตรงหน้าด้วยความโลภหนึ่งที ถ้าหากเขาสามารถแทนที่คนนี้ กลายเป็นคนที่เดินอยู่บนโลกใบนี้ กลายเป็นตัวแทนของตัวเอง จะดีมากแค่ไหน ร่างกายนี้จะสามารถยอมรับตัวเองให้แสดงพลังได้อย่างอิสระเต็มที่ใช่ไหม

แต่มันเป็นเพียงแค่ความคิดเท่านั้น เทพเจ้าแห่งท้องทะเลยังไม่ลืมวันที่ฝนตกในคืนนั้น ตัวตนที่น่ากลัวนั่นกับคำพูดเหล่านั้นตอนที่สบตากับตัวเอง เขาพูดว่า ‘จะให้แกได้เห็นพลังของทะเลที่แท้จริง’