ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 733

ตอนที่ 733 ฉันนอนหลับไปตอนไหน

“ฮู่ว…” เหล่าจางดีดผึงลุกขึ้นนั่งบนเตียง เหงื่อซกท่วมร่าง

เขาหายใจหอบถี่ จากนั้นหยิบน้ำแร่ขวดใหญ่บนโต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นมาเปิดฝาขวดแล้วเริ่มกระดก ‘อึกๆ’ ทันที

ชาติก่อนเหล่าจางเคยได้รับบาดเจ็บจากการไล่ล่ามาแล้วครั้งหนึ่ง อยู่ในที่รกร้างไร้ผู้คนโดยไม่สามารถขยับตัวได้เลยเป็นเวลามากกว่าหนึ่งวัน เสียเลือดมากทำให้กระหายน้ำอย่างรุนแรง แต่เขากลับไม่มีน้ำให้ดื่ม จริงๆ แล้วมันร้ายแรงถึงขั้นที่ใช้มือลูบไล้ริมฝีปากก็สามารถฉีกหนังออกมาได้เลย แม้ว่าในครั้งนั้นจะได้รับการช่วยเหลือในที่สุด แต่เหล่าจางก็บ่มเพาะนิสัยเพราะสาเหตุนี้เช่นกัน นั่นก็คือก่อนเข้านอนทุกคืนจะนำขวดน้ำมาวางบนโต๊ะข้างเตียง อย่างนี้เขาถึงจะรู้สึกปลอดภัย แม้ว่าบ่อยครั้งที่เขาหลับไปแล้วจะไม่ตื่นขึ้นมาดื่มน้ำกลางคันเลยก็ตาม

พอเหล่าจางกระดกน้ำแร่ลงไปได้ครึ่งขวดแล้วก็สงบจิตสงบใจลง แต่ไม่นาน หัวใจก็พลันเต้นโครมครามอีกครั้ง!

เมื่อกี้ตัวเองนอนหลับสนิทเหรอ

คนทั่วไปไม่เกิดความประหลาดใจใดๆ ต่อการนอนหลับบนเตียง ต่างก็คิดว่าเป็นเรื่องธรรมชาติทั่วไป แต่สำหรับยมทูตแล้วกลับเป็นความทุกข์ทรมานและความปวดร้าวที่สุด เพราะพวกเขานั้นนอนไม่หลับ แม้จะกรอกยานอนหลับสุดฤทธิ์สุดเดชอย่างไร นอกเสียจากฆ่าตัวตายไป ไม่อย่างนั้นคุณก็นอนไม่หลับอยู่ดี

ที่รุนแรงกว่านั้นคือ ตอนที่ตัวเองโดนโจมตีทำร้ายหรือได้รับบาดเจ็บหนักจนสลบเหมือด แต่นั่นดันไม่ใช่การนอนหลับจริงๆ นี่สิ… แถมร่างของยมทูตก็มีพื้นฐานมาจากร่างของคนธรรมดา โดนทีก็สลบที คุณยังต้องการร่างกายนี้อยู่ไหมล่ะ

‘อึก…’ เหล่าจางกลืนน้ำลาย ความรู้สึกหวาดกลัวคืบคลานเข้ามา ความหวาดกลัวนี้มาจากไหนไม่รู้ มาจากการอยู่นอกเหนือการควบคุมของบางสิ่งบางอย่าง เมื่อวานเขาเหนื่อยเกินไปจริงๆ อย่างแรกเลยเป็นเพราะโดนผีสิงร่าง ทั้งยังใช้เวลาอยู่ในร้านหนังสือนานมากทีเดียว แถมข้ามคืนแล้วก็ยังไปโรงพยาบาลอีก บอบช้ำไปทั้งวันทั้งคืน

เมื่อคนเราเหนื่อยล้าเอามากๆ ก็มักจะละเลยหรือหลงลืมอะไรหลายๆ อย่าง อย่างเช่น เมื่อคืนเหล่าจางนอนบนเตียงและหลับตามความเคยชิน เดิมทีควรจะหายใจเข้าออกฝึกสมาธิตามวิธีที่ทนายอันสอนไว้ตามปกติ แต่ครั้งนี้ยังไม่ทันจะได้ทำสิ่งนี้เลย ดันนอนหลับไปเสียได้…

เหล่าจางไม่ไร้เดียงสาขนาดที่คิดว่า จู่ๆ เขาก็ถูกเปิดเส้นลมปราณตูและเริ่น ได้รับโอกาสที่คนอย่างเถ้าแก่และทนายอันคว้าไว้ไม่ได้จึงสามารถนอนหลับได้อย่างคนทั่วไป

