ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 722

ตอนที่ 722 ลาก่อน หลินอี้

นักพรตเฒ่าทาน้ำตาวัวผสมน้ำขี้เถ้าจากยันต์กระดาษไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นเวลานี้ก็สามารถเห็นเจ้านี่อยู่ข้างในด้วย เท้าทั้งสองข้างชูขึ้นด้านบน ศีรษะอยู่ด้านล่าง ส่วนทั้งร่างเหมือนเสื้อโค้ตที่ถูกพับกลับด้านแล้วยัดเข้าไป แน่นอนว่าเขาไม่ใช่คน ไม่จำเป็นต้องฝึกฝนทักษะกระดูกอ่อน

มองไปที่ชุดชั้นในสตรีบนร่างกายและในมือของเขา นักพรตเฒ่ารู้สึกหน้าแดง เขาทำงานที่ร้านหนังสือมาตั้งนมนาน พบเจอผีมาเยือนถึงหน้าประตูทุกคืนเป็นจำนวนไม่น้อย แถมหลากหลายรูปแบบ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นักพรตเฒ่าได้เห็นพี่ชายที่มีงานอดิเรกสุดโต่งประเภทนี้

ดังคำโบราณที่กล่าวว่า ความตายดุจตะเกียงมอดดับ ต่อให้มีบางอย่างไม่อาจปล่อยวางได้ แต่เรื่องทางเพศล้วนๆ แบบนี้น่าจะปล่อยวางมานานแล้วถึงจะถูก ถึงอย่างไรก็ไร้กายหยาบแล้ว ไม่ต้องพูดถึงแก่นบาปและถ้ำบาปด้วยซ้ำ สะอาดยิ่งกว่าขันทีเสียอีก

โจวเจ๋อยื่นมือไปจับชายคนนั้นออกมา ชายคนนั้นไม่ขัดขืน จึงถูกโจวเจ๋อจับออกมาและกวัดแกว่งไปมาในมือ เนื้อทั่วทั้งตัวมีไม่มาก แต่มือทั้งคู่ยังกำชุดชั้นในสตรีในมือแน่น

“เขาเป็นคนทำใช่ไหม” โจวเจ๋อถามทนายอันที่อยู่ข้างกาย

บอกตามตรง แม้จะบอกว่ามองแวบแรกชายคนนี้ไม่ใช่คนดีเด่อะไร แต่ท่าทางก็ดูไม่เหมือนคนชั่วร้ายโหดเหี้ยมพรรค์นั้น ผีร้ายที่ฆ่าคนโจวเจ๋อเห็นมาแล้วมากมาย แต่ผีตรงหน้านี้กลับมีกลิ่นอายเอื่อยๆ เนือยๆ และไม่มีความรู้สึกชั่วร้ายอะไรเลย

“เฮ้ แกทำคนตายใช่ไหม” ทนายอันยื่นมือไปตบหน้าชายหนุ่ม

ชายคนนั้นมึนงงเล็กน้อย ราวกับว่าเขาไม่เข้าใจว่าสิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร หลังจากนั้นไม่นาน จู่ๆ ชายคนนั้นก็พูดขึ้น “ผมไม่ได้ฆ่าคน ผมไม่ได้ฆ่าใครนะ! ผมไม่ได้ฆ่าคนจริงๆ ผมไม่ฆ่าคน!”

“เจ้ามาทำอะไรในหอพักหญิง” นักพรตเฒ่าถาม

“ผมชอบที่นี่นี่นา ที่นี่มีชุดชั้นในสวยๆ มากมายแถมมีกลิ่นด้วย ผมชอบที่นี่สุดๆ ไปเลย!” ชายคนนั้นยืดคอขึ้นพูด

เขาตรงไปตรงมา และเขาก็โง่มากอีกด้วย โง่เสียจนทำให้คิดว่าเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะฆ่าคน

ถ้าใช้คำพูดของเกมล่ามนุษย์หมาป่ามาอธิบายละก็ เขาได้ระเบิดตรรกะโง่ทึ่มและน่ารักจนหยิบการ์ดหมาป่าไม่ได้สักใบ…

“ผมก็แค่ทำบางครั้งในช่วงกลางคืน หลังจากที่สาวๆ ที่นี่นอนหลับแล้ว ผมก็จะนอนทาบทับร่างของพวกเธอและฝันไปพร้อมกัน พวกเธอเองก็สบายมากๆ ด้วย ผมรับประกันเลย พวกเธอก็ตั้งตารอคอยเช่นกัน ผมรับประกันได้เลย!”

