ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 709

ตอนที่ 709 เจ้าโง่โกรธ!

หมัดของตำรวจเฉินชูขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็เหนื่อยพอสมควรแล้ว ทั้งสองคนเป็นตัวตนที่ดุร้ายหาที่เปรียบได้ยากยิ่ง การต่อสู้ครั้งนี้ไร้ซึ่งความงดงาม ฆ่าตายในดาบเดียวในนิยายกำลังภายใน ไม่ปรากฏอยู่ที่นี่ พวกเขาเหมือนสัตว์ดุร้ายสองตัวที่ยังไม่มีสติสัมปชัญญะมากกว่า ฆ่าฟันเหมือนยุคดึกดำบรรพ์ ถึงขนาดตอนที่อีกฝ่ายหมดกำลังต่อสู้ อีกฝ่ายหนึ่งอยากจะฆ่าเขายังต้องเสียพลังมากขนาดนี้

ความรู้สึกเช่นนี้ เหมือนปรมาจารย์บู๊ลิ้มที่มีชื่อเสียงมายาวนานสองคนกำลังประลองยุทธ์อยู่บนเวทีประลองท่ามกลางสายตาผู้คน ผลปรากฏว่ากลับต่อยมั่วเป็นมวยวัด แต่ทั้งหมดนี้ สมควรจบลงแล้ว

หมัดนี้ ตำรวจเฉินทำใจให้สงบ แล้วกระชับนิ้วมือให้แน่น จากนั้นทุบลงไป!

‘หมับ!’ ทว่าเสียงดัง ‘ปึ้ง’ ที่คุ้นเคยไม่ปรากฏ พลังที่สั่นสะเทือนไปถึงพื้นดินแบบนั้นก็ไม่เกิดขึ้นอีก

โจวเจ๋อชูมือที่ยังเหลืออีกข้างหนึ่งขึ้นมารับกำปั้นของตำรวจเฉินไว้ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะยังมีแรงอยู่! ตำรวจเฉินยอมแพ้เลยจริงๆ ถึงขั้นนี้แล้วยังจะดิ้นรนอีกเหรอ

“คุณทำให้ฉันรู้สึกเลื่อมใสอยู่บ้าง” ตำรวจเฉินพูดพลางหัวเราะ

“เหอะ…เหอะ…”

วินาทีต่อมา สีหน้าของตำรวจเฉินพลันเปลี่ยนไป เพราะเธอพบว่ามือของตัวเองไม่สามารถหลุดพ้นจากกำมือของโจวเจ๋อได้เลย ไม่ว่าตัวเองจะออกแรงไปทางไหน ก็เหมือนเดิม มือของอีกฝ่ายเหมือนคีมขนาดใหญ่อันหนึ่ง หนีบมือของเธอแน่นไม่ปล่อย!

เกิดอะไรขึ้น! เกิดอะไรขึ้นกันแน่!

นัยน์ตาสีแดงของตำรวจเฉิน ในที่สุดก็เริ่มกระเพื่อมขึ้นมา สัตว์ที่มีอายุนับพันปี ใช้ชีวิตมานานแล้ว จะมีไอคิวต่ำได้อย่างไร

‘วืด!’ มือของตำรวจเฉินถูกลากลงไป ร่างของโจวเจ๋อที่นอนอยู่บนพื้นพลันลุกนั่ง ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วเกินไปตำรวจเฉินรู้สึกได้ว่าพลังที่น่าสะพรึงกลัวกำลังบุกเข้ามา ร่างของเธอถูกดึงลงไปอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

ตอนที่โจวเจ๋อลุกนั่ง ไหล่กระแทกกับหน้าอกของตำรวจเฉินโดยตรง ‘ปึ้ง!’ เวลานี้ ไม่ว่าจะเป็นตำรวจเฉินหรือคนอื่น จริงๆ แล้วไม่ทันได้สังเกตเห็นความนูนของหน้าอกว่าถูกทับแบนถึงขั้นไหน

เพราะทั้งตัวของตำรวจเฉินถูกกระแทกลอยออกไป ตอนที่ร่วงลงพื้น ทั้งร่างของเธอยังคงถูไถไปกับพื้นไม่หยุด ไหลเป็นทางยาวนับสิบเมตรแล้วจึงหยุดลง

