ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 738

ตอนที่ 738 เซอร์ไพรส์หรือตื่นตระหนก

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันทำให้โจวเจ๋อที่แทบจะ ‘ปากแห้งคอแห้ง’ เซอร์ไพรส์อยู่ครู่หนึ่งเช่นกัน

ชั่วขณะหนึ่ง ทั้งอยากจะหัวเราะ ทั้งรู้สึกตื้นตันเล็กน้อยในใจ

“เหล่าจาง มีไอ้สารเลวถือมีดไปโรงเรียนอีกแล้ว”

“เหล่าจาง ร้านค้าฝั่งตรงข้ามโดนปล้นแล้ว!”

“เหล่าจาง โรงพยาบาลบำบัดด้วยแม่เหล็กไฟฟ้าเปิดให้บริการอีกแล้ว!”

“เหล่าจาง ร้านขายเครื่องประดับหัวมุมถนนถูกขโมย!”

‘สัญญาณเตือน’ ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนเป็นการกระตุ้นที่ดีที่สุด การตอบสนองของเหล่าจางก็เริ่มชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ เสมือนถูก ‘ช็อตไฟฟ้า’ ครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เซี่ยจื้อเคยถามเหล่าจางว่า ถ้าหากเรื่อง ‘การเสียสละ’ ในครั้งก่อนเกิดขึ้นอีกครั้ง เขาจะยังเต็มใจเลือกแบบเดิมหรือไม่

คำตอบของเหล่าจางคือเขาเองก็ไม่รู้

เขาแค่ทำสิ่งต่างๆ ตามสัญชาตญาณของเขาเองก็เท่านั้น

คิ้วของเหล่าจางขมวดมุ่นเข้าหากัน คล้ายกับเพิ่มข้อมูลมากพอแล้ว ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ดูเหมือนสับสนและเวียนหัวบ้างเล็กน้อย

ฉันเป็นใคร ฉันอยู่ที่ไหน

อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้ทั้งหลับตาและปิดหู ดังนั้นเหล่าจางไม่รู้เรื่องที่ร้านหนังสือจัดเตรียมไว้อย่างสิ้นเชิง ภายใต้สถานการณ์ที่เขาไม่รู้เรื่องรู้ราว ก็หมายความว่าเซี่ยจื้อในร่างของเขาก็ไม่รู้เช่นกัน

“เหล่าจาง ยื่นมือของคุณออกมา!” โจวเจ๋อตะโกน

ระหว่างความสับสนนั้น เหล่าจางในกระจกเหมือนจะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ถ้าบอกว่าหมือนแม่ร้องเรียก มันดูโอเวอร์เกินไปหน่อย แต่มันเหมือนกับ ‘ดวงดาวส่องแสงสาดกระทบบ้านของฉัน’ จริงๆ อย่างน้อยก็ทำให้จิตสำนึกของเหล่าจางเกิดความสนใจบ้าง

เขาในเวลานี้เหมือนคนที่ไม่ได้นอนมาหลายวัน อยู่ในสภาพที่เพิ่งจะนอนหลับแต่ดันถูกปลุกให้ตื่น อยากจะเอียงหัวแล้วหลับต่อจริงๆ แต่ก็ยังอาศัยความตั้งใจฝืนยึดมั่นไว้ ร่างกายของเขาเริ่มโน้มตัวพร้อมกับยื่นมือไปข้างหน้า

ทางด้านของโจวเจ๋อนั้น สิ่งที่เห็นมีเพียงมือข้างหนึ่งที่ค่อยๆ ยื่นออกมาจากกระจก โจวเจ๋อรีบคว้ามือทันที และเริ่มดึงมาข้างนอก

นี่มันเป็นการชักเย่อเกมหนึ่ง เหล่าจางเป็นเชือก ส่วนโจวเจ๋อเป็นหนึ่งในผู้เข้าร่วม

“อ๊ากกก.…”

เหล่าจางเปล่งเสียงร้อง เขาเจ็บปวดมาก การกระชากลากดึงของโจวเจ๋อ จริงๆ แล้วเป็นการฉีกทึ้งจิตสำนึกของเขา และเกี่ยวข้องถึงจิตวิญญาณของเขาด้วย ซึ่งมันไม่สบายอย่างแน่นอน ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่การผสมนมกับน้ำอย่างเงียบๆ

อีกทั้งความทรมานทางจิตวิญญาณมักจะรุนแรงกว่าความทรมานทางร่างกายไม่รู้กี่เท่า แต่โจวเจ๋อไม่อาจปล่อยมือ ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลามาใจอ่อนด้วย บางสิ่งบางอย่าง ที่จริงมันถูกกำหนดไว้หลังจากที่เซี่ยจื้อเข้าไปในร่างของเหล่าจางแล้วต่างหาก

