ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 738

ตอนที่ 738 เซอร์ไพรส์หรือตื่นตระหนก

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันทำให้โจวเจ๋อที่แทบจะ ‘ปากแห้งคอแห้ง’ เซอร์ไพรส์อยู่ครู่หนึ่งเช่นกัน

ชั่วขณะหนึ่ง ทั้งอยากจะหัวเราะ ทั้งรู้สึกตื้นตันเล็กน้อยในใจ

“เหล่าจาง มีไอ้สารเลวถือมีดไปโรงเรียนอีกแล้ว”

“เหล่าจาง ร้านค้าฝั่งตรงข้ามโดนปล้นแล้ว!”

“เหล่าจาง โรงพยาบาลบำบัดด้วยแม่เหล็กไฟฟ้าเปิดให้บริการอีกแล้ว!”

“เหล่าจาง ร้านขายเครื่องประดับหัวมุมถนนถูกขโมย!”

‘สัญญาณเตือน’ ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนเป็นการกระตุ้นที่ดีที่สุด การตอบสนองของเหล่าจางก็เริ่มชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ เสมือนถูก ‘ช็อตไฟฟ้า’ ครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เซี่ยจื้อเคยถามเหล่าจางว่า ถ้าหากเรื่อง ‘การเสียสละ’ ในครั้งก่อนเกิดขึ้นอีกครั้ง เขาจะยังเต็มใจเลือกแบบเดิมหรือไม่

คำตอบของเหล่าจางคือเขาเองก็ไม่รู้

เขาแค่ทำสิ่งต่างๆ ตามสัญชาตญาณของเขาเองก็เท่านั้น

คิ้วของเหล่าจางขมวดมุ่นเข้าหากัน คล้ายกับเพิ่มข้อมูลมากพอแล้ว ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ดูเหมือนสับสนและเวียนหัวบ้างเล็กน้อย

ฉันเป็นใคร ฉันอยู่ที่ไหน

อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้ทั้งหลับตาและปิดหู ดังนั้นเหล่าจางไม่รู้เรื่องที่ร้านหนังสือจัดเตรียมไว้อย่างสิ้นเชิง ภายใต้สถานการณ์ที่เขาไม่รู้เรื่องรู้ราว ก็หมายความว่าเซี่ยจื้อในร่างของเขาก็ไม่รู้เช่นกัน

“เหล่าจาง ยื่นมือของคุณออกมา!” โจวเจ๋อตะโกน

ระหว่างความสับสนนั้น เหล่าจางในกระจกเหมือนจะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ถ้าบอกว่าหมือนแม่ร้องเรียก มันดูโอเวอร์เกินไปหน่อย แต่มันเหมือนกับ ‘ดวงดาวส่องแสงสาดกระทบบ้านของฉัน’ จริงๆ อย่างน้อยก็ทำให้จิตสำนึกของเหล่าจางเกิดความสนใจบ้าง

เขาในเวลานี้เหมือนคนที่ไม่ได้นอนมาหลายวัน อยู่ในสภาพที่เพิ่งจะนอนหลับแต่ดันถูกปลุกให้ตื่น อยากจะเอียงหัวแล้วหลับต่อจริงๆ แต่ก็ยังอาศัยความตั้งใจฝืนยึดมั่นไว้ ร่างกายของเขาเริ่มโน้มตัวพร้อมกับยื่นมือไปข้างหน้า

ทางด้านของโจวเจ๋อนั้น สิ่งที่เห็นมีเพียงมือข้างหนึ่งที่ค่อยๆ ยื่นออกมาจากกระจก โจวเจ๋อรีบคว้ามือทันที และเริ่มดึงมาข้างนอก

นี่มันเป็นการชักเย่อเกมหนึ่ง เหล่าจางเป็นเชือก ส่วนโจวเจ๋อเป็นหนึ่งในผู้เข้าร่วม

“อ๊ากกก.…”

เหล่าจางเปล่งเสียงร้อง เขาเจ็บปวดมาก การกระชากลากดึงของโจวเจ๋อ จริงๆ แล้วเป็นการฉีกทึ้งจิตสำนึกของเขา และเกี่ยวข้องถึงจิตวิญญาณของเขาด้วย ซึ่งมันไม่สบายอย่างแน่นอน ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่การผสมนมกับน้ำอย่างเงียบๆ

