ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 715

ตอนที่ 715 จิ้งจอกอัดอั้นจนบาดเจ็บภายใน

‘หนังหน้าถูกคุณฉีกลงมาให้หมากินแล้วไม่ใช่เหรอ’ โจวเจ๋อย้อนถามในใจ

‘สุนัข…เฝ้า…บ้าน…’

‘ฟังเบื่อแล้ว จริงๆ นะ คุณไม่ได้ยินสาวใช้ของผมพูดเหรอ เราสองคนใครเป็นสุนัขของใครกันแน่ อ้อใช่แล้ว ครั้งนี้ไม่ถูก เมื่อก่อนหลังจากที่คุณออกมาหนึ่งครั้ง ก็ต้องพักตัวนานครึ่งเดือนไม่ใช่เหรอ แต่นี่เพิ่งสองสามวันเอง ก็ออกมาเตร็ดเตร่ได้แล้ว’

‘ร่าง…ของ…เจ้า…แข็ง…แรง…แล้ว…’

‘โดยทั่วไปคำพูดแบบนี้ ล้วนเป็นผู้หญิงนอนอยู่บนเตียงพูดกับผู้ชาย’

ฝ่ายนั้นเงียบไป โจวเจ๋อจึงไม่กล้าพูดยั่วยุต่อ ถ้าหากอิ๋งโกวหมดความอดทน แล้ว ‘ผ่าท้อง’ ตัวเองไปด้วย คงสนุกน่าดู

ตอนที่อยู่เสฉวนช่วงก่อนหน้านี้ เด็กผู้ชายอาศัยจังหวะตอนที่อิ๋งโกวนอนหลับ เล่าเรื่องในอดีตให้โจวเจ๋อฟัง บอกว่าอิ๋งโกวบังคับให้เขาฆ่าตัวเอง โจวเจ๋อฟังแล้วรู้สึกกลัว ที่แท้ตัวเองอันตรายขนาดนี้เชียว!

แต่สิ่งที่ทำให้โจวเจ๋อแปลกใจคือ อิ๋งโกวดูเหมือนจะมองข้ามคำพูดแซวก่อนหน้า และไม่มีวี่แววว่าจะโกรธแต่อย่างใด เพียงพูดตามตรงว่า ‘ลูก…แก้ว…นั่น…สั่ง…ให้…พ่อ…ครัว…ไป…หา…’

‘เป็นสิ่งของที่ชายชราคนนั้นทิ้งไว้จริงๆ เหรอ เขาคือสิ่งใดกันแน่’

ชายชราเป็น ‘ตัว’ อะไรกัน เป็นสิ่งที่โจวเจ๋อสงสัยมากมาตลอด

‘อาวุธ…วิเศษ…’

‘อาวุธวิเศษ? อาวุธวิเศษสุดยอดขนาดนี้เชียว’

ชายชราถูกฆ่าแล้วยังกลับมาได้ ตัวเขาเองก็กลุ้มใจที่ตัวเองไม่ตาย จริงๆ แล้วได้อธิบายบางสิ่งชัดเจนแล้ว อย่างเช่น ชีวิตของเขา จริงๆ แล้วไม่ใช่ของตัวเขาเลยด้วยซ้ำ การหายไปและการปรากฏตัวของเขา ก็ไม่ใช่ตัวเขาที่กำลังควบคุมอยู่

‘อาวุธ…เซียน…’

‘อาวุธเซียน!’ โจวเจ๋อพูดสองสามคำนี้อยู่เงียบๆ ในใจ คำว่า ‘เซียน’ คำนี้ โจวเจ๋อได้สัมผัสอยู่ไม่น้อย สิ่งที่มีความเกี่ยวข้องกับมันแม้แค่นิดเดียว ล้วนมีความพิเศษเฉพาะตัว และน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

‘คนที่ชื่อหลี่ซิ่วเฉิง กับแม่นางไป๋คนนั้น เกือบจะฆ่าผมตายแล้ว’ โจวเจ๋อนึกเรื่องนั้นขึ้นมาได้ จึงระบายกับอิ๋งโกวสักหน่อย

คุณมีหุ่นมากมายจัดอยู่ในส่วนลึกของจิตวิญญาณ แต่ปรากฏว่าตอนที่คุณหลับไปหุ่นพวกนี้กลับคิดก่อกบฏ

