ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 714

ตอนที่ 714 หนังหน้าอยู่ไหน

โทรศัพท์ฝั่งนั้นเงียบไป นักพรตเฒ่าไม่พูดอะไรอีก คำพูดของเขาพูดอย่างชัดเจนแล้ว ข้าอายุปูนนี้ ส่งพวกแกเรียนหนังสือให้เงินพวกแกใช้จ่าย ยังต้องซื้อโทรศัพท์ให้พวกแกไปหม้อผู้หญิงอีก พวกแกทำไมไม่บอกว่าแซ่เดียวกับข้าไปเลยล่ะ นับถือเป็นบรรพบุรุษไปเลย ถึงแม้มีอายุเก้าพันปี ก็ยังดี

เรียนมหาวิทยาลัยในทงเฉิง ก็ไม่เห็นแกซื้อผลไม้สักถุงมาเยี่ยมข้า ตอนนี้ยังจะมาบังคับข้าอีก คิดว่าข้าสมองเสื่อมหรือไง

แกกระโดดไปเลย อย่างมากก็ทำอาหารให้กินมื้อหนึ่ง ตอนที่มาถึงร้านหนังสือแล้วจะเอาให้แกกิน คนอื่นมาร้านหนังสือได้กินแค่อาหารชุด แต่จะปฏิบัติกับแกระดับวีไอพี สามารถสั่งอาหารได้ แกจะเอาอย่างไรอีก แกกระโดดเลย แม่งเอ๊ยกระโดดไปเลยไป

‘ตู๊ด…ตู๊ด…ตู๊ด…’ โทรศัพท์ถูกตัดสายไปแล้ว อ้อ อย่างนั้นคงไม่ได้กระโดด ไม่เคยได้ยินว่าใครก่อนที่จะกระโดดตึกยังต้องวางสาย แต่จะกระโดดลงไปพร้อมโทรศัพท์เลย ตามมาด้วยเสียงดัง ‘พลั่ก’ เสียงของแตกละเอียด แค่คิดภาพก็รู้สึกสนุกแล้ว

นักพรตเฒ่าเช็ดตัวให้เจ้าลิงต่อไป ตอนนี้เขาทำได้เพียงเท่านี้ ถ้าหากตอนนี้เจ้าลิงไม่เป็นไร เขาอาจจะไปดูเด็กที่อยากฆ่าตัวตาย แต่ตอนนี้เจ้าลิงบ้ายังนอนอยู่บนเตียง เขาจะออกไปเหรอ อย่างนั้นเขาคงสติไม่ดี

“เจ้าลิงยังไม่ฟื้นอีกเหรอ” อิงอิงเดินเข้ามาถาม

“อืม ยังไม่ฟื้น ไข้ยังไม่ลด”

“วางใจได้ มันไม่เป็นไข้จนสมองลิงมีปัญหาหรอก”

“…” นักพรตเฒ่า

“เจ้าดูแลต่อเถอะ หากมีความเปลี่ยนแปลงก็โทรศัพท์แจ้งหน่อย เถ้าแก่เป็นห่วงทุกคน”

นักพรตเฒ่าพยักหน้า ถึงแม้การส่งข่าวของอิงอิงจะหน้านิ่งมากก็ตาม

“เถ้าแก่เป็นยังไงบ้าง”

“เถ้าแก่ก็ดี แค่ยังกินอะไรไม่ได้ ข้าจะไปดูคนอื่นต่อแล้ว”

“โอเค เจ้ายุ่งต่อเถอะ ตรงนี้มีข้าคอยดูอยู่” จากนั้นจึงหันหน้า นักพรตเฒ่ามองเจ้าลิง แล้วบ่นขึ้นมา “แกก็รีบตื่นได้แล้ว อย่าให้คนหัวขาวมาส่งคนหัวทอง…”

‘พรืด!’ อิงอิงยังไม่เดินออกไป เมื่อได้ยินถึงตรงนี้จึงหัวเราะออกมา

“ทำไมเหรอ” นักพรตเฒ่าถามด้วยความสงสัย

“ยังดีที่เจ้าลิงไม่ได้ย้อมขนทำทรงพังก์”

“หืม”

“ไม่อย่างนั้นเจ้าคงต้องร้องไห้บอกว่า แกรีบตื่นขึ้นมา อย่าปล่อยให้คนผมขาวอย่างข้าส่งคนผมสีแดง สีส้ม สีเหลือง สีเขียว สีฟ้า สีม่วง…”

นักพรตเฒ่าทำสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นก็กลั้นไว้ไม่อยู่ “ฮ่าๆๆๆๆ!!!!”

