ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 717

ตอนที่ 717 ฟ้องแก!

“เถ้าแก่ จะใส่อันนี้จริงๆ ใช่ไหม”

“ใส่ให้ผมเถอะ”

“อ้อ ได้เจ้าค่ะ”

อิงอิงหยิบเสื้อคลุมสีดำข้างๆ ขึ้นมา แล้วสวมใส่ให้เถ้าแก่ เสื้อคลุมเป็นไซซ์ใหญ่ ขนาดห้าเอ็กซ์แอล โดยทั่วไปไซซ์ขนาดนี้เตรียมไว้สำหรับคนอ้วนเป็นพิเศษ ร่างกายของสวีเล่อไม่ถือว่าสูงมาก ประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร หลังจากใส่เสื้อตัวนี้แล้ว โจวเจ๋อจึงดูเหมือน ‘ซ่อนตัว’ อยู่ในเสื้อผ้า ยังดีที่มี ‘ผู้ชายที่เป็นผู้นำแฟชั่น’ จำนวนไม่น้อยชอบสวมใส่เสื้อผ้าแบบนี้ ดังนั้นจึงดูไม่แปลกมากเท่าไร

“เถ้าแก่ อันนี้ก็ต้องใส่ไหมเจ้าคะ”

“ใส่”

“แต่มันเจ็บนะเจ้าคะ ข้าใส่ไม่เป็น”

“เอามาติดก็ได้แล้ว”

“จริงเหรอเจ้าคะ”

“เร็วเข้า”

“อ้อ เจ้าค่ะ”

“โอ๊ย…”

เจ็บ นี่คือความเจ็บปวดของจริง อิงอิงไม่มีประสบการณ์ และแขนปลอมนี้ดูเหมือนจะเน้นเพื่อตกแต่งให้สวยงามเท่านั้น ฟังก์ชันอื่นด้อยมากอย่างเห็นได้ชัด

แต่ก็ต้องฝืนยัดเข้าไป ส่วนเรื่องความเจ็บปวด ไม่ว่าอย่างไรภูมิต้านทานของโจวเจ๋อมีความแข็งแกร่ง ช่วงนี้แขนขาดต่อแขนติดต่อกันหลายครั้ง หากจะพูดว่าตัวเองชินแล้ว คงจะน่าเกลียดเกินไป แต่อย่างน้อยก็ถือว่าเริ่มชินชาบ้างแล้ว

‘ฮู่ว…’ ทุกอย่างพร้อมแล้ว โจวเจ๋อจึงเตรียมจะเดินลงจากชั้นบน

อาจจะเป็นเพราะการตื่นขึ้นมาของเจ้าโง่ ความเร็วในการฟื้นตัวจากการบาดเจ็บของร่างกายในครั้งนี้เร็วกว่าเมื่อก่อนเยอะมากจริงๆ ตอนที่เพิ่งตื่นขึ้นมาขยับนิดเดียวก็ปวดแล้ว แต่เวลาผ่านไปไม่ถึงสองวัน ตอนนี้ก็พอที่จะเดินลงมาขยับตัวได้บ้าง

ถ้าหากเดินลงมาข้างล่างได้ โจวเจ๋อทนไม่ไหวอยากจะเดินลงไปนอนบนโซฟาที่ตัวเองชอบมากที่สุด ใครจะรู้ว่าช่วงเวลาผ่อนคลายยามว่างแบบนี้จะอยู่อีกนานแค่ไหน

เฮ้อ รีบใช้ชีวิตในปัจจุบันให้คุ้มค่าเถอะ

เขาปฏิเสธการประคองของอิงอิง โจวเจ๋อเดินลงมาด้วยตัวเองอย่างช้าๆ เห็นนักพรตเฒ่านั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์พอดี ท่าทางเหม่อลอย

โจวเจ๋อค่อยๆ เดินไปตรงหน้าโซฟาอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ นั่งลง เลือกนั่งท่าที่ไม่ทำให้ตัวเองเจ็บมาก หลังจากที่ลองอยู่นาน ในที่สุดก็นอนลงไป