ความผิดนี้ คุณต้องรับแทน

‘ข้า…ก็ว่า…อยู่…ทำ…ไม…มี…ภู…เขา…เยอะขึ้น…’

‘ชายชราคนนั้น คราวที่แล้วคุณมองไม่ออกเหรอว่าเขาเป็นอะไร’

‘มอง…ออก…แล้ว…จะ…ทำ…อะ…ไร…ได้…’ เจ้าในตอนนั้นใหญ่เท่ากับมด ยังจะมีความคิดอย่างอื่นได้อย่างไร

ประโยคนี้ ไม่พูดออกมา แต่ความหมาย ทุกคนล้วนเข้าใจ

‘แต่ผมต้องพักรักษาตัวระยะหนึ่ง ครั้งนี้ทุกคนบาดเจ็บหนัก จำเป็นต้องฟื้นฟูพลังชีวิตต้นกำเนิดช่วงเวลาหนึ่ง’

‘พวก…เศษ…สวะ…ทั้งนั้น…’

คนมากมายในร้านหนังสือ อิ๋งโกวถูกใจเพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นก็คือนักพรตเฒ่า แม้แต่โจวเจ๋อก็ไม่อยู่ในลิสต์เพราะโจวเจ๋อเป็น ‘สุนัขเฝ้าบ้าน’ ไม่นับว่าเป็นคน

ในสายตาของอิ๋งโกว โจวเจ๋อกลัวความจน ดังนั้นจึงคุ้นชินกับการเก็บขยะกลับมาที่บ้าน

‘คุณพักผ่อนต่อเถอะ จะไปเสฉวนตามหาคนที่ทำร้ายคุณเจ็บแสบมากที่สุดก่อน หรือว่าไปหาของของชายชราคนนี้ก่อน’

‘เส…ฉวน…’

‘โอเค แต่ต้องรอผมพักผ่อนให้หายดีก่อนนะ ไม่อย่างนั้นคุณไม่สะดวก ผมก็ไม่สะดวก’

‘ตก…ลง…’

‘อย่างนั้นคุณนอนหลับต่อเถอะ’ โจวเจ๋อลืมตา ยื่นมือลูบเส้นผมของอิงอิงเบาๆ แล้วนำมาเสียดสีกันที่ปลายนิ้ว

แม่นางไป๋ทำดีกับอิงอิงมากจริงๆ อย่างน้อยก่อนที่จะใช้ประโยชน์เธอ ทำดีมาก ดังนั้น เธอถึงได้สวยขนาดนี้ ทุกส่วนล้วนสวยงามและสมบูรณ์แบบ

“อ้อใช่” จู่ๆ โจวเจ๋อก็นึกอะไรออก จึงถามว่า “จิ้งจอกตัวนั้น ใครเป็นคนดูแล”

“ถูกหลินเข่อส่งกลับบ้านแล้ว ไม่ได้อยู่ในร้านหนังสือ”

…

ข้างโซฟาในห้องรับแขก มีกล่องใบหนึ่งเพิ่มขึ้นมา ด้านล่างรองด้วยผ้าห่มหนึ่งชั้น จิ้งจอกขาวตัวหนึ่งกำลังนอนอยู่ในนั้น

หวังเคอนั่งอยู่บนโซฟา กำลังดูโทรทัศน์ ลูกสาวอยู่ที่ร้านหนังสือ ยังไม่กลับมา บอกว่าจะอยู่เล่นที่นั่นสองสามวันหวังเคอจึงตกลง

ความสัมพันธ์พ่อลูกของพวกเขา จริงๆ แล้วมีหลายครั้งที่ต้องเก็บซ่อนความรู้ใจกันระหว่างทั้งสองฝ่าย ความเข้าอกเข้าใจกันและความร่วมมือกันระหว่างคนทั้งสอง ไม่สามารถบังคับควบคุมได้

หวังเคอเข้าใจในจุดนี้ ภรรยาอาบน้ำขึ้นไปนอนข้างบนแล้ว ดูเหมือนเธอจะเป็นหวัดนิดหน่อย ในห้องรับแขก มีเพียงหวังเคอกับจิ้งจอกตัวนี้