เรื่องราวเปลี่ยนแปลงความรุ่งเรืองตกต่ำไม่แน่นอน ทำอะไรไว้ก็ต้องชดใช้คืนในสักวัน ก่อนหน้านี้ตำรวจเฉินต่อยโจวเจ๋อลอยออกไป ตอนนี้ถึงตาโจวเจ๋อเอาคืนบ้าง

เถ้าแก่โจวเดิมทีมีนิสัยชอบต่อสู้และเอาชนะมีแค้นต้องชำระ ไม่เคยติดป้ายคนใจกว้าง ถ้าแก้แค้นได้จะไม่ปล่อยไว้นานเด็ดขาด

และนิสัยของคนผู้นั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึง นิสัยแย่กว่าเขาอีก ตีหมายังต้องดูเจ้าของ นับประสาอะไรกับหมาข้างนอกที่มากัดหมาในบ้านของเรา

ตำรวจเฉินหลังจากร่วงไปบนพื้นแล้วพลันเงยหน้า มองโจวเจ๋อที่นั่งอยู่ข้างหน้า ในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดผวา ความรู้สึกเมื่อครู่ ความเก่งกาจเมื่อครู่ พลังเมื่อครู่นั้น เป็นไปไม่ได้ เขาจะมีความเปลี่ยนแปลงกะทันหันได้อย่างไร หรือว่าก่อนหน้านี้เขาแอบซ่อนไว้ตลอด แต่จุดประสงค์ของการแอบซ่อนของเขาคืออะไร หรือว่าอยากจะให้เธอต่อยสบายสักหนึ่งยกก่อน จากนั้นตัวเขาเองก็จะรู้สึกสบายใช่ไหม

อันที่จริง ในใจของตำรวจเฉินมีความรู้สึกแปลกประหลาดมากโผล่มาแวบหนึ่ง ราวกับว่าเคยเจอฉากนี้มาจากไหน แต่ความทรงจำถูกฝุ่นจับนานมากแล้ว ยากที่จะค้นหากลับมาภายในระยะเวลาอันสั้น และนั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่สวยงามหรือความทรงจำที่มีค่าควรหยิบออกมาเท่าไร

โจวเจ๋อนั่งอยู่ตรงนั้น ยื่นมือลูบใบหน้าของตัวเอง ใบหน้าครึ่งหนึ่งยุบลงไป พูดจริงๆ นะ ตอนนี้สภาพของโจวเจ๋อดูไม่ได้เป็นอย่างมาก แต่หลังจากนั้น ฉากที่เขาดึงเนื้อหนังมากกว่าครึ่งที่ห้อยอยู่บนใบหน้าของเขาทำท่าจะหลุดแหล่มิหลุดแหล่ลงมา ทำให้คนรู้สึกหนังศีรษะชา!

หลังจากดึงลงมาแล้ว โจวเจ๋อลังเลเล็กน้อย ก่อนจะวางเนื้อหนังของตัวเองไว้ตรงหน้า ดูเหมือนกำลังลังเลว่าจะกินหรือไม่กินมัน ผู้คนมักจะพูดว่าต้องกินของบำรุงอะไรใช่ไหม เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรจะบำรุงได้ดียิ่งกว่าเนื้อบนร่างกายของตัวเองอีกแล้วใช่ไหม

แต่ใบหน้าของโจวเจ๋อกลับแสดงสีหน้ารังเกียจออกมาทันที โยนเนื้อชิ้นนี้ไปทางตำรวจเฉินอย่างดื้อๆ

‘แปะ!’ ตำรวจเฉินก้มหน้ามองชิ้นเนื้อที่อยู่ใต้เท้าของตัวเองอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร จนกระทั่งโจวเจ๋อออกเสียง ‘จ๊วบๆๆๆ’ จากในปากของเขา พลางกระดิกนิ้วเรียกตำรวจเฉิน จากนั้นก็ชี้ไปที่เนื้อชิ้นนั้น ตำรวจเฉินหัวระเบิดทันที ความโกรธแน่นหน้าอกในพริบตา เขาๆๆ กำลังให้อาหารสุนัข!

เกล็ดย้อนใต้คอของเซี่ยจื้อ วันนี้ถูกคนคนเดียวกันยั่วยุถึงสองครั้ง! ความทรงจำที่น่าอับอายและเจ็บปวดใจมากที่สุดถูกเปิดออกซ้ำไปซ้ำมาภายในระยะเวลาอันสั้น!