ค่ายกลน่าจะได้ผลจริงๆ ด้วย อย่างน้อยกระแสน้ำสีดำด้านหลังเหล่าจางในกระจกไม่ได้ปั่นป่วนเป็นพิเศษ ราวกับยังถูกปิดหูปิดตาอยู่ ร่างมากกว่าครึ่งของเหล่าจางถูกโจวเจ๋อดึงออกมาจากกระจก

“เถ้าแก่ ไม่ต้องดึงออกมาทั้งหมดนะ ไม่อย่างนั้นจะเผลอไปปลุกมันเข้า ตอนนี้ทำขั้นตอนต่อไป ปิดผนึก!” เสียงของสวี่ชิงหล่างดังขึ้น ฟังดูแหลมสูงเล็กน้อย ราวกับกลิ้งไปมาบนหัว มีความคล้ายคลึงกับเสียงพากย์ในสารคดีนิดหน่อย

โจวเจ๋อปล่อยมือทันที จิตสำนึกเริ่มถอยหลัง ร่างครึ่งท่อนของเหล่าจางคาอยู่นอกกระจก ส่วนอีกครึ่งคาอยู่ในกระจก ก้มหัวลง ดูเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด

จริงๆ แล้วในเวลานี้ ไม่ใช่ว่าโจวเจ๋อไม่เคยคิดที่จะกระชากวิญาณของเหล่าจางออกมาตรงๆ นี่ดูเหมือนจะเป็นแนวทางที่ปลอดภัยที่สุด ให้เหล่าจางทิ้งกายหยาบเดิมไปโดยสิ้นเชิง แต่ต่อจากนั้น แม้ว่าเหล่าจางจะมีสถานะเป็นยมทูตอยู่ก็ตาม แต่เป็นเพราะ ‘ความอ่อนแอ’ ของตัวเขา หนทางที่เหลือก็อาจจะเป็นการลงนรกไป ‘เกิดใหม่’ หรือไม่ก็อยู่ในโลกมนุษย์ต่อ และในท้ายที่สุดก็ต้องดับสูญสลายไป

แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดยังคงเป็นเหล่าจางต้องทำให้ได้เหมือนกับสวี่ชิงหล่าง สามารถควบคุมร่างแยกของเซี่ยจื้อให้อยู่หมัดได้ ถึงจะเป็นประโยชน์สูงสุดต่อร้านหนังสือ

เนื่องจากผลประโยชน์ในหลายๆ ด้าน ทำให้ตอนนนี้เหล่าจางมีทางเลือกไม่มากนักจริงๆ

แม้แต่ตัวเจ้าโง่เอง เขาก็ไม่ตะโกนว่า ‘ข้าหิวแล้ว ข้าจะกิน’ เขาเองก็เข้าใจ สถานการณ์ที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน สถานการณ์ที่พบเจออยู่ในตอนนี้ หากได้เรี่ยวแรงมาช่วยเหลือเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งมันหมายความว่าอย่างไร

เมื่อเทียบกับแมวและสุนัขเหล่านี้ในร้านหนังสือ เขาก็ยังรู้สึกว่าเจ้ารุ่งเรืองในตอนนั้นยังดูน่าเชื่อถือมากกว่า

โจวเจ๋อเหลือบมองเหล่าจางเป็นครั้งสุดท้าย จิตสำนึกกลับเข้าสู่ร่างกายของตัวเองอีกครั้ง เมื่อลืมตาขึ้น ค่ายกลที่เห็นอยู่ในสายตายังเปล่งแสงสีแดงจางๆ เหมือนเดิม ส่วนกระจกสีแดงที่อยู่ตรงหน้าก็เริ่มหายไปช้าๆ

ต่อมา ขั้นต่อไปแล้ว ปิดผนึก!

ปากกาพิฆาตร่วงลงบนฝ่ามือของโจวเจ๋อ ครั้งนี้ก็รบกวนพึ่งแกอีกครั้งนะ เจ้างั่ง

“เมี้ยว!”

ดูเหมือนว่าจะมีการเหนี่ยวนำบางอย่างท่ามกลางความมืดมิด เหล่าจางที่นั่งตัวตรงและไม่ขยับเขยื้อนมาโดยตลอด ร่างกายกลับเริ่มสั่นไหวเล็กน้อยในเวลานี้

โจวเจ๋อถือปากกาเดินเข้าไปด้านหน้าเหล่าจาง สีแดงที่อยู่รอบๆ ค่ายกลก็เริ่มมาบรรจบกันที่จุดกำเนิด นี่เปรียบเสมือนการผ่าตัดโดยไม่มียาสลบ เพื่อระงับการดิ้นรนต่อต้านของคนไข้ ต้องควบคุมคนไข้ก่อน