โจวเจ๋อส่ายหน้าส่งสัญญาณให้ทนายอันช่วยจับเขาไว้ก่อน จากนั้นโจวเจ๋อก็ใช้เล็บวาดวงกลมด้านหน้า เปิดประตูนรก

“ไม่! ไม่นะ! ไม่เอา! ได้โปรด อย่านะ! ไม่เอานะ!!!!!!!!” ทันใดนั้นชายคนนั้นก็ตะโกนจนเสียงแหบเสียงแห้ง เขาไม่อยากลงนรก หลังตกนรกไปแล้ว เขาไม่มีทางจะหาชีวิตดีๆ แบบนี้ได้อีกแล้ว เขารู้สึกว่าตอนนี้มันสวยงามมากเหมือนอยู่บนวิมานชั้นฟ้าอย่างไรอย่างนั้น

โจวเจ๋อไม่สนใจคำพูดพล่ามของเขา กระทั่งไม่ทำตามขั้นตอนของร้านหนังสือด้วยซ้ำไป แค่จับหัวของอีกฝ่าย เมินการขัดขืนของอีกฝ่าย แล้วโยนเข้าไปในนรก จากนั้นกำมือ ประตูนรกพลันหายวับไป

คนประเภทนี้เหมาะที่จะรับการอบรมศึกษาด้านอุดมการณ์ชีวิตในนรก เชื่อว่าการดูแลและความอบอุ่นของนรกสามารถช่วยให้เขาตามหาทิศทางแห่งชีวิตใหม่ได้

เมื่อทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว โจวเจ๋อก็ไม่หยุดรีรอแม้แต่ครู่เดียว รีบออกมาจากหอพักห้องนี้ทันที นักพรตเฒ่าและทนายอันก็รีบออกมาเช่นกัน ชายอกสามศอกทั้งสามคนพากันยืนหอบหายใจเฮือกใหญ่อยู่หน้าประตูด้วยกัน

กลิ่นภายในนั้นทำให้ต้องอดกลั้นอย่างที่ไม่สามารถจินตนาการได้

“ผมนึกว่าหอพักหญิงจะสะอาดเนี้ยบและสดใสเหมือนกันหมดเสียอีก” ทนายอันหายใจเข้าลึกพลางเอ่ย

“ข้าก็คิดอย่างนี้เหมือนกัน” นักพรตเฒ่าเอ่ยสำทับ

“เหมือนกับข้าวชนิดเดียวกันเลี้ยงคนหลายประเภทละมั้ง บอกได้คำเดียวว่าส่วนใหญ่หอหญิงจะสะอาดกว่าหอชาย แต่พอมีนกมากขึ้น ป่าอะไรก็ย่อมมีนั่นแหละ” โจวเจ๋อยืนตัวตรงและพูดต่อ “ผู้ชายที่เพิ่งส่งลงไปเมื่อกี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เป้าหมายที่เรากำลังตามหาอยู่ งั้นหมอนั่นที่เราตามหามันอยู่ที่ไหนกันแน่”

ตอนนี้ เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องของนักพรตเฒ่าเพียงอย่างเดียวอีกต่อไป ตัวเขาเองเป็นถึงผู้จับกุมแห่งทงเฉิงก็มีหน้าที่จับกุมผีร้ายเช่นกัน

เวลานี้เอง โทรศัพท์มือถือของทนายอันดังขึ้น ทนายอันจึงกดรับสายโทรศัพท์

“ฮัลโหล เหล่าจางเหรอ มีอะไร คุณไปแล้วไม่ใช่หรือไง คุณกลับมาอีกแล้วงั้นเหรอ เจออะไรใหม่เหรอ ได้ รอแป๊บหนึ่งเดี๋ยวผมไปรับคุณ ตอนนี้พวกเราอยู่หอญะ…กินมื้อดึกที่โรงอาหารตรงข้ามตึกหอพักหญิง อืม ได้ คุณมาที่นี่สิ” หลังจากวางสายทนายอันก็บอกกับโจวเจ๋อว่า “ฝั่งเหล่าจางบอกว่าเจอเบาะแสเพิ่มเติม เขาไม่แน่ใจว่าเกี่ยวข้องกับคดีนี้หรือเปล่า เขากำลังจะมาเดี๋ยวนี้แหละ”

“งั้นเราก็ลงไปกันก่อนเถอะ” โจวเจ๋อพูด

ทั้งสามคนลงมาจากตึกหอพักด้วยกัน คุณน้าประจำหอพักที่แสนเข้มงวดไร้การตอบสนองต่อหมอกควันสีชมพูที่อยู่ตรงหน้า

เมื่อออกมาแล้ว ทนายอันก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “เดิมทีเคยจินตนาการว่าเวลาใดเวลาหนึ่งจะมาลองหาแฟนแถวหอพักหญิงสักที แต่ครั้งนี้ได้ทิ้งเงามืดฝังใจไว้แล้วจริงๆ”

“แฟนเหรอ” นักพรตเฒ่าย้อนถาม

“เพื่อนเพศหญิง” ทนายอันเหลือบมองนักพรตเฒ่า “ผมไปรอเหล่าจางตรงนู้นนะ เถ้าแก่พวกคุณพักผ่อนกันก่อน”

ทนายอันไปก่อนแล้ว นักพรตเฒ่ามองอยู่ข้างๆ และพูดว่า “เถ้าแก่ คุณอยากดื่มอะไรไหม”

“มัทฉะลาเต้”