ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 716

ตอนที่ 716 เถ้าแก่เนี้ยสุดยอด!

เช้าวันรุ่งขึ้น รอโจวเจ๋อตื่นขึ้นมาบอกว่าตัวเองไม่นอนต่อแล้ว อิงอิงจึงลงมาซักผ้าปูที่นอน เถ้าแก่เป็นคนรักความสะอาด ของใช้บนเตียงต้องสะอาดหมดจด โดยเฉพาะตอนนี้เถ้าแก่นอนซมอยู่บนเตียง ดังนั้นจึงต้องระวังเป็นพิเศษ

งานเหล่านี้ อิงอิงไม่เคยรู้สึกยุ่งยากรำคาญใจเลยสักนิด กระทั่งรู้สึกว่าความอนามัยของเถ้าแก่สำหรับเธอแล้วไม่ใช่ภาระ แต่เป็นความสุข

เสื้อผ้าและของใช้ติดตัวของเถ้าแก่รวมทั้งการทำความสะอาดห้องนอน รวมไปถึงหนังสือพิมพ์และกาแฟ สิ่งเหล่านี้เถ้าแก่เคยบอกว่าสั่งให้คนอื่นทำเขารู้สึกไม่สบายใจ มีเพียงเธอทำเท่านั้นเขาถึงจะรู้สึกว่าสะอาด

อิงอิงชอบคำพูดเหล่านี้เป็นอย่างมาก นี่ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในร้านหนังสือ เป็นหนึ่งเดียวไม่เหมือนใครในสายตาของเถ้าแก่

อืม แต่สิ่งที่อิงอิงไม่รู้คือ จริงๆ แล้วในครอบครัวส่วนใหญ่หลังจากที่แต่งงานแล้วผู้ชายจะแอบขี้เกียจแล้วหลอกภรรยาของตัวเองให้ทำงานบ้านแบบนี้แหละ

เธอเพิ่งใส่ผ้าปูเตียงเข้าไปในเครื่องซักผ้า ประตูห้องน้ำก็ถูกเคาะพอดี เมื่ออิงอิงเปิดประตู ก็เห็นเดดพูลยืนอยู่หน้าประตู เดดพูลถือตะกร้าใบหนึ่งอยู่ในมือ มีผลไม้ใส่อยู่ข้างใน ดูเหมือนเพิ่งจะเด็ดลงมา เพราะยังมีน้ำค้างอยู่บนนั้น

เขาชี้ไปที่ตัวเอง แล้วชี้ไปที่ผลไม้ที่อยู่ในตะกร้า จากนั้นทำท่า ‘กิน’

อิงอิงรับตะกร้าผลไม้มา แล้วพูดด้วยความสงสัยว่า “ผลไม้พวกนี้ เจ้าเป็นคนปลูกเองเหรอ”

เดดพูลหัวเราะเหอๆๆ พลางพยักหน้า อันที่จริง เดดพูลพูดได้ เพราะเมื่อก่อนตอนที่ทนายอันสั่งให้เขาดูการ์ตูนญี่ปุ่น เขามักจะพูดโพล่งภาษาญี่ปุ่นออกมาสองสามประโยค แต่ดูเหมือนเวลาปกติเขาไม่ค่อยชอบพูดจา โดยเฉพาะหลังจากหญิงสาวตัวดำนำเขาปลูกลงไป เขายิ่งเงียบมากกว่าเดิม

อิงอิงมองผลไม้ พลางทอดถอนใจ ต่อไปหากเปิดร้านหนังสือต่อไม่ไหว เปลี่ยนเป็นร้านผลไม้ไปเลยเถอะ เพราะผลไม้พวกนี้เป็นผลไม้นอกฤดูกาล และไม่เห็นหญิงสาวตัวดำกับเดดพูลสร้างโรงเรือนอะไรข้างสวนผัก

แต่คาดว่าเถ้าแก่ของตัวเองคงจะไม่เห็นด้วย ถ้าทุกคนช่วยกันขายผลไม้ตะโกนเสียงดัง เถ้าแก่คงไม่สามารถนอนอาบแดดอ่านหนังสือพิมพ์ได้อย่างสุขสงบแน่นอน

เมื่อลองสวมความคิดของเถ้าแก่แล้ว ร้านหนังสือถึงแม้จะขาดทุน แต่ก็มีหน้ามีตาสูง!

“อย่างนั้นก็ ขอบใจนะ” อิงอิงเอ่ย

เดดพูลพยักหน้า หัวเราะเหอะๆ อย่างเซ่อซ่า จากนั้นชี้ไปที่แขนของตัวเอง แขนของเขายังไม่งอกยาวออกมา แต่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างนิดหน่อย

พลังฟื้นฟูร่างกายของเขาเป็นที่น่าตกใจอย่างยิ่ง นี่คือคุณลักษณะพิเศษของเขาที่มีมานานแล้ว

“ความหมายของเจ้าคือ รอเถ้าแก่หายดีแล้ว เจ้าจะให้แขนกับเถ้าแก่”

เดดพูลพยักหน้า ตบหน้าอกของตัวเอง

ทำไมถึงว่าง่ายขนาดนี้

ทำไมถึงเป็นเด็กดีขนาดนี้

อิงอิงยังจำได้ตอนที่เดดพูลช่วยฟื้นฟูแขนของโจวเจ๋อให้กลับมามีสภาพเดิมก่อนหน้านั้น ตัวเธอยืนเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลา และยังกังวลว่าเดดพูลจู่ๆ จะคิดไม่ซื่อทำให้ไม่เป็นผลดีกับเถ้าแก่หรือไม่