เถ้าแก่โจวไม่เคยคิดจะทำแบบนั้นกับเหล่าจาง ช่วงก่อนหน้านั้นแทงปากกาเข้าไปในก้นของฮวาหูเตียวก็เพราะตำแหน่งนั้นของฮวาหูเตียวมีเนื้อค่อนข้างมาก และก็แทงเข้าไปในเนื้อ ไม่ได้ระเบิดรูทวารจริงๆ

สำหรับเหล่าจางแล้ว โจวเจ๋อก็ไม่มีรสนิยมแย่ขนาดนั้นเช่นกัน

จับปากกาแน่นและยกมือขึ้น แฝงไปด้วยความดุดัน ‘ฉึก!’ ปากกาแทงเข้าไปในทรวงอกของเหล่าจาง โจวเจ๋อใช้ฝ่ามือดันปลายปากกา แค่ตบเบาๆ ปากกาก็จมเข้าไปในร่างของเหล่าจางทันที

กระบวนการขั้นตอนทั้งหมดเป็นไปอย่างราบรื่น ไม่มีสิ่งใดกีดขวางแม้แต่น้อย ต้องขอบคุณที่ชาติก่อนโจวเจ๋อเป็นศัลยแพทย์ คุ้นเคยกับโครงสร้างของร่างกายมนุษย์เป็นอย่างดี ไม่อย่างนั้นถ้าเป็นเปลี่ยนคนอื่นละก็ ปากกาอาจจะแทงโดนจุดสำคัญโดยตรง จากนั้น ‘เหล่าจาง ก็คงจะเสียชีวิตไปแล้ว’

ร่างของเหล่าจางสั่นเทิ้ม ต่อมา จู่ๆ ดวงตาของเขาก็เบิกโพลง ตอนแรกแววตาเรียบนิ่ง เพียงแค่เหนื่อยล้าและเจ็บปวดเล็กน้อยเท่านั้น เขามองโจวเจ๋อที่อยู่ตรงหน้าแล้วเอ่ยว่า “เถ้า…” แต่ก่อนที่จะทันได้พูดออกมาอีกคำ ดวงตาของเหล่าจางเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำในชั่วพริบตา กลิ่นอายของความบ้าคลั่งเริ่มระเบิดออกมา “อวดดีนัก!”

ราวกับว่าจู่ๆ ความดุดันน่าเกรงขามจากสมัยโบราณโผล่พรวดมากะทันหัน การดำรงอยู่อย่างน่าเกรงขามของผู้ยิ่งใหญ่เผยกลิ่นอายลมปราณของมันออกมา ชั่วขณะหนึ่ง บรรยากาศที่น่าสะพรึงกลัวและน่าอึดอัดหดหู่ปกคลุมไปทั่วร้านหนังสือทันที!

จานเมล็ดแตงโมในมือของนักพรตเฒ่าตกลงบนพื้นจนเกิดเสียงดัง ‘เพล้ง’ ตกแตกกระจุยกระจาย

ทนายอันรีบยืนขึ้นทันที ประหลาดใจเล็กน้อย พลังปราณนี้ มันผิดปกติแล้ว!

เขาเคยเจอร่างแยกของเซี่ยจื้อ น่ากลัวน่ะใช่ น่าเกรงขามน่ะใช่ แต่มันก็ยังห่างไกลจากระดับนี้นี่นา!

เด็กชายและสาวน้อยโลลิที่นั่งอยู่บนโซฟาไกลๆ ก็ยืนตัวตรงพร้อมกัน ความน่าสะพรึงกลัวที่น่าเกรงขามนี้อยู่เหนือความคาดหมายของพวกเขา

หญิงสาวตัวดำถึงกับขดตัวอยู่บนโซฟา ใบไม้ที่ร่วงหล่นก็ปกคลุมร่างกายของเธอราวกับถูกโอบไว้ในอ้อมกอด

เสียง ‘พรูด’ ดังขึ้น เจ้าลิงน้อยพ่นถั่วที่ยังอยู่ในปากออกมา

สวี่ชิงหล่างอ้าปากค้าง ใบหน้าที่ซีดเซียวและเหนื่อยล้าเผยให้เห็นอารมณ์ที่เรียกว่าความสิ้นหวัง พร้อมกับกระซิบเสียงต่ำ “นี่ไม่ใช่ร่างแยกของเซี่ยจื้อ นี่เป็นมัน เป็นมัน เป็นจิตวิญญาณของมัน!”

เวลานี้ ความรู้สึกของทุกคนในร้านหนังสือเป็นเหมือนกับพวกโจรในเฮยอวิ๋นได้วางแผนจับ ‘แกะอ้วน’ ตัวหนึ่งเพื่อกินอย่างอิ่มหมีพีมัน แต่ผลสุดท้ายดันจับได้เว่ยเหอซ่างจากกลุ่มอิสระแทน และก็เหมือนกับเรือล่าวาฬ พวกเขาจับปลาตัวใหญ่ได้ ดันไม่ใช่วาฬแต่เป็นก็อตซิลลา!

…………………………………………..…………..