อีกทั้งความทรมานทางจิตวิญญาณมักจะรุนแรงกว่าความทรมานทางร่างกายไม่รู้กี่เท่า แต่โจวเจ๋อไม่อาจปล่อยมือ ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลามาใจอ่อนด้วย บางสิ่งบางอย่าง ที่จริงมันถูกกำหนดไว้หลังจากที่เซี่ยจื้อเข้าไปในร่างของเหล่าจางแล้วต่างหาก

ค่ายกลน่าจะได้ผลจริงๆ ด้วย อย่างน้อยกระแสน้ำสีดำด้านหลังเหล่าจางในกระจกไม่ได้ปั่นป่วนเป็นพิเศษ ราวกับยังถูกปิดหูปิดตาอยู่ ร่างมากกว่าครึ่งของเหล่าจางถูกโจวเจ๋อดึงออกมาจากกระจก

“เถ้าแก่ ไม่ต้องดึงออกมาทั้งหมดนะ ไม่อย่างนั้นจะเผลอไปปลุกมันเข้า ตอนนี้ทำขั้นตอนต่อไป ปิดผนึก!” เสียงของสวี่ชิงหล่างดังขึ้น ฟังดูแหลมสูงเล็กน้อย ราวกับกลิ้งไปมาบนหัว มีความคล้ายคลึงกับเสียงพากย์ในสารคดีนิดหน่อย

โจวเจ๋อปล่อยมือทันที จิตสำนึกเริ่มถอยหลัง ร่างครึ่งท่อนของเหล่าจางคาอยู่นอกกระจก ส่วนอีกครึ่งคาอยู่ในกระจก ก้มหัวลง ดูเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด

จริงๆ แล้วในเวลานี้ ไม่ใช่ว่าโจวเจ๋อไม่เคยคิดที่จะกระชากวิญาณของเหล่าจางออกมาตรงๆ นี่ดูเหมือนจะเป็นแนวทางที่ปลอดภัยที่สุด ให้เหล่าจางทิ้งกายหยาบเดิมไปโดยสิ้นเชิง แต่ต่อจากนั้น แม้ว่าเหล่าจางจะมีสถานะเป็นยมทูตอยู่ก็ตาม แต่เป็นเพราะ ‘ความอ่อนแอ’ ของตัวเขา หนทางที่เหลือก็อาจจะเป็นการลงนรกไป ‘เกิดใหม่’ หรือไม่ก็อยู่ในโลกมนุษย์ต่อ และในท้ายที่สุดก็ต้องดับสูญสลายไป

แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดยังคงเป็นเหล่าจางต้องทำให้ได้เหมือนกับสวี่ชิงหล่าง สามารถควบคุมร่างแยกของเซี่ยจื้อให้อยู่หมัดได้ ถึงจะเป็นประโยชน์สูงสุดต่อร้านหนังสือ

เนื่องจากผลประโยชน์ในหลายๆ ด้าน ทำให้ตอนนนี้เหล่าจางมีทางเลือกไม่มากนักจริงๆ

แม้แต่ตัวเจ้าโง่เอง เขาก็ไม่ตะโกนว่า ‘ข้าหิวแล้ว ข้าจะกิน’ เขาเองก็เข้าใจ สถานการณ์ที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน สถานการณ์ที่พบเจออยู่ในตอนนี้ หากได้เรี่ยวแรงมาช่วยเหลือเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งมันหมายความว่าอย่างไร

เมื่อเทียบกับแมวและสุนัขเหล่านี้ในร้านหนังสือ เขาก็ยังรู้สึกว่าเจ้ารุ่งเรืองในตอนนั้นยังดูน่าเชื่อถือมากกว่า

โจวเจ๋อเหลือบมองเหล่าจางเป็นครั้งสุดท้าย จิตสำนึกกลับเข้าสู่ร่างกายของตัวเองอีกครั้ง เมื่อลืมตาขึ้น ค่ายกลที่เห็นอยู่ในสายตายังเปล่งแสงสีแดงจางๆ เหมือนเดิม ส่วนกระจกสีแดงที่อยู่ตรงหน้าก็เริ่มหายไปช้าๆ

ต่อมา ขั้นต่อไปแล้ว ปิดผนึก!

ปากกาพิฆาตร่วงลงบนฝ่ามือของโจวเจ๋อ ครั้งนี้ก็รบกวนพึ่งแกอีกครั้งนะ เจ้างั่ง

“เมี้ยว!”