พระพุทธเจ้าเมื่อครั้งยังเป็นพระโพธิสัตว์เคยเฉือนเนื้อตัวเองให้นกอินทรีกิน แต่วันนี้โจวเจ๋อได้ฉีกเนื้อตัวเองให้สุนัขกิน

“วันนี้คุณ ตายแน่” ตำรวจเฉินเงยหน้า มองไปที่เขตกั้นที่อยู่โดยรอบ เธอไม่โง่ เมื่อครู่เธอรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่า พลังที่น่ากลัวที่น่าประหลาดได้ปรากฏขึ้นภายในร่างของโจวเจ๋อ และพลังนั่นได้รับหมัดของเธอก่อนจะใช้ไหล่กระแทกเธอออกไป

แต่เธอเป็นเซี่ยจื้อ เธอมีร่างจริง!

มองไปทั่วทั้งโลกมนุษย์และยมโลก ตอนนี้มีใครกล้าทุบอกรับประกันว่าสามารถรับไฟโกรธเดือดดาลของสัตว์วิเศษตัวนี้ไหม

โจวเจ๋อหัวเราะ เนื่องจากใบหน้าได้รับบาดเจ็บหนัก เวลาหัวเราะจึงดูแปลกพิลึก เนื้อหนังไม่สามารถปิดกระดูกได้ทั้งหมด กระดูกสีขาวนั่นโผล่ให้เห็นอยู่เนืองๆ ยามที่หัวเราะ

“เจ้ารุ่งเรืองกินสิ” เสียงแหบอยู่บ้าง ออกเสียงไม่ค่อยชัดเจน แต่น้ำเสียงที่ดูหยอกล้อนั่น กลับแสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน

“คุณ รนหาที่ตาย!”

“เห่าสิ เห่าอีกสองสามที เจ้ารุ่งเรือง เธอรู้ไหม เธอเห่าได้เพราะมาก” โจวเจ๋อใช้มือฝ่ามือข้างหนึ่งยันพื้น ลุกขึ้นยืนอย่างเปลืองแรงและยากลำบาก ร่างกายโอนเอน ราวกับคนที่นอนหลับนานเกินไปเพิ่งลุกขึ้นมาครั้งแรก จึงไม่คุ้นชินไปทั้งตัว ทั้งกับอากาศ กับแสงอาทิตย์ กับสภาพแวดล้อม รวมไปถึงร่างกายนี้ “โดยเฉพาะตอนนี้เธอที่ยังไม่ใส่เสื้อผ้า เวลาเห่าขึ้นมาแล้วยิ่งได้อารมณ์”

หลังจากยืนขึ้นแล้ว ร่างของโจวเจ๋อเหมือนจะขาดความสมดุลในการทรงตัว เริ่มเอนซ้ายเอนขวา เหมือนคนเมาเหล้า เขาอยากจะหาของพิงสักหน่อย แต่ที่นี่เป็นลานขนาดเล็กของโรงพยาบาล รอบด้านว่างเปล่าเพราะได้รับผลกระทบและถูกทำลายจากการต่อสู้ก่อนหน้านั้น นอกจากหลุมก็คือหลุม

ตอนที่ร่างของโจวเจ๋อกำลังจะล้มลง ตำรวจเฉินขยับตัว ขาทั้งสองข้างของเธอกระโดดจากพื้น ทั้งตัวเธอเหมือนระเบิดที่ถอดสลัก โยนไปหาโจวเจ๋อด้วยความเร็วที่ทำให้คนตื่นตกใจ ดูเหมือนมีกลิ่นเหม็นไหม้ออกมากลางอากาศด้วย

โจวเจ๋อตกตะลึงไปชั่วครู่ ก่อนจะเบี่ยงตัวจากนั้นกดมือข้างหนึ่ง ชั่วพริบตาเดียว ไม่เพียงแต่หลบการปะทะของตำรวจเฉินได้ เขายังจับไหล่ของตำรวจเฉินไว้ ต่อมา เกิดเสียงดัง ‘โครม!’ ขาทั้งสองข้างของตำรวจเฉินตกลงไปอยู่ในพื้นซีเมนต์ ทั้งตัวเธอดูเตี้ยลงในทันใด โจวเจ๋อใช้ฝ่ามืออีกข้างหนึ่งกดไหล่ของตำรวจเฉิน แล้วจึงประคองร่างได้มั่นคง