อิงอิงเดินไปดูคนอื่นต่อ พูดจริงๆ นะ คนที่น่าสงสารมากที่สุดคือพวกเจิ้งเฉียงสามคนที่นอนอยู่ในร้านยาข้างๆ แต่พวกเขาถึงแม้จะยังไม่ตื่น ทว่าสภาพร่างกายมีแนวโน้มดีขึ้น จะตื่นขึ้นมาขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น

เพียงแต่หลังจากยมทูตสามคนนี้มาที่นี่ ตามจริงแล้วยังไม่ได้ช่วยอะไร ก็โดนจัดการเสียก่อน แต่พอลองคิดอย่างละเอียด เธอดูเหมือนไม่มีสิทธิ์คิดแบบนี้กับพวกเขา เพราะตัวเธอเองก็รวมอยู่ในนั้นด้วย คนที่ออกแรงในเรื่องนี้จริงๆ ดูเหมือนจะเป็นเถ้าแก่กับเหล่าสวี่สองคน

อิงอิงไม่รู้ว่านักพรตเฒ่าได้ทำหน้าที่เป็น ‘เสาหลัก’ ในเรื่องนี้ และในความเป็นจริง แม้แต่ตัวนักพรตเฒ่าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

หลังจากเดินดูรอบหนึ่งแล้ว อิงอิงจึงกลับไปที่ห้องนอน เถ้าแก่ยังนอนอยู่บนเตียง ดูโทรทัศน์อยู่ ปกติอิงอิงไม่ค่อยดูโทรทัศน์ แต่จะนั่งดูเป็นเพื่อนเถ้าแก่เป็นครั้งคราว เวลาที่เหลือถ้าไม่เล่นเกมก็จะอ่านหนังสือ

วันนี้เธอตัดสินใจไปหาหนังสือเกี่ยวกับการทำอาหารมาอ่าน เธอมักรู้สึกว่าที่ผ่านมา เส้นทางยังอีกยาวไกล การปฏิวัติยังไม่สำเร็จ ตัวเองต้องขยันมากกว่านี้

ในโทรทัศน์ ผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ในบ้านของตัวเอง เผชิญหน้ากับคนกลุ่มหนึ่งที่ถือปืนจ่อเข้าหาตัวเอง ผู้ชายชูมือขึ้นยอมแพ้โดยสัญชาตญาณ แต่ภายในร่างกายของเขาดูเหมือนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น ‘ทำไมถึงยกมือ’

‘ยอมแพ้ไง’

‘ทำไมถึงยอมแพ้ น่าอับอาย!’ จากนั้นมือของผู้ชายจึงยกขึ้นแล้ววางลงติดต่อกัน ต่อมาผู้ชายเริ่ม ‘ฆ่ากราดไปทั่ว’

อิงอิงรู้สึกว่าโครงเรื่องนี้แปลกอย่างบอกไม่ถูก แต่เถ้าแก่กลับดูอย่างสนุก หัวเราะโดยไม่สนใจว่าจะสะเทือนไปถึงแผลของตัวเอง

“หนังเรื่องนี้สนุกหรือเจ้าคะ” อิงอิงเดินเข้ามาถาม

“สนุกมากนะ” ดูแล้วรู้สึกอินกับมันดี ดูการสื่อสารกันระหว่างตัวเอกและคนผู้นั้นในภาพยนตร์เรื่อง ‘เวน่อม’ แล้ว โจวเจ๋อนึกถึงเจ้าโง่กับตัวเองทันที

“อย่างนั้นข้าจะหาเวลาดูเองตั้งแต่ต้นสักหนึ่งรอบ เถ้าแก่ ต้องการกาแฟไหมเจ้าคะ”

“ไม่ต้องหรอก” กาแฟขี้ชะมดแพงมาก ดื่มครึ่งหนึ่งแล้วทิ้ง เป็นสิ่งที่สิ้นเปลืองเกินไป

อิงอิงขึ้นเตียง คุกเข่าหมอบหาโจวเจ๋อ แล้วยื่นนิ้ววาดบนหน้าอกของโจวเจ๋อเบาๆ แล้ววนเป็นวงกลม