ในเมื่อรู้สึกแปลกๆ ถ้าอย่างนั้นความฝันเมื่อกี้ล่ะ ความฝันที่สมจริงสุดๆ นั่นล่ะ

เหล่าจางรู้สึกว่าลมหายใจของตัวเองเริ่มถี่กระชั้น แม้ว่าเขาจะเป็นยมทูตมาเป็นเวลานานแล้ว แต่สำหรับเรื่องเหนือธรรมชาติที่เกี่ยวข้องกับ ‘ผี’ แท้จริงแล้วกลับไม่มีความสามารถอะไรเลย แต่แม้จะไม่เคยประสบมาก่อนก็ต้องเคยได้ยินได้เห็นมาบ้าง บางครั้งเขาก็คุยเล่นกับนักพรตเฒ่า ฟังนักพรตเฒ่าเล่าเรื่องพวกนั้นและวิถีทางในร้านหนังสือ แม้ว่านักพรตเฒ่าจะชอบคุยโวโอ้อวดตัวเองและต่อเติมเสริมแต่งให้ตัวเองดูดีเกินจริง แต่เหล่าจางก็สามารถ ‘ใช้วิจารณญาณของตัวเอง’ เพื่อรับข้อมูลที่เป็นประโยชน์ได้เช่นกัน

ตัวอย่างเช่น เรื่องเถ้าแก่ที่นรกคราวก่อน นักพรตเฒ่าคุยโวว่า เขาเป็นผู้จุดธูป กราบไหว้สวดมนต์ อาบน้ำสามเวลาเป็นเวลาสามวันสามคืนถึงได้เปิดประตูให้เถ้าแก่สามารถหนีออกมาได้

ตัวอย่างเช่น เรื่องอาจารย์ของสวี่ชิงหล่างก่อนหน้านี้ นักพรตเฒ่าคุยโม้ไว้ว่า เขาคือคนที่แน่วแน่ไม่ยอมแพ้ให้กับภาพลวงตา และขัดขวางกระบวนการของอีกฝ่ายตอนที่ยังคงจัดการทุกคนในร้านหนังสือและโยนเข้าภาพลวงตาทีละคน จากนั้นถึงได้สร้างทั้งเงื่อนไขและโอกาสให้พวกเถ้าแก่ตอบโต้ครั้งใหญ่

เหล่าจางไม่เชื่อเรื่องพวกนี้แน่นอน!

แต่เรื่องพวกนี้พอฟังมากเข้า คิดมากเข้าก็ชักจะรู้สึกอินไปกับมันบ้างแล้ว

เขารีบลุกออกจากเตียงจนไม่ใส่ใจจะสวมเสื้อคลุม และพุ่งเข้าไปในห้องน้ำโดยตรง เปิดก๊อกน้ำแล้วเริ่มล้างหน้าล้างตาตัวเอง เขารู้สึกว่าตัวเองต้องสงบสติอารมณ์สักหน่อย

“ฮู่ว…” เงยหน้าขึ้นมองกระจก ทันใดนั้นเอง “เฮ้ย!” เหล่าจางร้องเสียงหลง ถอยหลังกรูดอย่างรวดเร็วจนแผ่นหลังกระแทกเข้ากับลูกบิดประตูห้องน้ำ

เหล่าจางยกมือขึ้น คนผู้นั้นในกระจกก็ยกมือขึ้นเช่นกัน เหล่าจางตัวสั่นเทา คนผู้นั้นในกระจกก็สั่นเทาเช่นกัน แต่คนในกระจกนั่นมันไม่ใช่เขา!

คนผู้นั้นที่อยู่ในกระจกมีใบหน้าของสัตว์อสูร แถมยังมีเขาเดียวอยู่บนหัวอีกต่างหาก!

“เซี่ยจื้อ!” เหล่าจางโพล่งออกมาตรงๆ!

“โอ้ เจ้ารู้จักข้าด้วยหรือ” เสียงราบเรียบดังขึ้นและเริ่มดังก้องสะท้อนในห้องน้ำที่คับแคบ

เหล่าจางรีบหันขวับทันทีและกวาดตามองไปที่ประตูผ่านทางหางตา แต่ไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่าม เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่ใช่เถ้าแก่และไม่ใช่ทนายอัน เมื่อพวกเขาเผชิญกับสถานการณ์นี้ สามารถเลือกต่อสู้กับมันได้อย่างเป็นธรรมชาติ เพราะพวกเขามีความสามารถนี้ แต่ตัวเองไม่มีน่ะสิ

“ก็ไม่แปลก เจ้าเป็นตำรวจ เป็นผู้รักษากฎหมาย จะรู้จักข้าก็เป็นเรื่องธรรมดา” เซี่ยจื้อพึมพำกับตัวเองและช่วยอธิบายให้เหล่าจางฟัง

เหล่าจางอ้าปากค้างแต่กลับไม่พูดอะไรสักอย่าง คุณจะให้ตำรวจอาชญากรรมอาวุโสไปจับผีนั้นมันยาก แต่เมื่อผีเริ่มคุยกับคุณจริงๆ สัญชาตญาณในการสอบสวนและแก้ไขปัญหาที่สั่งสมมานานหลายปีก็เข้ามามีบทบาท มีอยู่บางเรื่องที่คนผู้นี้ดูเหมือนจะไม่รู้ ถ้าอย่างนั้นเท่ากับว่าตัวเองก็พูดไม่ได้ แต่ควรจะพูดอะไรดีล่ะ

การครุ่นคิดมันเป็นแค่เรื่องชั่วครู่ เหล่าจางรีบเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เหมาะสมและรวดเร็วทันที “ผมไม่รู้ว่าทำไมท่านถึงมาหาผมที่นี่ ผมไม่ได้ทำอะไรผิด…”

“ไม่ เจ้ามีความผิด ในฐานะยมทูตของยมโลก เจ้าไม่เอาอ่าวมาก”