เดดพูลเหมือนจะมองไม่เห็นความสงสัยของในดวงตาของอิงอิง ชี้ไปที่สวนผักที่อยู่ถัดไป แล้วทำมือท่านอนหลับจากนั้นจึงหมุนตัวเดินกลับไป

อันที่จริง สำหรับเดดพูล โจวเจ๋อก็ไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าอีกฝ่ายจะไม่หักหลัง แน่นอนว่า โจวเจ๋อไม่ไร้เดียงสาคิดว่า ‘ความสัมพันธ์พ่อลูก’ จะยั่งยืนมั่นคงตลอดไป

ดังนั้นครั้งที่แล้ว เขาจึงถ่ายทอดอักขระให้เดดพูลนิดหน่อย ช่วยพัฒนาให้เขา ความสัมพันธ์อย่างอื่นล้วนมีการเปลี่ยนแปลง มีเพียงสายสัมพันธ์ของผลประโยชน์เท่านั้นถึงจะยั่งยืนนาน

อิงอิงถือตะกร้าผลไม้ ไม่ได้กลับขึ้นไปชั้นบน แต่เดินไปที่ร้านขายยาข้างๆ ตอนนี้เถ้าแก่แม้แต่ข้าวยังกินไม่ได้ อย่าว่าแต่ผลไม้เลย ผลไม้ถูกอิงอิงแบ่งให้หมอและพยาบาลในร้านขายยา ฟางฟางก็ไม่เกรงใจ หยิบแอปเปิลสองลูกไปล้างแล้วกัดทันที แถมยังชมไม่หยุดว่าแอปเปิลหวานกรอบสดชื่นมาก ถามอิงอิงว่าซื้อมาจากที่ไหน

คำถามนี้ ตอบลำบาก อิงอิงจึงมองไปที่อาการของพวกเยวี่ยหยาทั้งสามคน สัญญาณทางกายภาพโดยพื้นฐานฟื้นฟูกลับมาแล้ว ทั้งสามคนทยอยตื่นขึ้นมา แต่ไม่ช้าก็สลบอีก

คาดว่าต้องใช้เวลาอีกสักพักเพื่อค่อยๆ ปรับตัว ไม่ว่าอย่างไรถูกชายชราคนนั้นส่งเข้าไปในห้วงเวลาหนึ่ง ความเสียหายทางจิตใจที่ทุกคนได้รับอาจจะรุนแรงกว่าทางร่างกาย แต่ทุกคนเป็นยมทูต จิตใจไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น แค่ต้องใช้เวลาวันสองวันเพื่อพักฟื้นตัว

แต่สิ่งที่ทำให้อิงอิงรู้สึกสงสัยอยากรู้คือพวกโกวซินทั้งสามคน สามคนนี้อยู่ในห้องคนไข้ห้องหนึ่ง ผิวหนังที่ไหม้เกรียมเริ่มหลุดลอกแล้ว ผิวหนังชั้นใหม่งอกออกมา ทั้งสามคนนี้ ดวงแข็งชะมัด

แต่ดวงแข็งแบบนี้ คนทั่วไปก็ไม่อยากยอมรับ ถูกซัดจนพิการ แล้วโดนระเบิดกระเด็น จากนั้นกว่าจะรักษาแผลให้หายดีก็ไม่ง่าย แต่กลับต้องโดนเผาจนเกือบกลายเป็นเถ้าถ่านอีก หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น จิตใจอาจจะพังทลายไปนานแล้วฆ่าตัวตายไปเลย

ตอนแรกที่มามีความมั่นใจกระหยิ่มยิ้มย่อง คิดว่าตัวเองเป็นบุตรของความโชคดี จากนั้นเพิ่งจะอวดเก่งเสร็จ ก็มานอนอยู่ที่นี่หนึ่งถึงสองเดือนแล้ว ตอนที่พวกเขาตื่นขึ้นมา ยังต้องจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลเป็นจำนวนเงินที่น่ากลัวมากอีกด้วย

เปิดร้านขายยามาก็นานแล้ว พวกเขานับว่าเป็นรายได้ก้อนใหญ่ที่สุดแล้ว ปีนี้ร้านขายยาจะเปลี่ยนจากขาดทุนเป็นกำไรได้หรือไม่ คงต้องฝากความหวังไว้ที่พวกเขาสามคนนี้

“พวกเขาสามคนถ้าหากมีโอกาสที่จะตื่นขึ้นมาก็รีบรายงานด้วยนะ อย่ามัวรีรอ” อิงอิงพูดเตือนฟางฟาง

“ค่ะ เถ้าแก่เนี้ย” ฟางฟางตอบโดยตรง

อิงอิงตาเป็นประกายแวบหนึ่ง แล้วพูดต่อว่า “ช่วงนี้ทุกคนเหนื่อยหน่อยนะ สิ้นปีให้โบนัสเพิ่มอีกเท่า!”

“ขอบคุณเถ้าแก่เนี้ย!”

“เถ้าแก่เนี้ยใจดีจริงๆ!”

พวกหมอและพยาบาลในร้านขายยาตะโกนพร้อมกัน