ชั่วเวลาเดียว รู้สึกสบายทั้งตัวและจิตใจ ราวกับรูขุมขนทั่วร่างกายได้รับการผ่อนคลาย เหมือนพิธีศักดิ์สิทธิ์บางอย่าง ร่างกายทั้งตัวกำลังอาบอยู่ท่ามกลางแสงสว่าง

อิงอิงเดินไปรีดหนังสือพิมพ์และเตรียมน้ำชา โจวเจ๋อตั้งใจบอกว่าไม่เอากาแฟ

นักพรตเฒ่านั่งอยู่ตรงนั้น ดูเหมือนจะไม่เห็นว่าโจวเจ๋อลงมา นั่งเหม่อลอยหันหน้าไปหน้าประตูร้าน

“นักพรตเฒ่า” โจวเจ๋อตะโกนเรียกหนึ่งที เขารู้สึกว่านักพรตเฒ่าผิดปกติไป คงไม่ได้เกิดปัญหาทางด้านจิตใจเพราะเรื่องของชายชราใช่ไหม

นักพรตเฒ่าไร้การตอบสนอง

“นักพรตเฒ่า” โจวเจ๋อเรียกอีกครั้ง

นักพรตเฒ่าหันหน้ากลับมาเหมือนคนทึ่ม มองไปทางโจวเจ๋อ แล้วสายตาจึงค่อยๆ โฟกัส เขาเอ่ยว่า “เถ้าแก่ เจ้าลงมาแล้วเหรอ” เสียงค่อนข้างแหบพร่า จมูกแดงก่ำ แสร้งทำท่าเหมือนตื่นเต้นดีใจ แต่ในความเป็นจริงดูฝืนมากเกินไป

“คุณเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าลิง” โจวเจ๋อนึกถึงเจ้าลิงทันที จริงๆ เลย พี่ลิงคงไม่ได้ตายไปแล้วใช่ไหม

“เจ้าลิงสบายดี ไม่เป็นอะไรมาก ไข้กำลังลด ข้า…ข้า…” นักพรตเฒ่าทำท่าเหมือนจะพูดแล้วก็หยุดไป

และในเวลานี้ รถตำรวจคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตูร้านหนังสือ เหล่าจางพาตำรวจสองนายลงมาจากรถ ตำรวจสองนายยืนอยู่ข้างนอกไม่เข้ามา เหล่าจางเดินเข้ามาเพียงคนเดียว

เหล่าจางพยักหน้าให้โจวเจ๋อก่อน เมื่อเห็นโจวเจ๋อสามารถนอนบนโซฟาได้แล้ว เขาดีใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่ช้าก็หันไปหานักพรตเฒ่า รีบเดินเข้าไปถามว่า “นักพรตเฒ่า คุณรู้จักคนชื่อซุนเถี่ยเฉิงไหม”

“ซุนเถี่ยเฉิง” นักพรตเฒ่าแสดงแววตางุนงนจากดวงตาของเขา ดูเหมือนว่า เขาจะเดาออกถึงเจตนาของเหล่าจางแต่เขาไม่แน่ใจจริงๆ ว่านักศึกษาที่โทรหาตัวเองเมื่อคืนนี้ชื่อซุนเถี่ยเฉิงหรือไม่

เพราะ เพราะว่าเด็กที่เขาออกเงินช่วยเหลือมีเยอะเกินไป เขาจะจำได้อย่างไร

“นักศึกษาคนนี้กระโดดตึกฆ่าตัวตายเมื่อคืน พวกเราสืบประวัติการโทรของเขาแล้ว พบว่าก่อนที่เขาจะตายสายที่เขาโทรติดต่อเป็นครั้งสุดท้ายก็คือคุณ”

นักพรตเฒ่าตัวสั่น เป็นเขา เป็นเขาจริงๆ ด้วย

‘เจ้าชอบกินอะไร’

‘ข้าจะเตรียมให้เจ้า’